Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν μπορεί να λέγεται το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης

Η αναφορά του Αμερικανού προέδρου Μπαρακ Ομπάμα στη Μακεδονία, όχι ως ΦΥΡΟΜ, κατά τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, και η άρνησή του να επισκεφτεί το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης, ήταν δυσάρεστη εξέλιξη για την ελλαδική κοινή γνώμη.
Είχε προηγηθεί, μάλιστα, η ανακοίνωση της απόφασης του τουρκικού Ακυρωτικού Δικαστηρίου, το οποίο αποφάνθηκε ότι το Πατριαρχείο είναι θρησκευτικό ίδρυμα των χριστιανών της Τουρκίας και όχι οικουμενικό.
Αυτό έκανε την υπουργό εξωτερικών Ντ. Μπακογιάννη, να δηλώσει μεταξύ άλλων:

“Σε μια προσπάθεια να μειώσει το θρησκευτικό ρόλο του Ορθόδοξου Οικουμενικού Πατριαρχείου, το Δικαστήριο – για πρώτη φορά από το 1923 – αποφάνθηκε σχετικά με τον εκκλησιαστικό τίτλο του Οικουμενικού Πατριάρχη, που ηγείται την Ορθόδοξης Εκκλησίας σε παγκόσμιο επίπεδο, από τον 6ο αιώνα μ.Χ.

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι ο πνευματικός ηγέτης 300 εκατομμυρίων Ορθόδοξων Χριστιανών σε όλο τον κόσμο.”

Το Πατριαρχείο Κων/λης χαρακτηρίστηκε Οικουμενικό κατά τον 6ο αιώνα από την αυτοκρατορική εξουσία, την εποχή που αυτή έφτανε από τα παράλια της Ισπανίας μέχρι την Αίγυπτο, τον Καύκασο, τον Δούναβη και τις Άλπεις.

Κυρίως ο Αυτοκράτορας Ιουστινιανός (527-565 μ.Χ.)) επεδίωξε να επεκτείνει την αυτοκρατορία του σε όλες τις χώρες γύρω από τη Μεσόγειο. Για το σκοπό αυτό αποφάσισε την επιβολή ενός θρησκευτικού δόγματος, του Ανατολικού Ορθόδοξου.
Η επιβολή αυτή έγινε με σκληρά και βίαια μέτρα. Όλοι οι λαοί και όλα τα άλλα δόγματα ήταν υποχρεωμένα να αποδεχθούν αυτή τη βίαιη επιβολή.

Οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου ονομάζονταν «δεσπόται της οικουμένης». Έτσι και το Πατριαρχείο της πρωτεύουσας το ονόμασαν «Οικουμενικό»

Η επικράτεια του οικουμενικού αυτοκράτορα ήταν και επικράτεια του «οικουμενικού» δια της βίας Πατριαρχείου. Φυσικά, όταν περιορίστηκε η επικράτεια της αυτοκρατορίας, περιορίστηκε και η επικράτεια του Οικ.Πατριαρχείου.

Όταν καταργήθηκε τελείως η γνωστή ως Βυζάντιο, Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία (1453), μαζί με τους «οικουμενικούς δεσπότες» ήταν φυσικό να καταργηθούν και οι «οικουμενικοί πατριάρχες».

Οι πατριάρχες, όμως, κατάφεραν να κρατήσουν τα προνόμιά τους. Πριν την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τον Μωάμεθ τον Πορθητή, ήρθαν σε συνεννόηση μαζί του. Βοήθησαν στην κατάληψη της πόλης, με αντάλλαγμα την διατήρηση των προνομίων τους.
Έτσι, παρόλο που καταργήθηκε η πολιτική εξουσία που τους επέβαλε ως οικουμενικούς, η θρησκευτική τους «οικουμενική» εξουσία δεν καταργήθηκε.

Φυσικά οι λαοί δεν αποδέχθηκαν εκείνη την ανέντιμη συναλλαγή.
Όσοι ορθόδοξοι λαοί δεν έπεσαν κάτω από την οθωμανική εξουσία ή απελευθερώθηκαν αργότερα από αυτήν, δημιούργησαν δικά τους πατριαρχεία, τα οποία δεν αναγνώριζαν την οικουμενικότητα του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης.

Μεταξύ αυτών ήταν και η αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος, την οποία το Πατριαρχείο χαρακτήρισε σχισματική. Οι σχέσεις των δύο εκκλησιών αποκαταστάθηκαν το 1850, χωρίς να καταργηθεί το αυτοκέφαλο της Ελλαδικής Εκκλησίας.

Λαοί που παρέμεναν υπόδουλοι, άρχισαν να δημιουργούν δικά τους Πατριαρχεία, όπως το Αρμενικό Πατριαρχείο και η Βουλγαρική Εξαρχία, με έδρα επίσης την Κωνσταντινούπολη, στις οποίες προσχώρησαν και άλλοι πληθυσμοί.

Εμείς οι Μακεδόνες έχουμε ανεξόφλητους λογαριασμούς με αυτό το Πατριαρχείο. Φοβούμενο, ότι με την απελευθέρωση της Μακεδονίας, θα χάσει άλλο ένα μεγάλο κομμάτι του ποιμνίου του, υπονόμευσε το μακεδονικό απελευθερωτικό κίνημα. Επηρέασε τους Μακεδόνες Πατριαρχικούς να μη συμμετάσχουν με όλες τους τις δυνάμεις στον απελευθερωτικό αγώνα, και μάλιστα έστρεψε μερικούς εναντίον του.

Κατά την εξέγερση του Ίλιντεν τα όργανά του συνεργάστηκαν και βοήθησαν τους κατακτητές, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον μητροπολίτη Καστοριάς Καραβαγγέλη.

Τα όργανά του είναι εκείνα που δημιούργησαν τα πρώτα μισθοφορικά σώματα το 1904, τα οποία δολοφονώντας, καίγοντας, βιάζοντας, τρομοκρατώντας και συκοφαντώντας επιχείρησαν να επαναφέρουν στις τάξεις του μακεδονικούς πληθυσμούς που είχαν αποσχιστεί από αυτό.

Αυτό δίδαξε ο Χριστός; Την δια της βίας ένταξη συνανθρώπων τους στην εκκλησία τους; Η συκοφαντία, το ψέμα, ο εκβιασμός είναι η αγάπη προς τον πλησίον που δίδαξε ο Χριστός; Το «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν» του Χριστού το μετέτρεψαν σε «δια της βίας οπίσω μου ελθείν».

Καταδίωξε και κατασυκοφάντησε ακόμα και τη μακεδονική γλώσσα και την κυριλλική γραφή, που είναι δημιούργημα της Μακεδονίας.

Τη συγγνώμη των Καθολικών την απαίτησαν, τη δική τους έμπρακτη συγγνώμη από εμάς τους Μακεδόνες πότε θα ζητήσουν;

Το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης εάν ήθελε να είναι οικουμενικό για όλους τους Ορθοδόξους, το λιγότερο που όφειλε να κάνει, είναι να εκλέγει τον Πατριάρχη με τις ίδιες διαδικασίες που εκλέγουν οι Καθολικοί τον Πάπα. Με εκλογές αντιπροσώπων από όλες τις ομόδοξες εκκλησίες. Όπως εκλέχθηκε Πάπας γερμανικής καταγωγής, όπως εκλέχθηκε ο προηγούμενος από αυτόν, που ήταν πολωνικής.

Μόνο όταν θα μπορέσει να εκλεγεί Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης και ένας Ρώσος, Ουκρανός, Βούλγαρος, Σέρβος, Μακεδόνας, Ρουμάνος κλπ., τότε θα μπορεί να λέγεται Οικουμενικός Πατριάρχης των Ορθοδόξων.

Αυτήν, όμως, τη δημοκρατική και ενωτική διαδικασία, το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης είναι καταδικασμένο να την αποφεύγει και να την υπονομεύει. Ξέρει ότι σε μια τέτοια περίπτωση, το Πατριαρχείο θα πέσει σε άλλα χέρια, κάτι που οι προστάτες του δεν θέλουν.
Το βλέπουν ως πολιτικό οργανισμό και ως τέτοιο τον στηρίζουν. Από τη μιά θυμίζουν στην Τουρκία, ότι κάποτε εκείνα τα μέρη ανήκαν σε χριστιανούς, από την άλλη δεν επιτρέπουν την ένωση των Ορθοδόξων λαών σε μια Εκκηλησία, κάτι που θα ενίσχυε την επιρροή της Ρωσίας στην περιοχή.

Η Ντ. Μπακογιάννη μιλώντας για τον Πατριάρχη, τον χαρακτήρισε «πνευματικό ηγέτη 300 εκατομμυρίων Ορθοδόξων Χριστανών σε όλο τον κόσμο».

Η πραγματικότητα είναι, πως αναγνωρίζεται μόνο από 15 περίπου εκ. Ορθοδόξων σε όλο τον κόσμο. Οι άλλοι Ορθόδοξοι λαοί έχουν τους δικούς τους πνευματικούς ηγέτες. Ήταν λογικό, λοιπόν, να αντιδράσουν άλλοι Ορθόδοξοι Πατριάρχες.

Πιο έντονα αντέδρασε ο Πατριάρχης Ρωσίας, ο οποίος έχει και έναν πρόσθετο λόγο. Κατηγορεί τον κ.Βαρθολομαίο, ότι υποδαύλισε τον πρόσφατο διχασμό στο Ορθόδοξο Πατριαρχείο Ουκρανίας. Την προσφυγή στα τουρκικά δικαστήρια κατά της οικουμενικότητας του Πατριαρχείου έκανε Βούλγαρος ιερέας.