Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

Γιατί και πώς δημιουργήσαμε το Ουράνιο Τόξο


Από τις αρχές της δεκαετίας του ΄90 διαμορφώθηκαν νέες ευνοϊκές συνθήκες στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κάτι που έδινε τη δυνατότητα στους καταπιεσμένους Μακεδόνες της Ελλάδας να εκφραστούν ελεύθερα και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και την αποκατάσταση των αδικιών.
Οι ευαισθητοποιημένοι Μακεδόνες είχαν να αντιμετωπίσουν δύο βασικά αίτια που παρέμεναν εμπόδιο σε αυτή την προσπάθεια. Ήταν η άγνοια και ο φόβος. Και τα δύο αίτια μπορούσαν να περιοριστούν με την ενημέρωση. Έτσι εξέδωσαν τις πρώτες μακεδονικές εφημερίδες Μογλενά και μετά Ζόρα ως βασικά εργαλεία ενημέρωσης.

Οι Μακεδόνες, αλλά και οι υπόλοιποι πολίτες οι πολίτες, σταδιακά ενημερώθηκαν ότι η Ελλάδα είχε δεσμευθεί όχι μόνο να μη συνεχίσει τις ρατσιστικές διώξεις και διακρίσεις, αλλά και να πάρει μέτρα για την προστασία των άλλων εθνικών, θρησκευτικών, πολιτιστικών κλπ, κοινοτήτων και μειονοτήτων της επικράτειά της. Το ζητούμενο πλέον ήταν να εμφανιστούν αυτές οι κοινότητες και να διεκδικήσουν οργανωμένα αυτά τα δικαιώματα.
Οι Μακεδόνες πράγματι άρχισαν να εκφράζονται ελεύθερα σε ατομικό επίπεδο, χωρίς να υφίστανται διώξεις. Οι διώκτες μας, όμως, απαντούσαν στις καταγγελίες μας στους διεθνείς οργανισμούς και την παγκόσμια κοινή γνώμη με το επιχείρημα, ότι τα αιτήματα διατυπώνονταν από μια αμελητέα μειοψηφία.

Η ικανοποίηση των αιτημάτων μας για αναγνώριση και καλλιέργεια της μακεδονικής κουλτούρας και αποκατάστασης των συνεπειών της ρατσιστικής πολιτικής, προϋπέθετε την εμφάνιση μαζικού μακεδονικού πολιτικού κινήματος.
Η μαζικοποίηση της πρώτης δημόσιας μακεδονικής πολιτικής κίνησης, της ΜΑκεδονικής ΚΙνισης Βαλκανικής Ευημερίας (ΜΑΚΙΒΕ) που δημιουργήσαμε, φάνηκε πολύ αργή και δύσκολη, κυρίως λόγω του φόβου.

Εκτιμήσαμε ότι η δημιουργία ενός εθνικού μακεδονικού κόμματος θα βοηθούσε πολύ στην κατεύθυνση αυτή. Θα έδινε την δυνατότητα στους Μακεδόνες να εκφραστούν, παρακάμπτοντας σε πρώτη φάση τον φόβο, με την μυστική ψήφο τους.
Η εμφάνιση ενός ικανοποιητικού αριθμού ψήφων, θα έδειχνε επιπλέον, ότι οι ευαισθητοποιημένοι Μακεδόνες δεν είναι μερικές δεκάδες, όπως υποστήριζαν οι διώκτες μας, αλλά τουλάχιστον μερικές χιλιάδες. Αυτό με τη σειρά του θα άλλαζε τις εντυπώσεις και θα ανέβαζε το ηθικό των καταπιεσμένων Μακεδόνων. Έτσι, ελπίζαμε ότι στις επόμενες εκλογές οι ψήφοι θα αυξάνονταν.

Εξ άλλου είχαμε και τα παραδείγματα των αλβανικών κομμάτων στη Δημ. Μακεδονίας, του ελληνικού στην Αλβανία, του τουρκικού στη Βουλγαρία, του Φλαμανδικού στο Βέλγιο, του βασικού και καταλανικού στην Ισπανία κλπ.

Η σκέψη για τη δημιουργία κόμματος πριν τις εθνικές εκλογές του 1993 εγκαταλείφθηκε λόγω του φόβου ότι θα απορριφθεί, με την ίδια λογική που απορρίφθηκε από τα αρμόδια δικαστήρια το σωματείο «Στέγη Μακεδονικού Πολιτισμού», που είχαν καταθέσει σύντροφοι της Φλώρινας. Εκ των υστέρων αποδείχθηκε ότι ακόμα και η προσφυγή στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, δεν είχε κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Εμείς είχαμε διαπράξει τα ίδια «παραπτώματα», τα οποία επικαλέστηκαν για να απορρίψουν τη «Στέγη». Ανάλογη προσπάθεια που έκαναν αργότερα οι Μακεδόνες της Βουλγαρίας για τη δημιουργία κόμματος (ΟΜΟ-ΠΙΡΙΝ) απέτυχε, καθώς τα αρμόδια δικαστήρια απέρριψαν το αίτημα, κάτι που τους ανάγκασε να προσφύγουν στα ευρωπαϊκά δικαστήρια.

Η τακτική με τη δημιουργία και αυτοαναγνώριση της ΜΑΚΙΒΕ, δεν μπορούσε να εφαρμοστεί, καθώς θέλαμε αναγνώριση και της επίσημης πολιτείας. Έτσι αρχίσαμε να διερευνούμε την πιθανότητα αναγνώρισης εθνικού κόμματος μέσω του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Κινούμενοι στην κατεύθυνση αυτή συνδεθήκαμε με την ομάδα των ευρωπαϊκών εθνοτικών κομμάτων Rainbow (Ουράνιο Τόξο).
Όσο πλησίαζαν οι ευρωεκλογές του 1994, διοχετεύαμε καταλλήλως την πληροφορία, ότι πρόθεσή μας ήταν να συμμετάσχουμε στις ευρωεκλογές ως ΜΑΚΙΒΕ σε συνεργασία με τους Οικολόγους ή κάποιο ευρωαριστερό κόμμα. Αυτό το ενδεχόμενο θα το επιδιώκαμε με ειλικρίνεια, αρκεί τα αντίστοιχα ελληνικά σχήματα να δέχονταν επίσημα την ΜΑΚΙΒΕ με τις θέσεις της.
Μία εβδομάδα πριν τη λήξη της προθεσμίας κατάθεσης των δηλώσεων των κομμάτων για τις ευρωεκλογές, αρχίσαμε συνομιλίες με τους Οικολόγους Πράσινους και με την Ανανεωτική Κομμουνιστική Οικολογική Αριστερά (Α.Κ.Ο.Α) της οποίας επικεφαλής ήταν ο Γιάννης Μπανιάς. Και τα δύο κόμματα μας εξέφρασαν τις καλές προθέσεις τους, αλλά και την δυσκολία τους να σηκώσουν τόσο μεγάλο βάρος. Παρόλα αυτά εμείς διαδίδαμε προς τα έξω, ότι θα συμμετάσχουμε στις εκλογές με κάποιο από αυτά τα κόμματα. Τελικά λίγη ώρα πριν λήξει η προθεσμία (ένα τέταρτο πριν τα μεσάνυχτα) καταθέσαμε δήλωση συμμετοχής στις ευρωεκλογές ως κόμμα με το όνομα της επίσημης ομάδας του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου «Ουράνιο Τόξο». Εκτιμήσαμε, ότι θα ήταν δύσκολο στο ανώτατο δικαστήριο να απορρίψει ένα κόμμα που είναι μέλος μιας επίσημης ομάδας του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, αλλά κι αν το κάνει η ζημιά για τους διώκτες μας θα ήταν πολύ μεγάλη, ενώ εμείς θα είχαμε όφελος με την προβολή της υπόθεσής μας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Το ανώτατο δικαστήριο της Ελλάδας απέρριψε τη συμμετοχή του «Ουράνιου Τόξου» στις ευρωεκλογές του Ιουνίου 1994. Ως δικαιολογία επικαλέστηκε το γεγονός ότι δεν είχαμε καταθέσει δήλωση ότι δεν θα καταλάβουμε την εξουσία δια της βίας. Εμείς ενεργοποιήσαμε αμέσως την γραμμή που είχαμε ετοιμάσει με την ευρωκοινοβουλευτική ομάδα. Την επόμενη μέρα η κυβέρνηση και το ελληνικό κοινοβούλιο δέχονταν τηλεγραφήματα από το ευρωκοινοβούλιο, τα οποία έλεγαν ότι το κόμμα που καταθέσαμε είναι εκπρόσωπος μιας από τις επίσημες ομάδες του ευρωκοινοβουλίου και ζητούσαν την συμμετοχή του στις ευρωεκλογές.
Οδηγήσαμε τους διώκτες μας στη θέση του «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Το ανώτατο δικαστήριο μετά από δυο μέρες συνεδρίασε εκτάκτως και ενέκρινε τη συμμετοχή του «Ουράνιο Τόξου».
Μέσα στα πολύ στενά χρονικά περιθώρια, η κυβέρνηση και οι εθνικιστικοί μηχανισμοί δεν είχαν τη δυνατότητα να μελετήσουν την περίπτωση και να ενεργήσουν όπως θα ήθελαν. Έτσι με την παραπλάνηση και τον αιφνιδιασμό, αναγκάσαμε το ελληνικό αντιδραστικό κράτος να κάνει κάτι που σίγουρα δεν ήθελε να κάνει. Να αναγνωρίσει το κόμμα μας.

Ο πολύ λίγος χρόνος που είχαμε μέχρι τις εκλογές δεν μας επέτρεψε να έχουμε καλύτερα εκλογικά αποτελέσματα. Επιπλέον παραπλάνησαν και τον κόσμο. Ενώ τα ΜΜΕ είχαν δώσει μεγάλη δημοσιότητα στην αρχική απόρριψη του κόμματος, έθαψαν κυριολεκτικά την εκ των υστέρων ανακήρυξή του.
Αλλά και κατά την επίσημη ανακοίνωση των αποτελεσμάτων μας «έφαγαν» περί τις 3.300 ψήφους. Τη βραδιά των εκλογών οι ψήφοι του Ο.Τ. δεν καταγράφονταν ξεχωριστά, αλλά είχαν «τσουβαλιαστεί» με καμιά δεκαριά άλλα κόμματα, ως «λοιπά κόμματα». Τα επίσημα αποτελέσματα για αυτά τα λοιπά κόμματα ανακοινώθηκαν δύο εβδομάδες αργότερα και έδιναν στο Ο.Τ. 7.250 ψήφους, εκ των οποίων οι 5.488 στη Μακεδονία. Αλλά ο συνολικός αριθμός των ψήφων των «λοιπών κομμάτων» υστερούσε κατά 3.300 ψήφους από εκείνον που είχαν ανακοινώσει το βράδι των εκλογών. Η περίπτωση της Πέλλας, την οποία είχαμε τη δυνατότητα να διασταυρώσουμε, έδειξε από ποιο κόμμα είχαν αφαιρεθεί εκείνες οι ψήφοι. Η νομαρχία είχε ανακοινώσει 1.601 ψήφους για το Ο.Τ., ενώ το υπουργείο Εσωτερικών ανακοίνωσε, μετά από δύο εβδομάδες, 1.350.
Η διαμαρτυρία μας σε διεθνείς οργανισμούς ανάγκασε τους αρμοδίους να μην επαναλάβουν εκείνη τη μεθόδευση.

Για τις επόμενες εκλογές δεν θα υπήρχε κανένας από αυτούς τους αρνητικούς λόγους. Στοιχειώδη σοβαρότητα αν είχε η ηγεσία του κόμματος, η εκλογική άνοδος ήταν δεδομένη. Ένα τμήμα, όμως, της ηγεσία του κόμματος επέδειξε μια ακραίας μορφής ανευθυνότητα. Το μετέτρεψε σε κόμμα που ούτε εκφράζει, ούτε εμπνέει, ούτε καν έχει την εμπιστοσύνη των Μακεδόνων και των δημοκρατικών πολιτών. Την μετατροπή αυτή την έκανε μια οργανωμένη υπό τον Π.Βοσκόπουλο μειοψηφία με μεθοδεύσεις, αιφνιδιασμούς, εκβιασμούς και δολοπλοκίες.
Επιγραμματικά μόνο θα αναφέρω (προς το παρόν) την εκλογική συνεργασία στην οποία το οδήγησε στις εκλογές του 1996 με το ακροαριστερό και αμφιλεγόμενο κόμμα της ΟΑΚΚΕ. Χωρίς καμία συζήτηση και εξουσιοδότηση από τα αρμόδια όργανα είχαν κάνει επαφές με την ΟΑΚΚΕ και είχαν αποφασίσει την κοινή κάθοδο. Επειδή, όμως, ήξεραν πολύ καλά ότι κάτω από φυσιολογικές συνθήκες δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να περάσει η πρότασή τους από το Κ.Σ., χρησιμοποίησαν την τακτική του αιφνιδιασμού και εκβιασμού. Δεν ενημέρωσαν για τις επαφές τους, που είχαν γίνει τέσσερις μήνες νωρίτερα, τα αρμόδια όργανα με σκοπό τον αιφνιδιασμό τους. Τα μέλη της Π.Γ. από την Πέλλα μεταξύ των οποίων και ο υπεύθυνος του γραφείου, που εννοείται ενημερώνει και τα άλλα μέλη του Κ.Σ., έμαθαν για τις επαφές μόλις την προηγούμενη ημέρα της συνεδρίασης. Τα μέλη του Κ.Σ., πολλά από τα οποία ενημερώθηκαν μόλις κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης, δεν είχαν τον καιρό να κάνουν τις επαφές τους με τον κόσμο μας και να πολυσκεφτούν την αποδοχή εκείνης της συνεργασίας από το εκλογικό σώμα.
Σε εκείνο το αιφνιδιασμένο Κ.Σ. του πέταξαν και έναν εκβιασμό: «Αν αρνηθούμε τη συνεργασία θα μας κατηγορήσουν ως εθνικιστές που δεν θέλουν συνεργασία με άλλα ελληνικά κόμματα και Έλληνες». Έτσι πέτυχαν οριακή πλειοψηφία.
Ενώ όλοι οι μηχανισμοί των αντιπάλων μας αγωνίζονταν να μειώσουν την εκλογική επιρροή του κόμματος, η κλίκα Βοσκόπουλου τους προσέφερε ένα μεγάλο δώρο. Οδήγησε το Ο.Τ. σε μια συνεργασία την οποία ούτε το 1% του κόσμου μας ήθελε. Το μεγαλύτερο κακό βέβαια ήταν η γελοιοποίηση της ηγεσίας του κόμματος και η απώλεια της εμπιστοσύνης.


Στη συνέχεια με τι ίδιες μεθόδους πέτυχαν και την αλλαγή του ιδεολογικοπολιτικού προφίλ του κόμματος.
Επειδή καταψηφίστηκε η πρότασή τους για αντικατάσταση του γράφοντος από τη θέση του υπεύθυνου του γραφείου και της εφημερίδας (πήρε 3 ψήφους σε σύνολο 17), απαίτησαν την αντικατάσταση του Κ.Σ.: «Ή αλλάζει το Κ.Σ. ή φεύγουμε». Προκειμένου να περισωθεί η ενότητα, πέρασε και αυτός ο εκβιασμός. Στη συνέχεια, όμως, φαίνεται πως κατάλαβαν, ότι ακόμα και να αλλάξει το Κ.Σ. δεν μπορούσαν να πετύχουν τους στόχους τους. Έτσι προχώρησαν σε άλλη μια αυθαιρεσία. Ενώ υπήρχε απόφαση που έδινε στη γενική συνέλευση μόνο το δικαίωμα εκλογής νέου Κ.Σ., αυτοί κατέθεσαν προς συζήτηση και έγκριση ένα ιδεολογικοπολιτικό μανιφέστο, το οποίο στα στοιχειωδώς σοβαρά και δημοκρατικά κόμματα θα ήθελε μακροχρόνια εσωκομματική συζήτηση και επεξεργασία από σοβαρές επιτροπές τις οποίες έχουν δικαίωμα να συγκροτήσουν μόνο τα αρμόδια όργανα. Αυτοί το έκαναν μόνοι τους και τελείως αυθαίρετα.
Το μανιφέστο συνέταξε ένα πρώην μέλος του ΚΚΕ μ-λ που ούτε Μακεδόνας είναι, ούτε έζησε ποτέ στη Μακεδονία, και κατά συνέπεια αγνοεί παντελώς την ψυχοσύνθεση, τις ευαισθησίες και τα βιώματα των Μακεδόνων.

Για να μπορέσουν να το περάσουν στη Γ.Σ., εκτός από τον εκβιασμό «ή περνάει ή φεύγουμε», έφεραν και τους φίλους και συγγενείς τους. Η πλειοψηφία δεν αντέδρασε και πάλι «χάρη της ενότητας» και του φόβου μη χάσει τα κελεπούρια. Χαρακτηριστικά αναφέρω την περίπτωση του Σ. Αναστασιάδη, που έφερε στη συνέλευση τα τρία αδέρφια του, τις γυναίκες τους, τον πατέρα του, την κόρη του και τον ανεψιό του, που τότε ήταν 15-16 χρονών, και 2-3 εργαζομένους στην εταιρία του, οι οποίοι ήταν όλοι ανεξαιρέτως πολιτικά τελείως άσχετοι.. Όταν σήκωνε το χέρι να ψηφίσει, σηκώνονταν μια ντουζίνα άλλα χέρια και μηδένιζαν τις ψήφους μιας ντουζίνας συνετών και πολιτικοποιημένων μελών.
Ήμασταν διατεθειμένοι να τους ικανοποιήσουμε την εγωϊστική επιθυμία τους να «παίξουν» και να βάλουν στο μανιφέστο τις «επαναστατικές σάλτσες» τους, αρκεί να αφαιρούσαν κάποιους όρους που θεωρούσαμε ότι θα ενοχλούσαν τον κόσμο μας και 2-3 άρθρα (σε σύνολο περίπου 70) τα οποία θεωρούσαμε ότι θα κάνουν ζημιά. Οι προτάσεις μας απορρίπτονταν οριακά με την αυθαίρετα και αντικαταστατικά διαμορφωμένη πλειοψηφία.

Όσοι δεν ήθελαν να νομιμοποιήσουν εκείνη την εξωφρενική γελοιοποίηση της οργάνωσης και είχαν στοιχειώδη πολιτική υπευθυνότητα και αυτοσεβασμό, αποχώρησαν σταδιακά χαρακτηρίζοντας τις αποφάσεις της συνέλευσης καταστατικά και πολιτικά απαράδεκτες. Τα 2/3 των μελών αποχώρησαν αθόρηβα το επόμενο διάστημα.
Αν υποθέσουμε ότι τότε δεν καταλάβαιναν που θα οδηγούσε εκείνη η πολιτική και εκείνες οι ενέργειες, η πανωλεθρία στις ευρωεκλογές του 1999 φάνηκε πολύ καθαρά που οδηγούσε. Όμως, όχι μόνο δεν έκαναν κάτι για να αλλάξουν την καθοδική πορεία του κόμματος , αλλά αντιδρούσαν και σε κάθε πρόταση αναθεώρησης του ιδεολογικοπολιτικού του προφίλ και της ανασυγκρότησής του, κάτι που συνεχίζουν να κάνουν μέχρι και σήμερα.

Αποκαλυπτικό για τον τρόπο που βλέπουν το κόμμα, είναι το σχόλιο που υπάρχει στην προηγούμενη ανάρτηση με στοιχεία «Ανώνυμος 9/8/10 – 12:28» και είναι προφανές ότι είναι κάποιου μέτοχου ή τρόφιμου της εταιρίας, που συμπυκνώνει όσα παγίως υποστηρίζουν:

«το ουράνιο τόξο είναι κόμμα που μάχεται για την αναγνώριση από το ελληνικό κράτος της μακεδονικής εθνοτικής και γλωσσικής ταυτότητας των μακεδόνων της ελλάδος.
ουδεμία ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ούτε για την διεκδίκηση ούτε πολύ περισσότερο για την εκπροσώπηση επιδιώκει.
δεν εκπροσωπεί κανέναν άλλο πλήν των μελών του, των οπαδών του και των ψηφοφόρων του.
το πόσα κατάφεραν και το πόσα δεν έκαναν αλλά μπορούσαν, το αν κάνουν πραγματικό αγώνα ή όχι αφορά τους παραπάνω , στους οποίους λογοδοτούν και κανένα άλλο.
πολύ περισότερο δεν αφορά όσους εδώ και καιρό έχουν διαφωνήσει.
ο καθένας στο δρόμο του...»

Απαραίτητη προϋπόθεση για «αναγνώριση από το ελληνικό κράτος» ήταν η μαζικοποίηση του Ουράνιου Τόξου, την οποία οι ίδιοι υπονόμευσαν από μέσα.

Λόγω του άγχους που τους δημιούργησε η απειλή την οποία εκφράζουμε για τα συμφέροντα και τους ανομολόγητους στόχους τους, κάνουν μια κυνική ομολογία.
Λένε ότι το Ο.Τ., όπως το κατάντησαν, «δεν εκπροσωπεί κανέναν άλλο πλήν των μελών του, των οπαδών του και των ψηφοφόρων του.»
Τα μέλη που απέμειναν είναι εκείνα που εμπόδισαν το κόμμα να ανταποκριθεί στον ρόλο για τον οποίο δημιουργήθηκε, εκείνα που το εκμεταλλεύονται για δικό τους όφελος και εκείνα που εκπροσωπούν την αιτία που αυτή η οργανωμένη μειοψηφία μπόρεσε να ρημάξει το Ο.Τ. από μέσα.

Το γεγονός ότι απομακρύνθηκαν τα περισσότερα από τα ιδρυτικά μέλη, όχι μόνο δεν τους προβληματίζει, αλλά και αντιδρούν πεισματικά στην προοπτική επανένταξής τους. Το ίδιο και οι οπαδοί και ψηφοφόροι που απομακρύνθηκαν. Ελάχιστοι από τους οπαδούς και ψηφοφόρους που απέμειναν είναι ικανοποιημένοι από αυτό. Οι περισσότεροι από αυτούς το κάνουν επειδή δεν υπάρχει κάτι καλλίτερο.
Εκείνοι που δημιούργησαν το Ο.Τ., το έκαναν με σκοπό να εκφράσει το σύνολο του λαού μας και των αντιρατσιστών συμπαραστατών μας. Προς εκείνους λένε επίμονα: «ο καθένας τον δρόμο του». Δηλαδή «κάντε οτιδήποτε, εκτός από το να μπήτε στα πόδια μας και να μας χαλάσετε τη δουλειά που στήσαμε».

Τώρα ήρθε η ώρα να δώσουμε τη δική μας απάντηση:
«Οι δημιουργοί του Ουράνιου Τόξου έχουν, όχι μόνο το δικαίωμα, αλλά και την υποχρέωση να ασχολούνται με αυτό, και μάλιστα πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον.
Μπήκατε στο δρόμο, που άλλοι άνοιξαν για το Ουράνιο Τόξο και το κίνημα γενικώς, γίνατε το μεγαλύτερο εμπόδιο στην πορεία του και ως τέτοιοι θα αντιμετωπιστείτε.
Τέλος θα απολογηθείτε, θέλοντας και μη, εκεί που έχετε χρέος να απολογηθείτε: στον Λαό και στην Ιστορία».

Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010

Επικίνδυνη Ανοχή σε Ρατσιστικές Επιθέσεις

ΓΙΑΝΝΙΤΣΑ - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2010

ΟΧΙ δεν είναι εικόνες από τη Ναζιστική Γερμανία της δεκαετίας του ’30. Ούτε καν η εικόνα της Αθήνας ή της Κρήτης όπου οι νεοναζί μόνο τον τελευταίο χρόνο, μέσα από τους φασιστικούς πυρήνες που ίδρυσαν (με την ανοχή - απάθεια της τοπικής κοινωνίας αλλά και την εκκωφαντική απουσία της αστυνομίας) προχώρησαν σε δεκάδες εμπρησμούς και δολοφονικές επιθέσεις σε μετανάστες και αγωνιστές κοινωνικών κινημάτων (μόνο το 2009 καταγράφηκαν επίσημα 50 δολοφονικές επιθέσεις).

Είναι η εικόνα της πόλης μας, τα Γιαννιτσά. Είναι η εικόνα της βεβήλωσης του Οθωμανικού μνημείου (Γαζί Εβρενός) από τους νεοναζί φασίστες, για δεύτερη φορά μέσα σε ένα χρόνο, φτύνοντας κατάμουτρα τον πολιτισμό της πόλης, την ίδια την κοινωνία. Στέλνουν μήνυμα ότι είναι εδώ, δεν φοβούνται τίποτα και κάνουν σαφές έτσι, πως το επόμενο διάστημα μπορούν να προχωρήσουν και σε δολοφονικές επιθέσεις εναντίον ανθρώπων, μετά τη δολοφονική επίθεση στον πολιτισμό. Επενδύουν στο φόβο, την ανοχή των Αρχών και την αδιαφορία της κοινωνίας για να χύσουν το ρατσιστικό τους δηλητήριο.
Εξάλλου εδώ και καιρό δραστηριοποιούνται καλυμμένοι μέσα από τον ΣΦΑΓ, ψαρεύοντας νέους και πλασάροντας ναζιστικά σύμβολα στις κερκίδες και ταυτόχρονα έχουν γεμίσει την πόλη με συνθήματα ξενοφοβικά, ρατσιστικά, εθνικιστικά, αδιαφορώντας πλήρως για τον αντιρατσιστικό νόμο 927/1979, σύμφωνα με τον οποίο:

«1. Οστις δημοσίως, είτε προφορικώς είτε διά του τύπου ή διά γραπτών
κειμένων ή εικονογραφήσεων ή παντός ετέρου μέσου εκ προθέσεως προτρέπει εις πράξεις ή ενεργείας δυναμένας να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ή βίαν κατά προσώπων ή ομάδος προσώπων εκ μόνου του λόγου της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής των, τιμωρείται με φυλάκισιν μέχρι δύο ετών ή με χρηματικήν ποινήν ή και διύ αμφοτέρων των ποινών τούτων.
2. Διά των εν παρ. 1 ποινών τιμωρείται και όστις συνιστά ή συμμετέχει
εις οργανώσεις, αι οποίαι επιδιώκουν ωργανωμένην προπαγάνδαν ή
δραστηριότητας πάσης μορφής τεινούσας εις φυλετικάς διακρίσεις.

Με το αρθ.39 παρ. 4 Ν.2910/2001 ΦΕΚ Α` 91/2.5.2001 Οι πράξεις που περιγράφονται στα άρθρα 1 έως 3 του Ν. 927/1979

(ΦΕΚ 139 Α) διώκονται αυτεπαγγέλτως»

Τα αντανακλαστικά της κοινωνίας μας πρέπει να αντιδράσουν γρήγορα. ΤΩΡΑ. Αύριο, όταν αρχίσουμε να μετράμε δολοφονικές επιθέσεις σε ανθρώπους, θα είναι αργά. Εάν το υποτιμήσουμε ως απλά περιθωριακό φαινόμενο, θα έχουμε διαπράξει μεγάλο λάθος. Είναι ευθύνη όλων να προστατέψουμε τον τόπο μας, τα παιδιά μας, το μέλλον μας.
mak. ger.


Παρασκευή 6 Αυγούστου 2010

To Ουράνιο Τόξο Παραφωνία του Πολιτιστικού Κινήματος


Δεν είναι και τόσο ωραίο μέσα στα ιστορικοπολιτικά ζητήματα που παρουσιάζει αυτό το μπλοκ να βάζουμε εσωτερικά ζητήματα του μακεδονικού κινήματος, αλλά δεν βρίσκω και σωστότερο τρόπο να προβάλω τις παρατηρήσεις μου.

Παραβρέθηκα και φέτος στο πανηγύρι της Μελίτης που όπως κάθε χρόνο περιλάμβανε πλούσιο πολιτιστικό πρόγραμμα. Εκείνο όμως που μου έκανε για άλλη μια φορά αρνητική εντύπωση ήταν η ανόητη και ανεύθυνη παρέμβαση του Ουράνιου Τόξου. Στον χώρο των πολιτιστικών εκδηλώσεων κάποιοι μοίραζαν επιδεικτικά εφημερίδα Νόβα Ζόρα. Δεν είμαι καθόλου αντίθετος να την μοιράζουν αλλά είμαι αντίθετος με τον τρόπο και τον τόπο που την μοίραζαν. Δηλαδή μέσα στον ίδιο χώρο των εκδηλώσεων. Την μοίραζαν σαν να παραβρίσκονταν σε φοιτητική ή πολιτική εκδήλωση. Και βέβαια μπορούσαν να αξιοποιήσουν την ευκαιρία του πανηγυριού να μοιράσουν την εφημερίδα τους αλλά να το έκαναν με πιο σωστό και κομψό τρόπο. Να έστηναν τον πάγκο τους έξω από την είσοδο του σχολείου και να την προσέφεραν σε όποιον έδειχνε ενδιαφέρον και όχι όπως μοιράζουν τα διαφημιστικά φυλλάδια των πολυκαταστημάτων. Και το μεγάλο κακό δεν είναι ο τρόπος που την μοιράζουν. Η εφημερίδα είναι ταυτισμένη στα μάτια του κόσμου της περιοχής με ανθρώπους που εκμεταλλεύονται το κίνημα για να κάνουν μπίζνες στη Μακεδονία. Αν και το περιεχόμενο της εφημερίδας είναι στο μεγαλύτερο του μέρος τετριμμένο, θεωρώ ότι είναι καλό να κυκλοφορεί. Το καλό αυτό όμως είναι πολύ μικρότερο από το κακό γεγονός ότι την εκδίδουν, την διακινούν και την εκμεταλλεύονται άτομα που έχουν χάσει την αξιοπιστία και την εκτίμηση του κόσμου μας. Με την εφημερίδα δεν μπορούν να επαναφέρουν ούτε τον μισό από τον κόσμο που διώχνουν με την συμπεριφορά τους. Και απορώ όπως και πολλοί άλλοι Μακεδόνες, δεν καταλαβαίνουν ότι έχουν γίνει ξένο σώμα για τον λαό μας και σε τι κατάσταση έχουν οδηγήσει αυτό το κόμα? Μόνο οι μπίζνες τους ενδιαφέρουν? Εκτός αν το οδήγησαν συνειδητά εκεί. Και τέλος πάντων αν δε καταλαβαίνουν οι κύριοι υπεύθυνοι, δεν υπάρχουν κάποιοι εκεί μέσα που καταλαβαίνουν? Στοιχειώδη ευθιξία αν είχαν θα είχαν αντιδράσει ή θα είχαν παραιτηθεί προ πολλού. Και από ότι διάβασα σε προηγούμενη ανάρτηση απέρριψαν την πρόταση να αναδιοργανωθεί το κόμα με την πρόσκληση όλων των παλιών. Και μόνο το γεγονός ότι κρατάνε πεισματικά το κόμα υπό τον έλεγχό τους αν και το έχουν καταξευτελίσει δημιουργεί στον κόσμο υποψίες. Ας μη λεκιάζουν τουλάχιστον τις πολιτιστικές εκδηλώσεις. Όλα αυτά με κάνουν να πιστεύω ότι ένα καινούργιο κόμα ή μια άλλη οργάνωση θα συσπειρώσει πολύ κόσμο και θα δώσει νέα ώθηση στο κίνημα. Αδέρφια Μακεδόνες πρέπει να μιλήσουμε και να αντιδράσουμε αλλιώς γι΄αυτή την κατάντια θα είμαστε υπεύθυνοι και εμείς.
28/7/10 20:51

Το παραπάνω κείμενο είναι αναδημοσίευση σχολίου της προηγούμενης ανάρτησης.



ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΚΑΡΑΤΑΣΟ

Ανώνυμε 28/7/10 20:51
Δημοσίευσα το σχόλιο σου με αρκετή καθυστέρηση, επειδή απουσίαζα.
Θα συνεχίσω να δημοσιεύω σχετικά σχόλια, γιατί θεωρώ ότι έχουμε υποχρέωση να ενημερώνουμε τον κόσμο για την εξαπάτηση και ξεδιάντροπη εκμετάλλευση των ομοεθνών μας από αυτή την τυχοδιωκτική κλίκα. Εξ άλλου όσα συνέβησαν και συμβαίνουν είναι μέρος της σύγχρονης ιστορίας. Είναι η τρέχουσα ιστορία.
Ακριβώς επειδή το θεωρώ σημαντικό, αναδημοσιεύω το σχόλιό σου και σε κύρια ανάρτηση. Αν έμενε μόνο σαν σχόλιο στην παλιά ανάρτηση, ελάχιστοι θα το διάβαζαν. Επιπλέον θεωρώ ότι είναι καλό να ξέρουν τι συμβαίνει και οι μη Μακεδόνες φίλοι μας, για να μην απορούν για την αμεληταία απήχηση αυτού του Ουράνιου Τόξου στον λαό μας.
Φέτος μπόρεσα να πάω στο πανηγύρι της Μελίτης μόνο την παραμονή και δεν είχα την ευκαιρία να συζητήσω με φίλους και συναγωνιστές. Πέρυσι, όμως, μου εξέφρασαν παρόμοιες παρατηρήσεις και ήταν θέμα συζήτησης σε αρκετά «πηγαδάκια».

Το ζήτημα που βάζεις να κάνουμε νέα οργάνωση ή νέο κόμμα δεν το θεωρώ προς το παρόν απαραίτητο.
Κάνουμε ενημερωτική δουλειά, διακινούμε εφημερίδες και βιβλία, αρθρογραφούμε στο ιντερνετ κλπ. χωρίς να μας είναι απαραίτητη η ύπαρξη οργάνωσης ή κόμματος
. Εξ άλλου μην αγνοούμε το γεγονός ότι η κακή πορεία του Ουράνιου Τόξου λειτουργεί και ως κακό προηγούμενο για τη δημιουργία νέου κόμματος.


Για τους καιροσκόπους του Ουράνιου Τόξου η προσκόλληση και εκμετάλλευση του πολιτιστικού κινήματος είναι ο μόνος τρόπος επιβίωσής τους. Στο πολιτικό κίνημα, που άλλοι δημιούργησαν με αγώνες και θυσίες, αυτοί προσκολλήθηκαν ως παράσιτα, το διέσυραν και το ξεζούμησαν. Ξέρουν πολύ καλά ότι αν κάνουν οποιαδήποτε πολιτική εκδήλωση μόνοι τους, θα φανεί η γύμνια τους.
Κατά την παρουσίαση του Αμπεσένταρ που έκαναν στη Μελίτη το 2007, κατά τη διάρκεια του πανηγυριού, στην απέναντι από τον χώρο των πολιτιστικών εκδηλώσεων αίθουσα, ήταν ολοφάνερη η αδιαφορία και περιφρόνηση του κόσμου. Το ίδιο συνέβη και με τα εγκαίνια των γραφείων στην Έδεσσα πριν ένα χρόνο, όπου ούτε ένας Εδεσσαίος δεν παραβρέθηκε.
Ακριβώς επειδή δεν μπορούσαν να παρουσιάσουν κάποια δική τους μαζική πολιτική εκδήλωση στους δημοσιογράφους που οι ίδιοι έφερναν από τη Δ. Μακεδονίας, τους οδηγούσαν σε πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Στο πανηγύρι της Μελίτης συνήθως υπάρχουν δημοσιογράφοι και αρκετοί Μακεδόνες οικονομικοί μετανάστες. Ήταν μια ευκαιρία για αυτοπροβολή (μάρκετιγκ). Αν έστηναν τον πάγκο της Νόβα Ζόρα έξω από τον χώρο των εκδηλώσεων, όπως λες, θα αποκαλύπτονταν η γύμνια τους. Το ότι προβοκάρουν αυτές τις εκδηλώσεις με την συμπεριφορά τους, δεν τους ενοχλεί καθόλου, αν και κάποιοι από αυτούς δεν αποκλείεται να το επιδιώκουν.

Για να μη θεωρηθεί ότι πουλάω πνεύμα «έξω από τον χορό», ζητώ να θυμηθούν οι παλιοί τον τρόπο με τον οποίο διακινούσαμε την «Ζόρα» και στα πανηγύρια. Μερικοί από εμάς είχαμε στον σακίδιό μας μερικές εφημερίδες και τις διακινούσαμε διακριτικά.
Βασική αρχή μας ήταν η μη ανάμειξη του πολιτικού κινήματος στο πολιτιστικό. Καθήκον του πολιτικού κινήματος ήταν η εξασφάλιση συνθηκών ελεύθερης έκφρασης του πολιτιστικού κινήματος και σε καμιά περίπτωση η ανάμειξη σε αυτό και ειδικά η εκμετάλλευσή του.


Επειδή όταν μιλάμε για εκμετάλλευση, το μυαλό πολλών πάει μόνο στην εταιρία Αναστασιάδη – Παρίση, πρέπει να πούμε ότι δεν είναι οι μοναδικοί που το κάνουν. Η οικογένεια Βοσκόπουλου είναι η πρώτη που το δίδαξε. Ο πατέρας του Π. Βοσκόπουλου έκανε αντιπαροχές και πωλούσε καταστήματα και διαμερίσματα. Στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 χρεοκόπησε και δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του προς τους επίδοξους αγοραστές οι οποίοι είχαν δώσει προκαταβολές. Η προσφυγή των εξαπατημένων αγοραστών στα δικαστήρια είχε αναγκάσει τον πατέρα του Π.Β. να αυτοεξοριστεί στην Μπίτολα και να μην επιστρέφει στη Φλώρινα, γιατί υπήρχε δικαστική απόφαση σύμφωνα με την οποία θα συλλαμβάνονταν και θα οδηγούνταν στη φυλακή.
Παρ’ όλα αυτά έστησαν στην Μπίτολα επιχείρηση εμπορίας οικοδομικών υλικών και κατασκευής και πώλησης κατοικιών. Εκεί υποστήριζαν ότι διώκονταν στην Ελλάδα επειδή ο Π.Β. έκανε αγώνα για τους Μακεδόνες!!!. Φυσικά δεν έλεγαν στον κόσμο την αλήθεια, ότι δηλαδή οι δικαστικές διώξεις είχαν προηγηθεί και οφείλονταν στην εξαπάτηση πελατών.

Η αλήθεια είναι ότι, όταν ο Π.Β. μπήκε στην οργάνωση το ’92 δεν προβληματιστήκαμε όσο έπρεπε για το πώς ένας νέος αρχιτέκτονας που ξεκινούσε τότε την επαγγελματική του καριέρα και η οικογενειακή του επιχείρηση είχε πρόσφατα χρεοκοπήσει, έδειξε τόση αυτοθυσία και εκτέθηκε «υπερασπιζόμενος τα δικαιώματα των Μακεδόνων».
Όταν μας κατάφερε το πισώπλατο χτύπημα το ΄96, ξανασκεφτήκαμε την όλη συμπεριφορά του, αλλά ήταν πλέον αργά.
Όταν εμείς είχαμε στραμμένη την προσοχή μας στο μέτωπο με τους διώκτες μας, εκείνος έκανε δημόσιες σχέσεις στα μετόπισθεν χαϊδεύοντας και κολακεύοντας τον κάθε πολιτικό τσαρλατάνο, το κάθε ψώνιο, υποβοηθώντας τον κάθε καιροσκόπο και ροκανίζοντας τους πρωτεργάτες του κινήματος. Χρησιμοποίησε έντεχνα και μεθοδικά τους αριστεριστές «επαναστάτες» και οδήγησε με μεθοδεύσεις σταλινικού τύπου το Ο.Τ. στις δικές τους καταστροφικές επιλογές, αν και ο ίδιος δεν είναι αριστερός. Οι μπίζνεσμεν του κόμματος ήταν φυσικό να συνταχθούν με αυτή την κλίκα, καθώς ο Π.Β. είχε φροντίσει όλο αυτό το διάστημα να κάνει τις διασυνδέσεις του στη Δ. Μακεδονίας.
Σταδιακά και μεδοδικά δημιουργήθηκε ένα κακοήθες καρκίνωμα μαφιόζικου τύπου. Έτσι όταν διέσυραν εκλογικά, πολιτικά και οργανωτικά το κόμμα το ’96, ελάχιστοι αντιστάθηκαν στις αυθαιρεσίες, τις μεδοδεύσεις, τους αιφνιδιασμούς και τις δολοπλοκίες τους. Όλη η δραστηριότητά τους αποσκοπούσε στο να ελέγξουν το κόμμα και να πάρουν την εφημερίδα από την Πέλλα στη Φλώρινα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που εκδότη της Νόβα Ζόρα όρισαν τον επιχειρηματία Αναστασιάδη ο οποίος είναι πολιτικά τελείως άσχετος και δεν ξέρει να γράφει ούτε το όνομά του. (Αν κάποιος νομίζει ότι τα παραλέω λόγω αγανάκτησης, μπορεί να το διαπιστώσει αυτοπροσώπως επιδιώκοντας κάποια επαφή μαζί του).

Γιατί το έκαναν αυτό?

Όταν το 1991 χρειαστήκαμε για την νομότυπη διακίνηση της εφημερίδας «Μογλενά» τον μέχρι τότε «υπεύθυνο σύμφωνα με το νόμο», Γιώργο Σίλε, γαμπρό του Αναστασιάδη, δεν τον βρίσκαμε πουθενά και ούτε κάποιος από την οικογένεια Αναστασιάδη προθυμοποιήθηκε να αναλάβει υπεύθυνος της εφημερίδας. Λόγω της έξαρσης του εθνικισμού εξαφανίστηκαν όλοι. Έτσι την εφημερίδα ανέλαβε η ομάδα της Αριδαίας.
Όταν το ΄94 χρειαστήκαμε κάποιον να πάει στην Αθήνα για την κατάθεση της δήλωσης του κόμματος, δεν βρέθηκε ούτε ένας από τους «πολλούς της Φλώρινας» και πήγε κάποιος από τους λίγους της Αριδαίας. Μια εβδομάδα αργότερα χρειάστηκε κάποιος να πάει στην Αθήνα για να καταθέσει τα πιστοποιητικά των υποψηφίων, αλλά και πάλι δεν προθυμοποιήθηκε κάποιος από τους «πολλούς της Φλώρινας» και πήγε πάλι κάποιος άλλος από τους λίγους της Πέλλας.

Η συμμετοχή των «πολλών της Φλώρινας» στην ύλη της εφημερίδας ποτέ δεν ξεπέρασε το 10%. Κι όμως ο Βοσκόπουλος από το ’94 προωθούσε την ιδέα της μεταφοράς της έδρας της εφημερίδας στη Φλώρινα, «γιατί έχουμε πιο πολλά μέλη να την δουλέψουν».
Ο πραγματικός λόγος βέβαια ήταν το γεγονός ότι η εφημερίδα, όπως και το κόμμα, είχαν καθιερωθεί στη κοινή γνώμη της Δημ. Μακεδονίας ως σύμβολα αγώνα κατάλληλα προς εμπορική εκμετάλλευση.
Και δεν αποκλείω καθόλου το ενδεχόμενο να παίχτηκε και κάποιο πολιτικό παιχνίδι εξωτερικών παραγόντων, που ήθελαν να εκτρέψουν το Ουράνιο Τόξο από την σχετικά καλή πορεία του. Έτσι με μεθοδεύσεις, δολοπλοκίες, συκοφαντίες, αιφνιδιασμούς, εκβιασμούς κλπ. επενδυμένες με πολιτικό (επαναστατικό, διεθνιστικό, ευρωπαϊκό) μακιγιάζ κατάφεραν το σκοπό τους. Σταμάτησαν την ανοδική πορεία του κόμματος, αλλά προώθησαν την ανοδική πορεία των επιχειρήσεών τους. Έτσι εκείνοι που εμπόδισαν από μέσα το κόμμα να ανταποκριθεί στο ρόλο για τον οποίο δημιουργήθηκε, χάρη στις δημόσιες σχέσεις και το κατάλληλο μάρκετιγκ έχουν δημιουργήσει μια τελείως απατηλή εικόνα στην Δ. Μακεδονίας και τη διασπορά.
Ο πατέρας Βοσκόπουλος εξαπάτησε μερικούς πελάτες του, ο γιός Βοσκόπουλος εξαπάτησε ολόκληρο λαό. Για τους μπίζνεσμεν Ανσατσιάδη, Παρίση, Ιωάννου κλπ. τα έγραψα στα σχόλια της προηγούμενης ανάρτησης «Κοινή Γλώσσα – Σχόλια για Ουράνιο Τόξο», που θα βρείτε στην ετικέτα «Ουράνιο Τόξο», στη διπλανή στήλη.

Αυτό που επισημαίνεις: «Στοιχειώδη ευθιξία αν είχαν, θα είχαν αντιδράσει ή θα είχαν παραιτηθεί προ πολλού», δείχνει τα κίνητρα και τα κριτήρια με τα οποία λειτουργούν. Στοιχειώδη υπευθυνότητα και πραγματικό ενδιαφέρον αν είχαν, θα είχαν παραιτηθεί τον Ιούνιο του 1999, οπότε φάνηκε η ζημιά που είχαν κάνει. Στην χειρότερη περίπτωση θα το είχαν κάνει μετά τις ευρωεκλογές του Ιουνίου 2009.
Όχι μόνο δεν παραιτήθηκαν, αλλά απέρριψαν και προτάσεις για ανασυγκρότηση του κόμματος με συστράτευση όλων των παλαιών και νέων μελών.
Η τετράμηνη «λευκή απεργία» του Βοσκόπουλου ήταν απλώς ένα μήνυμα προς «τα συνεταιράκια» που διανοήθηκαν ότι μπορούσαν να τον παραγκωνίσουν. Η λήξη της «λευκής απεργίας» του δείχνει ότι το συνδικάτο παραμένει αραγές. Ο σκοπός για τον οποίο κάποιοι μεθόδευσαν τον έλεγχο του κόμματος και τα κοινά συμφέροντα, φάνηκαν πιο ισχυρά από τις διαφορές τους.
Σήμερα ξέρουν πολύ καλά, ότι οι ίδιοι τους όχι μόνο δεν μπορούν να οδηγήσουν το κόμμα σε ανάκαμψη, αλλά ούτε καν να σταματήσουν την συνεχή συρρίκνωσή του. Κι όμως το κρατάνε πεισματικά κάτω από τον ασφυκτικό έλεγχό τους και είναι ευνόητο γιατί. Για κάποιους είναι η παχιά αγελάδα.
Είναι ευνόητο και το γιατί προσπαθούν να βγάλουν στο προσκήνιο κάποια νέα πρόσωπα. Ξέρουν ότι είναι φθαρμένοι και προσπαθούν να αλλάξουν την βιτρίνα τους. Εκμεταλλεύονται την άγνοια και την απειρία μερικών ή τις βλέψεις κάποιων άλλων, ειδικά εκείνων που γοητεύτηκαν από τις εμποροπολιτικές επιτυχίες τους. Κάποια από αυτά ήδη τα έχουν «κάψει».
Ευτυχώς η συμπεριφορά τους έχει προβληματίσει πολύ κόσμο και δεν είμαστε πλέον «φωνή βοώντος εν τη ερήμω» όπως ήμασταν πριν μερικά χρόνια.

Τρίτη 6 Ιουλίου 2010

Η Παραχάραξη της Ιστορίας ως Πολιτικό Εργαλείο του Νεοελληνικού Σοβινισμού


Η κατάχρηση της δράσης του Μεγάλου Αλεξάνδρου από τους Νεοέλληνες εθνικιστές με ανάγκασε να καταφύγω στην αρχαία ιστορία, κυρίως του Αρριανού, για να δείξω πώς στην πραγματικότητα αντιμετώπισαν οι αρχαίοι Έλληνες τους αρχαίους Μακεδόνες.
Ο βομβαρδισμός που δέχθηκα, μέσω σχολίων, με τα ιστορικά «αδιάσειστα» στοιχεία για την «ελληνικότητα» των αρχαίων Μακεδόνων, με ανάγκασε να ρίξω μια πρώτη ματιά στο ιστορικό οπλοστάσιο των αυτόκλητων κληρονόμων των αρχαίων Ελλήνων.
Ξαναδιαβάζοντας το 7ο βιβλίο του Ηρόδοτου, διαπίστωσα ότι οι αρχαιόπληκτοι νεοέλληνες μειοδοτούν όταν υποστηρίζουν ότι μόνο οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν Δωριείς. Δωρικής καταγωγής, σύμφωνα με όσα αναφέρει ο Ηρόδοτος, ήταν και οι Πέρσες.
Γράφει ο Ηρόδοτος:
«ἔστι δὲ ἄλλος λόγος λεγόμενος ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα, ὡς Ξέρξης ἔπεμψε κήρυκα ἐς Ἄργος πρότερον ἤ περ ὁρμῆσαι στρατεύεσθαι ἐπὶ τὴν Ἑλλάδα• 2 ἐλθόντα δὲ τοῦτον λέγεται εἰπεῖν “ἄνδρες Ἀργεῖοι, βασιλεὺς Ξέρξης τάδε ὑμῖν λέγει. ἡμεῖς νομίζομεν Πέρσην εἶναι ἀπ᾽ οὗ ἡμεῖς γεγόναμεν παῖδα Περσέος τοῦ Δανάης, γεγονότα ἐκ τῆς θυγατρὸς ΚηφέοςἈνδρομέδης. οὕτω ἂν ὦν εἴημεν ὑμέτεροι ἀπόγονοι. οὔτε ὦν ἡμέας οἰκὸς ἐπὶ τοὺς ἡμετέρους προγόνους στρατεύεσθαι, οὔτε ὑμέας ἄλλοισι τιμωρέοντας ἡμῖν ἀντιξόους γίνεσθαι, ἀλλὰ παρ᾽ ὑμῖν αὐτοῖσι ἡσυχίην ἔχοντας κατῆσθαι. ἢν γὰρ ἐμοὶ γένηται κατὰ νόον, οὐδαμοὺς μέζονας ὑμέων ἄξω».

MET: Υπάρχει και μια άλλη εκδοχή στην Ελλάδα, ότι δηλαδή ο Ξέρξης έστειλε κάποιον κήρυκα στο Άργος, πριν ακόμα αρχίσει την εκστρατεία κατά της Ελλάδας. Αυτός όταν έφτασε λέγεται ότι είπε: «Άνδρες Αργείοι, ο βασιλιάς Ξέρξης αυτά λέει σε σας: Εμείς οι Πέρσες πιστεύουμε ότι καταγόμαστε από τον Πέρση, πατέρας του οποίου ήταν ο γιός της Δανάης, ο Περσέας, και μητέρα του η Ανδρομέδα, κόρη του Κηφέα. Έτσι είμαστε απόγονοι των ίδιων με εσάς. Άρα, δεν είναι σωστό να πολεμήσουμε ενάντια στον λαό από τον οποίο καταγόμαστε, όπως και για εσάς θα ήταν σφάλμα να βοηθήσετε άλλους να μας αντισταθούν, αλλά να παραμείνετε αμέτοχοι στην επερχόμενη σύγκρουση. Αν τα πράγματα έλθουν όπως τα ελπίζουμε, δεν υπάρχει άλλος λαός που θα τιμώ περισσότερο από εσάς». (Βιβ.7ο, εδάφιο 150)
Αλλά και το Μαντείο των Δελφών, στο οποίο προσέφυγαν οι Σπαρτιάτες, στην προφητεία του ανέφερε ότι η Σπάρτη κινδυνεύει να καταστραφεί από τους απογόνους του Περσέα. Αυτό σημαίνει ότι και στην Ελλάδα υπήρχε αυτή η εκδοχή.

Ακριβώς το ίδιο επιχείρημα χρησιμοποιούν οι αρχαιόπληκτοι νεοέλληνες για να τεκμηριώσουν την Δωρική καταγωγή της μακεδονικής βασιλικής δυναστείας.
Αναφέρουν ότι ο Αλέξανδρος Α’ για να εξασφαλίσει την συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 460 π.Χ., στους οποίους υπόψη συμμετείχαν μόνο Έλληνες, έπεισε την επιτροπή ότι είναι Έλληνας, καταθέτοντας τον μύθο περί καταγωγής της μακεδονικής βασιλικής δυναστείας από τον Τήμενο (Τημενίδες), ο οποίος ήταν απόγονος του Αργείου Ηρακλή (υπήρχε και Ηρακλής της Τύρου και τουλάχιστον άλλος ένας της Αιγύπτου).
Σύμφωνα με τον μύθο, «Έβδομος πρόγονος αυτού του Αλεξάνδρου ήταν ο Περδίκκας που έγινε βασιλιάς των Μακεδόνων με τον ακόλουθο τρόπο. Τρία αδέλφια από τη γενιά του Τημένου, ο Γαυάνης, ο Αέροπος και ο Περδίκκας, κατέφυγαν από το Άργος στους Ιλλυριούς• από εκεί πέρασαν στην Άνω Μακεδονία και έφτασαν στην πόλη Λεβαία. Εκεί υπηρέτησαν έναντι αμοιβής τον βασιλιά, ο ένας φροντίζοντας τα άλογα, ο δεύτερος τα βόδια, ενώ ο πιο μικρός από αυτούς, ο Περδίκκας, τα μικρότερα ζώα.»
Εκείνο το τσομπανόπουλο, λοιπόν, ο Περδίκας, έγινε πρώτος βασιλιάς των Μακεδόνων. Είναι σαν να λέμε ότι βασιλιάς της σημερινής Ελλάδας κατάφερε να γίνει ένας Αλβανός, Βούλγαρος ή Πακιστανός οικονομικός μετανάστης.

Εκείνο τον μύθο δέχθηκε η επιτροπή των Ο.Α. και νομιμοποίησε την συμμετοχή του Αλεξάνδρου του Α’, προφανώς για διπλωματικούς λόγους. Κατά την εισβολή των Περσών στην Ελλάδα είχε δείξει φιλελληνική στάση και η απειλή μιας νέας εισβολής ήταν πολύ πιθανή. Άρα η συμμαχία του Αλεξάνδρου ήταν επιδιωκόμενη.
Το γεγονός ότι μέχρι εκείνη την Ολυμπιάδα δεν συμμετείχαν οι Μακεδόνες, κάτι που σημαίνει ότι δεν τους θεωρούσαν Έλληνες, και ότι ο Αλέξανδρος Α’ έμεινε γνωστός στην ιστορία ως «ο Φιλέλλην», κάτι που σημαίνει ότι επίσης δεν τον θεωρούσαν Έλληνα, δε σημαίνει τίποτα για τους αρχαιοκάπηλους.


“Δωρικόν τε καὶ Μακεδνὸν ἔθνος”

Αυτή την αναφορά του Ηρόδοτου χρησιμοποιούν ως βασικό αποδεικτικό στοιχείο για να αποδείξουν την δωρική καταγωγή των Μακεδόνων.

A' "ἐστρατεύοντο δὲ οἵδε• ἐκ μὲν Πελοποννήσου Λακεδαιμόνιοι ἑκκαίδεκα νέας παρεχόμενοι, Κορίνθιοι δὲ τὸ αὐτὸ πλήρωμα παρεχόμενοι καὶ ἐπ᾽ Ἀρτεμισίῳ• Σικυώνιοι δὲ πεντεκαίδεκα παρείχοντο νέας, Ἐπιδαύριοι δὲ δέκα, Τροιζήνιοι δὲ πέντε, Ἑρμιονέες δὲ τρεῖς, ἐόντες οὗτοι πλὴν Ἑρμιονέων Δωρικόν τε καὶ Μακεδνὸν ἔθνος, ἐξ Ἐρινεοῦ τε καὶ Πίνδου καὶ τῆς Δρυοπίδος ὕστατα ὁρμηθέντες." (βιβλ.Η, εδ. 43)
(Συγκροτούσαν δε το στόλο τον ελληνικό στη Μάχη της Σαλαμίνας οι εξής: Από την Πελοπόννησο οι Λακεδαιμόνιοι με 16 πλοία, οι Κορίνθιοι, με τον ίδιο αριθμό πλοίων, το οποίον έδωσαν και εις το Αρτεμίσιον. Οι Σικυώνιοι, με δέκα πλοία, οι Επιδαύριοι με δέκα, οι Τροιζήνιοι με πέντε, οι Ερμιονείς με τρία. Όλοι αυτοί, εκτός των Ερμιονέων, ανήκουν στο Δωρικό και Μακεδνόν έθνος, ελθόντες στην Πελοπόννησο από τον Ερινεόν και την Πίνδον)


B' "τούτοισι ἐλθοῦσι τοῖσι ἔπεσι ὁ Κροῖσος πολλόν τι μάλιστα πάντων ἥσθη, ἐλπίζων ἡμίονον οὐδαμὰ ἀντ᾽ ἀνδρὸς βασιλεύσειν Μήδων, οὐδ᾽ ὦν αὐτὸς οὐδὲ οἱ ἐξ αὐτοῦ παύσεσθαι κοτὲ τῆς ἀρχῆς. μετὰ δὲ ταῦτα ἐφρόντιζε ἱστορέων τοὺς ἂν Ἑλλήνων δυνατωτάτους ἐόντας προσκτήσαιτο φίλους, 2 ἱστορέων δὲ εὕρισκε Λακεδαιμονίους καὶ Ἀθηναίους προέχοντας τοὺς μὲν τοῦ Δωρικοῦ γένεος τοὺς δὲ τοῦ Ἰωνικοῦ. ταῦτα γὰρ ἦν τὰ προκεκριμένα, ἐόντα τὸ ἀρχαῖον τὸ μὲν Πελασγικὸν τὸ δὲ Ἑλληνικὸν ἔθνος. καὶ τὸ μὲν οὐδαμῇ κω ἐξεχώρησε, τὸ δὲ πολυπλάνητον κάρτα. 3 ἐπὶ μὲν γὰρ Δευκαλίωνος βασιλέος οἴκεε γῆν τὴν Φθιῶτιν, ἐπὶ δὲ Δώρου τοῦ Ἕλληνος τὴν ὑπὸ τὴν Ὄσσαν τε καὶ τὸν Ὄλυμπον χώρην, καλεομένην δὲ Ἱστιαιῶτιν• ἐκ δὲ τῆς Ἱστιαιώτιδος ὡς ἐξανέστη ὑπὸ Καδμείων, οἴκεε ἐν Πίνδῳ Μακεδνὸν καλεόμενον• ἐνθεῦτεν δὲ αὖτις ἐς τὴν Δρυοπίδα μετέβη καὶ ἐκ τῆς Δρυοπίδος οὕτω ἐς Πελοπόννησον ἐλθὸν Δωρικὸν ἐκλήθη. (βιβλ.Α, εδ 57-58)

(Ύστερα έβαλε μπρος ο Κροίσος, βασιλιάς των Λυδίων να εξετάσει ποιοι .. ανάμεσα στους Έλληνες .. ήσαν οι δυνατότεροι, που θα μπορούσε να κάνει φίλους. Και ψάχνοντας βρήκε πως ξεχώριζαν οι Λακεδαιμόνιοι και οι Αθηναίοι, οι πρώτοι ανάμεσα στους Δωριείς, οι δεύτεροι ανάμεσα στους Ίωνες, Γιατί τα έθνη αυτά ήσαν τα πιο γνωστά oι Αθηναίοι ποτέ ως τώρα δεν ξεσηκώθηκαν από τον τόπο τους, ενώ οι άλλοι ήταν πολυπλάνητοι (οι Δωριεις). Γιατί όσο βασίλευε ο Δευκαλίων, κατοικούσαν (οι Δωριείς) στη Φθιώτιδα, στα χρόνια πάλι του Δώρου, του γιου του Έλληνα, τη χώρα στις πλαγιές της Όσσας και του Ολύμπου που τη λεν Ιστιαιώτιδα. Και αφότου και από την Ιστιαιώτιδα τους ξεσήκωσαν οι Καδμείοι, κατοικούσαν στην Πίνδο με το όνομα έθνος Μακεδνόν. Από εκεί πάλι άλλαξαν τόπο και πήγαν στη Δρυοπίδα και από εκεί έφτασαν πια εκεί που είναι, δηλαδή στην Πελοπόννησο, και ονομάστηκαν έθνος Δωρικό.)

Ο Ηρόδοτος σαφώς αναφέρει για το Δωρικό έθνος ότι από τη Φθιώτιδα μετακόμισε στη Θεσσαλία και από εκεί στην Πίνδο. Εκεί έμεινε για κάποιο χρονικό διάστημα και μετακόμισε στην Δρυοπίδα (Φωκίδα) και την Πελοπόννησο.
Επειδή η τελευταία μετακόμιση (κάθοδος) των Δωριέων ήταν από την Πίνδο, η οποία αποτελεί το νοτιοδυτικό σύνορο της Μακεδονίας, πιθανόν να τους αποκαλούσαν και Μακεδνούς (προερχόμενους από την Μακεδονία). Το γεγονός ότι αυτό το όνομα δεν διατηρήθηκε, δείχνει ότι ήταν επίκτητο.
Πουθενά δεν αναφέρεται ότι κάποιο τμήμα των Δωριέων μετακινήθηκε από την Πίνδο προς την Μακεδονία και απετέλεσε τους Μακεδόνες.
Αν υποθέσουμε ότι οι ιστορικοί παρέλειψαν να καταγράψουν μετακόμιση Δωριέων στη Μακεδονία, οι Δωριείς εκείνης της εποχής δεν έπρεπε να το ξέρουν και να αντιμετωπίζουν τους Μακεδόνες ως ομοεθνείς τους?
Δεν το ήξεραν εκείνοι και το ξέρουν κάποιοι άλλοι 25 αιώνες μετά?


Η Είσοδος των Περσών στην Ελλάδα κατά τον Ηρόδοτο


Το να είναι κάποιοι ομοεθνείς, έχει κάποιο νόημα όταν συμπεριφέρονται ως ομοεθνείς απέναντι στους εξωτερικούς κινδύνους.
Όταν, περί το 513 π.Χ. εισέβαλαν οι Πέρσες στην Θράκη και την Μακεδονία, οι Έλληνες έμειναν τελείως απαθείς.
Όταν το 480 π.Χ. ξεκίνησε η εκστρατεία του Ξέρξη κατά της Ελλάδας, όχι μόνο οι Θράκες και οι Μακεδόνες ήταν σύμμαχοι των Περσών, αλλά και οι Θεσσαλοί προσκάλεσαν τον Ξέρξη και του υποσχέθηκαν βοήθεια.
Ο Ηρόδοτος γράφει:
«τοῦτο μὲν ἀπὸ τῆς Θεσσαλίης παρὰ τῶν Ἀλευαδέων ἀπιγμένοι ἄγγελοι ἐπεκαλέοντο βασιλέα πᾶσαν προθυμίην παρεχόμενοι ἐπὶ τὴν Ἑλλάδα• οἱ δὲ Ἀλευάδαι οὗτοι ἦσαν Θεσσαλίης βασιλέες.»
(Αυτό υποβοηθήθηκε με την άφιξη των αγγελιαφόρων από τους Αλευάδες της Θεσσαλίας, οι οποίοι προσκαλούσαν τον βασιλέα και υπόσχονταν να παράσχουν ότι είναι δυνατόν κατά της Ελλάδας. Αυτοί οι Αλευάδες ήταν βασιλείς της Θεσσαλίας.) (Βιβλίο 7ο, εδάφιο 6.)

Περιγράφοντας την πορεία του Ξέρξη δίπλα από τα παράλια της Θράκης και της Μακεδονίας, αναφέρει ως ελληνικές πόλεις μόνο τις ελληνικές αποικίες που είχε στα αριστερά του.
Για την πεδιάδα των εκβολών του Αξιού γράφει:
«εἰσὶ δὲ κατὰ ταῦτα τὰ χωρία καὶ λέοντες πολλοὶ καὶ βόες ἄγριοι, τῶν τὰ κέρεα ὑπερμεγάθεα ἐστὶ τὰ ἐς Ἕλληνας φοιτέοντα.»
(Είναι δε χαρακτηριστικό ότι και λιοντάρια πολλά και άγρια βόδια των οποίων τα κέρατα είναι πολύ μεγαλύτερα από εκείνα που συναντώνται στους Έλληνες)(βιβλ.7ο, εδ.126)
Αυτό δείχνει καθαρά ότι δεν θεωρούσε Έλληνες τους κατοίκους της περιοχής.

Όταν ο Ξέρξης ήταν στην Πιερία, «ὁ μὲν δὴ περὶ Πιερίην διέτριβε ἡμέρας συχνάς• […] οἱ δὲ δὴ κήρυκες οἱ ἀποπεμφθέντες ἐς τὴν Ἑλλάδα ἐπὶ γῆς αἴτησιν ἀπίκατο οἳ μὲν κεινοί, οἳ δὲ φέροντες γῆν τε καὶ ὕδωρ».
(Όταν έφτασε στην Πιερία, παρέμεινε πολλές ημέρες. … Οι δε κήρυκες οι αποσταλέντες στην Ελλάδα για να ζητήσουν υποταγή, επέστρεψαν άλλοι μεν με άδεια χέρια, άλλοι δε φέροντες γην και ύδωρ.) (βιβλ.7ο, εδ.131)

Αν θεωρούσε την Πιερία και γενικώς την Μακεδονία μέρος της Ελλάδας, θα έγραφε ότι έστειλε κήρυκες στη νότια Ελλάδα και όχι στην Ελλάδα.

Στο συνέδριο που συγκάλεσαν οι Έλληνες στον Ισθμό, αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν τους Πέρσες στα στενά των Θερμοπυλών, διότι: «ταύτην ὦν ἐβουλεύσαντο φυλάσσοντες τὴν ἐσβολὴν μὴ παριέναι ἐς τὴν Ἑλλάδα τὸν βάρβαρον,…»
(Διότι εκτίμησαν ότι φυλάσσοντας αυτά, δεν θα επιτρέψουν την εισβολή των βαρβάρων στην Ελλάδα,…) (βιβλίο 7ο, εδ.175)

«ἡ δὲ αὖ διὰ Τρηχῖνος ἔσοδος ἐς τὴν Ἑλλάδα ἐστὶ τῇ στεινοτάτη ἡμίπλεθρον.»
(Η δε είσοδος στην Ελλάδα μέσω Τραχίνου [χωριό δίπλα στις Θερμοπύλες] είναι στενή όσο μισό πλέθρο.) (7ο, εδ.176)
«τὸ μέν νυν τεῖχος τὸ ἀρχαῖον ἐκ παλαιοῦ τε ἐδέδμητο καὶ τὸ πλέον αὐτοῦ ἤδη ὑπὸ χρόνου ἔκειτο• τοῖσι δὲ αὖτις ὀρθώσασι ἔδοξε ταύτῃ ἀπαμύνειν ἀπὸ τῆς Ἑλλάδος τὸν βάρβαρον
(Το μεν αρχαίο τείχος που από παλιά είχε κτισθεί και το μεγαλύτερο μέρος αυτού ήδη λόγω πολυκαιρίας είχε πέσει. Τώρα δε αποφάσισαν να το ανακατασκευάσουν για να αποκρούσουν από την Ελλάδα τον βάρβαρο) (7ο, εδ.176)
Εκεί τοποθετεί ο Ηρόδοτος την είσοδο στην Ελλάδα και σίγουρα όχι στο Έβρο που είναι σήμερα. Ούτε καν στα Τέμπη.

Η σύγχρονη Ελλάδα πήρε τη μισή Μακεδονία και μέρος της Θράκης επειδή ευνοήθηκε από την εξέλιξη των πολεμικών και διπλωματικών συγκρούσεων των αρχών του περασμένου αιώνα και επειδή υπονόμευσε το μακεδονικό απελευθερωτικό κίνημα. Πάντως σίγουρα όχι βάσει ιστορικού δικαίου, το οποίο τότε ούτε καν επικαλέστηκε.
Χρησιμοποιεί την παραχαραγμένη αρχαία Ελληνική και Μακεδονική ιστορία, μόνο και μόνο για να καταπατήσει τα δικαιώματα των Μακεδόνων της επικράτειάς της και για να εκβιάζει τη Δημοκρατία της Μακεδονίας.
Σέρνει τους υπηκόους της σ’ αυτό το σοβινιστικό της παιχνίδι, σερβίροντάς του μια παραποιημένη και χαλκευμένη ιστορία.
Η αποκάλυψη αυτής της ιστορικής απάτης θα απεγκλωβίσει σε μεγάλο βαθμό τους συμπολίτες μας και θα τους κάνει αντάξιους του αρχαιοελληνικού όρου «δημοκρατικός πολίτης».


Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

Μέγας Αλέξανδρος: ο Καταπέλτης του Νεοελληνικού Σοβινισμού και Παραλογισμού


«Πραγματοποιήθηκε και φέτος η καθιερωμένη εκδήλωση «Αλεξάνδρου Μνήμη» που διοργανώνει ο σύλλογος «Ίων Δραγούμης» Έδεσσας.
Το απόγευμα της Πέμπτης 10 Ιουνίου, μπροστά στο άγαλμα του Μακεδόνα Βασιλιά Αλέξανδρου, στην Έδεσσα, καμιά εικοσαριά μέλη και φίλοι του συλλόγου … κατέθεσαν συμβολικά 33 τριαντάφυλλα στον χλοοτάπητα του αγάλματος, ως ελάχιστο δείγμα της αναγνώρισης της προσφοράς του στον Ελληνισμό.»


Τον περασμένο Δεκέμβριο μαζεύτηκαν από όλη τη χώρα περί τα 150 μέλη της Χρυσής Αυγής και μετά από πορεία στους κεντρικούς δρόμους της Έδεσσας κατέληξαν στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όπου έψαλαν τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας και φώναξαν συνθήματα για την «ελληνικότητα της Μακεδονίας».
Οι Εδεσσαίοι τους κοίταζαν αδιάφορα, περίεργα και απορημένα.
Υπάρχουν κάποιοι που δεν ξέρουν ότι η μισή Μακεδονία εδώ και 97 χρόνια είναι ελληνική?
Μήπως κάποιοι κήρυξαν την απόσχισή της και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι εμείς? Μήπως μέλη του Ουράνιου Τόξου ή της ΜΑΚΙΒΕ κατέλαβαν τα Τέμπη και ζητάνε διαβατήρια και βίζες?


Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε αυτές τις ομάδες γραφικές, αν η αρχαιολαγνεία στην Ελλάδα δεν ήταν η κυρίαρχη ιδεολογία.
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, οπότε αναζωπυρώθηκε το Μακεδονικό, η ιστορία της Μακεδονίας έγινε το κυρίαρχο και αγαπημένο εργαλείο εθνικής πολιτικής, ενώ ο Μεγαλέξανδρος έγινε ο καταπέλτης με τον οποίο μας βομβαρδίζουν ανελέητα.

Έτσι φτάσαμε στο σημείο που, σε τηλεοπτική ψηφοφορία, ο Μεγαλέξανδρος ανακηρύχθηκε ο «μεγαλύτερος Έλληνας όλων των εποχών».
Συγκεκριμένα την παρουσίαση και την ψηφοφορία διενήργησε ο τηλεοπτικός σταθμός Σκάϊ από τον Μάϊο του 2008 έως τον Μάϊο του 2009. Σε σύνολο 700.000 ψηφοφόρων ο Μέγας Αλέξανδρος πήρε 127.011 ψήφους, οι διεθνώς αναγνωρισμένοι Σωκράτης (63.423 ψ.), Αριστοτέλης (59.500 ψ.) έμειναν πίσω και από τον Καραμανλή που αναδείχθηκε 4ος (αν είναι δυνατόν).
Άλλοι σπουδαίοι Έλληνες έμειναν ακόμη πιο πίσω: Όμηρος 17ος, Πυθαγόρας 21ος, Αρχιμήδης 24ος, Θουκιδίδης 43ος, Ευκλείδης 44ος, Επίκουρος 63ος, Ευριπίδης 80ος κλπ.


Έλληνας ή Βάρβαρος –αλλόγλωσσος?

Κύρια πηγή πληροφοριών για τον βίο και τα έργα του Αλέξανδρου είναι το βιβλίο «Αλεξάνδρου ανάβασις», γραμμένο τον 2ο μ.Χ. αιώνα από τον ελληνιστή Φλάβιο Αρριανό.
Οι πληροφορίες για τον Αλέξανδρο, όμως, που φτάνουν στους πολίτες είναι τόσο φιλτραρισμένες ώστε σχεδόν όλοι να τον θεωρούν ως τον μεγαλύτερο Έλληνα εκπολιτιστή.
Οι αρχαίοι Έλληνες τον θεωρούσαν βάρβαρο, όπως και τους Μακεδόνες υπηκόους του. Οι προηγούμενοι από αυτόν βασιλιάδες της Μακεδονίας ενσωμάτωσαν στο βασίλειό τους περιοχές και λαούς που επίσης δεν θεωρούνταν Έλληνες (Παίονες, Αγριάνες, Θράκες, Ιλλυριούς κλπ.). Εξ άλλου η μητέρα του Ολυμπιάδα ήταν Ιλλυριή πριγκίπισσα (Μολοσσή).

Τους Έλληνες τους ένωσε όπως «ένωσε» και άλλους λαούς στο βασίλειό του. Τους νίκησε στη μάχη της Χαιρώνειας (2 Αυγούστου 338) και τους ανάγκασε να τον αναγνωρίσουν ως ηγεμόνα τους (ηγεμών των Ελλήνων), όπως ακριβώς ανάγκασε αργότερα τους Πέρσες να τον αναγνωρίσουν ως Βασιλιά (Κύριο) της Ασίας ή τους Αιγύπτιους ως Φαραώ της Αιγύπτου. Ακόμα και οι αρχιερείς της Ιερουσαλήμ τον αναγνώρισαν ως μέγα Αρχιερέα.

Μετά τον ξαφνικό θάνατο του Φιλίππου, οι Έλληνες επιχείρησαν να αποσκιρτήσουν και χρειάστηκε να κατέβει με το στρατό του μέχρι την Πελοπόννησο για να θυμηθούν το πάθημά τους στην Χαρώνεια και να ανανεώσουν τη συμφωνία τους.
Όταν εκστράτευσε κατά των Τριβαλλών και κυκλοφόρησε η φήμη ότι σκοτώθηκε, οι Θηβαίοι με παρότρυνση των Αθηναίων εξεγέρθηκαν, σκότωσαν τους Μακεδόνες διοικητές και ανάγκασαν τη μακεδονική φρουρά να κλειστεί στην ακρόπολη της Καδμείας.
Όπως γράφει ο Αρριανός, οι Θηβαίοι εξεγέρθηκαν, για «ελευθερίαν τε (και παρρησίαν) προϊσχόμενοι, παλαιά και καλά ονόματα, και της βαρύτητος των Μακεδόνων ήδη ποτέ απαλαγήναι». (για να απαλλαγούν από το δισβάσταχτο ζυγό των Μακεδόνων, προβάλλοντας τις παλιές και ωραίες λέξεις ελευθερία και ελευθερία λόγου).

Ο Αλέξανδρος εκστράτευσε εκ νέου, κατέλαβε την πόλη των Θηβών και την κατέστρεψε συθέμελα. «ένθα δη οργή ουχ ούτως τι οι Μακεδόνες, αλλά Φωκείς τε και Πλαταιείς και οι άλλοι δε Βοιωτοί ουδέ αμυνόμενους τους Θηβαίους έτι ουδενί κόσμω έκτεινον, τους μεν εν ταις οικίαις επισπίπτοντες, ους δε ες άλκην τετραμένους, τους δε και προς ιεροίς ικετεύοντας, ούτε γυναικών ούτε παίδων φειδόμενοι». (Και τότε, με οργή, όχι τόσο οι Μακεδόνες, όσο οι Φωκείς και οι Πλαταιείς και οι υπόλοιποι Βοιωτοί, σκότωναν αδιακρίτως τους Θηβαίους που δεν αμύνονταν καν, άλλους μέσα στα σπίτια τους, άλλους πάνω στη μάχη, ακόμη κι εκείνους που κατέφευγαν ικέτες στα ιερά, δίχως να λυπηθούν ούτε τις γυναίκες ούτε τα παιδιά).

Τις Πλαταιές Βοιωτίας ο Αρριανός τις αναφέρει ως «και του χωρίου της ερημώσεως, εν ότω οι Έλληνες παραταξάμενοι Μήδους απώσαντο της Ελλάδος τον κίνδυνον». (περιοχή όπου οι Έλληνες απέκρουσαν τους Μήδους και απώθησαν τον κίνδυνο από την Ελλάδα). Δηλαδή θεωρούσαν βόρεια σύνορα της Ελλάδας την περιοχή των Πλαταιών.
H καταστροφή της Θήβας τρομοκράτησε τους Έλληνες και τους ανάγκασε να μην αμφισφητήσουν την ηγεμονία του. Δεσμεύτηκαν να δώσουν στον Αλέξανδρο ως ομήρους νέους από όλες τις αριστοκρατικές οικογένειες και μισθοφόρους.

Κατά την εκστρατεία στην Ασία, οι Έλληνες που μάχονταν στο πλευρό των Περσών ήταν δεκαπλάσιοι περίπου από τους μισθοφόρους που είχε μαζί του ο Αλέξανδρος.
Στην μάχη της Ισσού ο Δαρείος «και πρώτους μεν του οπλικού τους Έλληνας τους μισθοφόρους έταξεν ες τρισμυρίους κατά την φάλαγγα των Μακεδόνων» (πρώτους από τους βαριά οπλισμένους παρέταξε τους περίπου τριάντα χιλιάδες Έλληνες μισθοφόρους απέναντι από την φάλαγγα των Μακεδόνων).

Τους Έλληνες που είχε μαζί του δεν τους χαρακτηρίζει συμμάχους, αλλά Έλληνας μισθοφόρους. «προκαταλάβειν και φυλάσσειν την πάροδον, δους αυτώ των τε συμμάχων τους πεζούς και τους Έλληνας τους μισθοφόρους και τους Θράκας, ών Σιτάλκης ηγείτο, και τους ιππέας δε τους Θεσσαλούς» (να προκαταλάβει και να φυλάσσει την διάβαση, δίνοντας σε αυτόν [στον Παρμενίωνα] τους πεζούς συμμάχους και τους Έλληνες τους μισθοφόρους και τους Θράκες των οποίων ηγείτο ο Σιτάλκης, και τους Θεσσαλούς ιππείς).

Ο Αρριανός τονίζει την ένταση της σύγκρουσης μεταξύ Ελλήνων και Μακεδόνων, «και τι και τοις γένεσι τω τε Ελληνικώ και τω Μακεδονικώ φιλοτιμίας ενέπεσεν ες αλλήλλους» (καθώς και ανάμεσα στα γένη, το Ελληνικό και το Μακεδονικό φανατισμός προκλήθηκε μεταξύ τους). Δηλαδή τονίζει ρητά το διαφορετικό γένος και το μίσος που υπήρχε ανάμεσά τους.
Με την κατάληψη του στρατοπέδου του Δαρείου, μεταξύ των αιχμαλώτων βρέθηκαν και οι πρέσβεις που είχαν στείλει στον Δαρείο οι Έλληνες (Αθηναίοι, Σπαρτιάτες, Θηβαίοι). «τους δε πρέσβεις των Ελλήνων οι προς Δαρείον προ της μάχης αφιγμένοι ήσαν, επεί και τούτους εαλωκέναι έμαθεν, παρ’ αυτόν πέμπειν εκέλευεν.» (Τους δε πρέσβεις των Ελλήνων οι οποίοι είχαν φτάσει πριν από την μάχη στον Δαρείο, επειδή έμαθε ότι και αυτοί αιχμαλωτίστηκαν, διέταξε να τους στείλουν σε αυτόν).

Στην τελική μάχη με τον Δαρείο στα Γαυγάμηλα οι Έλληνες ήταν και πάλι πρωταγωνιστές: «οι δε Έλληνες οι μισθοφόροι παρά Δαρείον τε αυτόν εκατέρωθεν και τους άμα αυτώ Πέρσας κατά την φάλαγγα αυτήν των Μακεδόνων ως μόνοι δη αντίρροποι τη φάλαγγι ετάχθησαν». (Οι δε Έλληνες μισθοφόροι παρατάχθηκαν εκατέρωθεν του ίδιου του Δαρείου και των Περσών που ήταν μαζί του [επιτελών] απέναντι ακριβώς από την φάλαγγα των Μακεδόνων, ως μοναδικοί ικανοί να την αντιμετωπίσουν).
Είναι δυνατόν αν θεωρούσαν τους Μακεδόνες ως Έλληνες να εμπιστευθεί ο Δαρείος την ασφάλειά του στους Έλληνες?

Στην ίδια μάχη «του τε δεξιού οι τε Αρμενίων και Καππαδοκών ιππείς προετετάχατο και άρματα δρεπανηφόρα πεντήκοντα». (Μπροστά από το δεξιό κέρας οι ιππείς των Αρμενίων και των Καππαδόκων παρετάχθησαν και πενήντα άρματα δρεπανηφόρα)
Αυτοί οι Καππαδόκες (Κατπατούκοι στη δική τους γλώσσα) είναι οι πρόγονοι αυτών που ήρθαν στην περιοχή μας ως Πόντιοι (Καππαδοκία του Πόντου), Καππαδόκες (Μεγάλη ή Συρική Καππαδοκία), Λαζοί, Καραμανλήδες κλπ.
Και ενώ σε εκείνη τη σύγκρουση ήταν όλοι στο πλευρό των Περσών, σήμερα έγιναν όλοι υπερασπιστές του Αλεξάνδρου και αυτόκλητοι κληρονόμοι των Μακεδόνων.

Κατά την εισβολή του Αλεξάνδρου στη Μικρά Ασία δεν αναφέρεται απολύτως κανένα περιστατικό εξέγερσης των Μικρασιατών Ελλήνων κατά των Περσών και βοήθειας προς τους Μακεδόνες.
Μετά την μάχη του Γρανικού (όπου οι Καππαδόκες συμμετείχαν υπό τον Μιθροβουζάνη) και την καταστροφή όσων πόλεων αντιστέκονταν, οι ηγεμόνες μερικών πόλεων άρχισαν να παραδίδονται χωρίς αντίσταση. Αναφέρεται η παράδοση των Σάρδεων, πρωτεύουσας της Λυδίας, του Γόρδιου, πρωτεύουσας της Φρυγίας, της Εφέσου κ.α.
Η παλιά ελληνική αποικία της Μιλήτου είχε ως φρούραρχο, διορισμένο από τον Δαρείο, τον Έλληνα Ηγίστρατο.
Αυτός αρνήθηκε να παραδώσει την πόλη ελπίζοντας σε βοήθεια από τις περσικές δυνάμεις. Υπόψη ότι το περσικό ναυτικό αποτελούνταν κυρίως από το ναυτικό των Κυπρίων, δηλαδή των άλλων «Έλλήνων», και των Φοινίκων. Μόλις όμως ο Αλέξανδρος πολιόρκησε την πόλη και είδε ότι περσική βοήθεια δεν φτάνει, πρότεινε στον Αλέξανδρο να χρησιμοποιεί το λιμάνι της Μιλήτου από κοινού με τους Πέρσες. Ο Αλέξανδρος απέρριψε την πρόταση και ζήτησε αποκλειστική κυριαρχία την οποία απέρριψε ο Ηγίστρατος. Ακολούθησε πολιορκία και κατάληψη της πόλης.


Την μεγαλύτερη όμως αντίσταση πρόβαλε η Αλικαρνασσός.
Στην ελληνική ιστορία αναφέρεται ως αποικία των Δωριέων και ήταν η μεγαλύτερη πόλη της Δωρικής Εξάπολης που είχε σχηματίσει με τις επίσης δωρικές αποικίες της Ρόδου. Αρχηγός των χερσαίων περσικών δυνάμεων των παραλίων της Μικράς Ασίας και ολόκληρου του περσικού ναυτικού ήταν ο Μέμνων ο Ρόδιος.
Η ισχυρή αντίσταση ανάγκασε τον Αλέξανδρο να χάσει τρεις περίπου μήνες για την κατάληψή της. Όταν οι υπερασπιστές της κατάλαβαν ότι δεν είναι δυνατόν να αντέξουν άλλο, έβαλαν φωτιά στην πόλη για να μη πέσει ακέραια στα χέρια του Αλέξανδρου και την εγκατέλειψαν με τα πλοία.

Η στάση αυτή των Αλικαρνασσαίων και του Μέμνωνα έχει ιδιαίτερη σημασία.
Η όλη προπαγάνδα για την ελληνικότητα της Μακεδονίας στηρίζεται στην άποψη ότι οι Μακεδόνες ήταν Δωρικό φύλο.
Αν ήταν έτσι, με τους Αλικαρνασσείς και τους Ρόδιους, όχι μόνο ήταν αμφότεροι Έλληνες, αλλά ανήκαν και στο ίδιο Ελληνικό φύλο, το Δωρικό.
Δεν έπρεπε λοιπόν αμέσως μετά την εμφάνιση του Αλεξάνδρου να εξεγερθούν κατά των Περσών και να συνταχθούν με τους ομοεθνείς τους?

Ο Αρριανός μας πληροφορεί ακόμη ότι «Εκ δε τούτου ο Μέμνων του τε ναυτικού παντός ηγεμών δε βασιλέως Δαρείου καθεστικώς και της παραλίου ξυμπάσης, ως ες Μακεδονίαν τε και την Ελλάδα αποστρέψων τον πόλεμον, Χίον μεν λαμβάνει…» (Έπειτα απ’ αυτά ο Μέμνων, που τον είχε διορίσει ο βασιλιάς Δαρείος διοικητή όλου του ναυτικού και όλων των παραλίων, για να μεταφέρει τον πόλεμο στην Μακεδονία και την Ελλάδα, κατέλαβε τη Χίο…)
Οι δυνάμεις του Μέμνωνα δηλαδή επιχείρησαν για λογαριασμό των Περσών να μεταφέρουν τον πόλεμο κατά των Μακεδόνων στην Μακεδονία και την Ελλάδα, τις οποίες κατονομάζει ως ξεχωριστές χώρες.

Στα πλαίσια αυτά αναφέρει ο Αρριανός ότι «και παρ’ αυτούς αφικνείται Άγις ο Λακεδαιμονίων βασιλεύς επί μιάς τριήρους, χρήματα τε αιτήσον ες τον πόλεμον και δύναμιν ναυτικήν τε και πεζικήν όσην πλείστην αξιώσων συμπέψαι οι ες την Πελοπόννησον». (Προς αυτούς ήρθε με μια τριήρη ο βασιλιάς των Λακεδαιμονίων Άγις για να ζητήσει χρήματα για τον πόλεμο και να αξιώσει να του στείλουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερες ναυτικές και πεζικές δυνάμεις στην Πελοπόννησο)

Οι Λακεδαιμόνιοι (Σπαρτιάτες) ήταν επίσης Δωριείς και εννοείται ότι αν θεωρούσαν τους Μακεδόνες Έλληνες και μάλιστα Δωριείς, έπρεπε να συνταχθούν μαζί τους.
Ενάμισο αιώνα αργότερα, όταν δυνάμωσε στα δυτικά η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, όλες οι ελληνικές πόλεις συμμάχησαν μαζί της κατά των Μακεδόνων.
Οι Έλληνες δηλαδή και στις δύο περιπτώσεις έδειξαν εμπράκτως και συνεχώς, ότι είχαν μεγαλύτερη συμπάθεια στους Πέρσες και τους Ρωμαίους από ότι στους Μακεδόνες.
Με λίγα λόγια μας λένε ότι οι Έλληνες της εποχής του Αλεξάνδρου δεν ήξεραν ότι οι Μακεδόνες είναι ομοεθνείς τους και το ξέρουν κάποιοι άλλοι που ζούνε είκοσι πέντε αιώνες αργότερα!!!

Όλοι εκείνοι οι Μικρασιατικοί λαοί που πολέμησαν στο πλευρό των Περσών (Λυδοί, Φρύγες, Κίλικες, Καππαδόκες -συμπεριλαμβανομένων των Ποντίων-, Βυθινοί, Κάρες, Παφλαγόνες κλπ.) θα εξελληνιστούν στη συνέχεια μερικώς και μέσω του χριστιανισμού θα εκρωμαιϊστούν.
Όσοι από εκείνους δεν εξισλαμίστηκαν και δεν εκτουρκίστηκαν ήρθαν κυρίως στη Μακεδονία και μας εμφανίζονται ως Έλληνες και νόμιμοι κληρονόμοι της Μακεδονίας.
Οι τότε αντιμακεδόνες μας εμφανίζονται ως Μακεδόνες.

Και δεν φτάνει μόνο αυτό, αλλά μας αμφισβητούν τα δικαιώματά μας στον τόπο μας, γιατί δεν μπορούμε, λέει, να αποδείξουμε ότι είμαστε απόγονοι των Μακεδόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, επειδή δεν μιλάμε την ίδια με εκείνους γλώσσα.
Οι Μακεδόνες εκείνης της εποχής, πέρα του ότι ήταν επιμειξία Ιλλυριών, Παιόνων, Θρακών κλπ. στη συνέχεια αναμείχθηκαν και με Λατίνους, Σλάβους, Αρμένιους, Πέρσες κλπ. Άλλοι εξελληνίζονταν, άλλοι εκσλαβίζονταν, άλλοι εκλατινίζονταν.

Είναι ανθρωπίνως αδύνατο να αποδείξεις ποια είναι η σχέση των σημερινών Μακεδόνων με εκείνους της εποχής του Αλεξάνδρου. Αλλά και απολύτως κανένας δεν έχει το δικαίωμα να αμφισβητήσει στους σύγχρονους Μακεδόνες το δικαίωμα στην σύγχρονη ταυτότητά τους και τον τόπο τους.
Οι Μακεδόνες δεν χρωστάνε απολύτως σε κανέναν και δεν έχουν υποχρέωση να δίνουν εξετάσεις σε κανέναν.

Επειδή δεν υπάρχουν πραγματικά στοιχεία που να δείχνουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν τους Μακεδόνες ομοεθνείς τους, οι σύγχρονοι αυτόκλητοι κληρονόμοι τους καταφεύγουν σε αποδείξεις στηριζόμενοι σε μύθους.
Θα αναφερθώ μόνο σε έναν, γιατί νομίζω δείχνει παραλογισμό που δεν χωνεύεται με τίποτα.
Αναφερόμενοι στο γεγονός ότι στους Ολυμπιακούς αγώνες συμμετείχαν μόνο Έλληνες και ότι από την εποχή του Αλεξάνδρου του Α’ συμμετείχαν και οι Μακεδόνες βασιλείς και επομένως, υποστηρίζουν, ήταν και εκείνοι Έλληνες.
Αναφέρουν όμως όλοι, ότι οι Έλληνες αθλητές έκαναν ένσταση για τη συμμετοχή του Αλεξάνδρου Α’ στους αγώνες γιατί ήταν βάρβαρος. Το βάρβαρος σήμαινε αλλόγωσσος - μη Έλληνας. Ο Αλέξανδρος, λένε, έπεισε την επιτροπή ότι είναι Έλληνας, ισχυριζόμενος ότι ο ιδρυτής της βασιλικής δυναστείας Τήμενος ήταν απόγονος του Ηρακλή που κατάγονταν από το Άργος της Πελοποννήσου.
Είναι γνωστό ότι όλοι οι βασιλιάδες για να στηρίξουν την εξουσία τους, υποστήριζαν ότι είχαν καταγωγή από κάποιον ημίθεο που ήταν γιός κάποιου θεού. Αυτό σήμερα είναι γνωστό ότι είναι μύθος και ότι ο Ηρακλής ήταν μυθικό πρόσωπο.
Αυτόν τον μύθο χρησιμοποίησε ο Αλέξαδρος Α’ και έγινε δεκτός στους Ολυμπιακούς και τον δέχονται ευχαρίστως και οι Νεοέλληνες.

Αυτό, όμως, το περιστατικό από μόνο του είναι άλλο ένα στοιχείο που δείχνει ότι οι Έλληνες θεωρούσαν τους Μακεδόνες αλλόφυλους και αλλόγλωσσους. Το ποια σκοπιμότητα οδήγησε τους Έλληνες να δεχθούνε τον Αλέξανδρο Α’ στους Ολυμπιακούς πρέπει να αναζητηθεί στην ιστορική συγκυρία. Ήταν η περίοδος αμέσως μετά την Περσική εισβολή στην Ελλάδα και το ενδεχόμενο μιας νέας ήταν ανοιχτό. Επί πλέον υπήρχαν πολλές ελληνικές αποικίες στα παράλια της Μακεδονίας. Η φιλία επομένως των Μακεδόνων ήταν πολιτική ανάγκη και η απόφαση για συμμετοχή στους Ολυμπιακούς ήταν καθαρά διπλωματική πράξη.
Μην ξεχνάμε ότι ο Αλέξανδρος Α' είναι καταγραμμένος στην ιστορία ως Αλέξανδρος ο Φιλέλλην. Δεν μπορεί να ήταν Έλληνας και να τον χαρακτήρισαν Φιλέλληνα!!!

Εδώ ο Κλίντον πριν μερικά χρόνια δήλωσε ότι είναι και αυτός Έλληνας και όχι μόνο δεν του το αμφισβήτησε κανένας, αλλά και έγινε δεκτό με ευχαρίστηση.
Ο άνθρωπος κατάλαβε ότι είμαστε επιρεπείς στο δούλεμα και μας το έκανε.
Η γνώση και αποδοχή της αληθινής ιστορίας θα αποκαταστήσει τουλάχιστον την αξιοπρέπεια των Μακεδόνων και θα κάνει τους άλλους να τους αποδίδουν τον οφειλόμενο σεβασμό και να συμπαρασταθούν στον αγώνα τους για εθνική ισοτιμία.

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Τα Ιστορικά Δίκαια των Μακεδόνων και των άλλων Βαλκανικών Λαών

Στο ερώτημα, ποιός και πώς δημιούργησε την αρχαιολατρεία στη Δημοκρατία της Μακεδονίας, δίνει μια απάντηση το παρακάτω βίντεο

Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ

Τραγούδι του Γρηγόρη Μπιθικώτση που ζήτησε σχολιαστής να αφιερώσει σε όλους τους Μακεδόνες

Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010

Greco Mascara

Ένας Έλληνας σχολιάζει τους σύγχρονους Έλληνες
Μια ενδιαφέρουσα ανάλυση των αιτίων της παρούσας οικονομικής κρίσης στη χώρα μας κάνει ο Γιάννης Μιλιώκας.
Η αυτοκριτική και ο αυτοσαρκασμός ήταν βασικά χαρακτηριστικά των αρχαίων Ελλήνων.

Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

Κοινή Γλώσσα - Σχόλια για Ουράνιο Τόξο


Η Κοινή ή «κοινή» (διάλεκτος) είναι η γλώσσα της αυτοκρατορίας. Η βάση είναι η Αττική διάλεκτος, με λίγο από Ιονική, αλλά η μεγαλύτερη διαφορά είναι η πολύ απλουστευμένη γραμματική, η οποία συνέβη δεδομένου ότι όλο και περισσότεροι μη Έλληνες ομιλητές της ελληνικής, έμαθαν τη γλώσσα.
Ένα ολόκληρο τμήμα του συστήματος των ρημάτων (ο ευκτικός χρόνος) εξαφανίστηκε, εκτός από μια χούφτα καθορισμένων φράσεων, και λειάνθηκαν από τις παρατυπίες τους τα ανώμαλα ρήματα και τα ουσιαστικά. Εισήγαγε επίσης πολύ λεξιλόγιο, από τα λατινικά και από τις σημιτικές γλώσσες.
Ενώ υπάρχει κάποια λογοτεχνία στην Κοινή, και ιδιαίτερα τα μυθιστορήματα όπως του Χαρίτωνα το «Καλλιρρόη» και του Αχιλλέα Tatius το «Τα κατά Λευκίππην και Κλειτοφώντα», κατά πολύ σημαντικότερη εργασία σε αυτήν την διάλεκτο είναι η Καινή Διαθήκη. Οι ιστορικοί βρίσκουν, επίσης, αυτήν την διάλεκτο χρήσιμη. Όχι μόνο μερικές ιστορίες γράφονται σε αυτήν (ο Πολύβιος, αν και «αττικίζει», έρχεται στο μυαλό), αλλά οι πάρα πολλοί μη-λογοτεχνικοί πάπυροι που βρίσκονται στην Αίγυπτο είναι στην Κοινή, και είναι ανεκτίμητο παράθυρο στην καθημερινή ζωή της αυτοκρατορικής Αιγύπτου.
Το Septuagint, η Παλαιά Διαθήκη που μεταφράζεται στα ελληνικά από Αλεξανδρινούς Εβραίους, είναι επίσης σ
την Κοινή, αλλά καλύτερα να θεωρηθεί περισσότερο ως μια ερμηνεία και λιγότερο ως μετάφραση. Η σύνταξη και ο ιδιωματισμός σε αυτήν οφείλουν περισσότερο στην εβραϊκή και αραμαϊκή απ΄ότι στην ελληνική γλώσσα. Είναι επίσης το γεγονός που πολλοί από τους συντάκτες της Καινής Διαθήκης ήξεραν την Παλαιά Διαθήκη, έτσι αυτό επηρέασε το στυλ της γραφής τους, και φυσικά έτσι την διατύπωναν όταν αναφερόταν στην Παλαιά Διαθήκη.
Ξεκίνημα με την Κοινή, πλεονεκτήματα: μπορείτε να διαβάσετε την Καινή Διαθήκη στο πρωτότυπο: είναι η γλώσσα των πατέρων της εκκλησίας, καθώς επίσης και η βάση της λογοτεχνικής γλώσσας της βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Ξεκίνημα με την Κοινή, μειονεκτήματα: λόγω της απλοποίησης της μορφολογίας και της σύνταξης της Κοινής, αν πάει κανείς πίσω να διαβάσει τα αττικά ή επικά ελληνικά είναι πολύ πιο δύσκολο από ότι να ξεκινήσει από την άλλη κατεύθυνση.

Μετάφραση από τα αγγλικά.
Το υπόλοιπο άρθρο εδώ: http://www.aoidoi.org/artikles/dialects.html
----------------------------------------

Επειδή πολλοί Έλληνες πιστεύουν ότι ομιλούν την αρχαία Ελληνική γλώσσα και γι’ αυτό διεκδικούν κληρονομικά δίκαια στην αρχαία ελληνική ιστορία (και στη μακεδονική, φυσικά), εδώ μπορούν να διαπιστώσουν ότι αυτό που ομιλούν σήμερα είναι η Κοινή γλώσσα (κοινή σε όλους τους λαούς της αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου), και όχι κάποια αρχαία ελληνική διάλεκτο.
Τη στιγμή που η γλώσσα ήταν Κοινή και πέρασε μόνο λόγω θρησκείας στους Ελληνορθόδοξους λαούς των Βαλκανίων, της Μικράς Ασίας και του Πόντου (λόγω του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης), δεν αποδεικνύει σε καμιά περίπτωση την αρχαία καταγωγή των σημερινών ομιλούντων την επίσημη γλώσσα του σύγχρονου Ελληνικού Κράτους.
Γι’ αυτό οι σημερινοί Έλληνες ενώ μπορούν να διαβάσουν με κάποια άνεση την Κοινή, για τα αρχαία ελληνικά χρειάζονται μετάφραση όπως ο κάθε σύγχρονος άνθρωπος που ομιλεί κάποια σύγχρονη γλώσσα.


ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ από τη νέα εφημερίδα
ЗАДРУГА - ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ
που εξέδωσε αυτές τις μέρες η
«ΜΟΡΦΩΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΕΔΕΣΣΑΣ».


Την ηλεκτρονική της έκδοση μπορείτε να τη βρείτε στην ένδειξη
"Задруга – KOINOTHTA” στην «λίστα ιστολογίων μου» που υπάρχει στην διπλανή στήλη ή στην ηλεκτρονική διεύθυνση:
http://www.scribd.com/doc/32191345/efimerida-maios

Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

Κροκοδείλια δάκρυα για την Άλωση της Κωνσταντινούπολης


Στις 29 Μαΐου 2010 συμπληρώνονται 557 χρόνια από την άλωση της Πόλης από τους Οθωμανούς το 1453. Είναι ημέρα «μνήμης και πένθους» (αποφράς ημέρα) κυρίως για την εκκλησία και τα προσφυγικά σωματεία.
Η κιτρινόμαυρη σημαία με τον δικέφαλο αετό έχει αναγορευτεί σε δεύτερη εθνική σημαία μετά την επίσημη γαλανόλευκη. Οι εφημερίδες και οι τηλεοπτικοί σταθμοί ήδη προανήγγειλαν σχετικά αφιερώματα.

Ο τελευταίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος θεωρείται ως μία από τις μεγαλύτερες μορφές του «γένους», και αν δεν είχε κάνει το λάθος να ταχθεί υπέρ της ένωσης των εκκλησιών και να αναγνωρίσει τα πρωτεία του πάπα της Ρώμης (Ουνίτης - Ενωτικός), σίγουρα θα είχε ανακηρυχθεί και άγιος.
Οι θρύλοι για τον «μαρμαρωμένο βασιλιά, που θα αναστηθεί και θα ξαναπάρει την Πόλη», είναι ακόμα ζωντανοί.

Γιατί, όμως, η εκκλησία και τα προσφυγικά σωματεία θεωρούν το «Βυζάντιο» ως κάτι δικό τους;

Το Βυζάντιο, που τότε αποκαλούνταν Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, πολλές δεκαετίες πριν το 1453 είχε περιοριστεί ουσιαστικά στα τείχη της Κωνσταντινούπολης.
Η οικονομία του στηρίζονταν κυρίως στην στρατηγική θέση της Πόλης. Ήταν εμπορικό και διαμετακομιστικό κέντρο, κάτι που απέφερε σημαντικά κέρδη και φόρους. Επιπλέον έσοδα είχε από τα διόδια που επέβαλαν στα διερχόμενα από τον Βόσπορο πλοία, τις λιμενικές διευκολύνσεις κλπ.
Ακριβώς επειδή είχε αυτόν τον χαρακτήρα, οι βασικότερες παροικίες ήταν εκείνες των τότε ναυτηλιακών και εμπορικών δυνάμεων της δυτικής Μεσογείου: Γενοβέζων, Βενετών, Καταλανών, Ισπανών, Φράγκων κλπ.
Η ναυτική υπεροπλία εκείνων των δυνάμεων, μαζί με τα ισχυρά (απόρθητα) τείχη, ήταν το βασικό αμυντικό στήριγμα της Πόλης απέναντι στην Οθωμανική αυτοκρατορία, που εκείνη την εποχή είχε μεταφέρει την πρωτεύουσά της στην Αδριανούπολη.

Ο τυπικά «Αυτοκράτορας των Ρωμαίων» ήταν φόρου υποτελής στον Σουλτάνο και ουσιαστικά αιχμάλωτός του , αφού εκείνος έλεγχε και τις δύο πλευρές της Προποντίδας. Επιπλέον ο Σουλτάνος έκτισε στα βόρεια της πόλης, στις ευρωπαϊκές ακτές του Βοσπόρου, στο πιο στενό σημείο του, ένα ισχυρό φρούριο (Ρούμελι Χισάρ). Τα κανόνια που τοποθετήθηκαν εκεί ήταν ό,τι πιο προηγμένο είχε να επιδείξει η πολεμική τεχνολογία της εποχής. Έτσι ανάγκαζε τα διερχόμενα πλοία να πληρώνουν φόρο διέλευσης, κάτι που μείωσε τα έσοδα της Πόλης, αλλά έθιξε και τα συμφέροντα των δυτικών ναυτηλιακών συμμάχων της. Έγινε φανερό πλέον, ότι ο Σουλτάνος δεν θα ανεχόταν στο μέσον της αυτοκρατορίας του έναν άλλο ηγεμόνα.

Στην ίδια την Πόλη βασίλευε η παρακμή, η διαφθορά, η πολιτική αποσύνθεση και οι θρησκευτικές έριδες. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού είχε προσχωρήσει στον μοναχισμό, με αποτέλεσμα το κράτος να στερηθεί εργατικά χέρια και στρατεύσιμους για την υπεράσπισή του. Μόνο μέσα στην πόλη υπήρχαν, όπως λέγεται, περί τα 300 μοναστήρια με 10.000 καλόγερους, ενώ διάφορες αναφορές και εκτιμήσεις ανεβάζουν τον συνολικό αριθμό ακόμα ψηλότερα, την ίδια στιγμή που οι υπερασπιστές της ήταν λιγότεροι από 10.000. Και δεν έφτανε μόνο αυτό, αλλά στη συντριπτική τους πλειοψηφία αντιστρατεύονταν την ένωση με την Καθολική εκκλησία, κάτι που θα εξασφάλιζε την βοήθεια των Δυτικών.

Ο αυτοκράτορας υποστήριζε τις αποφάσεις της Συνόδου της Φερράρας-Φλωρεντίας (1439), βάσει των οποίων είχε συμφωνηθεί η ένωση των δύο εκκλησιών. Οι εκπρόσωποι του πάπα μαζί με την ενωτική μερίδα και με την παρουσία του βασιλιά και του πατριάρχη Γρηγορίου, συλλειτούργησαν από κοινού στην Αγία Σοφία, στις 12 Δεκεμβρίου 1452, και διακήρυξαν πανηγυρικά την ένωση των εκκλησιών.
Αυτό όμως αρνήθηκαν να το δεχτούν οι ανθενωτικοί και άρχισαν να προπαγανδίζουν και να ξεσηκώνουν τον κόσμο εναντίον της. Ο δε Γεώργιος Σχολάριος, ο μετέπειτα πρώτος πατριάρχης της άλωσης (ως Γεννάδιος), επικεφαλής των ανθενωτικών, από το κελί του στην μονή του Παντοκράτορος εκτόξευε απειλές και κατάρες για την προδοσία της πίστεως και έκαιγε βιβλία εθνικών φιλοσόφων όπως του ελληνιστή Πλήθωνα. Ανθενωτικός ήταν και ο πρωθυπουργός Μέγας Δούκας Λουκάς Νοταράς ο οποίος είπε το περίφημο εκείνο: «Κρειττότερόν εστιν ειδέναι εν μέση τη πόλει φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν λατινικήν.» (Είναι προτιμότερο να δούμε να κυριαρχεί στην μέση της Πόλης το φακιόλι των Τούρκων παρά την καλύπτρα των Λατίνων.)

Καλλιεργούσαν την ηττοπάθεια και διέδιδαν ότι «είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψη». Ως τέτοιο «θείο» σημάδι μάλιστα, ερμήνευσαν μια έκλειψη σελήνης που συνέβη την 23η Μαΐου 1453, σπέρνοντας τον πανικό και ενισχύοντας τις υπονομευτικές ενέργειες. Μετά την πτώση της Πόλης ο Γεννάδιος διακήρυττε δημοσίως: «Δεν βλέπετε ότι η Ορθοδοξία εθριάμβευσεν; Από του νυν, ουδέν πλέον φοβείται».

Ο Σουλτάνος αντάμοιψε πλουσιοπάροχα αυτές τις υπηρεσίες των ανθενωτικών. Ανακήρυξε τον Γεννάδιο Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης και, εκτός από πνευματικό, τον αναγνώρισε και ως εθνικό ηγέτη όλων των χριστιανών της επικράτειάς του. Ο πατριάρχης δηλαδή αντικατέστησε τον αυτοκράτορα, αλλά ως υποτελής του Σουλτάνου στην πράξη έγινε Υποσουλτάνος με αυξημένες διοικητικές και πολιτικές αρμοδιότητες. Έτσι, από αυτήν την «απιστία» των ανθενωτικών προς τον Ρωμαίο αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης, δημιουργήθηκε το «Ρωμαϊκό Γένος» (Ρουμ μιλέτ – Ρωμιοσύνη).
Παραποιώντας την αλήθεια και μετατρέποντας τον εκκλησιαστικό μηχανισμό σε σχολείο πλύσης εγκεφάλων, έκαναν μερικούς από τους Ρωμιούς υπηκόους τους να πιστεύουν ότι είναι ένα «Γένος» και μάλιστα να είναι και περήφανοι γι΄αυτό. Και ενώ, όχι μόνο δεν υπερασπίστηκαν την Πόλη, αλλά και υποβοήθησαν στην κατάληψή της από τους Οθωμανούς, σήμερα κλαίνε με κροκοδείλια δάκρυα και εκθειάζουν τον τελευταίο αυτοκράτορα τον οποίο τότε είχαν προδώσει.

Ο τελευταίος Αυτοκράτορας της Ρωμιοσύνης

Ο Κωνσταντίνος ΙΑ’ Παλαιολόγος ή Κωνσταντίνος Δραγάτσης ήταν γιος του αυτοκράτορα Μανουήλ Β’ Παλαιολόγου και της Έλενας Δραγάτση (Ντραγκάτς – Драгач), κόρης του Σέρβου άρχοντα των Σερρών. Πήρε όχι μόνο το όνομα του Σλάβου παππού του Κωνσταντίνου, αλλά κράτησε και το επώνυμό του Δραγκάτσης (Ντραγκάτς).
Εκείνη την εποχή οι Σέρβοι ηγεμόνες είχαν υπό την κατοχή τους όλη την Μακεδονία, την Θεσσαλία, και τη Δυτική Θράκη. Δηλαδή οι Μακεδόνες πρόγονοί μας ήταν υπήκοοι των Σέρβων και κατά συνέπεια αναφέρονταν ως Σέρβοι. Ο τελευταίος επομένως αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης από άποψη καταγωγής ήταν Σλαβορωμιός.

Ο Κωνσταντίνος αυτοπροσδιορίζονταν και υπέγραφε ως αυτοκράτωρ των Ρωμαίων. Εκείνη την περίοδο η επικράτειά του περιορίζονταν στα όρια της Κωνσταντινούπολης και του Δεσποτάτου του Μυστρά στην ανατολική Πελοπόννησο (Μοριάς), όπου ήταν ακόμα ζωντανή η σλάβικη γλώσσα. Ίσως δεν είναι καθόλου τυχαίο που το 1427 ανέλαβε την δεσποτεία της Βόστιτσας (σημερινό Αίγιο) και κατόπιν την διοίκηση του Δεσποτάτου του Μυστρά.

Η Κωνσταντινούπολη ήταν μία πόλη-κράτος κατά το πρότυπο της Βενετίας, της Γένοβας κλπ. οι οποίες είχαν υπό την κυριαρχία τους όλα σχεδόν τα νησιά του Αιγαίου, τον δυτικό Μοριά, την Ρούμελη και την Ήπειρο. Ο αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης δεν θεωρούσε αυτές τις περιοχές δικές του και δεν τις διεκδικούσε από τους Φράγκους, Λατίνους και Καταλανούς κατόχους τους.
Όπως μας πληροφορεί ο βυζαντινός ιστορικός της άλωσης Γεώργιος Φραντζής, ο πατέρας του Κωνσταντίνου πούλησε το 1423 την Θεσσαλονίκη στους Βενετούς έναντι 50.000 δουκάτων. Επειδή όμως οι καλόγεροι της πόλης δεν ήθελαν την υπαγωγή τους στην Καθολική εκκλησία, αντέδρασαν όπως οι συνάδελφοί τους της Κωνσταντινούπολης.
Για τον ηγούμενο της μονής Βλατάδων Θεσσαλονίκης, υπάρχουν στοιχεία (Κ. Ν. Σάθα Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη Βενετία 1872, τ. Α’) πως συνεργάστηκε με τους Οθωμανούς. Οι καλόγεροι με επιστολή τους το 1430 στον Μουράτ Β΄ που πολιορκούσε την Θεσσαλονίκη, τον συμβούλεψαν να αποκόψει τους σωλήνες του υδραγωγείου της πόλης που ερχόντουσαν από τον Χορτιάτη. Ο Σουλτάνος ακολούθησε τις οδηγίες τους, η Θεσσαλονίκη έπεσε και ευγνωμονών τους έδωσε και άλλα προνόμια, τσιφλίκια, ακίνητα στην πόλη και φοροαπαλλαγές, τα οποία διατηρούν μέχρι σήμερα.

Οι καλόγεροι και οι δεσποτάδες αποδείχτηκαν οι μεγαλύτεροι χαμαιλέοντες. Ήξεραν ότι οι Οθωμανοί δεν έθιγαν τα συμφέροντα όσων υποτάσσονταν οικειοθελώς και έσπευδαν πρώτοι να δηλώσουν υποταγή.
Σήμερα είναι αυτοί που μας πουλάνε πατριωτισμό, γιατί τα προνόμια που έχουν στην Ελλάδα, πουθενά αλλού οι συνάδελφοί τους δεν έχουν. Το πρόσφατο σκάνδαλο της μονής Βατοπαιδίου απεκάλυψε τα μεσαιωνικά προνόμια που απολαμβάνουν οι μονές, οι εκκλησίες και οι μητροπόλεις.
Η ικανότητά τους να επηρεάζουν τις μάζες, κάνει τους πολιτικούς να μη τολμούν να θίξουν αυτά τα προνόμια.
Σήμερα που γίνονται τόσες απολύσεις και περιορισμός των εργαζομένων στο δημόσιο, κανένας δεν τολμάει να μιλήσει για περιορισμό των κληρικών, σε μια εποχή μάλιστα που τα μέσα επικοινωνίας και μεταφοράς επιτρέπουν σε έναν κληρικό να εξυπηρετήσει περισσότερες εκκλησιαστικές κοινότητες.
Συγχωνεύουν δήμους και νομαρχίες για την εξοικονόμηση πόρων και δεν τολμούν να συγχωνεύσουν μητροπόλεις σε επίπεδο περιφερειών, αφού οι μητροπολίτες είναι υψηλόμισθοι δημόσιοι υπάλληλοι.

Την Μακεδονία για τη οποία σήμερα φωνάζουν ότι "είναι μία και ελληνική ότι δεν μπορεί να ανήκει και σε σλαβόφωνους", ο αυτοκράτορας Ιωάννης ΣΤ’ Καντακουζηνός την παραχώρησε μαζί με την Θεσσαλία και τη Δυτική Θράκη στον Σέρβο ηγεμόνα Στέφανο Δουσάν (Συμφωνία Σκοπίων 1342).
Όταν εισβάλανε οι Οθωμανοί στα Βαλκάνια, το Βυζάντιο είχε Συνθήκη φιλίας μαζί τους. Έτσι, όταν οι άλλοι βαλκανικοί λαοί, μεταξύ των οποίων και οι πρόγονοι των σημερινών Μακεδόνων, Θεσσαλών και Δυτικοθρακών, υπό την ηγεσία των Σέρβων ηγεμόνων, πήγαν να αντιμετωπίσουν τους κατακτητές στη μάχη του Μαρίτσα (Έβρου 1371), οι Βυζαντινοί έμειναν τελείως αδιάφοροι.

Όταν το 1453 οι Οθωμανοί πολιόρκησαν την Κωνσταντινούπολη, ο αυτοκράτορας δεν είχε κανέναν Βαλκανικό ή Μικρασιατικό χριστιανικό λαό ή ηγεμόνα ως σύμμαχο. Εξαργύρωσε την μέχρι τότε συμπεριφορά του απέναντί τους. Ούτε αυτός νοιάζονταν για εκείνους, ούτε εκείνοι γι’ αυτόν.

Στο τέλος Μαρτίου 1453, σε μια απογραφή που διενεργήθηκε από τον Γεώργιο Φραντζή, διαπιστώθηκε ότι στην Κωνσταντινούπολη υπήρχαν διαθέσιμοι για την άμυνα 4.983 Ρωμαίοι στρατιώτες, πολλοί από τους οποίους ήταν μισθοφόροι, και λιγότεροι από 2.000 αλλοδαποί. Ανάμεσα στους ξένους ήταν 700 Γενουάτες με αρχηγό τον Γενουάτη Ιωάννη Ιουστινιάνη (Giovanni Giustiniani) ενισχυμένοι και από 200 άντρες του Πελοπονήσιου καρδινάλιου Ισίδωρου, που είχε έρθει ως απεσταλμένος του πάπα της Ρώμης.
Το λιμάνι και την αλυσίδα που έφραζε τον Κεράτιο κόλπο την φύλαγαν μεγάλα Βενετικά και Γενοβέζικα πλοία, καθώς οι Βυζαντινοί δεν είχαν καθόλου ναυτικό. Ακόμα και τα πλοία που πέντε χρόνια νωρίτερα είχαν μεταφέρει τον Κωνσταντίνο από τον Μυστρά στην Κωνσταντινούπολη ήταν Καταλανικά.
Υπεύθυνος της άμυνας της πόλης ήταν ο Γενουάτης Giovanni Giustiniani (Ιωάννης Ιουστινιάνης). Άλλωστε, η εικόνα που προκύπτει από τα περισσότερα χρονικά, είναι ότι αυτοί που αντιστάθηκαν περισσότερο ήταν οι Γενουάτες μισθοφόροι παρά οι ίδιοι οι Βυζαντινοί. Αυτός ο ήρωας, όμως, δεν τιμάται από τους σημερινούς θιασώτες του Βυζαντίου επειδή ήταν Λατίνος.
Υπεύθυνος για τα πυροβόλα, τις μηχανές ρίψης υγρού πυρός, τους πύργους και τις επισκευές των τειχών ήταν ο Γερμανός μηχανικός Ιωάννης Γκράντ. Ήταν δηλαδή με σημερινούς όρους ο διοικητής του Μηχανικού. Η καταγωγή του όμως τον καταδίκασε στην αφάνεια.

Απεναντίας ο Σουλτάνος Μωάμεθ ο Πορθητής είχε στο πλευρό του πολλούς Ρωμιούς συμμάχους, όπως οι εξισλαμισμένοι Ζαγανός πασάς και Μαχμούτ Μπέης κ.α. Το μεγάλο κανόνι με το οποίο γκρέμισε τα τείχη, το κατασκεύασε ο Ούγγρος Ουρβανός στήν Αδριανούπολη. Ο τελευταίος βασιλιάς του Πόντου Δαυίδ ήταν υποτελής στον Μωάμεθ και η συνθήκη συμμαχίας που είχε μαζί του, εκτός από τον φόρο υποτέλειας, προέβλεπε και την παραχώρηση 800 Ποντίων μισθοφόρων στον οθωμανικό στρατό.
Οι σημερινοί βυζαντινολόγοι της Ελλάδας αποφεύγουν να αναφερθούν στις αιτίες που το Βυζάντιο κατά τους τελευταίους αιώνες δεν είχε συμμάχους μεταξύ των χριστιανικών λαών και ηγεμόνων της περιοχής.
Το αποφεύγουν, όπως ο διάβολος το λιβάνι, γιατί πρέπει να εξηγήσουν γιατί αυτοί οι λαοί και οι ηγεμόνες δεν ένιωθαν το Βυζάντιο περισσότερο δικό τους από ότι τους Οθωμανούς.
Αλλά και η βοήθεια που είχε ο τελευταίος αυτοκράτορας από τους Δυτικούς, δεν οφείλονταν στην χριστιανική αλληλεγγύη, αλλά στο γεγονός ότι η Κωνσταντινούπολη εξυπηρετούσε τα δικά τους συμφέροντα στην περιοχή.

Μετά την άλωση της πόλης ο μηχανισμός του πατριαρχείου με τη στήριξη του Σουλτάνου έγραψε την ιστορία και τους θρύλους όπως ήθελε και την επέβαλε στο ποίμνιό του το οποίο μετέτρεψε σε Ρωμαίικο Γένος.
Μετά τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όλος αυτός ο μηχανισμός κόλλησε σαν βδέλλα στο νεοελληνικό κράτος και επέβαλε αυτήν την απατηλή άποψη για τον ρόλο και τον χαρακτήρα του Βυζαντίου και του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης.

Σήμερα εκείνοι που υποβοήθησαν την άλωση της Πόλης, εκείνοι μοιρολογούν με κροκοδείλια δάκρυα για τον χαμό της.