Μέγας Αλέξανδρος: ο Καταπέλτης του Νεοελληνικού Σοβινισμού και Παραλογισμού

«Πραγματοποιήθηκε και φέτος η καθιερωμένη εκδήλωση «Αλεξάνδρου Μνήμη» που διοργανώνει ο σύλλογος «Ίων Δραγούμης» Έδεσσας.
Το απόγευμα της Πέμπτης 10 Ιουνίου, μπροστά στο άγαλμα του Μακεδόνα Βασιλιά Αλέξανδρου, στην Έδεσσα, καμιά εικοσαριά μέλη και φίλοι του συλλόγου … κατέθεσαν συμβολικά 33 τριαντάφυλλα στον χλοοτάπητα του αγάλματος, ως ελάχιστο δείγμα της αναγνώρισης της προσφοράς του στον Ελληνισμό.»

Τον περασμένο Δεκέμβριο μαζεύτηκαν από όλη τη χώρα περί τα 150 μέλη της Χρυσής Αυγής και μετά από πορεία στους κεντρικούς δρόμους της Έδεσσας κατέληξαν στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όπου έψαλαν τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας και φώναξαν συνθήματα για την «ελληνικότητα της Μακεδονίας».
Οι Εδεσσαίοι τους κοίταζαν αδιάφορα, περίεργα και απορημένα.
Υπάρχουν κάποιοι που δεν ξέρουν ότι η μισή Μακεδονία εδώ και 97 χρόνια είναι ελληνική?
Μήπως κάποιοι κήρυξαν την απόσχισή της και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι εμείς? Μήπως μέλη του Ουράνιου Τόξου ή της ΜΑΚΙΒΕ κατέλαβαν τα Τέμπη και ζητάνε διαβατήρια και βίζες?

Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε αυτές τις ομάδες γραφικές, αν η αρχαιολαγνεία στην Ελλάδα δεν ήταν η κυρίαρχη ιδεολογία.
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, οπότε αναζωπυρώθηκε το Μακεδονικό, η ιστορία της Μακεδονίας έγινε το κυρίαρχο και αγαπημένο εργαλείο εθνικής πολιτικής, ενώ ο Μεγαλέξανδρος έγινε ο καταπέλτης με τον οποίο μας βομβαρδίζουν ανελέητα.
Έτσι φτάσαμε στο σημείο που, σε τηλεοπτική ψηφοφορία, ο Μεγαλέξανδρος ανακηρύχθηκε ο «μεγαλύτερος Έλληνας όλων των εποχών».
Συγκεκριμένα την παρουσίαση και την ψηφοφορία διενήργησε ο τηλεοπτικός σταθμός Σκάϊ από τον Μάϊο του 2008 έως τον Μάϊο του 2009. Σε σύνολο 700.000 ψηφοφόρων ο Μέγας Αλέξανδρος πήρε 127.011 ψήφους, οι διεθνώς αναγνωρισμένοι Σωκράτης (63.423 ψ.), Αριστοτέλης (59.500 ψ.) έμειναν πίσω και από τον Καραμανλή που αναδείχθηκε 4ος (αν είναι δυνατόν).
Άλλοι σπουδαίοι Έλληνες έμειναν ακόμη πιο πίσω: Όμηρος 17ος, Πυθαγόρας 21ος, Αρχιμήδης 24ος, Θουκιδίδης 43ος, Ευκλείδης 44ος, Επίκουρος 63ος, Ευριπίδης 80ος κλπ.

Έλληνας ή Βάρβαρος –αλλόγλωσσος?

Κύρια πηγή πληροφοριών για τον βίο και τα έργα του Αλέξανδρου είναι το βιβλίο «Αλεξάνδρου ανάβασις», γραμμένο τον 2ο μ.Χ. αιώνα από τον ελληνιστή Φλάβιο Αρριανό.
Οι πληροφορίες για τον Αλέξανδρο, όμως, που φτάνουν στους πολίτες είναι τόσο φιλτραρισμένες ώστε σχεδόν όλοι να τον θεωρούν ως τον μεγαλύτερο Έλληνα εκπολιτιστή.
Οι αρχαίοι Έλληνες τον θεωρούσαν βάρβαρο, όπως και τους Μακεδόνες υπηκόους του. Οι προηγούμενοι από αυτόν βασιλιάδες της Μακεδονίας ενσωμάτωσαν στο βασίλειό τους περιοχές και λαούς που επίσης δεν θεωρούνταν Έλληνες (Παίονες, Αγριάνες, Θράκες, Ιλλυριούς κλπ.). Εξ άλλου η μητέρα του Ολυμπιάδα ήταν Ιλλυριή πριγκίπισσα (Μολοσσή).
Τους Έλληνες τους ένωσε όπως «ένωσε» και άλλους λαούς στο βασίλειό του. Τους νίκησε στη μάχη της Χαιρώνειας (2 Αυγούστου 338) και τους ανάγκασε να τον αναγνωρίσουν ως ηγεμόνα τους (ηγεμών των Ελλήνων), όπως ακριβώς ανάγκασε αργότερα τους Πέρσες να τον αναγνωρίσουν ως Βασιλιά (Κύριο) της Ασίας ή τους Αιγύπτιους ως Φαραώ της Αιγύπτου. Ακόμα και οι αρχιερείς της Ιερουσαλήμ τον αναγνώρισαν ως μέγα Αρχιερέα.

Μετά τον ξαφνικό θάνατο του Φιλίππου, οι Έλληνες επιχείρησαν να αποσκιρτήσουν και χρειάστηκε να κατέβει με το στρατό του μέχρι την Πελοπόννησο για να θυμηθούν το πάθημά τους στην Χαρώνεια και να ανανεώσουν τη συμφωνία τους.
Όταν εκστράτευσε κατά των Τριβαλλών και κυκλοφόρησε η φήμη ότι σκοτώθηκε, οι Θηβαίοι με παρότρυνση των Αθηναίων εξεγέρθηκαν, σκότωσαν τους Μακεδόνες διοικητές και ανάγκασαν τη μακεδονική φρουρά να κλειστεί στην ακρόπολη της Καδμείας.
Όπως γράφει ο Αρριανός, οι Θηβαίοι εξεγέρθηκαν, για «ελευθερίαν τε (και παρρησίαν) προϊσχόμενοι, παλαιά και καλά ονόματα, και της βαρύτητος των Μακεδόνων ήδη ποτέ απαλαγήναι». (για να απαλλαγούν από το δισβάσταχτο ζυγό των Μακεδόνων, προβάλλοντας τις παλιές και ωραίες λέξεις ελευθερία και ελευθερία λόγου).
Ο Αλέξανδρος εκστράτευσε εκ νέου, κατέλαβε την πόλη των Θηβών και την κατέστρεψε συθέμελα. «ένθα δη οργή ουχ ούτως τι οι Μακεδόνες, αλλά Φωκείς τε και Πλαταιείς και οι άλλοι δε Βοιωτοί ουδέ αμυνόμενους τους Θηβαίους έτι ουδενί κόσμω έκτεινον, τους μεν εν ταις οικίαις επισπίπτοντες, ους δε ες άλκην τετραμένους, τους δε και προς ιεροίς ικετεύοντας, ούτε γυναικών ούτε παίδων φειδόμενοι». (Και τότε, με οργή, όχι τόσο οι Μακεδόνες, όσο οι Φωκείς και οι Πλαταιείς και οι υπόλοιποι Βοιωτοί, σκότωναν αδιακρίτως τους Θηβαίους που δεν αμύνονταν καν, άλλους μέσα στα σπίτια τους, άλλους πάνω στη μάχη, ακόμη κι εκείνους που κατέφευγαν ικέτες στα ιερά, δίχως να λυπηθούν ούτε τις γυναίκες ούτε τα παιδιά).

Τις Πλαταιές Βοιωτίας ο Αρριανός τις αναφέρει ως «και του χωρίου της ερημώσεως, εν ότω οι Έλληνες παραταξάμενοι Μήδους απώσαντο της Ελλάδος τον κίνδυνον». (περιοχή όπου οι Έλληνες απέκρουσαν τους Μήδους και απώθησαν τον κίνδυνο από την Ελλάδα). Δηλαδή θεωρούσαν βόρεια σύνορα της Ελλάδας την περιοχή των Πλαταιών.
H καταστροφή της Θήβας τρομοκράτησε τους Έλληνες και τους ανάγκασε να μην αμφισφητήσουν την ηγεμονία του. Δεσμεύτηκαν να δώσουν στον Αλέξανδρο ως ομήρους νέους από όλες τις αριστοκρατικές οικογένειες και μισθοφόρους.
Κατά την εκστρατεία στην Ασία, οι Έλληνες που μάχονταν στο πλευρό των Περσών ήταν δεκαπλάσιοι περίπου από τους μισθοφόρους που είχε μαζί του ο Αλέξανδρος.
Στην μάχη της Ισσού ο Δαρείος «και πρώτους μεν του οπλικού τους Έλληνας τους μισθοφόρους έταξεν ες τρισμυρίους κατά την φάλαγγα των Μακεδόνων» (πρώτους από τους βαριά οπλισμένους παρέταξε τους περίπου τριάντα χιλιάδες Έλληνες μισθοφόρους απέναντι από την φάλαγγα των Μακεδόνων).
Τους Έλληνες που είχε μαζί του δεν τους χαρακτηρίζει συμμάχους, αλλά Έλληνας μισθοφόρους. «προκαταλάβειν και φυλάσσειν την πάροδον, δους αυτώ των τε συμμάχων τους πεζούς και τους Έλληνας τους μισθοφόρους και τους Θράκας, ών Σιτάλκης ηγείτο, και τους ιππέας δε τους Θεσσαλούς» (να προκαταλάβει και να φυλάσσει την διάβαση, δίνοντας σε αυτόν [στον Παρμενίωνα] τους πεζούς συμμάχους και τους Έλληνες τους μισθοφόρους και τους Θράκες των οποίων ηγείτο ο Σιτάλκης, και τους Θεσσαλούς ιππείς).

Ο Αρριανός τονίζει την ένταση της σύγκρουσης μεταξύ Ελλήνων και Μακεδόνων, «και τι και τοις γένεσι τω τε Ελληνικώ και τω Μακεδονικώ φιλοτιμίας ενέπεσεν ες αλλήλλους» (καθώς και ανάμεσα στα γένη, το Ελληνικό και το Μακεδονικό φανατισμός προκλήθηκε μεταξύ τους). Δηλαδή τονίζει ρητά το διαφορετικό γένος και το μίσος που υπήρχε ανάμεσά τους.
Με την κατάληψη του στρατοπέδου του Δαρείου, μεταξύ των αιχμαλώτων βρέθηκαν και οι πρέσβεις που είχαν στείλει στον Δαρείο οι Έλληνες (Αθηναίοι, Σπαρτιάτες, Θηβαίοι). «τους δε πρέσβεις των Ελλήνων οι προς Δαρείον προ της μάχης αφιγμένοι ήσαν, επεί και τούτους εαλωκέναι έμαθεν, παρ’ αυτόν πέμπειν εκέλευεν.» (Τους δε πρέσβεις των Ελλήνων οι οποίοι είχαν φτάσει πριν από την μάχη στον Δαρείο, επειδή έμαθε ότι και αυτοί αιχμαλωτίστηκαν, διέταξε να τους στείλουν σε αυτόν).

Στην τελική μάχη με τον Δαρείο στα Γαυγάμηλα οι Έλληνες ήταν και πάλι πρωταγωνιστές: «οι δε Έλληνες οι μισθοφόροι παρά Δαρείον τε αυτόν εκατέρωθεν και τους άμα αυτώ Πέρσας κατά την φάλαγγα αυτήν των Μακεδόνων ως μόνοι δη αντίρροποι τη φάλαγγι ετάχθησαν». (Οι δε Έλληνες μισθοφόροι παρατάχθηκαν εκατέρωθεν του ίδιου του Δαρείου και των Περσών που ήταν μαζί του [επιτελών] απέναντι ακριβώς από την φάλαγγα των Μακεδόνων, ως μοναδικοί ικανοί να την αντιμετωπίσουν).
Είναι δυνατόν αν θεωρούσαν τους Μακεδόνες ως Έλληνες να εμπιστευθεί ο Δαρείος την ασφάλειά του στους Έλληνες?

Στην ίδια μάχη «του τε δεξιού οι τε Αρμενίων και Καππαδοκών ιππείς προετετάχατο και άρματα δρεπανηφόρα πεντήκοντα». (Μπροστά από το δεξιό κέρας οι ιππείς των Αρμενίων και των Καππαδόκων παρετάχθησαν και πενήντα άρματα δρεπανηφόρα)
Αυτοί οι Καππαδόκες (Κατπατούκοι στη δική τους γλώσσα) είναι οι πρόγονοι αυτών που ήρθαν στην περιοχή μας ως Πόντιοι (Καππαδοκία του Πόντου), Καππαδόκες (Μεγάλη ή Συρική Καππαδοκία), Λαζοί, Καραμανλήδες κλπ.
Και ενώ σε εκείνη τη σύγκρουση ήταν όλοι στο πλευρό των Περσών, σήμερα έγιναν όλοι υπερασπιστές του Αλεξάνδρου και αυτόκλητοι κληρονόμοι των Μακεδόνων.

Κατά την εισβολή του Αλεξάνδρου στη Μικρά Ασία δεν αναφέρεται απολύτως κανένα περιστατικό εξέγερσης των Μικρασιατών Ελλήνων κατά των Περσών και βοήθειας προς τους Μακεδόνες.
Μετά την μάχη του Γρανικού (όπου οι Καππαδόκες συμμετείχαν υπό τον Μιθροβουζάνη) και την καταστροφή όσων πόλεων αντιστέκονταν, οι ηγεμόνες μερικών πόλεων άρχισαν να παραδίδονται χωρίς αντίσταση. Αναφέρεται η παράδοση των Σάρδεων, πρωτεύουσας της Λυδίας, του Γόρδιου, πρωτεύουσας της Φρυγίας, της Εφέσου κ.α.
Η παλιά ελληνική αποικία της Μιλήτου είχε ως φρούραρχο, διορισμένο από τον Δαρείο, τον Έλληνα Ηγίστρατο.
Αυτός αρνήθηκε να παραδώσει την πόλη ελπίζοντας σε βοήθεια από τις περσικές δυνάμεις. Υπόψη ότι το περσικό ναυτικό αποτελούνταν κυρίως από το ναυτικό των Κυπρίων, δηλαδή των άλλων «Έλλήνων», και των Φοινίκων. Μόλις όμως ο Αλέξανδρος πολιόρκησε την πόλη και είδε ότι περσική βοήθεια δεν φτάνει, πρότεινε στον Αλέξανδρο να χρησιμοποιεί το λιμάνι της Μιλήτου από κοινού με τους Πέρσες. Ο Αλέξανδρος απέρριψε την πρόταση και ζήτησε αποκλειστική κυριαρχία την οποία απέρριψε ο Ηγίστρατος. Ακολούθησε πολιορκία και κατάληψη της πόλης.

Την μεγαλύτερη όμως αντίσταση πρόβαλε η Αλικαρνασσός.
Στην ελληνική ιστορία αναφέρεται ως αποικία των Δωριέων και ήταν η μεγαλύτερη πόλη της Δωρικής Εξάπολης που είχε σχηματίσει με τις επίσης δωρικές αποικίες της Ρόδου. Αρχηγός των χερσαίων περσικών δυνάμεων των παραλίων της Μικράς Ασίας και ολόκληρου του περσικού ναυτικού ήταν ο Μέμνων ο Ρόδιος.
Η ισχυρή αντίσταση ανάγκασε τον Αλέξανδρο να χάσει τρεις περίπου μήνες για την κατάληψή της. Όταν οι υπερασπιστές της κατάλαβαν ότι δεν είναι δυνατόν να αντέξουν άλλο, έβαλαν φωτιά στην πόλη για να μη πέσει ακέραια στα χέρια του Αλέξανδρου και την εγκατέλειψαν με τα πλοία.

Η στάση αυτή των Αλικαρνασσαίων και του Μέμνωνα έχει ιδιαίτερη σημασία.
Η όλη προπαγάνδα για την ελληνικότητα της Μακεδονίας στηρίζεται στην άποψη ότι οι Μακεδόνες ήταν Δωρικό φύλο.
Αν ήταν έτσι, με τους Αλικαρνασσείς και τους Ρόδιους, όχι μόνο ήταν αμφότεροι Έλληνες, αλλά ανήκαν και στο ίδιο Ελληνικό φύλο, το Δωρικό.
Δεν έπρεπε λοιπόν αμέσως μετά την εμφάνιση του Αλεξάνδρου να εξεγερθούν κατά των Περσών και να συνταχθούν με τους ομοεθνείς τους?
Ο Αρριανός μας πληροφορεί ακόμη ότι «Εκ δε τούτου ο Μέμνων του τε ναυτικού παντός ηγεμών δε βασιλέως Δαρείου καθεστικώς και της παραλίου ξυμπάσης, ως ες Μακεδονίαν τε και την Ελλάδα αποστρέψων τον πόλεμον, Χίον μεν λαμβάνει…» (Έπειτα απ’ αυτά ο Μέμνων, που τον είχε διορίσει ο βασιλιάς Δαρείος διοικητή όλου του ναυτικού και όλων των παραλίων, για να μεταφέρει τον πόλεμο στην Μακεδονία και την Ελλάδα, κατέλαβε τη Χίο…)
Οι δυνάμεις του Μέμνωνα δηλαδή επιχείρησαν για λογαριασμό των Περσών να μεταφέρουν τον πόλεμο κατά των Μακεδόνων στην Μακεδονία και την Ελλάδα, τις οποίες κατονομάζει ως ξεχωριστές χώρες.
Στα πλαίσια αυτά αναφέρει ο Αρριανός ότι «και παρ’ αυτούς αφικνείται Άγις ο Λακεδαιμονίων βασιλεύς επί μιάς τριήρους, χρήματα τε αιτήσον ες τον πόλεμον και δύναμιν ναυτικήν τε και πεζικήν όσην πλείστην αξιώσων συμπέψαι οι ες την Πελοπόννησον». (Προς αυτούς ήρθε με μια τριήρη ο βασιλιάς των Λακεδαιμονίων Άγις για να ζητήσει χρήματα για τον πόλεμο και να αξιώσει να του στείλουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερες ναυτικές και πεζικές δυνάμεις στην Πελοπόννησο)

Οι Λακεδαιμόνιοι (Σπαρτιάτες) ήταν επίσης Δωριείς και εννοείται ότι αν θεωρούσαν τους Μακεδόνες Έλληνες και μάλιστα Δωριείς, έπρεπε να συνταχθούν μαζί τους.
Ενάμισο αιώνα αργότερα, όταν δυνάμωσε στα δυτικά η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, όλες οι ελληνικές πόλεις συμμάχησαν μαζί της κατά των Μακεδόνων.
Οι Έλληνες δηλαδή και στις δύο περιπτώσεις έδειξαν εμπράκτως και συνεχώς, ότι είχαν μεγαλύτερη συμπάθεια στους Πέρσες και τους Ρωμαίους από ότι στους Μακεδόνες.
Με λίγα λόγια μας λένε ότι οι Έλληνες της εποχής του Αλεξάνδρου δεν ήξεραν ότι οι Μακεδόνες είναι ομοεθνείς τους και το ξέρουν κάποιοι άλλοι που ζούνε είκοσι πέντε αιώνες αργότερα!!!

Όλοι εκείνοι οι Μικρασιατικοί λαοί που πολέμησαν στο πλευρό των Περσών (Λυδοί, Φρύγες, Κίλικες, Καππαδόκες -συμπεριλαμβανομένων των Ποντίων-, Βυθινοί, Κάρες, Παφλαγόνες κλπ.) θα εξελληνιστούν στη συνέχεια μερικώς και μέσω του χριστιανισμού θα εκρωμαιϊστούν.
Όσοι από εκείνους δεν εξισλαμίστηκαν και δεν εκτουρκίστηκαν ήρθαν κυρίως στη Μακεδονία και μας εμφανίζονται ως Έλληνες και νόμιμοι κληρονόμοι της Μακεδονίας.
Οι τότε αντιμακεδόνες μας εμφανίζονται ως Μακεδόνες.
Και δεν φτάνει μόνο αυτό, αλλά μας αμφισβητούν τα δικαιώματά μας στον τόπο μας, γιατί δεν μπορούμε, λέει, να αποδείξουμε ότι είμαστε απόγονοι των Μακεδόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, επειδή δεν μιλάμε την ίδια με εκείνους γλώσσα.
Οι Μακεδόνες εκείνης της εποχής, πέρα του ότι ήταν επιμειξία Ιλλυριών, Παιόνων, Θρακών κλπ. στη συνέχεια αναμείχθηκαν και με Λατίνους, Σλάβους, Αρμένιους, Πέρσες κλπ. Άλλοι εξελληνίζονταν, άλλοι εκσλαβίζονταν, άλλοι εκλατινίζονταν.
Είναι ανθρωπίνως αδύνατο να αποδείξεις ποια είναι η σχέση των σημερινών Μακεδόνων με εκείνους της εποχής του Αλεξάνδρου. Αλλά και απολύτως κανένας δεν έχει το δικαίωμα να αμφισβητήσει στους σύγχρονους Μακεδόνες το δικαίωμα στην σύγχρονη ταυτότητά τους και τον τόπο τους.
Οι Μακεδόνες δεν χρωστάνε απολύτως σε κανέναν και δεν έχουν υποχρέωση να δίνουν εξετάσεις σε κανέναν.

Επειδή δεν υπάρχουν πραγματικά στοιχεία που να δείχνουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν τους Μακεδόνες ομοεθνείς τους, οι σύγχρονοι αυτόκλητοι κληρονόμοι τους καταφεύγουν σε αποδείξεις στηριζόμενοι σε μύθους.
Θα αναφερθώ μόνο σε έναν, γιατί νομίζω δείχνει παραλογισμό που δεν χωνεύεται με τίποτα.
Αναφερόμενοι στο γεγονός ότι στους Ολυμπιακούς αγώνες συμμετείχαν μόνο Έλληνες και ότι από την εποχή του Αλεξάνδρου του Α’ συμμετείχαν και οι Μακεδόνες βασιλείς και επομένως, υποστηρίζουν, ήταν και εκείνοι Έλληνες.
Αναφέρουν όμως όλοι, ότι οι Έλληνες αθλητές έκαναν ένσταση για τη συμμετοχή του Αλεξάνδρου Α’ στους αγώνες γιατί ήταν βάρβαρος. Το βάρβαρος σήμαινε αλλόγωσσος - μη Έλληνας. Ο Αλέξανδρος, λένε, έπεισε την επιτροπή ότι είναι Έλληνας, ισχυριζόμενος ότι ο ιδρυτής της βασιλικής δυναστείας Τήμενος ήταν απόγονος του Ηρακλή που κατάγονταν από το Άργος της Πελοποννήσου.
Είναι γνωστό ότι όλοι οι βασιλιάδες για να στηρίξουν την εξουσία τους, υποστήριζαν ότι είχαν καταγωγή από κάποιον ημίθεο που ήταν γιός κάποιου θεού. Αυτό σήμερα είναι γνωστό ότι είναι μύθος και ότι ο Ηρακλής ήταν μυθικό πρόσωπο.
Αυτόν τον μύθο χρησιμοποίησε ο Αλέξαδρος Α’ και έγινε δεκτός στους Ολυμπιακούς και τον δέχονται ευχαρίστως και οι Νεοέλληνες.
Αυτό, όμως, το περιστατικό από μόνο του είναι άλλο ένα στοιχείο που δείχνει ότι οι Έλληνες θεωρούσαν τους Μακεδόνες αλλόφυλους και αλλόγλωσσους. Το ποια σκοπιμότητα οδήγησε τους Έλληνες να δεχθούνε τον Αλέξανδρο Α’ στους Ολυμπιακούς πρέπει να αναζητηθεί στην ιστορική συγκυρία. Ήταν η περίοδος αμέσως μετά την Περσική εισβολή στην Ελλάδα και το ενδεχόμενο μιας νέας ήταν ανοιχτό. Επί πλέον υπήρχαν πολλές ελληνικές αποικίες στα παράλια της Μακεδονίας. Η φιλία επομένως των Μακεδόνων ήταν πολιτική ανάγκη και η απόφαση για συμμετοχή στους Ολυμπιακούς ήταν καθαρά διπλωματική πράξη.
Μην ξεχνάμε ότι ο Αλέξανδρος Α' είναι καταγραμμένος στην ιστορία ως Αλέξανδρος ο Φιλέλλην. Δεν μπορεί να ήταν Έλληνας και να τον χαρακτήρισαν Φιλέλληνα!!!

Εδώ ο Κλίντον πριν μερικά χρόνια δήλωσε ότι είναι και αυτός Έλληνας και όχι μόνο δεν του το αμφισβήτησε κανένας, αλλά και έγινε δεκτό με ευχαρίστηση.
Ο άνθρωπος κατάλαβε ότι είμαστε επιρεπείς στο δούλεμα και μας το έκανε.
Η γνώση και αποδοχή της αληθινής ιστορίας θα αποκαταστήσει τουλάχιστον την αξιοπρέπεια των Μακεδόνων και θα κάνει τους άλλους να τους αποδίδουν τον οφειλόμενο σεβασμό και να συμπαρασταθούν στον αγώνα τους για εθνική ισοτιμία.