Ακόμα και όσοι Έλληνες αναγνωρίζουν την ύπαρξη Μακεδόνων στη
Μακεδονία του Αιγαίου, αλλά και το «Ουράνιο Τόξο» μετά το 1997, χρησιμοποιούν
τον όρο «Μακεδονική μειονότητα».
Διεθνώς στο ζήτημα χρησιμοποιούνται δύο όροι: «Μειονότητα» (Minority) και «Κοινότητα» (community). Κατά κανόνα εθνική μειονότητα θεωρείται μια
εθνική ομάδα που διαμένει σε μια αλλοεθνή χώρα και εθνική κοινότητα θεωρείται η
εθνική ομάδα που διαμένει μεν στη χώρα της αλλά αυτή είναι προσαρτημένη σε μια
άλλη χώρα. Για παράδειγμα έχουμε την περίπτωση των Καταλανών και των Βάσκων
στην Ισπανία, των Σκοτσέζων, των Ουαλών, των Βορειοϊρλανδών στη Μ. Βρετανία,των
Φλαμανδών στο Βέλγιο κλπ. Όταν αναφερόμαστε σε αυτούς τους λαούς χρησιμοποιούμε
σκέτο το εθνικό τους όνομα (Καταλανοί, Βάσκοι, Σκοτσέζοι κλπ.) και όχι τα
Καταλανική, Βάσκικη, Σκοτσέζικη κλπ. μειονότητα. Οι Μακεδόνες ανήκουν σ’ αυτή
την κατηγορία.
Στην Ελλάδα η πλειοψηφία και όσων αναγνωρίζουν και στηρίζουν
την Μακεδονική εθνική ομάδα, αλλά και το
εθνοτικό κόμμα «Ουράνιο Τόξο» μετά το 1997, χρησιμοποιούν τον όρο
«Μακεδονική μειονότητα», παρόλο που αναγνωρίζουν ότι η Μακεδονία είναι μια διαιρεμένη χώρα της
οποίας ένα τμήμα είναι προσαρτημένο στην Ελλάδα.
Η στάση του «Ουράνιου Τόξου» πριν από το 1997
Μέχρι τον Ιανουάριο του 1997, οπότε ο γράφων ήταν υπεύθυνος
Τύπου του «Ουράνιου Τόξου» και εκδότης της εφημερίδας «Ζόρα», οι όροι τους
οποίους χρησιμοποιούσαμε ήταν σκέτο Μακεδόνες και Μακεδονικός λαός. Τον
χαρακτηρισμό «μειονότητα» τον αποφεύγαμε αλλά και ανεχόμασταν την χρήση του από
άλλους. Ο λόγος ήταν ότι η απόρριψή του θα έδινε έμφαση στο γεγονός ότι η
Μακεδονία είναι προσαρτημένη χώρα και θα ενίσχυε εκείνους που υποστήριζαν ότι
δεν πρέπει να επαναπατριστούν οι Μακεδόνες πρόσφυγες του εμφυλίου ως
επικίνδυνοι φορείς αυτονομιστικών απόψεων.
Επιπλέον δεν θέλαμε να δυσαρεστήσουμε όσους μας στήριζαν έστω και ως
μειονότητα. Έτσι η στάση μας να
αποφεύγουμε τον όρο «μειονότητα» πέρασε απαρατήρητη στη μεγάλη πλειοψηφία. Το
πρόσεξαν μόνο κάποιοι μακεδονολόγοι, όπως ο Καργάκος, ο Χολέβας κλπ. οι οποίοι έγραψαν
σχετικά στο τύπο, ότι οι του «Ουράνιου
Τόξου είναι επικίνδυνοι, γιατί δεν αρκούνται στον προσδιορισμό «μειονότητα»,
αλλά μιλάνε ύπουλα για Μακεδόνες και Μακεδονικό λαό». Κάποιοι από εκείνους «που μας βοηθούσαν» (Δημητράς, Λιθοξόου κλπ)
μας είπαν «να ξεκαθαρίσουμε ότι είμαστε μειονότητα για να μη δίνουμε
δικαιώματα». Εμείς τους απαντήσαμε διπλωματικά ότι «είμαστε μειονότητα, αλλά ο
όρος αυτός δεν είναι αρεστός στην πλειοψηφία του λαού μας» και συνεχίσαμε να
χρησιμοποιούμε αναλλοίωτους τους όρους
Μακεδόνες και Μακεδονικός λαός.
Το βασικότερο είναι ότι οι ίδιοι οι Μακεδόνες αυτοαποκαλούνται έτσι και δεν δέχονται να
χαρακτηρίζονται μειονότητα στον τόπο τους. Δεν νιώθουν μειονότητα στη χώρα των Πελοποννησίων ή των
Ποντίων. Εξάλλου είναι παράλογο να λες
«Μακεδονική μειονότητα» στη Μακεδονία. Κατά την εξέγερση του Ίλιντεν (1903)
όλες οι διακηρύξεις μιλάνε για Μακεδόνες και Μακεδονικό λαό, παρόλο που ήταν μειοψηφία
στο Οθωμανικό κράτος, όπου συμπεριλάμβαναν και τους Μακεδόνες Βλάχους και τους
ελληνόφωνους Μακεδόνες, ακόμα και τους Αρβανίτες που ήταν περισσότερο
ταυτισμένοι με τους κατακτητές. Το ίδιο
και οι θέσεις του Κ.Κ.Ε. που αναγνώριζε το δικαίωμα του «Μακεδονικού λαού στην αυτοδιάθεση»
και σε μια «ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία». Στη συνέχεια ολίσθησε σε «Μακεδονική»
και στη συνέχεια σε «Σλαβομακεδονική μειονότητα», για να καταλήξει στις ίδιες
απόψεις με τη δεξιά, που λέει ότι «δεν υπάρχουν καν». Οι ίδιοι οι Μακεδόνες,
όμως, δεν έχουν καμία υποχρέωση να ολισθήσουν. Εκείνοι που υποστηρίζουν , «ότι
τώρα αλλοιώθηκε η σύνθεση του πληθυσμού στη Μακεδονία και οι Μακεδόνες
μετατράπηκαν σε μειοψηφία (μειονότητα)», δεν είναι πραγματικοί δημοκράτες. Η
εθνοκάθαρση και ο εποικισμός δεν πρέπει να δικαιώνονται ποτέ και όσος χρόνος κι
αν περάσει. Όσοι το υποστηρίζουν απλά δεν είναι πραγματικοί δημοκράτες. Ειδικά
οι Μακεδόνες δεν είναι υποχρεωμένοι να αποδεχθούν τα αποτελέσματα της
εθνοκάθαρσης , του εποικισμού και τη βίαιης αλλαγής της ταυτότητάς τους από το
ρατσιστικό καθεστώς των Αθηνών, ακόμα κι αν μείνουν μερικές χιλιάδες.
Η μετάλλαξη του Ουράνιου Τόξου
Το φθινόπωρο του 1996 το εθνοτικό κόμμα «Ουράνιο Τόξο»
υπέστη μια βίαιη μετάλλαξη και σπρώχθηκε κυριολεκτικά στον γκρεμό. Μια οργανωμένη γύρω από τον Π.Βοσκόπουλο κλίκα
με μια σειρά αυθαιρεσιών και πραξικοπημάτων, διέσυρε και κατάργησε τα εκλεγμένα
όργανα του κόμματος και επέβαλε σ’ αυτό πολιτική μη αποδεκτή από την πλειοψηφία
των Μακεδόνων.
-
Κατάργησε το εκλεγμένο Κεντρικό Συμβούλιο επειδή
αυτό απέρριψε την πρότασή τους για
διαγραφή του γράφοντα (η πρότασή τους πήρε 3 ψήφους σε σύνολο 25, Βοσκόπουλος,
Λιθοξόου, Βασιλειάδης). Πέρασαν τον εκβιασμό ή να αλλάξει το Κ.Σ. ή εμείς
φεύγουμε. Η πλειοψηφία χάριν «της ενότητας» δέχθηκε τον εκβιασμό.
- Ενώ στο εκλεγμένο Κ.Σ. υπήρχε η άποψη να
καθυστερήσει λίγο η εκλογή νέου Κ.Σ., για να ηρεμήσουν τα πνεύματα, η κλίκα
Βοσκόπουλου αιφνιδιαστικά συγκάλεσε ως Νομαρχιακή Επιτροπή Φλώρινας την Γενική
Συνέλευση όλου του κόμματος (κυριολεκτικά ως χούντα). Χάριν του να διασωθεί η
ενότητα τα μέλη σύρθηκαν και πάλι.
-
Ενώ δεν είχαν καμία εξουσιοδότηση να θέσουν άλλα
ζητήματα στη Γενική Συνέλευση, εκτός από εκείνο της εκλογής νέου Κ.Σ. (για τα
θέματα των Γ.Σ. σύμφωνα με το καταστατικό αρμόδιο είναι το Κ.Σ.) κατέβασαν ένα
κείμενο αρχών και θέσεων του κόμματος (Μανιφέστο). Αυτό είναι καθαρά
αρμοδιότητα του Κ.Σ.
Μεταξύ των άλλων εισήγαγαν τον
όρο «Μακεδονική μειονότητα» χωρίς να προηγηθεί συζήτηση και σαν να είναι
δεδομένο ότι αυτός είναι ο όρος που πρέπει να χρησιμοποιείται. Εμείς
αρκεστήκαμε στο να υποστηρίξουμε ότι αυτό δεν είναι αποδεκτό από τον κόσμο μας
και αποφύγαμε να το στηρίξουμε επί της ουσίας, καθώς η περίπτωσή μας ανήκει
στην ίδια κατηγορία με τους Καταλανούς, τους Σκωτσέζους κλπ, για να μη κάνουμε ζημιά στο θέμα
επαναπατρισμού των Πολιτικών Προσφύγων.
Ακόμα και να ήταν σωστός ο όρος
«μειονότητα», μπορούσαν να τον αποφεύγουν, όπως κάναμε μέχρι τότε, και να
χρησιμοποιούν σκέτο τους όρους Μακεδόνες – Μακεδονικός λαός. Στη συνέχεια
τοποθέτησαν τον όρο «Μακεδονική μειονότητα» και στον τίτλο του κόμματος, στην
ιστοσελίδα, στα δελτία τύπου κλπ. Φυσικά ο λαός μας δεν το δέχθηκε και απομακρύνθηκε.
Στις επόμενες ευρωεκλογές (1999) το κόμμα έχασε πάνω από το 1/3 των αρχικών
ψηφοφόρων του και ο κόσμος μας έπαψε να ασχολείται με αυτό. Σε οποιοδήποτε
δημοκρατικό κόμμα μετά την αποτυχία εκείνη θα άλλαζε πολιτική και ηγεσία. Από
αυτούς, όμως, κανένας δεν ανέλαβε την ευθύνη του και κανένας δεν παραιτήθηκε.
Το ίδιο επαναλήφθηκε και στις επόμενες και μεθεπόμενες εκλογές. Η πλειοψηφία
των μελών έφυγε από το κόμμα, σε σημείο
που να μην έχει μέλη ούτε να συμπληρώσει Κεντρικό Συμβούλιο. Την άνοιξη του
2016 στελέχη από την Πέλλα πρότειναν να γίνει αναδιοργάνωση και ενωτικό
Συνέδριο. Απέρριψαν την πρόταση. Δυστυχώς η κλίκα Βοσκόπουλου έχει έδρα την
Φλώρινα, όπου και είχε τα περισσότερα μέλη κι έτσι εύκολα λειτουργεί διαλυτικά.
Πως τα πέρασαν αυτά:
Α. Ήταν η απειρία της
πλειοψηφίας των μελών, η ανευθυνότητα μερικών και η δουλοπρέπεια προς το
πρόσωπο του Λιθοξόου.
Β. Στην Συνέλευση έφεραν και συγγενείς και φίλους για να
κάνουν πλειοψηφία. Για παράδειγμα ο Π.Βοσκόπουλος έφερε τις δυο αδερφές του ο
Σ.Αναστασιάδης τα τρία αδέρφια του με τις γυναίκες τους, τον πατέρα του και
δυό ανήλικα παιδιά (15χρονα) ο Τασόπουλος την αδελφή του και την αραβωνιαστικιά
του κλπ. Κανένα υπεύθυνο και αξιοπρεπές μέλος δεν έκανε κάτι τέτοιο, αλλά και
κανένας αξιοπρεπής δεν κάθισε να κάνει ένσταση. Πλέον η υπόθεση είχε
ξεφτιλιστεί τελείως.
Το
φαινόμενο Λιθοξόου
Ο Λιθοξόου ήταν ανάμεσα στους λίγους Αριστερούς, που στην
Αθήνα μιλούσε για τους Μακεδόνες. Γνωριστήκαμε σε μια δίκη για το Μακεδονικό,
όπου και οι δυό μας ήμασταν μάρτυρες υπεράσπισης. Του ζήτησα το δικαίωμα να
αναδημοσιεύουμε κάποια άρθρα του, όχι γιατί δεν μπορούσαμε να γράψουμε κάτι
ανάλογο εγώ με τον άλλο βασικό συντελεστή της εφημερίδας μας, καθηγητή
φιλολογίας Τάσο Τίλιο, αλλά θεωρούσαμε ως πιο αξιόπιστα τα άρθρα να γράφονται
από μη Μακεδόνες.
Το καλοκαίρι του 2015 στην παρουσίαση ενός βιβλίου του στη
Μελίτη Φλώρινας, ο Λιθοξόου ευχαρίστησε τον ερευνητή και εκδότη Γιώργο Πετσίβα,
ο οποίος είχε ειδική άδεια να μπαίνει στα Ιστορικά Αρχεία του Κράτους, γιατί,
όπως είπε, «μου έφερε μια στίβα ντοκουμέντα». Ο Γιώργος Πετσίβας, στενός
συνεργάτης της εφημερίδας, είχε προσφερθεί να μας παραδώσει τα εν λόγω
ντοκουμέντα. Ο φιλόλογος Τάσος Τίλιος κι εγώ, χωρίς δεύτερη σκέψη προτείναμε
αυτά να δοθούν στον Λιθοξόου, καθώς θεωρούσαμε καλύτερο να παρουσιάζονται από
έναν Έλληνα. Έτσι οι τρεις μας συμβάλαμε αποφασιστικά στο να γίνει ο Λιθοξόου
σπουδαίος και τρανός.
Αυτό που δεν είπε, όμως ο Λιθοξόου, είναι ότι μετά τη ζημιά
που έκανε στο Ουράνιο Τόξο από μέσα το 1996, ο Γιώργος πετσίβας σταμάτησε κάθε είδους σχέση μαζί του, ενώ ο
φιλόλογος Τ.Τίλιος τον καταδίωξε με πάθος, βλέποντας ότι είχε συμβάλει στο να
διεισδύσει στο Ουράνιο Τόξο και σε συνεργασία με την κλίκα Π.Βοσκόπουλου να το
διαλύσει. Δυστυχώς εκείνοι που κατάλαβαν ότι ο Λιθοξόου κι ο Π.Βοσκόπουλος
παίζουν ύπουλο ρόλο ηττήθηκαν από εκείνους που δεν κατάλαβαν τι έγινε, ακόμα
και όταν φάνηκαν τα καταστροφικά αποτελέσματα των παραπάνω. Έτσι έφτασε το
κόμμα σε κατάσταση διάλυσης.
Εάν δεν υπάρξει υγιής αντίδραση κυρίως από τα μέλη
της Φλώρινας, η αρρωστημένη αυτή κατάσταση θα συνεχιστεί και οι Μακεδόνες του
Αιγαίου θα είναι η μοναδική ευρωπαϊκή εθνότητα που δεν έχει ένα αξιοπρεπές
κόμμα που να προωθεί τα δικαιώματά του και τα συμφέροντά του
