Παρασκευή 29 Μαΐου 2009

Επέτειος της πτώσης της Κωνσταντινούπολης


Στις 29 Μαϊου 1453, οι Οθωμανοί κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη και έβαλαν τέλος στην μακραίωνη ιστορία της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που σήμερα είναι γνωστή ως Βυζάντιο.

Η μετονομασία της σε Βυζάντιο είναι μια από τις μεγαλύτερες παραχαράξεις της ιστορίας. Η αυτοκρατορία ονομαζόταν καθ¨όλη τη διάρκεια του βίου της Ρωμαϊκή και οι υπήκοοί της Ρωμιοί.

Το Βυζάντιο ως όρος εισάγεται για πρώτη φορά το 1562 απο τον Wolf,με την έκδοση των Βυζαντινών ιστορικών στη σειρά Corpus Byzantinae Historiae.Ο όρος επικρατεί οριστικά στον ευρωπαϊκό χώρο το 1680, με την έκδοση της Historia Byzantina του Du Cange, και απο εκεί καθιερώνεται και στην ελληνική ιστοριογραφία.

Τα αίτια αυτής της ιστορικής παραχάραξης είναι πολιτικά. Οι λατινο- γερμανοί θεωρούσαν ότι αυτοί είναι συνεχιστές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Από τις αρχές του 9ου αιώνα είχαν δημιουργήσει την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και χρησιμοποιούσαν αυτόν τον τίτλο για πολλούς αιώνες.

Οι Νεοέλληνες ευχαρίστως εγκατέλειψαν τον τίτλο του Ρωμαίου, γιατί παρέπεμπε στην Ρώμη, η οποία και δημιούργησε την αυτοκρατορία. Αυτό έκανε ευάλωτους τους υπηκόους στη πολιτική της Ρώμης και δεν εξυπηρετούσε την προπαγάνδα περί καταγωγής από τους αρχαίους Έλληνες. Σταδιακά ο όρος Ρωμιοσύνη αντικαταστάθηκε από τον όρο Ελληνισμός.

Μια άλλη ιστορική παραχάραξη είναι η ταυτότητα του Βυζαντίου, που οι θιασώτες του ελληνισμού το παρουσιάζουν ως ελληνικό με την έννοια της καταγωγής.
Η αυτοκρατορία ήταν πολυεθνική και μάλιστα καμία από τις εθνότητες που την αποτελούσαν, δεν ονομαζόταν ελληνική. Ελληνική ήταν μόνο ως προς την επίσημη γλώσσα.

Την υπεράσπιση της Κωνσταντινούπολης, κατά την πολιορκία από τον Μωάμεθ τον Πορθητή, είχε μισθοφορικός στρατός υπό την ηγεσία Γενουάτη αρχιστρατήγου και Βενετού ναυάρχου. Καμία από τις εθνότητες που απάρτιζαν παλαιότερα την αυτοκρατορία δεν βοήθησε στην υπεράσπισή της, γιατί απλούστατα δεν την ένιωθε δική της. Απεναντίας, ο Μωάμεθ ηγείτο ενός πολυεθνικού στρατού, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου ήταν πρώην Ρωμαίοι υπήκοοι.

Ίδια ήταν προηγουμένως και η στάση της Βυζαντινής εξουσίας προς τους πρώην υπηκόους της. Κατά την εισβολή των Οθωμανών στα Βαλκάνια, το Βυζάντιο είχε συνθήκη ειρήνης μαζί τους και δεν συμμετείχε στην αντίσταση.

Στη Μακεδονία, τη Θεσσαλία και τη Δυτική Θράκη τους Οθωμανούς αντιμετωπίζουν άλλοι Βαλκάνιοι ηγεμόνες. Οι περιοχές αυτές είχαν περιέλθει στο βασίλειο του Σέρβου ηγεμόνα Στέφανου Δουσάν με τη συμφωνία των Σκοπίων το 1342.
Οι Σέρβοι ηγεμόνες, λοιπόν, ηγούμενοι ενός βαλκανικού πολυεθνικού στρατού, αντιστάθηκαν στην εισβολή των Οθωμανών, αλλά ηττήθηκαν το 1371 στη μάχη του Μαρίτσα (Έβρου), όπου είναι τα σημερινά ελλαδικά σύνορα με την Τουρκία. Το 1389 ηττήθηκαν και στη μάχη του Κοσόβου.

Την Θεσσαλονίκη οι Οθωμανοί την πήραν από τους Βενετούς το 1430.
Όπως γράφει ο χρονικογράφος Φραντζής, ο ι Βυζαντινοί την είχαν πουλήσει στους Βενετούς το 1423 έναντι 50.000 δουκάτων.
Τα παραμύθια περί 2.300 χρόνων ελληνικότητας της Θεσσαλονίκης είναι ιδεολογήματα για να φουσκώνουν τα μυαλά των υπηκόων του νεοελληνικού κράτους.
Τις περιοχές νοτίως της Θεσσαλίας και τα νησιά, οι Οθωμανοί τα πήραν από τους Καταλανούς, τους Φράγκους, τους Βενετούς, τους Γενουάτες.


Την Κωνσταντινούπολη δεν την υπερασπίστηκαν σύσσωμοι ούτε οι κάτοικοί της.
Ο αυτοκράτορας Ιωάννης Η΄ Παλαιολόγος, προκειμένου να εξασφαλίσει την υποστήριξη των Δυτικών, είχε προσφέρει στον πάπα της Ρώμης την ένωση της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας με την Καθολική. Αυτό είχε εξοργίσει το ιερατείο της Κωνσταντινούπολης, που δεν μπορούσε να ανεχθεί την υποταγή στον πάπα της Ρώμης , και στράφηκε κατά της αυτοκρατορικής εξουσίας.
Καλλιεργούσε την ηττοπάθεια διαδίδοντας, ότι «είναι θέλημα θεού να πέσει η Πόλη».
Η φράση «Κρειττότερον φακιόλιον Τούρκου ή καλύπτραν Λατινική» του επιφανέστερου ανθενωτικού, Λουκά Νοταρά, έγινε σύνθημα των ανθενωτικών. Επικεφαλής των ανθενωτικών ήταν ο Γενάδιος Σχολάριος, ο οποίος μετά την άλωση αμείφθηκε από τον Μωάμεθ τον Πορθητή με τη θέση του Πατριάρχη.

Το ορθόδοξο ιερατείο, όχι μόνο δεν έχασε τα κοσμικά του προνόμια που είχε επί Βυζαντίου, αλλά αμείφθηκε για την υποβοήθηση της άλλωσης της Πόλης με την παραχώρηση και άλλων προνομίων.

Σήμερα εκείνοι που υποβοήθησαν στην πτώση της Πόλης, θρηνούν με κροκοδείλια δάκρυα για την πτώση της.
Προπαγανδίζουν και καπηλεύονται το Βυζάντιο, γιατί εκείνο με την εξουσία του επέβαλε τον χριστιανισμό στους υπηκόους του και παραχώρησε στο ιερατείο πολιτικά και κοσμικά προνόμια. Στο Βυζάντιο η εκκλησία ήταν κράτος εν κράτει.

Δικαιολογημένα λοιπόν στις μητροπόλεις και τους ναούς αναρτούν την κρατική σημαία του Βυζαντίου με το δικέφαλο αετό και το βασιλικό στέμμα με τον σταυρό. Νιώθουν ακόμα ως παρακλάδι του κράτους, και φυσικά στην Ελλάδα είναι.

Δευτέρα 25 Μαΐου 2009

Ιστορική αυτοκριτική για τις μειονότητες


Έτσι χαρακτήριζαν πολλές τουρκικές εφημερίδες του περασμένου σαββατοκύριακου τα όσα είπε προχθές ο Τούρκος πρωθυπουργός, Ταγίπ Ερντογάν, μιλώντας στο τοπικό συνέδριο του κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης στο Ντούζτζε.

Είπε, μεταξύ άλλων:

«Επί χρόνια, στη χώρα αυτή έγιναν κάποια πράγματα. Εκδιώχθηκαν όσοι είχαν διαφορετική εθνική ταυτότητα. Μήπως βγήκαμε κερδισμένοι; Θα πρέπει να το σκεφτούμε. Αλλά κανείς δεν κάθισε να σκεφτεί με ψυχραιμία. Αυτό, στην πραγματικότητα ήταν αποτέλεσμα φασιστοειδούς αντίληψης. Στο λάθος αυτό, ορισμένες φορές υποπέσαμε και εμείς, αλλά όταν σκέφτεται κανείς με ψυχραιμία, αντιλαμβάνεται και λέει, τι λάθη κάναμε».

«Ιστορική αυτοκριτική για τις μειονότητες» χαρακτήρισαν τα λόγια του Ερντογάν και οι εφημερίδες «Χουριέτ» και «Ραντικάλ», ενώ η «Βατάν» είχε και ένα δημοσίευμα για τους διωγμούς που έχουν υποστεί οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης.

Σ΄αυτό, αν προσθέσουμε και το γεγονός ότι η κρατική τηλεόραση της Τουρκίας, από τις αρχές του έτους, μεταδίδει προγράμματα και στην κουρδική γλώσσα και ότι αναγνωρίζει την ελληνική μειονότητα της Κωνσταντινούπολης, θα διαπιστώσουμε μια μεγάλη αλλαγή στην επίσημη στάση της Τουρκίας απέναντι στις μειονότητες.

Στην Ελλάδα αυτή η «ιστορική αυτοκριτική», όχι μόνο δεν γίνεται, αλλά συνεχίζεται η «φασιστοειδής αντίληψη» και συμπεριφορά απέναντι στις εθνικές, γλωσσικές, θρησκευτικές κλπ. ομάδες. Και το ακόμα χειρότερο είναι ότι αυτές οι «φασιστοειδής αντιλήψεις» χαρακτηρίζουν την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών δυνάμεων, αλλά και των υπηκόων.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που η Ελλάδα βρίσκεται στην τελευταία θέση ανάμεσα στις χώρες της Ευρώπης σε ότι αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα, και έχει τις περισσότερες καταδίκες. Σαφώς πιο πίσω από την Τουρκία.

Πανελλήνιο Αντάμωμα Βλάχων

Είδαμε στις τηλεοπτικές ειδήσεις του Σαββατοκύριακου ρεπορτάζ σχετικά με το Πανελλήνιο Αντάμωμα Βλάχων, που πραγματοποιήθηκε το τριήμερο 22-24 Μαϊου στο Αργυροπούλι Τυρνάβου και τη Λάρισα.
Μας έδειξαν, μαζί με το εντυπωσιακό θέαμα των βλάχικων χορών, κάποιους Βλάχους που δήλωναν, ότι «με τις εκδηλώσεις αυτές κρατάμε ζωντανές τις παραδόσεις μας, τις ρίζες μας και την ταυτότητά μας».
Τώρα πως γίνεται να λες ότι κρατάς τις ρίζες σου και την ταυτότητά σου, όταν σ’ αυτές τις εκδηλώσεις δεν γεμίζεις εκείνο το φανταστικό περιβάλλον και με βλάχικα τραγούδια (και όχι ελληνοποιημένα) και με τη χρήση της βλάχικης γλώσσας;
Τα βλάχικα τραγούδια και η γλώσσα δεν είναι μέρος της βλάχικης παράδοσης; Η γλώσσα είναι το κυριότερο χαρακτηριστικό της ταυτότητας ενός λαού.

Οι ρεπόρτερ δήλωναν ότι «οι Βλάχοι με αυτές τις εκδηλώσεις διατρανώνουν την ελληνικότητα των Βλάχων».

Ας μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.
Οι Βλάχοι στην Ελλάδα δεν είναι ελεύθεροι να καλλιεργήσουν την πραγματική τους ταυτότητα. Αντιπροσωπεύουν το λατινόφωνο τμήμα του νεοελληνικού κράτους.
Ο νεολογισμός «ελληνικότητα των Βλάχων», δηλαδή των λατινόγλωσσων της Ελλάδας, αντιπροσωπεύει ότι θα σήμαινε η έννοια «τουρκικότητα των Ελλήνων» για τους εκ Τουρκίας πρόσφυγες. Και μην ψάχνετε επουσιώδεις διαφορές. Στην πραγματικότητα αντιπροσωπεύουν την «λατινικότητα των Ελλήνων».

Το ίδιο διάστημα συνέβη ένα γεγονός που φαίνεται να έχει σχέση με αυτές τις εκδηλώσεις. Σύμφωνα με την ανακοίνωση του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ),

«Στις 2 Μαϊου 2009, στην Κρυσταλλοπηγή Φλώρινας, στα σύνορα Ελλάδας-Αλβανίας, απαγορεύτηκε η είσοδος στην Ελλάδα στον 86άχρονο Γάλλο υπήκοο Jean (Iancu) Perifan. Του απαγόρευσαν την είσοδο στη χώρα, χορηγώντας του ένα σημείωμα γραμμένο στα ελληνικά και τα αλβανικά (τις οποίες γλώσσες δεν γνωρίζει), το οποίο εξηγούσε ότι ο λόγος για τον οποίο του απαγορεύτηκε η είσοδος ήταν επειδή ήταν ένα «άτομο επικίνδυνο για την εθνική ασφάλεια».

Ο Iancu Periffan έχει γεννηθεί στη Ρουμανία και είναι ο πρόεδρος της Ένωσης των Γάλλων Αρουμάνων (Βλάχων) (http://www.armanami.org/sutsati.php#F). Έχει γράψει και έχει συνηγορήσει υπέρ των δικαιωμάτων των Βλάχων στην Ελλάδα και στις Βαλκανικές χώρες, χωρίς ποτέ να προωθεί τη βία, και έχει επισκεφτεί την Ελλάδα στο παρελθόν για να συμμετάσχει σε σεμινάρια για τους Έλληνες Βλάχους. Ο Perifan έχει συνηγορήσει μέσω δημοσίων δηλώσεων, άρθρων, και πιέσεων (lobbying) στο Στρασβούργο, και μέσω της δουλειάς αρκετών ΜΚΟ για τους Βλάχους, συμπεριλαμβανομένης και της ένωσης της οποίας είναι πρόεδρος»

Απαγορεύτηκε (προσωρινά βέβαια) η είσοδος του προέδρου της Ένωσης των Βλάχων της Γαλλίας, για να μη μολύνει τους Βλάχους της Ελλάδας με τον ιό του αυτοσεβασμού και της ελευθερίας.
Η Ομοσπονδία των Βλάχων της Ελλάδας είναι η μόνη που δεν είναι μέλος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Βλάχων και δεν μετέχει στις εκδηλώσεις της. Αυτή την ελευθερία την έχουν μόνο οι εκτός Ελλάδας Βλάχοι.

Η Ελλάδα προσπαθεί απεγνωσμένα να κρατήσει τις καταπιεσμένες εθνότητες που ζουν στην επικράτειά της μέσα σε ένα γκέτο ανελευθερίας και παραπληροφόρησης.
Οι συνθήκες βέβαια δεν ευνοούν τη συνέχιση αυτής της ρατσιστικής πολιτικής και είναι θέμα χρόνου που ο πρωθυπουργός της Ελλάδας θα αναγκαστεί, κατά το πρότυπο του Τούρκου πρωθυπουργού, να κάνει την «ιστορική αυτοκριτική για τις μειονότητες» και να καταγγείλει τις «φασιστοειδείς αντιλήψεις».

Οι καταπιεσμένες εθνότητες βέβαια της Ελλάδας δεν πρέπει να τα περιμένουν όλα έτοιμα απ΄έξω, αλλά πρέπει να αγωνιστούν για τα δικαιώματα και την αξιοπρέπειά τους.
Τίποτα δεν χαρίζεται, αλλά κατακτιέται.


Οι ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου είναι μια καλή ευκαιρία να εκφράσουν τη διαμαρτυρία τους και τα αιτήματά τους, ψηφίζοντας το κόμμα του Ουράνιου Τόξου, που εκφράζει σε κομματικό επίπεδο αυτόν τον αγώνα.

Η ψήφος στο Ουράνιο Τόξο είναι και για τον κάθε πολίτη μια μορφή «ιστορικής αυτοκριτικής» και καταδίκης των «φασιστοειδών αντιλήψεων» που καταδυναστεύουν τις μειοψηφούσες εθνότητες της Ελλάδας. Είναι ψήφος συμπαράστασης στους καταπιεσμένους.

Παρασκευή 22 Μαΐου 2009

Tο Ουράνιο Τόξο στις Ευρωεκλογές του 1994


«Το ουράνιο τόξο είναι προάγγελος του τέλους της καταιγίδας. Βγαίνει μόλις αρχίζουν να διαλύονται τα γκρίζα, σκοτεινά σύννεφα και να ξεπροβάλει ο καθαρός ουρανός και ένας ιδιαίτερα λαμπερός ήλιος.
Το κόμμα «Ουράνιο Τόξο» που δημιούργησαν μέλη και φίλοι της ΜΑ.ΚΙ.Β.Ε. και εμφανίστηκε στις ευρωεκλογές της 12ης Ιουνίου 1994, είναι ένα ουράνιο τόξο του οποίου μόνο μια μικρή άκρη εμφανίστηκε μετά από μια πολύχρονη σφοδρή πολιτική καταιγίδα που ταλαιπώρησε τους ντόπιους Μακεδόνες του ελληνικού τμήματος της Μακεδονίας. Θύελλες, αστραπές, βροντές, τρομοκρατία, εξορίες, διαλυμένες οικογένειες, ρετσινόλαδα, εξαφανίσεις, βίαιη αφομοίωση, δηλώσεις, εξαναγκασμοί, χαφιεδισμοί, αδικίες, διακρίσεις, φτώχια, στερήσεις, διχασμοί, εξευτελισμοί, απαρνήσεις, απογοήτευση….».

Έτσι άρχιζε την παρουσίαση της δημιουργίας του κόμματος «Ουράνιο Τόξο» το πρωτοσέλιδο άρθρο του περιοδικού «Ζόρα» (Αρ.4, Ιούλιος 1994).
Εκδότης του περιοδικού και δημιουργός του κόμματος ήταν η «Μακεδονική Κίνηση Βαλκανικής Ευημερίας» (ΜΑ.ΚΙ.Β.Ε.), που είχε έδρα την Αριδαία Πέλλας.

Ο βασικός λόγος που δημιουργήθηκε το κόμμα, ήταν να δοθεί η δυνατότητα στους δημοκρατικούς πολίτες της Ελλάδας να εκφράσουν τη συμπαράστασή τους στον αγώνα της ΜΑ.ΚΙ.Β.Ε., και κυρίως στους μακεδονικής καταγωγής πολίτες, που δεν ήταν εύκολο την εποχή εκείνη να εκφραστούν με άλλον τρόπο.
Μέχρι τότε η αντιμακεδονική προπαγάνδα υποστήριζε την ανυπαρξία μακεδονικής εθνικής κοινότητας στην Ελλάδα και την ύπαρξη μερικών δεκάδων ακτιβιστών καθοδηγούμενων από «ανθελληνικά κέντρα του εξωτερικού».
Στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές (Οκτώβριος 1993) είχε κατέβει ως ανεξάρτητος υποψήφιος στο Νομό Φλώρινας ο Αναστάσιος Μπούλες και είχε πάρει 369 ψήφους.

15η επέτειος από την ίδρυση του Ουράνιου Τόξου

Η δήλωση του κόμματος έγινε στις 21 Μαϊου 1994 και η κατάθεση του συνδυασμού στις 24 Μαϊου.
Αμέσως εξαπολύθηκε ένας άνευ προηγουμένου πόλεμος λάσπης. Χαρακτηριστικά, η εφημερίδα «Θεσσαλονίκη» έγραψε την επόμενη μέρα: «Προσοχή στο Ουράνιο Τόξο … που ουσιαστικά αποτελεί το «μακρύ χέρι» του Γκλιγκόρωφ και του αλυτρωτισμού των Σκοπίων». Η «Απογευματινή» της 29-5-94 έγραψε: «Ουράνιο Τόξο»: Το ψηφοδέλτιο των προδοτών, - με δικό τους ψηφοδέλτιο κατεβαίνουν οι γνωστοί πράκτορες των Σκοπίων…».
Ανάλογα ήταν τα δημοσιεύματα όλων των μεγάλων εφημερίδων. Συκοφαντούσαν τον αγώνα των καταπιεσμένων και αδικημένων Μακεδόνων, παρουσιάζοντάς τον ως βρώμικο πολιτικό παιχνίδι. Είναι η πάγια τακτική του καλυμμένου με πατριωτικό προσωπείο ρατσισμού.
Θετικά έγραψαν μόνο εφημερίδες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.

Αυτό το κλίμα διευκόλυνε τον Άρειο Πάγο, που στις 29 Μαϊου δεν ανακήρυξε τον συνδυασμό του Ουράνιου Τόξου και άλλων δύο αριστερών σχημάτων, με το αιτιολογικό ότι δεν κατέθεσαν δήλωση, σύμφωνα με την οποία, το κόμμα «είναι αντίθετο στην δια της βίας κατάληψη της εξουσίας».
Υπήρχε πράγματι ένας νόμος του 1974, που προέβλεπε (λόγω πρόσφατης χούντας) εκείνη τη δήλωση, αλλά είχε περιπέσει σε αχρηστία. Χάριν του Ουράνιου Τόξου ανασύρθηκε. Φυσικά για τις Ευρωεκλογές ίσχυαν οι κανονισμοί της Ε.Ε., που δεν προέβλεπαν κάτι τέτοιο.

Οι Μακεδόνες ακτιβιστές απευθύνθηκαν αμέσως στο Ευρωκοινοβούλιο μέσω της κοινοβουλευτικής ομάδας των εθνοτικών κομμάτων, που τότε είχε το όνομα «Ουράνιο Τόξο» (“Rainbow”). Εκείνοι έστειλαν αμέσως επιστολή στον πρόεδρο της Βουλής και το Υπουργείο Εσωτερικών, με την οποία δήλωναν ότι το κόμμα των Μακεδόνων της Ελλάδας ήταν εκπρόσωπος της ευρωκοινοβουλευτικής τους ομάδας και ζητούσαν τη συμμετοχή του στις επικείμενες ευρωεκλογές.

Αυτό πιθανότατα επηρέασε και τη Διακομματική Επιτροπή, η οποία πίεσε προς αυτή την κατεύθυνση. Έτσι ο Άρειος Πάγος συνεδρίασε εκ νέου το μεσημέρι της 1ης Ιουνίου και ανακήρυξε το συνδυασμό του Ουράνιου Τόξου.
Με αυτό τον περιπετειώδη τρόπο οι Μακεδόνες ακτιβιστές δημιούργησαν και επίσημο συλλογικό φορέα. Το επόμενο έτος το κόμμα έγινε τακτικό μέλος της ομοσπονδίας εθνοτικών ευρωπαϊκών κομμάτων, που τότε είχε την επωνυμία «Ουράνιο Τόξο» (“Rainbow”) και η οποία αργότερα μετονομάστηκε σε «Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία».

Τα προβλήματα βέβαια δεν σταμάτησαν εκεί.
Το χαρτί που δικαιούταν το κόμμα, το πήρε από το Υπ. Εσωτερικών το μεσημέρι της 2ας Ιουνίου, δηλαδή 9 μέρες πριν τις εκλογές. Τότε άρχισε ένας αγώνας δρόμου για την εκτύπωση των ψηφοδελτίων και τη διανομή τους στις νομαρχίες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να παραδοθούν ψηφοδέλτια μόνο στις 29 από τις συνολικά 56 νομαρχιακές αυτοδιοικήσεις.
Ο χρόνος που απέμεινε για προεκλογικό αγώνα ήταν ελάχιστος.
Εκτός αυτού, ενώ η τηλεόραση είχε ανακοινώσει τον αρχικό αποκλεισμό του Ουράνιου Τόξου, δεν ανακοίνωσε την εκ των υστέρων νομιμοποίησή του. Έτσι αρκετός κόσμος έμεινε με την εντύπωση του αποκλεισμού. Ελάχιστες εφημερίδες που αναφέρθηκαν σε αυτό, το έκαναν για να το λασπώσουν.

Το βράδυ των εκλογών έγινε άλλη μια μεθόδευση, που από την πρώτη στιγμή φάνηκε ύποπτη.
Τα αποτελέσματα για το Ο.Τ. δεν ανακοινώνονταν ξεχωριστά, αλλά συμπεριλαμβάνονταν στα «ΛΟΙΠΑ ΚΟΜΜΑΤΑ». Αυτά τα κόμματα ήταν από εκείνα που δεν συγκέντρωναν πάνω από 200 ψήφους το καθένα και δεν συμμετείχαν σε κάποιον ευρωπαϊκό σχηματισμό. Το τραγελαφικό ήταν, ότι ανακοίνωναν ξεχωριστά τις ψήφους ενός κόμματος, του «ΑΚΕΠ», που συγκέντρωσε πανελλαδικά 79 ψήφους, το οποίο με ανακοίνωσή του κατήγγειλε, ότι είχε δηλώσει στο Υπουργείο και τον Άρειο Πάγο, ότι δεν συμμετέχει στις εκλογές και ότι δεν είχε τυπώσει και δεν είχε αποστείλει ψηφοδέλτια στις νομαρχίες.

Τόση ήταν η δυσκολία των αρμοδίων να ανακοινώσουν το αποτέλεσμα ως προς το Ουράνιο Τόξο, ώστε το έκαναν μετά από δύο εβδομάδες, οπότε κανένας πλέον δεν ασχολούνταν με το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών.

Ανακοίνωσαν επίσημα 7.263 ψήφους. Επιπλέον, ενώ για τα «λοιπά κόμματα», το βράδυ των εκλογών είχαν ανακοινώσει συνολικά 25.696 ψήφους, το σύνολο των ψήφων που ανακοίνωσαν για κάθε κόμμα ξεχωριστά μετά από δύο εβδομάδες, ήταν 22.368. Έλειπαν δηλαδή 3.328 ψήφοι. Επειδή κανένα από τα άλλα «λοιπά κόμματα» δεν ήταν «επικίνδυνο», ήταν προφανές ότι εκείνοι οι ψήφοι αφαιρέθηκαν από το Ουράνιο Τόξο.

Αυτό επιβεβαιώθηκε και από την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων στο Νομό Πέλλας, όπου ήταν και η έδρα του κόμματος.
Η νομαρχία ανακοίνωσε την επόμενη των εκλογών 1.601 ψήφους για το Ο.Τ. κάτι που δημοσίευσαν οι τοπικές εφημερίδες. Το Υπουργείο Εσωτερικών ανακοίνωσε μετά από δύο εβδομάδες 1.347 ψήφους.
Στις υπόλοιπες νομαρχίες δεν υπήρχαν εκλογικοί αντιπρόσωποι, και καθώς δεν υπήρχε την εποχή εκείνη ιντερνετ, ήταν αδύνατο να διασταυρωθούν τα αποτελέσματα.
Δύο μήνες αργότερα έφτασε μια πληροφορία, σύμφωνα με την οποία ανώτατο κυβερνητικό στέλεχος είχε πει σε κομματικό στέλεχος της Μακεδονίας ότι: «Ήρθαν στο Υπουργείο δεκάμιση χιλιάδες ψήφοι του Ουράνιου Τόξου και δεν ξέραμε τι να κάνουμε».
Εκείνος ο αριθμός συνέπιπτε με το άθρισμα των ψήφων της επίσημης ανακοίνωσης (7.263) συν τι ψήφους που έλειπαν από τα «λοιπά κόμματα» (3.328)

Αυτό το τέχνασμα καταγγέλθηκε στους διεθνείς οργανισμούς, οπότε δεν επαναλήφθηκε ξανά. Στις επόμενες εκλογές τα αποτελέσματα για το Ουράνιο Τόξο ανακοινώνονταν ξεχωριστά, μαζί με εκείνα των άλλων κομμάτων.

Για την ιστορία παραθέτουμε τα «επίσημα» αποτελέσματα, που ανακοίνωσε το Υπουργείο Εσωτερικών, στις 29 από τις 56 περιφέρειες όπου είχαν αποσταλεί ψηφοδέλτια.
ΡΟΔΟΠΗΣ ..341
ΞΑΝΘΗΣ ....228
ΔΡΑΜΑΣ ......44
ΚΑΒΑΛΑΣ..... 79
Α’ ΘΕΣ/ΚΗΣ 198
Β’ ΘΕΣ/ΚΗΣ 175
ΣΕΡΡΩΝ .... 136
ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ .56
ΚΙΛΚΙΣ........ 181
ΠΕΛΛΑΣ ....1.347
ΗΜΑΘΙΑΣ..... 375
ΠΙΕΡΙΑΣ ........59
ΦΛΩΡΙΝΑΣ . 2.250
ΚΟΖΑΝΗΣ ..... 269
ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ ... 301
ΓΡΕΒΕΝΩΝ .......18
ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ ...120
ΛΑΡΙΣΗΣ .......106
ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ .....77
ΤΡΙΚΑΛΩΝ .......95
ΑΙΤ/ΝΙΑΣ ......... 7
ΑΧΑΪΑΣ ...........91
ΒΟΙΩΤΙΑΣ ........ 3
Α’ ΑΘΗΝΩΝ ....203
Β’ ΑΘΗΝΩΝ ....279
Α’ ΠΕΙΡΑΙΑ ........2
Β’ ΠΕΙΡΑΙΑ ........9
ΑΤΤΙΚΗΣ .........34
ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ ....142
ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ....36

Για περισσότερες πληροφορίες, μπείτε στην ιστοσελίδα του Ουράνιου Τόξου, την οποία μπορείτε να βρείτε και κάνοντας κλικ στην σχετική ένδειξη στην «λίστα ιστιολογίων μου» στη διπλανή στήλη.

Τετάρτη 20 Μαΐου 2009

Ευρωεκλογές και Μακεδονικό

Λόγω ευρωεκλογών, το Μακεδονικό θα είναι για άλλη μια φορά στην επικαιρότητα, κάτι που μας αναγκάζει να ασχοληθούμε.

Θα αρχίσουμε με τα ευτράπελα.
Με σημαία το Μακεδονικό δημιουργήθηκε ένα κόμμα, που θα διεκδικήσει την ψήφο των πολιτών, με την επωνυμία ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ.
Δημιουργοί οι γνωστοί «μακεδονομάχοι» Στέλιος Παπαθεμελής και Κώστας Ζουράρης.
Ο Ζουράρις είναι κρητηκός.
Ο Παπαθεμελής είναι φανατικός γκρεκομάνος Μακεδόνας. Κατάγεται από την Βισόκα ή Βυσσώκα της επαρχίας Λαγκαδά Θεσσαλονίκης, που το 1925 μετωνομάστηκε σε Όσσα. (Βισόκα = υψηλή, όσσα = σφήκα).

Ο Ιός της Κυριακής, έγραψε μεταξύ άλλων για τον Παπαθεμελή:
«Ειδικά για το χωριό του κ. Παπαθεμελή, τη Βυσσώκα, παραθέσαμε την ακόλουθη μαρτυρία του παλαίμαχου Μακεδονομάχου Κ. Μαζαράκη, ειδικού στον «εθνοφυλετικό» προσδιορισμό των πληθυσμιακών ομάδων της Μακεδονίας: «Βυσσώκα: Μακεδονόφωνον χωρίον, εξελληνισθέν διά των σχολείων» (1913, Αρχείο Κ. Μαζαράκη, φ. 7α).»

Ο Παπαθεμελής στην απαντητική επιστολή του έγραψε:

Αγαπητή «Ε»,

Κατόπιν οδηγιών των «4» συντακτών σου πήγα να ψάξω στα δημοτολόγια του χωριού μου, αλλά αυτά τα έκαψαν οι Βούλγαροι το 1913. Εκ των πραγμάτων, μου απέμεινε το οικογενειακόν μου αρχείον.

Βρίσκω λοιπόν σ' αυτό ότι ο γενάρχης της ταπεινής και άσημης οικογένειάς μου, ο ιερεύς παπα-Θεμελής Θεμελής, γεννήθηκε στην Ηπειρο το 1799 και εκοιμήθη σε ηλικία 104 ετών στην Οσσα το 1903. Τόπος γέννησής του πιθανολογείται, σχεδόν σε βαθμό βεβαιότητας, η Δόβριανη της Β. Ηπείρου. Εκεί μαρτυρούνται και άλλες οικογένειες με το επώνυμο Θεμελής, μεταξύ των οποίων ο παπα-Γιάννης Θεμελής, πατέρας του ιερομονάχου Σαμουήλ που ανετίναξε το Κούγκι.

Ο παπα-Θεμελής Θεμελής στο μακρόχρονο βίο του υπηρέτησε ως ιερεύς της Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης σε διάφορα μέρη και οπωσδήποτε στον μοναστηριακό Ναό του Αγίου Αθανασίου παρά την σημερινήν Νέαν Μεσημβρίαν, όπου τότε λειτουργούσε γυναικεία ιερά Μονή, όπως προκύπτει από γραπτή μαρτυρία. Αργότερα εγκατεστάθηκε στην Οσσα.

Το κατ' εμέ συμμερίζομαι την αποστροφή του σοφού δασκάλου Νίκου Σβορώνου, ο οποίος σε απορούντα δοκησίσοφον συνομιλητήν του, αν στις φλέβες μας ρέει αίμα αρχαίων Ελλήνων, τον απεστόμωσε: «Εγώ κάνω ιστορία, δεν κάνω ζωολογία»!
(Ελευθεροτυπία, 8/11/2003)

Είναι βέβαια και το ΛΑΟΣ του Γ.Καρατσαφέρη, που ανταγωνίζεται το κόμμα του Παπαθεμελή. Ο Καρατζαφέρης έχει αρβανίτικη καταγωγή και το όνομά του Καρα-τζαφέρη είναι αλβανικό.

Πρωτοπαλήκαρό του στη Μακεδονία είναι ο Κ. Βελόπουλος, που κατάγεται από τον Αξό Γιαννιτσών, στο οποίο μέχρι πρόσφατα μιλούσαν τουρκικά.

Να μη ξεχάσουμε εμείς οι Μακεδόνες, να τους ζητήσουμε την άδεια να ονομαζόμαστε Μακεδόνες και να λέμε τον τόπο μας Μακεδονία.

Αντί άλλης κριτικής, τους αφιερώνουμε τα παρακάτω βίντεο.

Αφιέρωση στους "μακεδονομάχους"

Σάββατο 16 Μαΐου 2009

Η Φιλολογική Σχολή Οχρίδας και οι Βούλγαροι



Η Οχρίδα (Охрид) είναι πόλη χτισμένη στα παράλια της ομώνυμης λίμνης, που αποτελεί το νοτιοδυτικό όριο της Δημ. Μακεδονίας με την Αλβανία.
Η λίμνη κατά την αρχαιότητα ονομάζονταν Λύχνιδα. Ακόμα και σύμφωνα με την κρατούσα άποψη στην Ελλάδα, βάσει της οποίας, Μακεδονία πρέπει να ονομάζεται η περιοχή που καταλάμβανε το μακεδονικό κράτος την εποχή του Φιλίππου Β’, η Οχρίδα βρισκόταν στα όρια εκείνου του κράτους.

Εκεί βάζει τα δυτικά όρια της αρχαίας Μακεδονίας και ο Ρωμαίος γεωγράφος Στράβωνας (63 π.Χ.-23 μ.Χ). Η οροσειρά που αρχίζει από τη δυτική όχθη της λίμνης και απλώνεται κατά μήκος των μακεδονοαλβανικών και μακεδονοκοσοβαρικών συνόρων είναι τα όρη Σκάρδος (Σαρ – Шар), που σύμφωνα με τον Στράβωνα αποτελούσαν τα βορειοδυτικά όρια της Μακεδονίας. Ο δρυμός που απλώνεται προς βορά της Οχρίδας και σήμερα ονομάζεται Μέλας Δρυμός (Τς΄ρνι Ντριμ – Црни Дрим).

Η πόλη ανακαινίστηκε από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό (527-565) και αναφέρεται και ως Ιουστινιανή Πρώτη (Justiniana Prima).
Η Unesko έχει ανακηρύξει την Οχρίδα ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς και την έχει υπό την προστασία της.

Την Οχρίδα επέλεξαν οι συνεργάτες των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου για να συνεχίσουν το έργο που άρχισαν στη Μοραβία (σημερινή Τσεχία).
Ο ηγεμόνας της Μοραβίας Ρόστισλαβ ανατράπηκε και η Μοραβία περιήλθε υπό την επιρροή της γερμανο-λατινικής «Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας».
Ο Μεθόδιος περιορίστηκε σε ένα μοναστήρι, όπου και πέθανε το 885. Οι περισσότεροι συνεργάτες του αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στη Μακεδονία, όπου συνέχισαν το έργο τους.

Είναι σημαντικό να θυμίσουμε, ότι ο Μεθόδιος προσκλήθηκε από τον αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης, Βασίλειο Α’, τον οποίο και επισκέφτηκε το 880-881. Ο Βασίλειος, βλέποντας τη στροφή των βαλκανικών πληθυσμών προς τον πάπα της Ρώμης, θορυβήθηκε και αναγκάστηκε να παραχωρήσει σε αυτούς το δικαίωμα μόρφωσης στη γλώσσα τους.

Οι σημαντικότεροι συνεργάτες των Κυρίλλου και Μεθοδίου ήταν οι Κλήμεντας (Κλήμης – Клименд) και Ναούμ (Наум), οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στην Οχρίδα. Αυτοί θεωρούνται και οι ιδρυτές της Φιλολογικής Σχολής Οχρίδας, αλλά και προστάτες της πόλης.

Στη Σχολή διδάσκονταν κυρίως λογοτεχνία, θεολογία και φιλοσοφία. Η πόλη έγινε το σημαντικότερο πνευματικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής.
Ακόμα και οι ελληνικές εγκυκλοπαίδειες αναφέρουν ότι φοίτησαν στις σχολές της Οχρίδας περίπου 3.500 ιερείς και διδάσκαλοι, αριθμός πάρα πολύ μεγάλος για την εποχή εκείνη. Εκείνοι με τη σειρά τους διέδωσαν την κυριλλική κουλτούρα στην ευρύτερη περιοχή. Αρκετοί από εκείνους μετέβησαν και σε άλλες σλαβόφωνες χώρες, όπου διέδωσαν την κυριλλική γραμματεία.

Αργότερα η κυριλλική γραφή και γλώσσα θα καλλιεργηθούν και σε πολλά μοναστήρια του Αγίου Όρους.
Άγιο Όρος ονομάστηκε το όρος Άθω και η ομώνυμη χερσόνησος της Χαλκιδικής, επειδή είναι αφιερωμένη στη λατρεία του Πατέρα Θεού.

Τάτο στα σύγχρονα μακεδονικά είναι ο πατέρας (τάτκο=πατερούλης), ενώ σε αρχαιότερες διαλέκτους αναφέρεται και ως άτο. Το όρος, δηλαδή, είναι αφιερωμένο στον Άτο, δηλαδή τον Πατέρα.
Είναι γνωστό ότι στα αρχαία ελληνικά υπήρχε και πτώση (δοτική) ονομάτων σύμφωνα με την οποία το «εις τον Άτο» προφέρονταν «τω Άτω» ή σκέτο Άτω, με υπογεγραμμένη στο –ω-, την οποία δεν βρίσκω στο πληκτρολόγιό μου.
Το όρος πράγματι ήταν αφιερωμένο στον Πατέρα Θεό και πριν την επικράτηση του χριστιανισμού. Ο Όμηρος αναφέρει ότι στην κορυφή υπήρχαν βωμοί παλιάς θρησκείας. Οι χριστιανοί δεν το επέλεξαν τυχαία για να το αφιερώσουν στον Άτο (Πατέρα). Η λέξη είναι πιθανότατα Πελασγική.

Από την ίδια ρίζα προέρχεται και το όνομα της θεάς Αθηνάς, το οποίο δεν είναι ελληνικό, αλλά προελληνικό. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ήταν κόρη του Δία, αλλά δεν γεννήθηκε από τη σύζυγό του Ήρα, όπως οι άλλοι θεοί, αλλά βγήκε απευθείας από το κεφάλι του Πατέρα, δηλαδή του Άτο, και γι΄αυτό ονομάστηκε Άτηνα.

Είναι γνωστό ότι το γράμμα θ, που είχε η ελληνική γλώσσα, όπως και άλλες ανατολικές γλώσσες, δεν το είχαν άλλοι λαοί στην Ευρώπη. Στα λατινικά γράφεται ως th, ενώ στα κυριλλικά ως Τ. Σήμερα πολλοί λαοί των Βαλκανίων, μεταξύ των οποίων και οι Μακεδόνες, λένε την Αθήνα, Άτηνα.
Το ότι η θεά Αθηνά γεννήθηκε από το κεφάλι του πατέρα (Άτο) Δία και όχι από μητέρα, και ότι το Άγιο Όρος είναι αφιερωμένο «τω Άτ(θ)ω», δεν μπορεί να είναι τυχαία, ούτε δική μου επινόηση.

Η λέξη άτο ή τατο είναι μία από εκείνες, οι οποίες έκαναν το γυμνασιάρχη του ελληνικού γυμνασίου Μπίτολας Κων. Τσιούλκα, να γράψει το 1903, στο βιβλίο του που εκδόθηκε στην Αθήνα το 1907, «ΣΥΜΒΟΛΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΙΓΛΩΣΣΙΑΝ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ, ΕΚ ΣΥΓΚΡΙΣΕΩΣ ΤΗΣ ΣΛΑΒΟΦΑΝΟΥΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ», ότι «στη μακεδονική γλώσσα υπάρχουν 1260 λέξεις ομηρικής προέλευσης, ενώ στην κοινή ελληνική γλώσσα έχουν διασωθεί μόνον 650».

Η Θεσσαλονίκη, η Οχρίδα και δευτερευόντως το Άγιο Όρος, ήταν τα κέντρα όπου δημιουργήθηκε, καλλιεργήθηκε και διαδόθηκε η κυριλλική γραφή και η λογοτεχνική γλώσσα, πρόδρομος της σύγχρονης μακεδονικής γλώσσας.

Οι Βούλγαροι και η μακεδονική γλώσσα

Κάτι στο οποίο συμφωνούν όλοι οι ιστορικοί, είναι η καταγωγή των Βουλγάρων. Στην εγκυκλοπαίδεια «Νέα Δομή» διαβάζουμε, κάτι που γράφουν και άλλες εγκυκλοπαίδειες.
«Η Βουλγαρία οφείλει το όνομά της στο μογγολικό λαό των Βουλγάρων, που κατά τον 7ο αι. εισέβαλε στη χώρα (τη Μοισία των Ρωμαίων και των Βυζαντινών) και επιβλήθηκε στις σλαβικές φυλές από τις οποίες πήρε τη γλώσσα, τους εθνικούς χαρακτήρες και το γεωργικό και ποιμενικό τρόπο ζωής.»

Συνήθως αγνοείται το γεγονός, ότι στις περιοχές της Βαλκανικής όπου είχαν εγκατασταθεί Σλάβοι, υπήρχαν και άλλοι λαοί, όπως Θράκες, Ιλλυριοί, Σκύθες, Δάκες, λατινόφωνοι – ελληνόφωνοι Ρωμιοί κλπ. Εκείνοι οι λαοί ασφαλώς δεν εξαφανίστηκαν, αλλά ανακατεύτηκαν με τους Σλάβους και είτε εκσλαβίστηκαν, όπως αργότερα οι Βούλγαροι, είτε η γλώσσα τους ήταν συγγενική με αυτήν των νέων πληθυσμών, οπότε αλληλοεπηρεάστηκαν και δημιουργήθηκαν νέες γλώσσες, οι οποίες χαρακτηρίζονται σλαβικές.

Οι Βούλγαροι επομένως «εκσλαβίστηκαν» επειδή ήταν μειοψηφία.
Στα κράτη επομένως που δημιούργησαν κατά διαστήματα, πλειοψηφούσαν άλλοεθνείς πληθυσμοί και όχι βουλγαρικοί. Τους υπηκόους, όμως, εκείνων των κρατών, οι Βυζαντινοί και οι Νεοέλληνες, τους αποκαλούν γενικώς Βούλγαρους.

Η γραφή και η γλώσσα που χρησιμοποιούσε η άρχουσα τάξη του κράτους των Βουλγάρων μέχρι τα τέλη του 9ου αιώνα, ήταν η ελληνική. Μετά τη δημιουργία της κυριλλικής γραφής και την καλλιέργεια της λογοτεχνικής γλώσσας της νοτιοδυτικής Μακεδονίας με επίκεντρο την Οχρίδα, υιοθέτησαν εκείνη τη γραφή και γλώσσα. Φυσικά, καθώς δεν υπήρχε εκπαιδευτικό σύστημα και μέσα ενημέρωσης, ο λαός της Βουλγαρίας, κράτησε τη διάλεκτό του, η οποία επηρεάστηκε πολύ λιγότερο από τη μακεδονική λογοτεχνική γλώσσα της εποχής.
Οι Βούλγαροι επομένως, ούτε δημιούργησαν, ούτε έδωσαν γλώσσα σε άλλους. Απεναντίας, εγκατέλειψαν τη γλώσσα τους και υιοθέτησαν την κυριλλική γραφή που δημιουργήθηκε στη Μακεδονία και πήραν στοιχεία της μακεδονικής γλώσσας.

Αυτή είναι η πραγματικότητα, την οποία σε γενικές γραμμές δεν αμφισβητεί κανένας. Από τις αρχές, όμως, της δεκαετίας του ΄90, οπότε αναζωπυρώθηκε το Μακεδονικό, Βούλγαροι και Νεοέλληνες βάλθηκαν να μας πείσουν, ότι η μακεδονική γλώσσα είναι διάλεκτος της Βουλγαρικής.
Η πραγματικότητα, όμως, είναι ακριβώς αντίθετη.

Αντιστρέφοντας την ιστορική πραγματικότητα, για προφανείς πολιτικούς λόγους, είναι σαν να υποστηρίζουν ότι οι κάτοικοι της νοτιοδυτικής Μακεδονίας, μεταξύ των οποίων και οι Άγιοι Κύριλλος, Μεθόδιος, Κλήμεντας και Ναούμ, είναι Βούλγαροι ή ότι εκείνοι πήραν τη γλώσσα από τους Βουλγάρους ή ότι η Μακεδονία –και μάλιστα η νοτιοδυτική- είναι τμήμα της Βουλγαρίας.

Τετάρτη 13 Μαΐου 2009

Κέντρο Μελέτης Πολιτιστικής Κληρονομιάς Κυρίλλου και Μεθοδίου


Αναδημοσιεύουμε τις σχετικές ανακοινώσεις, πιστεύοντας ότι θα βοθήσουν στην ενημέρωση και την εξαγωγή συμπερασμάτων.
Τα καταθέτουμε ασχολίαστα και περιμένουμε τα σχόλιά σας.


"Tην 30.3.2009 συστήθηκε στην Ελλάδα το «Κέντρο Μελέτης Πολιτιστικής Κληρονομιάς Κυρίλλου και Μεθοδίου», με στόχο την προώθηση και μελέτη της ζωής και των δραστηριοτήτων των διαπρεπών Θεσσαλονικέων αδελφών Κυρίλλου και Μεθοδίου που έθεσαν τις βάσεις του εκπολιτισμού των Σλάβων, μεταδίδοντας τις αξίες της ελληνικής πνευματικής και πολιτιστικής ζωής.

Αναλυτικότερα σκοποί του Κέντρου είναι:

α) Η πολιτιστική επίδραση του Ελληνισμού σε σχέση με τους σλαβικούς λαούς, τον κόσμο των Αράβων και των Εβραίων και των λαών των Παρευξεινίων περιοχών και του Καυκάσου, αλλά και της Ρώμης, εκεί δηλαδή όπου αναπτύχθηκε η διπλωματική, εκπολιτιστική και ιεραποστολική δραστηριότητα του Κυρίλλου και Μεθοδίου.

β) Η μελέτη θεσμών και νομικών συστημάτων στο πλαίσιο των ελληνοσλαβικών σχέσεων εντός του χώρου της κεντρικής, νοτιοανατολικής και ανατολικής Ευρώπης και της Ρωσίας.

γ) Οι εκκλησιαστικές σχέσεις μεταξύ του ελληνικού και λατινικού κόσμου, καθώς επίσης και μεταξύ του ελληνικού και σλαβικού κόσμου.

δ) Η μεταφύτευση στον κόσμο των Σλάβων στοιχείων και αξιών του ελληνικού πολιτισμού.

ε) Η μελέτη της βυζαντινής και μεταβιζαντινής τέχνης και οι εκφράσεις της στον χώρο δράσης και επίδρασης των Κυρίλλου και Μεθοδίου.

Το Κέντρο, το οποίο έχει καθαρά επιστημονικό χαρακτήρα προβλέπεται να συνεργάζεται με ιδρύματα όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού, των οποίων το αντικείμενο έρευνας συμπίπτει.

Το Κέντρο προγραμματίζει τις εξής δραστηριότητες με προοπτική ολοκλήρωσης εντός της προσεχούς τριετίας:

Έρευνα:

Σε μία πρώτη φάση προγραμματίζεται να επισημανθούν τα πεδία των ελληνικών επιδράσεων στον κόσμο των Σλάβων, με πρώτη την καταγραφή όλων των διαπρεπών Ελλήνων, οι οποίοι ανά τους αιώνες έζησαν και ανέπτυξαν πνευματική, εκκλησιαστική και πολιτιστική δραστηριότητα στις σλαβικές χώρες, όπως επίσης και στις ρουμανικές, εφόσον και εκεί έως τα μέσα του 19ου αιώνα χρησιμοποιείτο η σλαβική γραφή και γλώσσα, είχε δε επεκταθεί τεράστια ελληνική επίδραση. Στη συνέχεια ερευνητική ομάδα Ελλήνων και ξένων επιστημόνων, θα καταρτίσει λεξικό αυτών των προσωπικοτήτων με πλήρη βιβλιογραφικά δεδομένα.

Ένα δεύτερο σκέλος της έρευνας θα είναι η καταγραφή ελληνικών κειμένων, τα οποία λειτούργησαν ως μεταφορείς των πολιτιστικών, εκκλησιαστικών και φιλοσοφικών ιδεωδών του Ελληνισμού, και τα οποία στη διάρκεια των αιώνων έχουν μεταφραστεί σε σλαβικές και άλλες γλώσσες των χωρών που επηρεάστηκαν από το έργο του Κυρίλλου και Μεθοδίου.


Βιβλιοθήκη:

Το Κέντρο πρόκειται να δεχθεί ως χρησιδάνειο εις το διηνεκές την εκ 4500 περίπου τόμων εξειδικευμένη βιβλιοθήκη της Ελληνικής Εταιρείας Σλαβικών Μελετών οι τόμοι της οποίοιας θα αποδελτιωθούν ψηφιακά (επιστημονικές σειρές, περιοδικά κοκ).

Δημοσιεύματα:

Στους σκοπούς του Κέντρου εμπίπτει και η δημοσίευση βιβλίων επιστημονικού αλλά και εκλαϊκευτικού χαρακτήρα, τα οποία να αναφέρονται στο πολιτιστικό και πνευματικό κληροδότημα του ελληνικού κόσμου προς τον κόσμο των Σλάβων. Τα δημοσιεύματα, σε ελληνική, δυτικές και σλαβικές γλώσσες, θα έχουν καθαρά επιστημονικό χαρακτήρα και θα απευθύνονται σε ευρύ αναγνωστικό κοινό.

Ένα από τα πρώτα δημοσιεύματα του Κέντρου θα είναι η επανέκδοση της διεθνούς συνεργασίας ξενόγλωσσης επιστημονικής επετηρίδας Cyrillomethodianum, της οποίας στο παρελθόν έχουν δημοσιευθεί 14 τόμοι (1971-1994).

Συνέδρια και ημερίδες:

Το έργο του Κέντρου θα πλαισιωθεί και με τη διοργάνωση επιστημονικών συνεδρίων και ημερίδων. Σε πρώτη φάση προτείνεται να καθιερωθεί, σε συνεργασία με την Ελληνική Εταιρεία Σλαβικών Μελετών, μία ετήσια ημερίδα για τους Κύριλλο και Μεθόδιο, τον μήνα Μάιο κάθε έτους, οπότε συμπίπτει και ο εορτασμός της μνήμης τους. Εκτός από την ημερίδα όμως, για το φθινόπωρο του έτους 2009 προγραμματίζεται από το Κέντρο ένα διήμερο συνέδριο αφιερωμένο στον Μάξιμο τον Γραικό, τον διαπρεπή Έλληνα Αθωνίτη μοναχό, ο οποίος τον 16ο αιώνα μετέφερε τα φώτα της ελληνικής και δυτικής παιδείας στη Ρωσία και κατέλειπε 326 συγγραφές. Το συνέδριο αυτό θα οργανωθεί σε συνεργασία με Ιταλούς και Ρώσους επιστήμονες.

Τέλος, το 2012 οπότε συμπληρώνονται 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης και θα τελεστούν μεγάλες εορταστικές εκδηλώσεις, το Κέντρο θα προετοιμαστεί για συμμετοχή σ’ αυτές με μία εκδήλωση μεγάλης ευρύτητας.


Η ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΙΟΥ ΤΙ ΑΝΕΦΕΡΕ Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ Β. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΗΝ ΕΝΑΡΚΤΗΡΙΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΙΟΥ

Παρουσία κυβερνητικών παραγόντων, βουλευτών, εκπροσώπων των προξενικών αρχών, πανεπιστημιακών, εκπροσώπων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και πολιτιστικών φορέων πραγματοποιήθηκε στο «Μακεδονία Παλλάς» η λαμπρή εναρκτήρια εκδήλωση του Κέντρου Μελέτης Πολιτιστικής Κληρονομιάς Κυρίλλου και Μεθοδίου υπό την αιγίδα του Δήμο Θεσσαλονίκης. «Η ίδρυση του κέντρου, ανέφερε ο επιστημονικό διευθυντής του καθηγητής Αντώνιος – Αιμίλιος Ταχίαος, έρχεται να καλύψει μια επείγουσα επιστημονική και εθνική ανάγκη που θα ακολουθήσει τα χνάρια των αδελφών Θεσσαλονικέων Κυρίλλου και Μεθοδίου στη Βαλκανική». Την εκδήλωση προλόγισε ο νευρολόγος – ψυχίατρος Κωνσταντίνος Στασινόπουλος, πρόεδρος του Κέντρου Μελέτης Πολιτιστικής Κληρονομιάς Κυρίλλου και Μεθοδίου, ενώ μίλησαν η διαπρεπής Βρετανίδα Βυζαντινολόγος και συγγραφέας Judith Herrin, ο Ευάγγελος Κωνσταντίνου, μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας επιστημών και Τεχνών του Salzburg και ο Serjan Pirivatric, γραμματέας της Σερβικής Επιτροπής Βυζαντινών Μελετών. Χαιρετίζοντας του παρευρισκομένους και καλωσορίζοντας του ξένους επιστήμονες στην πόλη της Θεσσαλονίκης ο Δήμαρχος Β. Παπαγεωργόπουλος ανέφερε ότι: «Με πολύ μεγάλη συγκίνηση, τον Αύγουστο του 2008, μετά από απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης, αποκαλύψαμε στον περιβάλλοντα χώρο του Ιερού Ναού Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, Μνημειακή Στήλη αφιερωμένη στους Αγίους Κύριλλο και Μεθόδιο. Ως έκφραση της βαθειάς πίστης, ευλάβειας και ευγνωμοσύνης όλων ων Θεσσαλονικέων, όλων των Μακεδόνων όπου γης, απέναντι στους δύο Έλληνες Θεσσαλονικείς αδελφούς, οι οποίοι αποτελούν σύμβολο ενότητας και χριστιανικής αγάπης με τους γειτονικούς σλαβικούς λαούς. Στη βάση της μνημειακής Στήλης, όπως θα δείτε εάν επισκεφθείτε την εκκλησία των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, υπάρχει η διαμπερής πόλη, η οποία συμβολίζει την πόρτα της γνώσης, αλλά και της θρησκευτικότητας που άνοιξαν οι δύο Θεσσαλονικείς Άγιοι με το κορυφαίο εκπολιτιστικό τους έργο». Και ο κ. Παπαγεωργόπουλος κατέληξε: «Είμαι απολύτως βέβαιος ότι το Κέντρο Μελέτης Πολιτιστικής Κληρονομιάς Κυρίλλου και Μεθοδίου, θα ανοίξει νέους δρόμους στην μελέτη, κατανόηση και προβολή του έργου των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου και θα συμβάλει αποτελεσματικά , με βάση την ιστορική αλήθεια και την επιστημονική γνώση στην αντιμετώπιση της πρόκλησης των γειτόνων μας, οι οποίοι δεν διστάζουν να πλαστογραφούν και αυτήν ακόμη την ιστορία των Θεσσαλονικέων αδελφών Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου και να παραχαράσσουν την ιστορική πραγματικότητα».

Ιδρυτικά μέλη του Κέντρου Μελέτης Πολιτιστικής Κληρονομιάς Κυρίλλου και Μεθοδίου, που αποτελεί αστική μη κερδοσκοπική εταιρία, είναι ο νευρολόγος – ψυχίατρος Κωνσταντίνος Στασινόπουλος, ο καθηγητής του ΑΠΘ Αντώνιος – Αιμίλιος Ταχιάος, ο στρατηγικός αναλυτής Νικόλαος Καψάλης, ο αντιστράτηγος έ.ά. Αθανάσιος Γαληνός και ο εκδότης Γεώργιος Δραγώνας.


Κυριακή 10 Μαΐου 2009

Ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος τιμώνται, η κυριλλική γραφή και γλώσσα καταδιώκονται

Στις 11 Μαϊου εορτάζεται η μνήμη των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου από την εκκλησία της Ελλάδας. Η εορτή καθιερώθηκε μόλις τη δεκαετία του ’60.

Το Μάϊο του 1993, όταν ο εθνικιστικός πυρετός για το Μακεδονικό ήταν στο απόγειό του, το Υπουργείο Παιδείας με εγκύκλιό του έδωσε εντολή να τιμηθεί η γιορτή «με εκκλησιασμό όλων των μαθητών» και «ομιλία για τη ζωή και το έργο των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου».

Οι ακτιβιστές της ΜΑ.ΚΙ.Β.Ε. επαίνεσαν αμέσως, μέσω της εφημερίδας «Ζόρα», εκείνη την ενέργεια της κυβέρνησης, γιατί τιμούσε επιτέλους δυο μεγάλες προσωπικότητες της Μακεδονίας, διεθνούς μάλιστα εμβέλειας.
Προχώρησαν, όμως, και σε μία παραίνεση που προκάλεσε αμηχανία:
«Καιρός είναι να τιμηθεί και το έργο τους, που είναι η κυριλλική γραφή και η διαμόρφωση της γλώσσας στην οποία μετέφρασαν τα εκκλησιαστικά συγγράμματα».

Μόνο χάρη στην αναζωπύρωση του Μακεδονικού στις αρχές της δεκαετίας του ’90 θυμήθηκαν τους δυο Μακεδόνες αγίους. Αυτούς τους Θεσσαλονικείς τιμούσαν μέχρι τότε σε πάρα πολλές χώρες, κυρίως της ανατολικής Ευρώπης, ενώ στον τόπο καταγωγής τους καθόλου.
Το 1980 ο πάπας Ιωάννης Παύλος ο Β’ τους ανακήρυξε σε συμπροστάτες της Ευρώπης μαζί με τον Άγιο Βενέδικτο.
Επί πλέον όλοι τους ήξεραν ως σλαβόφωνους Μακεδόνες, κάτι που, λόγω Μακεδονικού έπρεπε να αλλάξει.

Στη Θεσσαλονίκη ολοκλήρωσαν σε χρόνο ρεκόρ ιερό ναό προς τιμή τους.
Το 1992 δημιούργησαν χορωδία του Ι.Ν. Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, η οποία βέβαια δεν ψέλνει στη γλώσσα τους, ούτε προωθεί την κυριλλική γραφή. Δημιουργήθηκε για πολιτικούς λόγους
Η χορωδία προωθήθηκε από την ελλαδική εκκλησία και κυρίως από τον αντιμακεδόνα μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμο, και δεν περιορίζεται στην εξυπηρέτηση των αναγκών του ναού, αλλά κάνει δεκάδες περιοδείες στην Ελλάδα και το εξωτερικό (πάνω από 250!!!).

Υπόψη ότι ο Άνθιμος κατάγεται από τον Πύργο Ηλείας και το επώνυμό του είναι Ρούσας. Ρούσα στα μακεδονικά λέγεται η ξανθή. Προφανώς κατάγεται από τους εξελληνισμένους Σλάβους της Πελλοπονήσου.
Υποστηρίζει όμως, όπως και πολλοί άλλοι, ότι οι Κύριλλος και Μεθόδιος «δεν είναι Σλάβοι, αλλά Έλληνες ιεραπόστολοι».
Ότι λάμπει από το παρελθόν, δικό τους είναι.
Αγνοούν ότι την εποχή εκείνη, καθώς και τουλάχιστον άλλα χίλια χρόνια πριν, δεν υπήρχε λαός ή άτομα που να αποκαλούνται Έλληνες στην καταγωγή.

Η ζωή και η δράση Κυρίλλου και Μεθοδίου

Ήταν γιοί του Ρωμαίου (Βυζαντινού) αξιωματούχου Λέοντα και γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στη Θεσσαλονίκη. Υπάρχουν αναφορές που λένε ότι επισκέπτονταν συχνά τους συγγενείς τους στο Σοχό Θεσσαλονίκης, κάτι που σημαίνει ότι γενέτειρα των γονιών τους ή κάποιου από αυτούς ήταν ο Σοχός.

Ο μεγαλύτερος αδελφός, ο Μεθόδιος (820-885) είχε το κοσμικό όνομα Μιχαήλ και εκπαιδεύτηκε για να καταλάβει κρατικά αξιώματα.
Ο Κύριλλος (827-869) είχε το κοσμικό όνομα Κωνσταντίνος και σπούδασε φιλολογία, φιλοσοφία και θεολογία. Εκτός από τη μητρική του γλώσσα γνώριζε και ελληνικά, λατινικά, εβραϊκά, αραβικά κ.α.
Ήταν συνεργάτης του πατριάρχη Φώτιου, ο οποίος τον χρησιμοποίησε σε αποστολές όχι μόνο θρησκευτικού χαρακτήρα, αλλά και πολιτικού.
Το 860 τον έστειλε στην Κριμαία με σκοπό να διαδώσει εκεί το χριστιανισμό.

Το 862 ο ηγεμόνας της Μοραβίας (σημερινή Τσεχία) Ρόστισλαβ επεδίωξε συμμαχία με το Βυζάντιο, από το οποίο ζήτησε ιεροκήρυκες για να διδάξουν το χριστιανισμό στους λαούς της περιοχής. Ο λόγος ήταν καθαρά πολιτικός.

Ο Ροστισλαβ κατάφερε να αυτονομηθεί από την αυτοκρατορία των Φράγκων, οι οποίοι ως γνωστό αυτοαποκαλούνταν αυτοκράτορες της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και είχαν βλέψεις στα Βαλκάνια. Εκείνοι υπονόμευαν την αυτονομία του, χρησιμοποιώντας ως δούρειο ίππο τον χριστιανισμό του πάπα, ο οποίος είχε ως επίσημη γλώσσα τη λατινική.

Ο Ροστισλαβ αναγκάστηκε να στραφεί προς το Βυζάντιο και μιμούμενος το παράδειγμά του, που χρησιμοποιώντας ως ενοποιητικό στοιχείο τον ελληνόφωνο χριστιανισμό, είχε καταφέρει να επιβληθεί σε πολλούς λαούς, επιχείρησε να χρησιμοποιήσει τον χριστιανισμό ως στοιχείο ενίσχυσης της εξουσίας του.
Επειδή όμως οι λαοί της περιοχής, παρά τις λατινικές επιρροές, ομιλούσαν σλαβικές διαλέκτους, σκέφτηκε την ανάδειξη αυτών των διαλέκτων ως εκκλησιαστικής και κρατικής γλώσσας.

Ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Μιχαήλ Γ’ και ο πατριάρχης Φώτιος διείδαν τα εκκλησιαστικά και πολιτικά οφέλη και ως «συμμαχική βοήθεια» έστειλαν στον Ροστισλαβ του ιεραπόστολους Κύριλλο και Μεθόδιο.

Η επιλογή τους δεν μπορεί να ήταν τυχαία. Η δημιουργία αλφαβήτου και η μετάφραση των χριστιανικών βιβλίων σε μια άλλη γλώσσα, που μέχρι τότε δεν είχε δική της γραφή και δεν διδάσκονταν στις βυζαντινές σχολές, δεν είναι εύκολο να γίνει μέσα σε λίγους μήνες, από κάποιους που δε γνώριζαν καλά εκείνη τη γλώσσα και δεν είχαν ασχοληθεί σοβαρά με αυτό το ζήτημα.

Το 863 οι Κύριλλος και Μεθόδιος μαζί με μια ομάδα ιεραποστόλων εγκαταστάθηκαν στην πρωτεύουσα της Μοραβίας και δημιούργησαν σχολή, όπου δίδασκαν τη νέα γραφή που δημιούργησε ο Κύριλλος (κυριλλική) και τη γραμματική της γλώσσας. Παράλληλα άρχισαν να βαπτίζουν και τους πρώτους σλαβόφωνους χριστιανούς της περιοχής.

Όπως ήταν επόμενο ο γερμανο-λατινικός κλήρος δεν έβλεπε με καλό μάτι τη δράση των Θεσσαλονικέων ιεραποστόλων. Τους κατηγόρησε ότι παραβιάζουν το τριγλωσσικό δόγμα, βάσει του οποίου τα ιερά ευαγγέλια έπρεπε να διδάσκονται μόνο στα ελληνικά, λατινικά και εβραϊκά.

Ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος οδηγήθηκαν στη Ρώμη για απολογία. Κατάφεραν όμως να πείσουν τον πάπα Ανδριανό Β΄, ότι δεν ήταν σωστό και δίκαιο, οι λαοί με σλαβικές γλώσσες να μη μπορούν να δοξολογούν το θεό στη γλώσσα τους.
Ο πάπας ενέκρινε το έργο τους και ευλόγησε τα βιβλία τους. Χειροτόνησε μάλιστα τον Μεθόδιο επίσκοπο Μοραβίας και Σλοβενίας.

Ο Κύριλλος παρέμεινε στη Ρώμη όπου λίγο αργότερα αρρώστησε και πέθανε (869). Η ταφή του έγινε με μεγάλες τιμές από τον πάπα.


Ο Μεθόδιος συνέχισε το έργο του, αλλά η εκθρόνιση του Ροστισλαβ από τους Φράγκους το 873 δημιούργησε πολλά προβλήματα στην ιεραποστολή. Το μεγαλύτερο μέρος της ιεραποστολής αναγκάστηκε να μετακινηθεί νοτιοανατολικά, όπου συνέχισε το έργο της.

Το Βυζάντιο προσπάθησε να προσεταιριστεί και πάλι τον Μεθόδιο, ο οποίος μετέβει στην Κωνσταντινούπολη και αποκατέστησε σε κάποιο βαθμό τις σχέσεις του με αυτό.
Μέχρι τότε οι λαοί του Βυζαντίου με διαφορετική μητρική γλώσσα από την επίσημη ελληνική, ήταν υποχρεωμένοι να μορφώνονται μόνο στα ελληνικά, κάτι που φυσικά προκαλούσε τη δυσαρέσκειά τους.
Η προσχώρηση των ιεραποστόλων της ομάδας του Κυρίλλου και Μεθοδίου στην παπική εκκλησία, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε αυτή τη δυσαρέσκεια.
Η αναγνώριση του πάπα στους σλαβόφωνους πληθυσμούς των Βαλκανίων να καλλιεργήσουν τη γλώσσα τους και να την χρησιμοποιούν ως εκκλησιαστική και λογοτεχνική γλώσσα, ήταν φυσικό να προκαλέσει την συμπάθειά τους και την στροφή τους προς αυτόν.

Ο φόβος ότι οι σλαβόφωνοι των Βαλκανίων θα στραφούν προς τον πάπα και τους Δυτικούς, είναι εκείνος που ανάγκασε το πολιτικοστρατιωτικό και εκκλησιαστικό κατεστημένο του Βυζαντίου να παραχωρήσει και να σεβαστεί αυτό το δικαίωμα στους σλαβόφωνους υπηκόους του.
Υπόψη ότι εκείνη η δυσαρέσκεια είχε οδηγήσει μεγάλο μέρος των σλαβόφωνων στη συστράτευση με τους Βούλγαρους, που το 852 αποσχίστηκαν από το Βυζάντιο και δημιούργησαν ανεξάρτητο κράτος. Από τότε οι Βυζαντινοί ταυτίζουν τους σλαβόφωνους με τους Βούλγαρους.

Το μεγαλύτερο μέρος της ιεραποστολής της Μοραβίας επέστρεψε στη Μακεδονία και δημιούργησε μορφωτικό και θεολογικό κίνημα με επίκεντρο την Οχρίδα.
Έτσι έγινε η αρχή της χειραφέτησης της μακεδονικής γλώσσας και λογοτεχνίας, η οποία βέβαια εντάσσεται στη σλαβική ομάδα γλωσσών, αλλά έχει και πολλά ελληνικά, λατινικά, αρχαιομακεδονικά, θρακο-ιλλυρικά και άλλα γλωσσικά στοιχεία.
Όλα αυτά τα στοιχεία, όσο και αν δεν αρέσει σε μερικούς, αποτελούν μέρος της μακεδονικής πολιτιστικής ταυτότητας.

Έναν αιώνα μετά θα δημιουργηθεί το κράτος του Σαμουήλ το οποίο θα ιδρύσει το πατριαρχείο Οχρίδας. Οι Βυζαντινοί, ακόμα και μετά την κατάλυση του κράτους του Σαμουήλ (1018), θα σεβαστούν το δικαίωμα των ντόπιων της Μακεδονίας να συνεχίσουν να καλλιεργούν την κουλτούρα τους, αλλά και δεν θα σταματήσουν να την υπονομεύουν όσο μπορούν, κάτι που συνεχίζουν μέχρι σήμερα.

Το Βυζάντιο αναγκάστηκε, πριν χίλια περίπου χρόνια, να επιτρέψει την καλλιέργεια της κυριλλικής γραφής και της μακεδονικής διαλέκτου της εποχής εκείνης, που εξελήχθηκε στη σύγχρονη μακεδονική γλώσσα.

Η Ελλάδα αναγκάστηκε για πολιτικούς λόγους να τιμήσει τους Θεσσαλονικείς θεμελιωτές της σύγχρονης μακεδονικής γλώσσας, Κύριλλο και Μεθόδιο, κάτι που δεν έκαμνε μέχρι το 1993.
Είναι μια καλή αρχή.

Οι Μακεδόνες ανέκαθεν τιμούσαν και θα συνεχίσουν να τιμούν τους Θεσσαλονικείς Αγίους Κύριλλο και Μεθόδιο.

Κυριακή 3 Μαΐου 2009

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ως πράκτορας των Δυτικών


Θα ασχοληθούμε με τον πολιτικό ρόλο του Ελευθερίου Βενιζέλου, καθώς αυτόν το μήνα συμπληρώνονται 90 χρόνια από τη Μικρασιατική εκστρατεία που οδήγησε στην ομώνυμη καταστροφή. Και θα ασχοληθούμε γιατί η όλη δράση του έχει άμεση σχέση με μας τους Μακεδόνες και το Μακεδονικό Ζήτημα.

Αξίζει να δούμε αρχικά, τι έγραψε σε ενδιαφέρον άρθρο του ο Αντώνης Καρκαγιάννης, με θέμα:


Oι μεγάλες ευθύνες του Ελευθερίου Βενιζέλου

στη Μικρασιατική Καταστροφή

«Ποιες ήταν οι ευθύνες του Ελευθερίου Βενιζέλου για τη Mικρασιατική εκστρατεία και, τελικά, για την καταστροφή;

Το ερώτημα απασχολεί τους Ελληνες επί ακριβώς 90 χρόνια και ολοκληρωτική απάντηση, σαφή και χωρίς περιστροφές, δεν δώσαμε ή δεν τολμήσαμε να δώσουμε. Αλλωστε ο Ελευθέριος Βενιζέλος κυριάρχησε στην ταραχώδη πολιτική ζωή της χώρας και μετά την καταστροφή, επί δέκα και πλέον έτη. Σαν ο ελληνικός λαός και ιδιαίτερα οι εξαθλιωμένοι πρόσφυγες της Μικράς Ασίας, του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης να είχαν παρακάμψει το ερώτημα και να τον είχαν απαλλάξει από κάθε ευθύνη.

Γιατί τα θυμήθηκα τώρα αυτά. Πρώτον, γιατί συμπληρώνονται ακριβώς 90 χρόνια από το μοιραίο μεσημέρι της 6ης Μαΐου 1919, όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, πρωθυπουργός τότε της Ελλάδας, έλαβε, στο Παρίσι όπου βρισκόταν, επείγον τηλεφωνικό μήνυμα του Λόυδ Τζωρτζ, πρωθυπουργού τότε της Μεγάλης Βρετανίας και ενός από την ισχυρή Τριανδρία της νικηφόρου Αντάντ (Κλεμανσώ, Λόυδ Τζωρτζ και Ουίλσον). Υστερα από λίγο συνάντησε τον Αγγλο πρωθυπουργό, ακριβώς στις 14.45, ο οποίος αμέσως τον ρώτησε: «Εχετε διαθέσιμο στρατό;». «Εχομεν», απάντησε ο Βενιζέλος, «αλλά περί τίνος πρόκειται;» «Αποφασίσαμεν σήμερον μετά του προέδρου (των ΗΠΑ) Ουίλσον και του κ. Κλεμανσώ, ότι δέον να καταλάβετε την Σμύρνην». Χωρίς να το σκεφθεί ο Βενιζέλος, χωρίς να ζητήσει διευκρινίσεις για το ακριβές περιεχόμενο και τη σκοπιμότητα της τολμηρής πρότασης και χωρίς να συμβουλευθεί κανέναν, ούτε καν τη στρατιωτική ηγεσία, απάντησε με ενθουσιασμό: «Είμαστε πανέτοιμοι». Δύο εβδομάδες μετά, μια ελληνική μεραρχία αποβιβαζόταν στη Σμύρνη, όπου έγινε ενθουσιωδώς δεκτή. Ετσι, τόσο γρήγορα (επιτρέψτε μου, τόσο απερίσκεπτα) άρχισε η μεγαλύτερη περιπέτεια της νεότερης Ελλάδας.

Αυτά και άλλα πολλά μάς τα υπενθυμίζει ένα ολιγοσέλιδο βιβλίο του ακαδημαϊκού Κωνσταντίνου Σβολόπουλου, που εκδόθηκε τον περασμένο Φεβρουάριο από την εκδοτική εταιρεία Ικαρος. Μένω με την εντύπωση ότι η έκδοση τελεί υπό την αιγίδα του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών «Ελευθέριος Βενιζέλος» και το προλογίζει ο γενικός διευθυντής του Νικόλαος Παπαδάκης.

Εχει ιδιαίτερη σημασία ο τίτλος του βιβλίου: «Η Απόφαση για την Επέκταση της Ελληνικής Κυριαρχίας στη Μικρά Ασία». Επί 90 χρόνια καλλιεργείται ουσιώδης ασάφεια όσον αφορά τον σκοπό της ελληνικής στρατιωτικής παρουσίας στη Μικρά Ασία, αν ήταν για να διασφαλίσει δυναμικά τα δικαιώματα των εκεί Ελλήνων χριστιανών ή αν ήταν αφαίρεση εδάφους από ξένη επικράτεια και επέκταση σε αυτό της ελληνικής κυριαρχίας. Η απάντηση του Κωνσταντίνου Σβολόπουλου με τον τίτλο του βιβλίου είναι σαφής: Ηταν απόσπαση εδάφους και επέκταση σε αυτό της ελληνικής κυριαρχίας, όπως συνέβη στην Ηπειρο, τη Μακεδονία και τη Θράκη μετά τον πρώτο και τον δεύτερο Βαλκανικό Πόλεμο.

Ασάφεια χαρακτηρίζει και τον ίδιο τον Ελευθέριο Βενιζέλο, αν κρίνουμε από τη ρητορεία του εκείνων των ημερών, στοιχεία της οποίας παραθέτει ο Κ. Σβολόπουλος. Τον απασχολούν τα ανθρώπινα δικαιώματα των Ελλήνων χριστιανών της Μικράς Ασίας, αλλά δεν κρύβει την πεποίθησή του ότι αυτά διασφαλίζονται μόνο με την επέκταση της ελληνικής κυριαρχίας. Πιο μεγάλη σημασία έχει αν η ίδια ασάφεια χαρακτηρίζει την «εντολή» των Τριών Μεγάλων της νικηφόρου Αντάντ. Εκεί τα πράγματα είναι πιο μπερδεμένα. Μεταξύ τους μιλούσαν για την αναπόφευκτη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την εξασφάλιση «ζωνών επιρροής» στο υπό διαμόρφωση καθεστώς της Μέσης Ανατολής. Εύλογο το ενδιαφέρον αφού από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αναδύθηκε θριαμβευτικά ο πετρελαιοβόρος καπιταλισμός. Στο πλαίσιο, όμως, του υποχείριου σουλτανικού καθεστώτος της Κωνσταντινούπολης. Το 1919 δεν λογάριαζαν ακόμη το κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ.

Από πουθενά δεν προκύπτει σαφώς ότι η «εντολή» των Τριών είχε την έννοια της επέκτασης της ελληνικής κυριαρχίας σε έδαφος άλλης επικράτειας. Ως ένα σημείο ανέχθηκαν την ελληνική επέμβαση για να εξισορροπήσουν τις διεκδικήσεις της Ιταλίας και της Γαλλίας και κυρίως για να αντιμετωπίσουν στρατιωτικά το κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ, άσπονδου εχθρού της υποχείριας σ’ αυτούς σουλτανικής κυβέρνησης. Οταν διαπίστωσαν ότι πολιτικά και στρατιωτικά κυρίαρχος ήταν ο Κεμάλ, εγκατέλειψαν στη μοιραία τύχη τους τους Ελληνες και τις πομπώδεις διακηρύξεις περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αυτοδιάθεσης των εθνοτήτων.

Σήμερα μας φαίνεται απίστευτο πώς ένας τόσο ευφυής πολιτικός, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, έπεσε (επιτρέψτε μου, τόσο απερίσκεπτα) σε μια τέτοια παγίδα. Προχείρως θα μπορούσε κανείς να πει ότι είχε «καβαλήσει το καλάμι» (το παθαίνουν ακόμα και οι ευφυείς πολιτικοί) από τις μεγάλες επιτυχίες του πρώτου και δεύτερου Βαλκανικού Πολέμου. Μια πιο σοβαρή απάντηση θα απαιτούσε ενδελεχή μελέτη των εσωτερικών και διεθνών αντιθέσεων εκείνης της εποχής, των συμφερόντων και ιδεών που επικρατούσαν. Για τους σημερινούς Ελληνες, που επί 90 χρόνια κουβαλούν το μοιρολόι για την πράγματι πιο μεγάλη εθνική καταστροφή, είναι ζήτημα εθνικής αυτογνωσίας να καταλάβουμε πράγματι το πώς και το γιατί. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, πάντοτε ευφυής, γρήγορα κατάλαβε το αδιέξοδο και έσπευσε να απεμπολήσει τις ευθύνες του με τις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920, τις οποίες άνετα μπορούσε να αποφύγει.»

(Καθημερινή 26-04-09)


Οι άλλες εκστρατείες


Η ενέργεια αυτή του Ε. Βενιζέλου δεν ήταν η μόνη που δείχνει ότι εκτελούσε εντολές των Δυτικών συμμάχων.

Δύο μήνες νωρίτερα (Φεβρουάριος 1919) είχε στείλει εκστρατευτικό σώμα στην Κριμαία (Ουκρανία) το οποίο συμμετείχε στις επιχειρήσεις των συμμαχικών δυνάμεων κατά των Ρώσων μπολσεβίκων. Φυσικά δεν κατάφεραν τίποτα, καθώς οι Ρώσοι με τη φόρα που είχαν πάρει μετά την Οκτωβριανή επανάσταση (1917), τους ανάγκασαν σε άτακτη υποχώρηση.


Αν για την εκστρατεία στη Μικρά Ασία υπήρχε κάποια πρόφαση την προστασία των εκεί χριστιανικών πληθυσμών, η εκστρατεία στην Κριμαία δεν είχε κάποια παρόμοια δικαιολογία.

Ένας και μοναδικός ήταν ο λόγος. Ο Βενιζέλος συμμετέχοντας στον αγώνα των Αγγλογάλλων για τη δημιουργία ζωνών επιρροής, περίμενε ανταλλάγματα, τα οποία και πήρε.


Η περίπτωση της Κρήτης


Κατά τη συμμετοχή του στους αγώνες της πλειοψηφίας των Κρητικών για ένωση με την Ελλάδα (υπήρχαν και Κρητικοί που αγωνίζονταν για αυτονομία της Κρήτης), ο Βενιζέλος είχε μια πολύ σημαντική εμπειρία.

Κατά την επανάσταση του 1897 στο Ακρωτήρι, οι επαναστάτες, των οποίων ηγέτης ήταν ο Βενιζέλος, ήταν έτοιμοι να εκτοπίσουν τους Τούρκους από την περιοχή.

Τα ευρωπαϊκά πολεμικά πλοία, μετά από αίτημα των Οθωμανικών αρχών, βομβάρδισαν τους επαναστάτες. Επί πλέον σε διπλωματικό επίπεδο, οι Μεγάλες Δυνάμεις αντιτάχθηκαν στην ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα.


Το ίδιο συνέβη και με τους μετέπειτα αγώνες των Κρητικών για ένωση.

Το 1905 συνήλθε η Κρητική Συνέλευση στο Θέρισο και κήρυξε την ένωση με την Ελλάδα, αλλά οι Μεγάλες Δυνάμεις απείλησαν με επέμβαση και ανάγκασαν τους στασιαστές να υποχωρήσουν και να συμβιβαστούν με μια χαλαρή μορφή αυτονομίας.

Ο Βενιζέλος ήξερε πλέον ότι μόνο αν παίξει πειστικά και ουσιαστικά το ρόλο των Δυτικών μπορεί να πετύχει κάτι.


Η περίπτωση της Μακεδονίας


Η απόπειρα της Ελλάδας να επεκταθεί προς βορρά το 1897, οδήγησε σε οδυνηρή ήττα στο θεσσαλικό κάμπο και μόνο χάρη στην παρέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων διασώθηκε η ανεξαρτησία της. Μετά από εκείνη την περιπέτεια η Ελλάδα δεν θα διανοούνταν να επιχειρήσει άλλον επεκτατικό πόλεμο.

Το πολιτικό κενό που θα άφηνε η καταρρέουσα Οθωμανική αυτοκρατορία έγινε αντικείμενο ανταγωνισμού των Μεγάλων Δυνάμεων.

Ο Βενιζέλος ήξερε ότι μόνο εξυπηρετώντας τις επιδιώξεις των Δυτικών μπορούσε να ικανοποιήσει τις επεκτατικές βλέψεις της Ελλάδας. Έπρεπε λοιπόν να λειτουργήσει ως πιστό προτεκτοράτο των Αγγλογάλλων στα Βαλκάνια.

Μόνο οι αφελείς πιστεύουν ότι η συμμαχία της Ελλάδας κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους με Σερβία, Μαυροβούνιο, Βουλγαρία και Ρουμανία έγινε εν αγνοία και χωρίς την έγκριση των Μεγάλων Δυνάμεων. Μη ξεχνάμε ότι την Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, με την οποία η Βουλγαρία έπαιρνε το μεγαλύτερο μέρος της Μακεδονίας, την ακύρωσαν οι Δυτικοί, χωρίς να έχουν συμμετάσχει στις πολεμικές συγκρούσεις.

Στη Μακεδονία δεν υπήρχε κανενός είδους πολιτικό κίνημα για ένωση με την Ελλάδα. Υπήρχε μόνο αυτονομιστικό μακεδονικό κίνημα, το οποίο όμως δεν ήταν ενταγμένο στη σφαίρα επιρροής κάποιου μπλοκ και αυτός ήταν ο βασικός λόγος που δεν στηρίχθηκε από καμία δύναμη. Οι ελληνόφωνοι δεν ξεπερνούσαν το 11% του πληθυσμού και για την προστασία του χριστιανικού πληθυσμού της Μακεδονίας εγγυητές ήταν η Ρωσική και η Αυστρουγγρική αυτοκρατορία. Έτσι ο Βενιζέλος ήξερε ότι μόνο αν η Ελλάδα λειτουργούσε ως εκφραστής των Δυτικών συμφερόντων είχε πιθανότητες να επεκταθεί στη Μακεδονία.

Μετά την επιτυχή για την Ελλάδα εξέλιξη των Βαλκανικών Πολέμων 1912-1913, ήρθε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος τάσσονταν επίμονα υπέρ της ουδετερότητας, σε αντίθεση με τον Βενιζέλο ο οποίος τάχθηκε εξ αρχής υπέρ της εισόδου της Ελλάδας στον πόλεμο.

Οι Αγγλογάλλοι μετά την άρνηση της Ελλάδας να συνταχθεί μαζί τους, έκαναν απόβαση στη Θεσσαλονίκη (Οκτώβριος 1915) χωρίς να ζητήσουν ουσιαστικά έγκριση από την κυβέρνηση των Αθηνών. Απλώς την ενημέρωσαν.

Τον ίδιο μήνα οι βουλγαρικές και αυστριακές δυνάμεις κατανίκησαν το σερβικό στρατό και η Βουλγαρία κατέλαβε το σερβικό τμήμα της Μακεδονίας. Τα υπολείμματα του σερβικού στρατού κατάφυγαν στην Κέρκυρα. Οι σύμμαχοι διατύπωσαν στην κυβέρνηση των Αθηνών το αίτημα να μεταφερθούν οι σερβικές δυνάμεις μέσω του εδάφους της στο τμήμα της Μακεδονίας που τρία χρόνια πριν είχε καταλάβει η Ελλάδα. Παρά την άρνηση των Αθηνών οι σύμμαχοι μετέφεραν τις σερβικές δυνάμεις μέσω Θεσσαλονίκης στο Μακεδονικό Μέτωπο


Έτσι στο Μακεδονικό Μέτωπο (έτσι το ονόμαζαν και όχι ελλαδικό) οι Σέρβοι μάχονταν στη νότια πλευρά, ενώ οι Βούλγαροι στη βόρεια που τρία χρόνια πριν είχε περιέλθει στη σερβική επικράτεια.

Οι Αγγλογάλλοι, με λίγα λόγια, συμπεριφέρθηκαν σαν να μην ήταν η νότια Μακεδονία μέρος της ελλαδικής επικράτειας. Ο κίνδυνος να χάσει η Ελλάδα, ότι είχε κερδίσει με τους Βαλκανικούς Πολέμους, ήταν ορατός και ο Βενιζέλος το αντιλήφθηκε καλύτερα από κάθε άλλον. Έτσι αποφάσισε να ηγηθεί του κινήματος «Εθνικής Άμυνας» που έμεινε γνωστό και ως Εθνικός Διχασμός. Ήρθε στη Θεσσαλονίκη (Οκτώβριος 1916) όπου σχημάτισε δεύτερη κυβέρνηση η οποία αποφάσισε αμέσως τη συμμετοχή στον πόλεμο στο πλευρό των Αγγλογάλλων.

Τον επόμενο Μάϊο οι Αγγλογάλλοι αναγκάζουν σε παραίτηση τον γερμανόφιλο βασιλιά Κωνσταντίνο και έτσι υποβοηθούν την επάνοδο στην πρωθυπουργία του εκλεκτού τους, Ε. Βενιζέλου, ο οποίος οδήγησε και επίσημα πλέον την Ελλάδα στον πόλεμο.

Η Ελλάδα έγινε πλέον καθαρό προτεκτοράτο των Δυτικών και ο Βενιζέλος πιστό φερέφωνό τους. Για αυτό το ρόλο και αυτή της την ιδιότητα η Ελλάδα θα ενισχυθεί από τους «συμμάχους» της.

Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή οι δυνάμεις του Κεμάλ Ατατούρκ εύκολα θα ανακαταλάμβαναν περιοχές της Δ. Θράκης και της Μακεδονίας τις οποίες είχαν χάσει κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους. Ο ελλαδικός στρατός είχε διαλυθεί τελείως και είχε εγκαταλείψει τον οπλισμό του κατά την άτακτη υποχώρηση. Οι Αγγλογάλλοι, όμως, που είχαν εγκατασταθεί στην Ανατολική Θράκη, εμπόδισαν τον Κεμάλ να συνεχίσει την επέλασή του στη Θράκη. Επί πλέον ανάγκασαν τη Βουλγαρία να εγκαταλείψει τη Δυτική Θράκη, την οποία και παραχώρησαν στο πιστό τους προτεκτοράτο, την Ελλάδα. Έτσι δημιούργησαν μια στενή ζώνη στα νότια Βαλκάνια που δεν επέτρεπε στους ανταγωνιστές τους την κάθοδο στο Αιγαίο.

Για την εξυπηρέτηση αυτού του σκοπού, οι Αγγλογάλλοι, που σε άλλες περιπτώσεις κόπτονται για την προστασία και τα δικαιώματα των λαών, ανέχτηκαν και ίσως και να παρότρυναν την πολιτική εθνοκάθαρσης του Βενιζέλου στη Μακεδονία.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο Βενιζέλος κάθε φορά που έχανε την εξουσία, κατέφευγε στο Παρίσι, όπου και τελικά πέθανε.

Η σύγκρουσή του με το βασιλιά δεν είχε απολύτως καμία σχέση με αντιμοναρχική δημοκρατική πολιτική του Βενιζέλου, όπως εσφαλμένα παρουσιάζεται, αλλά με επιλογή εξυπηρέτησης διαφορετικών ξένων συμφερόντων. Εξ άλλου δεν ήταν πιο δημοκρατικός από τους αντιπάλους του.

Αυτή είναι η ιστορική πραγματικότητα χάρη στην οποία η Ελλάδα κατέχει σήμερα τη Δ. Θράκη και τη νότια Μακεδονία και όχι τα ιστορικά παραμύθια με τα οποία μας βομβαρδίζουν αδιάκοπα.

Φυσικά αυτήν τη δυσάρεστη πραγματικότητα δεν τη ξέρει ο πολύς κόσμος και εκπλήσσεται για τη στάση της διεθνούς κοινότητας στο Μακεδονικό.

Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό που άκουσα ως ανέκδοτο στη Δημοκρατία Μακεδονίας.

Όταν προ τριετίας ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής επισκέφθηκε τον τότε Πρόεδρο της Γαλλίας, Ζακ Σιράκ, ο οποίος αποκαλούσε τη Δ. Μακεδονίας με το συνταγματικό της όνομα, του λέει:

- «Κύριε πρόεδρε εσείς δεν γνωρίζετε την πραγματική ιστορία της Μακεδονίας!»

Και ο Ζακ Σιράκ του απαντάει:

- «Πως δεν τη γνωρίζουμε. Εμείς σας τη δώσαμε!!!»