Επέτειος της πτώσης της Κωνσταντινούπολης

Στις 29 Μαϊου 1453, οι Οθωμανοί κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη και έβαλαν τέλος στην μακραίωνη ιστορία της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που σήμερα είναι γνωστή ως Βυζάντιο.

Η μετονομασία της σε Βυζάντιο είναι μια από τις μεγαλύτερες παραχαράξεις της ιστορίας. Η αυτοκρατορία ονομαζόταν καθ¨όλη τη διάρκεια του βίου της Ρωμαϊκή και οι υπήκοοί της Ρωμιοί.

Το Βυζάντιο ως όρος εισάγεται για πρώτη φορά το 1562 απο τον Wolf,με την έκδοση των Βυζαντινών ιστορικών στη σειρά Corpus Byzantinae Historiae.Ο όρος επικρατεί οριστικά στον ευρωπαϊκό χώρο το 1680, με την έκδοση της Historia Byzantina του Du Cange, και απο εκεί καθιερώνεται και στην ελληνική ιστοριογραφία.

Τα αίτια αυτής της ιστορικής παραχάραξης είναι πολιτικά. Οι λατινο- γερμανοί θεωρούσαν ότι αυτοί είναι συνεχιστές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Από τις αρχές του 9ου αιώνα είχαν δημιουργήσει την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και χρησιμοποιούσαν αυτόν τον τίτλο για πολλούς αιώνες.

Οι Νεοέλληνες ευχαρίστως εγκατέλειψαν τον τίτλο του Ρωμαίου, γιατί παρέπεμπε στην Ρώμη, η οποία και δημιούργησε την αυτοκρατορία. Αυτό έκανε ευάλωτους τους υπηκόους στη πολιτική της Ρώμης και δεν εξυπηρετούσε την προπαγάνδα περί καταγωγής από τους αρχαίους Έλληνες. Σταδιακά ο όρος Ρωμιοσύνη αντικαταστάθηκε από τον όρο Ελληνισμός.

Μια άλλη ιστορική παραχάραξη είναι η ταυτότητα του Βυζαντίου, που οι θιασώτες του ελληνισμού το παρουσιάζουν ως ελληνικό με την έννοια της καταγωγής.
Η αυτοκρατορία ήταν πολυεθνική και μάλιστα καμία από τις εθνότητες που την αποτελούσαν, δεν ονομαζόταν ελληνική. Ελληνική ήταν μόνο ως προς την επίσημη γλώσσα.

Την υπεράσπιση της Κωνσταντινούπολης, κατά την πολιορκία από τον Μωάμεθ τον Πορθητή, είχε μισθοφορικός στρατός υπό την ηγεσία Γενουάτη αρχιστρατήγου και Βενετού ναυάρχου. Καμία από τις εθνότητες που απάρτιζαν παλαιότερα την αυτοκρατορία δεν βοήθησε στην υπεράσπισή της, γιατί απλούστατα δεν την ένιωθε δική της. Απεναντίας, ο Μωάμεθ ηγείτο ενός πολυεθνικού στρατού, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου ήταν πρώην Ρωμαίοι υπήκοοι.

Ίδια ήταν προηγουμένως και η στάση της Βυζαντινής εξουσίας προς τους πρώην υπηκόους της. Κατά την εισβολή των Οθωμανών στα Βαλκάνια, το Βυζάντιο είχε συνθήκη ειρήνης μαζί τους και δεν συμμετείχε στην αντίσταση.

Στη Μακεδονία, τη Θεσσαλία και τη Δυτική Θράκη τους Οθωμανούς αντιμετωπίζουν άλλοι Βαλκάνιοι ηγεμόνες. Οι περιοχές αυτές είχαν περιέλθει στο βασίλειο του Σέρβου ηγεμόνα Στέφανου Δουσάν με τη συμφωνία των Σκοπίων το 1342.
Οι Σέρβοι ηγεμόνες, λοιπόν, ηγούμενοι ενός βαλκανικού πολυεθνικού στρατού, αντιστάθηκαν στην εισβολή των Οθωμανών, αλλά ηττήθηκαν το 1371 στη μάχη του Μαρίτσα (Έβρου), όπου είναι τα σημερινά ελλαδικά σύνορα με την Τουρκία. Το 1389 ηττήθηκαν και στη μάχη του Κοσόβου.

Την Θεσσαλονίκη οι Οθωμανοί την πήραν από τους Βενετούς το 1430.
Όπως γράφει ο χρονικογράφος Φραντζής, ο ι Βυζαντινοί την είχαν πουλήσει στους Βενετούς το 1423 έναντι 50.000 δουκάτων.
Τα παραμύθια περί 2.300 χρόνων ελληνικότητας της Θεσσαλονίκης είναι ιδεολογήματα για να φουσκώνουν τα μυαλά των υπηκόων του νεοελληνικού κράτους.
Τις περιοχές νοτίως της Θεσσαλίας και τα νησιά, οι Οθωμανοί τα πήραν από τους Καταλανούς, τους Φράγκους, τους Βενετούς, τους Γενουάτες.

Την Κωνσταντινούπολη δεν την υπερασπίστηκαν σύσσωμοι ούτε οι κάτοικοί της.
Ο αυτοκράτορας Ιωάννης Η΄ Παλαιολόγος, προκειμένου να εξασφαλίσει την υποστήριξη των Δυτικών, είχε προσφέρει στον πάπα της Ρώμης την ένωση της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας με την Καθολική. Αυτό είχε εξοργίσει το ιερατείο της Κωνσταντινούπολης, που δεν μπορούσε να ανεχθεί την υποταγή στον πάπα της Ρώμης , και στράφηκε κατά της αυτοκρατορικής εξουσίας.
Καλλιεργούσε την ηττοπάθεια διαδίδοντας, ότι «είναι θέλημα θεού να πέσει η Πόλη».
Η φράση «Κρειττότερον φακιόλιον Τούρκου ή καλύπτραν Λατινική» του επιφανέστερου ανθενωτικού, Λουκά Νοταρά, έγινε σύνθημα των ανθενωτικών. Επικεφαλής των ανθενωτικών ήταν ο Γενάδιος Σχολάριος, ο οποίος μετά την άλωση αμείφθηκε από τον Μωάμεθ τον Πορθητή με τη θέση του Πατριάρχη.

Το ορθόδοξο ιερατείο, όχι μόνο δεν έχασε τα κοσμικά του προνόμια που είχε επί Βυζαντίου, αλλά αμείφθηκε για την υποβοήθηση της άλλωσης της Πόλης με την παραχώρηση και άλλων προνομίων.

Σήμερα εκείνοι που υποβοήθησαν στην πτώση της Πόλης, θρηνούν με κροκοδείλια δάκρυα για την πτώση της.
Προπαγανδίζουν και καπηλεύονται το Βυζάντιο, γιατί εκείνο με την εξουσία του επέβαλε τον χριστιανισμό στους υπηκόους του και παραχώρησε στο ιερατείο πολιτικά και κοσμικά προνόμια. Στο Βυζάντιο η εκκλησία ήταν κράτος εν κράτει.

Δικαιολογημένα λοιπόν στις μητροπόλεις και τους ναούς αναρτούν την κρατική σημαία του Βυζαντίου με το δικέφαλο αετό και το βασιλικό στέμμα με τον σταυρό. Νιώθουν ακόμα ως παρακλάδι του κράτους, και φυσικά στην Ελλάδα είναι.