Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

Γιατί και πώς δημιουργήσαμε το Ουράνιο Τόξο


Από τις αρχές της δεκαετίας του ΄90 διαμορφώθηκαν νέες ευνοϊκές συνθήκες στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κάτι που έδινε τη δυνατότητα στους καταπιεσμένους Μακεδόνες της Ελλάδας να εκφραστούν ελεύθερα και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και την αποκατάσταση των αδικιών.
Οι ευαισθητοποιημένοι Μακεδόνες είχαν να αντιμετωπίσουν δύο βασικά αίτια που παρέμεναν εμπόδιο σε αυτή την προσπάθεια. Ήταν η άγνοια και ο φόβος. Και τα δύο αίτια μπορούσαν να περιοριστούν με την ενημέρωση. Έτσι εξέδωσαν τις πρώτες μακεδονικές εφημερίδες Μογλενά και μετά Ζόρα ως βασικά εργαλεία ενημέρωσης.

Οι Μακεδόνες, αλλά και οι υπόλοιποι πολίτες οι πολίτες, σταδιακά ενημερώθηκαν ότι η Ελλάδα είχε δεσμευθεί όχι μόνο να μη συνεχίσει τις ρατσιστικές διώξεις και διακρίσεις, αλλά και να πάρει μέτρα για την προστασία των άλλων εθνικών, θρησκευτικών, πολιτιστικών κλπ, κοινοτήτων και μειονοτήτων της επικράτειά της. Το ζητούμενο πλέον ήταν να εμφανιστούν αυτές οι κοινότητες και να διεκδικήσουν οργανωμένα αυτά τα δικαιώματα.
Οι Μακεδόνες πράγματι άρχισαν να εκφράζονται ελεύθερα σε ατομικό επίπεδο, χωρίς να υφίστανται διώξεις. Οι διώκτες μας, όμως, απαντούσαν στις καταγγελίες μας στους διεθνείς οργανισμούς και την παγκόσμια κοινή γνώμη με το επιχείρημα, ότι τα αιτήματα διατυπώνονταν από μια αμελητέα μειοψηφία.

Η ικανοποίηση των αιτημάτων μας για αναγνώριση και καλλιέργεια της μακεδονικής κουλτούρας και αποκατάστασης των συνεπειών της ρατσιστικής πολιτικής, προϋπέθετε την εμφάνιση μαζικού μακεδονικού πολιτικού κινήματος.
Η μαζικοποίηση της πρώτης δημόσιας μακεδονικής πολιτικής κίνησης, της ΜΑκεδονικής ΚΙνισης Βαλκανικής Ευημερίας (ΜΑΚΙΒΕ) που δημιουργήσαμε, φάνηκε πολύ αργή και δύσκολη, κυρίως λόγω του φόβου.

Εκτιμήσαμε ότι η δημιουργία ενός εθνικού μακεδονικού κόμματος θα βοηθούσε πολύ στην κατεύθυνση αυτή. Θα έδινε την δυνατότητα στους Μακεδόνες να εκφραστούν, παρακάμπτοντας σε πρώτη φάση τον φόβο, με την μυστική ψήφο τους.
Η εμφάνιση ενός ικανοποιητικού αριθμού ψήφων, θα έδειχνε επιπλέον, ότι οι ευαισθητοποιημένοι Μακεδόνες δεν είναι μερικές δεκάδες, όπως υποστήριζαν οι διώκτες μας, αλλά τουλάχιστον μερικές χιλιάδες. Αυτό με τη σειρά του θα άλλαζε τις εντυπώσεις και θα ανέβαζε το ηθικό των καταπιεσμένων Μακεδόνων. Έτσι, ελπίζαμε ότι στις επόμενες εκλογές οι ψήφοι θα αυξάνονταν.

Εξ άλλου είχαμε και τα παραδείγματα των αλβανικών κομμάτων στη Δημ. Μακεδονίας, του ελληνικού στην Αλβανία, του τουρκικού στη Βουλγαρία, του Φλαμανδικού στο Βέλγιο, του βασικού και καταλανικού στην Ισπανία κλπ.

Η σκέψη για τη δημιουργία κόμματος πριν τις εθνικές εκλογές του 1993 εγκαταλείφθηκε λόγω του φόβου ότι θα απορριφθεί, με την ίδια λογική που απορρίφθηκε από τα αρμόδια δικαστήρια το σωματείο «Στέγη Μακεδονικού Πολιτισμού», που είχαν καταθέσει σύντροφοι της Φλώρινας. Εκ των υστέρων αποδείχθηκε ότι ακόμα και η προσφυγή στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, δεν είχε κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Εμείς είχαμε διαπράξει τα ίδια «παραπτώματα», τα οποία επικαλέστηκαν για να απορρίψουν τη «Στέγη». Ανάλογη προσπάθεια που έκαναν αργότερα οι Μακεδόνες της Βουλγαρίας για τη δημιουργία κόμματος (ΟΜΟ-ΠΙΡΙΝ) απέτυχε, καθώς τα αρμόδια δικαστήρια απέρριψαν το αίτημα, κάτι που τους ανάγκασε να προσφύγουν στα ευρωπαϊκά δικαστήρια.

Η τακτική με τη δημιουργία και αυτοαναγνώριση της ΜΑΚΙΒΕ, δεν μπορούσε να εφαρμοστεί, καθώς θέλαμε αναγνώριση και της επίσημης πολιτείας. Έτσι αρχίσαμε να διερευνούμε την πιθανότητα αναγνώρισης εθνικού κόμματος μέσω του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Κινούμενοι στην κατεύθυνση αυτή συνδεθήκαμε με την ομάδα των ευρωπαϊκών εθνοτικών κομμάτων Rainbow (Ουράνιο Τόξο).
Όσο πλησίαζαν οι ευρωεκλογές του 1994, διοχετεύαμε καταλλήλως την πληροφορία, ότι πρόθεσή μας ήταν να συμμετάσχουμε στις ευρωεκλογές ως ΜΑΚΙΒΕ σε συνεργασία με τους Οικολόγους ή κάποιο ευρωαριστερό κόμμα. Αυτό το ενδεχόμενο θα το επιδιώκαμε με ειλικρίνεια, αρκεί τα αντίστοιχα ελληνικά σχήματα να δέχονταν επίσημα την ΜΑΚΙΒΕ με τις θέσεις της.
Μία εβδομάδα πριν τη λήξη της προθεσμίας κατάθεσης των δηλώσεων των κομμάτων για τις ευρωεκλογές, αρχίσαμε συνομιλίες με τους Οικολόγους Πράσινους και με την Ανανεωτική Κομμουνιστική Οικολογική Αριστερά (Α.Κ.Ο.Α) της οποίας επικεφαλής ήταν ο Γιάννης Μπανιάς. Και τα δύο κόμματα μας εξέφρασαν τις καλές προθέσεις τους, αλλά και την δυσκολία τους να σηκώσουν τόσο μεγάλο βάρος. Παρόλα αυτά εμείς διαδίδαμε προς τα έξω, ότι θα συμμετάσχουμε στις εκλογές με κάποιο από αυτά τα κόμματα. Τελικά λίγη ώρα πριν λήξει η προθεσμία (ένα τέταρτο πριν τα μεσάνυχτα) καταθέσαμε δήλωση συμμετοχής στις ευρωεκλογές ως κόμμα με το όνομα της επίσημης ομάδας του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου «Ουράνιο Τόξο». Εκτιμήσαμε, ότι θα ήταν δύσκολο στο ανώτατο δικαστήριο να απορρίψει ένα κόμμα που είναι μέλος μιας επίσημης ομάδας του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, αλλά κι αν το κάνει η ζημιά για τους διώκτες μας θα ήταν πολύ μεγάλη, ενώ εμείς θα είχαμε όφελος με την προβολή της υπόθεσής μας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Το ανώτατο δικαστήριο της Ελλάδας απέρριψε τη συμμετοχή του «Ουράνιου Τόξου» στις ευρωεκλογές του Ιουνίου 1994. Ως δικαιολογία επικαλέστηκε το γεγονός ότι δεν είχαμε καταθέσει δήλωση ότι δεν θα καταλάβουμε την εξουσία δια της βίας. Εμείς ενεργοποιήσαμε αμέσως την γραμμή που είχαμε ετοιμάσει με την ευρωκοινοβουλευτική ομάδα. Την επόμενη μέρα η κυβέρνηση και το ελληνικό κοινοβούλιο δέχονταν τηλεγραφήματα από το ευρωκοινοβούλιο, τα οποία έλεγαν ότι το κόμμα που καταθέσαμε είναι εκπρόσωπος μιας από τις επίσημες ομάδες του ευρωκοινοβουλίου και ζητούσαν την συμμετοχή του στις ευρωεκλογές.
Οδηγήσαμε τους διώκτες μας στη θέση του «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Το ανώτατο δικαστήριο μετά από δυο μέρες συνεδρίασε εκτάκτως και ενέκρινε τη συμμετοχή του «Ουράνιο Τόξου».
Μέσα στα πολύ στενά χρονικά περιθώρια, η κυβέρνηση και οι εθνικιστικοί μηχανισμοί δεν είχαν τη δυνατότητα να μελετήσουν την περίπτωση και να ενεργήσουν όπως θα ήθελαν. Έτσι με την παραπλάνηση και τον αιφνιδιασμό, αναγκάσαμε το ελληνικό αντιδραστικό κράτος να κάνει κάτι που σίγουρα δεν ήθελε να κάνει. Να αναγνωρίσει το κόμμα μας.

Ο πολύ λίγος χρόνος που είχαμε μέχρι τις εκλογές δεν μας επέτρεψε να έχουμε καλύτερα εκλογικά αποτελέσματα. Επιπλέον παραπλάνησαν και τον κόσμο. Ενώ τα ΜΜΕ είχαν δώσει μεγάλη δημοσιότητα στην αρχική απόρριψη του κόμματος, έθαψαν κυριολεκτικά την εκ των υστέρων ανακήρυξή του.
Αλλά και κατά την επίσημη ανακοίνωση των αποτελεσμάτων μας «έφαγαν» περί τις 3.300 ψήφους. Τη βραδιά των εκλογών οι ψήφοι του Ο.Τ. δεν καταγράφονταν ξεχωριστά, αλλά είχαν «τσουβαλιαστεί» με καμιά δεκαριά άλλα κόμματα, ως «λοιπά κόμματα». Τα επίσημα αποτελέσματα για αυτά τα λοιπά κόμματα ανακοινώθηκαν δύο εβδομάδες αργότερα και έδιναν στο Ο.Τ. 7.250 ψήφους, εκ των οποίων οι 5.488 στη Μακεδονία. Αλλά ο συνολικός αριθμός των ψήφων των «λοιπών κομμάτων» υστερούσε κατά 3.300 ψήφους από εκείνον που είχαν ανακοινώσει το βράδι των εκλογών. Η περίπτωση της Πέλλας, την οποία είχαμε τη δυνατότητα να διασταυρώσουμε, έδειξε από ποιο κόμμα είχαν αφαιρεθεί εκείνες οι ψήφοι. Η νομαρχία είχε ανακοινώσει 1.601 ψήφους για το Ο.Τ., ενώ το υπουργείο Εσωτερικών ανακοίνωσε, μετά από δύο εβδομάδες, 1.350.
Η διαμαρτυρία μας σε διεθνείς οργανισμούς ανάγκασε τους αρμοδίους να μην επαναλάβουν εκείνη τη μεθόδευση.

Για τις επόμενες εκλογές δεν θα υπήρχε κανένας από αυτούς τους αρνητικούς λόγους. Στοιχειώδη σοβαρότητα αν είχε η ηγεσία του κόμματος, η εκλογική άνοδος ήταν δεδομένη. Ένα τμήμα, όμως, της ηγεσία του κόμματος επέδειξε μια ακραίας μορφής ανευθυνότητα. Το μετέτρεψε σε κόμμα που ούτε εκφράζει, ούτε εμπνέει, ούτε καν έχει την εμπιστοσύνη των Μακεδόνων και των δημοκρατικών πολιτών. Την μετατροπή αυτή την έκανε μια οργανωμένη υπό τον Π.Βοσκόπουλο μειοψηφία με μεθοδεύσεις, αιφνιδιασμούς, εκβιασμούς και δολοπλοκίες.
Επιγραμματικά μόνο θα αναφέρω (προς το παρόν) την εκλογική συνεργασία στην οποία το οδήγησε στις εκλογές του 1996 με το ακροαριστερό και αμφιλεγόμενο κόμμα της ΟΑΚΚΕ. Χωρίς καμία συζήτηση και εξουσιοδότηση από τα αρμόδια όργανα είχαν κάνει επαφές με την ΟΑΚΚΕ και είχαν αποφασίσει την κοινή κάθοδο. Επειδή, όμως, ήξεραν πολύ καλά ότι κάτω από φυσιολογικές συνθήκες δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να περάσει η πρότασή τους από το Κ.Σ., χρησιμοποίησαν την τακτική του αιφνιδιασμού και εκβιασμού. Δεν ενημέρωσαν για τις επαφές τους, που είχαν γίνει τέσσερις μήνες νωρίτερα, τα αρμόδια όργανα με σκοπό τον αιφνιδιασμό τους. Τα μέλη της Π.Γ. από την Πέλλα μεταξύ των οποίων και ο υπεύθυνος του γραφείου, που εννοείται ενημερώνει και τα άλλα μέλη του Κ.Σ., έμαθαν για τις επαφές μόλις την προηγούμενη ημέρα της συνεδρίασης. Τα μέλη του Κ.Σ., πολλά από τα οποία ενημερώθηκαν μόλις κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης, δεν είχαν τον καιρό να κάνουν τις επαφές τους με τον κόσμο μας και να πολυσκεφτούν την αποδοχή εκείνης της συνεργασίας από το εκλογικό σώμα.
Σε εκείνο το αιφνιδιασμένο Κ.Σ. του πέταξαν και έναν εκβιασμό: «Αν αρνηθούμε τη συνεργασία θα μας κατηγορήσουν ως εθνικιστές που δεν θέλουν συνεργασία με άλλα ελληνικά κόμματα και Έλληνες». Έτσι πέτυχαν οριακή πλειοψηφία.
Ενώ όλοι οι μηχανισμοί των αντιπάλων μας αγωνίζονταν να μειώσουν την εκλογική επιρροή του κόμματος, η κλίκα Βοσκόπουλου τους προσέφερε ένα μεγάλο δώρο. Οδήγησε το Ο.Τ. σε μια συνεργασία την οποία ούτε το 1% του κόσμου μας ήθελε. Το μεγαλύτερο κακό βέβαια ήταν η γελοιοποίηση της ηγεσίας του κόμματος και η απώλεια της εμπιστοσύνης.


Στη συνέχεια με τι ίδιες μεθόδους πέτυχαν και την αλλαγή του ιδεολογικοπολιτικού προφίλ του κόμματος.
Επειδή καταψηφίστηκε η πρότασή τους για αντικατάσταση του γράφοντος από τη θέση του υπεύθυνου του γραφείου και της εφημερίδας (πήρε 3 ψήφους σε σύνολο 17), απαίτησαν την αντικατάσταση του Κ.Σ.: «Ή αλλάζει το Κ.Σ. ή φεύγουμε». Προκειμένου να περισωθεί η ενότητα, πέρασε και αυτός ο εκβιασμός. Στη συνέχεια, όμως, φαίνεται πως κατάλαβαν, ότι ακόμα και να αλλάξει το Κ.Σ. δεν μπορούσαν να πετύχουν τους στόχους τους. Έτσι προχώρησαν σε άλλη μια αυθαιρεσία. Ενώ υπήρχε απόφαση που έδινε στη γενική συνέλευση μόνο το δικαίωμα εκλογής νέου Κ.Σ., αυτοί κατέθεσαν προς συζήτηση και έγκριση ένα ιδεολογικοπολιτικό μανιφέστο, το οποίο στα στοιχειωδώς σοβαρά και δημοκρατικά κόμματα θα ήθελε μακροχρόνια εσωκομματική συζήτηση και επεξεργασία από σοβαρές επιτροπές τις οποίες έχουν δικαίωμα να συγκροτήσουν μόνο τα αρμόδια όργανα. Αυτοί το έκαναν μόνοι τους και τελείως αυθαίρετα.
Το μανιφέστο συνέταξε ένα πρώην μέλος του ΚΚΕ μ-λ που ούτε Μακεδόνας είναι, ούτε έζησε ποτέ στη Μακεδονία, και κατά συνέπεια αγνοεί παντελώς την ψυχοσύνθεση, τις ευαισθησίες και τα βιώματα των Μακεδόνων.

Για να μπορέσουν να το περάσουν στη Γ.Σ., εκτός από τον εκβιασμό «ή περνάει ή φεύγουμε», έφεραν και τους φίλους και συγγενείς τους. Η πλειοψηφία δεν αντέδρασε και πάλι «χάρη της ενότητας» και του φόβου μη χάσει τα κελεπούρια. Χαρακτηριστικά αναφέρω την περίπτωση του Σ. Αναστασιάδη, που έφερε στη συνέλευση τα τρία αδέρφια του, τις γυναίκες τους, τον πατέρα του, την κόρη του και τον ανεψιό του, που τότε ήταν 15-16 χρονών, και 2-3 εργαζομένους στην εταιρία του, οι οποίοι ήταν όλοι ανεξαιρέτως πολιτικά τελείως άσχετοι.. Όταν σήκωνε το χέρι να ψηφίσει, σηκώνονταν μια ντουζίνα άλλα χέρια και μηδένιζαν τις ψήφους μιας ντουζίνας συνετών και πολιτικοποιημένων μελών.
Ήμασταν διατεθειμένοι να τους ικανοποιήσουμε την εγωϊστική επιθυμία τους να «παίξουν» και να βάλουν στο μανιφέστο τις «επαναστατικές σάλτσες» τους, αρκεί να αφαιρούσαν κάποιους όρους που θεωρούσαμε ότι θα ενοχλούσαν τον κόσμο μας και 2-3 άρθρα (σε σύνολο περίπου 70) τα οποία θεωρούσαμε ότι θα κάνουν ζημιά. Οι προτάσεις μας απορρίπτονταν οριακά με την αυθαίρετα και αντικαταστατικά διαμορφωμένη πλειοψηφία.

Όσοι δεν ήθελαν να νομιμοποιήσουν εκείνη την εξωφρενική γελοιοποίηση της οργάνωσης και είχαν στοιχειώδη πολιτική υπευθυνότητα και αυτοσεβασμό, αποχώρησαν σταδιακά χαρακτηρίζοντας τις αποφάσεις της συνέλευσης καταστατικά και πολιτικά απαράδεκτες. Τα 2/3 των μελών αποχώρησαν αθόρηβα το επόμενο διάστημα.
Αν υποθέσουμε ότι τότε δεν καταλάβαιναν που θα οδηγούσε εκείνη η πολιτική και εκείνες οι ενέργειες, η πανωλεθρία στις ευρωεκλογές του 1999 φάνηκε πολύ καθαρά που οδηγούσε. Όμως, όχι μόνο δεν έκαναν κάτι για να αλλάξουν την καθοδική πορεία του κόμματος , αλλά αντιδρούσαν και σε κάθε πρόταση αναθεώρησης του ιδεολογικοπολιτικού του προφίλ και της ανασυγκρότησής του, κάτι που συνεχίζουν να κάνουν μέχρι και σήμερα.

Αποκαλυπτικό για τον τρόπο που βλέπουν το κόμμα, είναι το σχόλιο που υπάρχει στην προηγούμενη ανάρτηση με στοιχεία «Ανώνυμος 9/8/10 – 12:28» και είναι προφανές ότι είναι κάποιου μέτοχου ή τρόφιμου της εταιρίας, που συμπυκνώνει όσα παγίως υποστηρίζουν:

«το ουράνιο τόξο είναι κόμμα που μάχεται για την αναγνώριση από το ελληνικό κράτος της μακεδονικής εθνοτικής και γλωσσικής ταυτότητας των μακεδόνων της ελλάδος.
ουδεμία ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ούτε για την διεκδίκηση ούτε πολύ περισσότερο για την εκπροσώπηση επιδιώκει.
δεν εκπροσωπεί κανέναν άλλο πλήν των μελών του, των οπαδών του και των ψηφοφόρων του.
το πόσα κατάφεραν και το πόσα δεν έκαναν αλλά μπορούσαν, το αν κάνουν πραγματικό αγώνα ή όχι αφορά τους παραπάνω , στους οποίους λογοδοτούν και κανένα άλλο.
πολύ περισότερο δεν αφορά όσους εδώ και καιρό έχουν διαφωνήσει.
ο καθένας στο δρόμο του...»

Απαραίτητη προϋπόθεση για «αναγνώριση από το ελληνικό κράτος» ήταν η μαζικοποίηση του Ουράνιου Τόξου, την οποία οι ίδιοι υπονόμευσαν από μέσα.

Λόγω του άγχους που τους δημιούργησε η απειλή την οποία εκφράζουμε για τα συμφέροντα και τους ανομολόγητους στόχους τους, κάνουν μια κυνική ομολογία.
Λένε ότι το Ο.Τ., όπως το κατάντησαν, «δεν εκπροσωπεί κανέναν άλλο πλήν των μελών του, των οπαδών του και των ψηφοφόρων του.»
Τα μέλη που απέμειναν είναι εκείνα που εμπόδισαν το κόμμα να ανταποκριθεί στον ρόλο για τον οποίο δημιουργήθηκε, εκείνα που το εκμεταλλεύονται για δικό τους όφελος και εκείνα που εκπροσωπούν την αιτία που αυτή η οργανωμένη μειοψηφία μπόρεσε να ρημάξει το Ο.Τ. από μέσα.

Το γεγονός ότι απομακρύνθηκαν τα περισσότερα από τα ιδρυτικά μέλη, όχι μόνο δεν τους προβληματίζει, αλλά και αντιδρούν πεισματικά στην προοπτική επανένταξής τους. Το ίδιο και οι οπαδοί και ψηφοφόροι που απομακρύνθηκαν. Ελάχιστοι από τους οπαδούς και ψηφοφόρους που απέμειναν είναι ικανοποιημένοι από αυτό. Οι περισσότεροι από αυτούς το κάνουν επειδή δεν υπάρχει κάτι καλλίτερο.
Εκείνοι που δημιούργησαν το Ο.Τ., το έκαναν με σκοπό να εκφράσει το σύνολο του λαού μας και των αντιρατσιστών συμπαραστατών μας. Προς εκείνους λένε επίμονα: «ο καθένας τον δρόμο του». Δηλαδή «κάντε οτιδήποτε, εκτός από το να μπήτε στα πόδια μας και να μας χαλάσετε τη δουλειά που στήσαμε».

Τώρα ήρθε η ώρα να δώσουμε τη δική μας απάντηση:
«Οι δημιουργοί του Ουράνιου Τόξου έχουν, όχι μόνο το δικαίωμα, αλλά και την υποχρέωση να ασχολούνται με αυτό, και μάλιστα πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον.
Μπήκατε στο δρόμο, που άλλοι άνοιξαν για το Ουράνιο Τόξο και το κίνημα γενικώς, γίνατε το μεγαλύτερο εμπόδιο στην πορεία του και ως τέτοιοι θα αντιμετωπιστείτε.
Τέλος θα απολογηθείτε, θέλοντας και μη, εκεί που έχετε χρέος να απολογηθείτε: στον Λαό και στην Ιστορία».

Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010

Επικίνδυνη Ανοχή σε Ρατσιστικές Επιθέσεις

ΓΙΑΝΝΙΤΣΑ - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2010

ΟΧΙ δεν είναι εικόνες από τη Ναζιστική Γερμανία της δεκαετίας του ’30. Ούτε καν η εικόνα της Αθήνας ή της Κρήτης όπου οι νεοναζί μόνο τον τελευταίο χρόνο, μέσα από τους φασιστικούς πυρήνες που ίδρυσαν (με την ανοχή - απάθεια της τοπικής κοινωνίας αλλά και την εκκωφαντική απουσία της αστυνομίας) προχώρησαν σε δεκάδες εμπρησμούς και δολοφονικές επιθέσεις σε μετανάστες και αγωνιστές κοινωνικών κινημάτων (μόνο το 2009 καταγράφηκαν επίσημα 50 δολοφονικές επιθέσεις).

Είναι η εικόνα της πόλης μας, τα Γιαννιτσά. Είναι η εικόνα της βεβήλωσης του Οθωμανικού μνημείου (Γαζί Εβρενός) από τους νεοναζί φασίστες, για δεύτερη φορά μέσα σε ένα χρόνο, φτύνοντας κατάμουτρα τον πολιτισμό της πόλης, την ίδια την κοινωνία. Στέλνουν μήνυμα ότι είναι εδώ, δεν φοβούνται τίποτα και κάνουν σαφές έτσι, πως το επόμενο διάστημα μπορούν να προχωρήσουν και σε δολοφονικές επιθέσεις εναντίον ανθρώπων, μετά τη δολοφονική επίθεση στον πολιτισμό. Επενδύουν στο φόβο, την ανοχή των Αρχών και την αδιαφορία της κοινωνίας για να χύσουν το ρατσιστικό τους δηλητήριο.
Εξάλλου εδώ και καιρό δραστηριοποιούνται καλυμμένοι μέσα από τον ΣΦΑΓ, ψαρεύοντας νέους και πλασάροντας ναζιστικά σύμβολα στις κερκίδες και ταυτόχρονα έχουν γεμίσει την πόλη με συνθήματα ξενοφοβικά, ρατσιστικά, εθνικιστικά, αδιαφορώντας πλήρως για τον αντιρατσιστικό νόμο 927/1979, σύμφωνα με τον οποίο:

«1. Οστις δημοσίως, είτε προφορικώς είτε διά του τύπου ή διά γραπτών
κειμένων ή εικονογραφήσεων ή παντός ετέρου μέσου εκ προθέσεως προτρέπει εις πράξεις ή ενεργείας δυναμένας να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ή βίαν κατά προσώπων ή ομάδος προσώπων εκ μόνου του λόγου της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής των, τιμωρείται με φυλάκισιν μέχρι δύο ετών ή με χρηματικήν ποινήν ή και διύ αμφοτέρων των ποινών τούτων.
2. Διά των εν παρ. 1 ποινών τιμωρείται και όστις συνιστά ή συμμετέχει
εις οργανώσεις, αι οποίαι επιδιώκουν ωργανωμένην προπαγάνδαν ή
δραστηριότητας πάσης μορφής τεινούσας εις φυλετικάς διακρίσεις.

Με το αρθ.39 παρ. 4 Ν.2910/2001 ΦΕΚ Α` 91/2.5.2001 Οι πράξεις που περιγράφονται στα άρθρα 1 έως 3 του Ν. 927/1979

(ΦΕΚ 139 Α) διώκονται αυτεπαγγέλτως»

Τα αντανακλαστικά της κοινωνίας μας πρέπει να αντιδράσουν γρήγορα. ΤΩΡΑ. Αύριο, όταν αρχίσουμε να μετράμε δολοφονικές επιθέσεις σε ανθρώπους, θα είναι αργά. Εάν το υποτιμήσουμε ως απλά περιθωριακό φαινόμενο, θα έχουμε διαπράξει μεγάλο λάθος. Είναι ευθύνη όλων να προστατέψουμε τον τόπο μας, τα παιδιά μας, το μέλλον μας.
mak. ger.


Παρασκευή 6 Αυγούστου 2010

To Ουράνιο Τόξο Παραφωνία του Πολιτιστικού Κινήματος


Δεν είναι και τόσο ωραίο μέσα στα ιστορικοπολιτικά ζητήματα που παρουσιάζει αυτό το μπλοκ να βάζουμε εσωτερικά ζητήματα του μακεδονικού κινήματος, αλλά δεν βρίσκω και σωστότερο τρόπο να προβάλω τις παρατηρήσεις μου.

Παραβρέθηκα και φέτος στο πανηγύρι της Μελίτης που όπως κάθε χρόνο περιλάμβανε πλούσιο πολιτιστικό πρόγραμμα. Εκείνο όμως που μου έκανε για άλλη μια φορά αρνητική εντύπωση ήταν η ανόητη και ανεύθυνη παρέμβαση του Ουράνιου Τόξου. Στον χώρο των πολιτιστικών εκδηλώσεων κάποιοι μοίραζαν επιδεικτικά εφημερίδα Νόβα Ζόρα. Δεν είμαι καθόλου αντίθετος να την μοιράζουν αλλά είμαι αντίθετος με τον τρόπο και τον τόπο που την μοίραζαν. Δηλαδή μέσα στον ίδιο χώρο των εκδηλώσεων. Την μοίραζαν σαν να παραβρίσκονταν σε φοιτητική ή πολιτική εκδήλωση. Και βέβαια μπορούσαν να αξιοποιήσουν την ευκαιρία του πανηγυριού να μοιράσουν την εφημερίδα τους αλλά να το έκαναν με πιο σωστό και κομψό τρόπο. Να έστηναν τον πάγκο τους έξω από την είσοδο του σχολείου και να την προσέφεραν σε όποιον έδειχνε ενδιαφέρον και όχι όπως μοιράζουν τα διαφημιστικά φυλλάδια των πολυκαταστημάτων. Και το μεγάλο κακό δεν είναι ο τρόπος που την μοιράζουν. Η εφημερίδα είναι ταυτισμένη στα μάτια του κόσμου της περιοχής με ανθρώπους που εκμεταλλεύονται το κίνημα για να κάνουν μπίζνες στη Μακεδονία. Αν και το περιεχόμενο της εφημερίδας είναι στο μεγαλύτερο του μέρος τετριμμένο, θεωρώ ότι είναι καλό να κυκλοφορεί. Το καλό αυτό όμως είναι πολύ μικρότερο από το κακό γεγονός ότι την εκδίδουν, την διακινούν και την εκμεταλλεύονται άτομα που έχουν χάσει την αξιοπιστία και την εκτίμηση του κόσμου μας. Με την εφημερίδα δεν μπορούν να επαναφέρουν ούτε τον μισό από τον κόσμο που διώχνουν με την συμπεριφορά τους. Και απορώ όπως και πολλοί άλλοι Μακεδόνες, δεν καταλαβαίνουν ότι έχουν γίνει ξένο σώμα για τον λαό μας και σε τι κατάσταση έχουν οδηγήσει αυτό το κόμα? Μόνο οι μπίζνες τους ενδιαφέρουν? Εκτός αν το οδήγησαν συνειδητά εκεί. Και τέλος πάντων αν δε καταλαβαίνουν οι κύριοι υπεύθυνοι, δεν υπάρχουν κάποιοι εκεί μέσα που καταλαβαίνουν? Στοιχειώδη ευθιξία αν είχαν θα είχαν αντιδράσει ή θα είχαν παραιτηθεί προ πολλού. Και από ότι διάβασα σε προηγούμενη ανάρτηση απέρριψαν την πρόταση να αναδιοργανωθεί το κόμα με την πρόσκληση όλων των παλιών. Και μόνο το γεγονός ότι κρατάνε πεισματικά το κόμα υπό τον έλεγχό τους αν και το έχουν καταξευτελίσει δημιουργεί στον κόσμο υποψίες. Ας μη λεκιάζουν τουλάχιστον τις πολιτιστικές εκδηλώσεις. Όλα αυτά με κάνουν να πιστεύω ότι ένα καινούργιο κόμα ή μια άλλη οργάνωση θα συσπειρώσει πολύ κόσμο και θα δώσει νέα ώθηση στο κίνημα. Αδέρφια Μακεδόνες πρέπει να μιλήσουμε και να αντιδράσουμε αλλιώς γι΄αυτή την κατάντια θα είμαστε υπεύθυνοι και εμείς.
28/7/10 20:51

Το παραπάνω κείμενο είναι αναδημοσίευση σχολίου της προηγούμενης ανάρτησης.



ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΚΑΡΑΤΑΣΟ

Ανώνυμε 28/7/10 20:51
Δημοσίευσα το σχόλιο σου με αρκετή καθυστέρηση, επειδή απουσίαζα.
Θα συνεχίσω να δημοσιεύω σχετικά σχόλια, γιατί θεωρώ ότι έχουμε υποχρέωση να ενημερώνουμε τον κόσμο για την εξαπάτηση και ξεδιάντροπη εκμετάλλευση των ομοεθνών μας από αυτή την τυχοδιωκτική κλίκα. Εξ άλλου όσα συνέβησαν και συμβαίνουν είναι μέρος της σύγχρονης ιστορίας. Είναι η τρέχουσα ιστορία.
Ακριβώς επειδή το θεωρώ σημαντικό, αναδημοσιεύω το σχόλιό σου και σε κύρια ανάρτηση. Αν έμενε μόνο σαν σχόλιο στην παλιά ανάρτηση, ελάχιστοι θα το διάβαζαν. Επιπλέον θεωρώ ότι είναι καλό να ξέρουν τι συμβαίνει και οι μη Μακεδόνες φίλοι μας, για να μην απορούν για την αμεληταία απήχηση αυτού του Ουράνιου Τόξου στον λαό μας.
Φέτος μπόρεσα να πάω στο πανηγύρι της Μελίτης μόνο την παραμονή και δεν είχα την ευκαιρία να συζητήσω με φίλους και συναγωνιστές. Πέρυσι, όμως, μου εξέφρασαν παρόμοιες παρατηρήσεις και ήταν θέμα συζήτησης σε αρκετά «πηγαδάκια».

Το ζήτημα που βάζεις να κάνουμε νέα οργάνωση ή νέο κόμμα δεν το θεωρώ προς το παρόν απαραίτητο.
Κάνουμε ενημερωτική δουλειά, διακινούμε εφημερίδες και βιβλία, αρθρογραφούμε στο ιντερνετ κλπ. χωρίς να μας είναι απαραίτητη η ύπαρξη οργάνωσης ή κόμματος
. Εξ άλλου μην αγνοούμε το γεγονός ότι η κακή πορεία του Ουράνιου Τόξου λειτουργεί και ως κακό προηγούμενο για τη δημιουργία νέου κόμματος.


Για τους καιροσκόπους του Ουράνιου Τόξου η προσκόλληση και εκμετάλλευση του πολιτιστικού κινήματος είναι ο μόνος τρόπος επιβίωσής τους. Στο πολιτικό κίνημα, που άλλοι δημιούργησαν με αγώνες και θυσίες, αυτοί προσκολλήθηκαν ως παράσιτα, το διέσυραν και το ξεζούμησαν. Ξέρουν πολύ καλά ότι αν κάνουν οποιαδήποτε πολιτική εκδήλωση μόνοι τους, θα φανεί η γύμνια τους.
Κατά την παρουσίαση του Αμπεσένταρ που έκαναν στη Μελίτη το 2007, κατά τη διάρκεια του πανηγυριού, στην απέναντι από τον χώρο των πολιτιστικών εκδηλώσεων αίθουσα, ήταν ολοφάνερη η αδιαφορία και περιφρόνηση του κόσμου. Το ίδιο συνέβη και με τα εγκαίνια των γραφείων στην Έδεσσα πριν ένα χρόνο, όπου ούτε ένας Εδεσσαίος δεν παραβρέθηκε.
Ακριβώς επειδή δεν μπορούσαν να παρουσιάσουν κάποια δική τους μαζική πολιτική εκδήλωση στους δημοσιογράφους που οι ίδιοι έφερναν από τη Δ. Μακεδονίας, τους οδηγούσαν σε πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Στο πανηγύρι της Μελίτης συνήθως υπάρχουν δημοσιογράφοι και αρκετοί Μακεδόνες οικονομικοί μετανάστες. Ήταν μια ευκαιρία για αυτοπροβολή (μάρκετιγκ). Αν έστηναν τον πάγκο της Νόβα Ζόρα έξω από τον χώρο των εκδηλώσεων, όπως λες, θα αποκαλύπτονταν η γύμνια τους. Το ότι προβοκάρουν αυτές τις εκδηλώσεις με την συμπεριφορά τους, δεν τους ενοχλεί καθόλου, αν και κάποιοι από αυτούς δεν αποκλείεται να το επιδιώκουν.

Για να μη θεωρηθεί ότι πουλάω πνεύμα «έξω από τον χορό», ζητώ να θυμηθούν οι παλιοί τον τρόπο με τον οποίο διακινούσαμε την «Ζόρα» και στα πανηγύρια. Μερικοί από εμάς είχαμε στον σακίδιό μας μερικές εφημερίδες και τις διακινούσαμε διακριτικά.
Βασική αρχή μας ήταν η μη ανάμειξη του πολιτικού κινήματος στο πολιτιστικό. Καθήκον του πολιτικού κινήματος ήταν η εξασφάλιση συνθηκών ελεύθερης έκφρασης του πολιτιστικού κινήματος και σε καμιά περίπτωση η ανάμειξη σε αυτό και ειδικά η εκμετάλλευσή του.


Επειδή όταν μιλάμε για εκμετάλλευση, το μυαλό πολλών πάει μόνο στην εταιρία Αναστασιάδη – Παρίση, πρέπει να πούμε ότι δεν είναι οι μοναδικοί που το κάνουν. Η οικογένεια Βοσκόπουλου είναι η πρώτη που το δίδαξε. Ο πατέρας του Π. Βοσκόπουλου έκανε αντιπαροχές και πωλούσε καταστήματα και διαμερίσματα. Στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 χρεοκόπησε και δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του προς τους επίδοξους αγοραστές οι οποίοι είχαν δώσει προκαταβολές. Η προσφυγή των εξαπατημένων αγοραστών στα δικαστήρια είχε αναγκάσει τον πατέρα του Π.Β. να αυτοεξοριστεί στην Μπίτολα και να μην επιστρέφει στη Φλώρινα, γιατί υπήρχε δικαστική απόφαση σύμφωνα με την οποία θα συλλαμβάνονταν και θα οδηγούνταν στη φυλακή.
Παρ’ όλα αυτά έστησαν στην Μπίτολα επιχείρηση εμπορίας οικοδομικών υλικών και κατασκευής και πώλησης κατοικιών. Εκεί υποστήριζαν ότι διώκονταν στην Ελλάδα επειδή ο Π.Β. έκανε αγώνα για τους Μακεδόνες!!!. Φυσικά δεν έλεγαν στον κόσμο την αλήθεια, ότι δηλαδή οι δικαστικές διώξεις είχαν προηγηθεί και οφείλονταν στην εξαπάτηση πελατών.

Η αλήθεια είναι ότι, όταν ο Π.Β. μπήκε στην οργάνωση το ’92 δεν προβληματιστήκαμε όσο έπρεπε για το πώς ένας νέος αρχιτέκτονας που ξεκινούσε τότε την επαγγελματική του καριέρα και η οικογενειακή του επιχείρηση είχε πρόσφατα χρεοκοπήσει, έδειξε τόση αυτοθυσία και εκτέθηκε «υπερασπιζόμενος τα δικαιώματα των Μακεδόνων».
Όταν μας κατάφερε το πισώπλατο χτύπημα το ΄96, ξανασκεφτήκαμε την όλη συμπεριφορά του, αλλά ήταν πλέον αργά.
Όταν εμείς είχαμε στραμμένη την προσοχή μας στο μέτωπο με τους διώκτες μας, εκείνος έκανε δημόσιες σχέσεις στα μετόπισθεν χαϊδεύοντας και κολακεύοντας τον κάθε πολιτικό τσαρλατάνο, το κάθε ψώνιο, υποβοηθώντας τον κάθε καιροσκόπο και ροκανίζοντας τους πρωτεργάτες του κινήματος. Χρησιμοποίησε έντεχνα και μεθοδικά τους αριστεριστές «επαναστάτες» και οδήγησε με μεθοδεύσεις σταλινικού τύπου το Ο.Τ. στις δικές τους καταστροφικές επιλογές, αν και ο ίδιος δεν είναι αριστερός. Οι μπίζνεσμεν του κόμματος ήταν φυσικό να συνταχθούν με αυτή την κλίκα, καθώς ο Π.Β. είχε φροντίσει όλο αυτό το διάστημα να κάνει τις διασυνδέσεις του στη Δ. Μακεδονίας.
Σταδιακά και μεδοδικά δημιουργήθηκε ένα κακοήθες καρκίνωμα μαφιόζικου τύπου. Έτσι όταν διέσυραν εκλογικά, πολιτικά και οργανωτικά το κόμμα το ’96, ελάχιστοι αντιστάθηκαν στις αυθαιρεσίες, τις μεδοδεύσεις, τους αιφνιδιασμούς και τις δολοπλοκίες τους. Όλη η δραστηριότητά τους αποσκοπούσε στο να ελέγξουν το κόμμα και να πάρουν την εφημερίδα από την Πέλλα στη Φλώρινα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που εκδότη της Νόβα Ζόρα όρισαν τον επιχειρηματία Αναστασιάδη ο οποίος είναι πολιτικά τελείως άσχετος και δεν ξέρει να γράφει ούτε το όνομά του. (Αν κάποιος νομίζει ότι τα παραλέω λόγω αγανάκτησης, μπορεί να το διαπιστώσει αυτοπροσώπως επιδιώκοντας κάποια επαφή μαζί του).

Γιατί το έκαναν αυτό?

Όταν το 1991 χρειαστήκαμε για την νομότυπη διακίνηση της εφημερίδας «Μογλενά» τον μέχρι τότε «υπεύθυνο σύμφωνα με το νόμο», Γιώργο Σίλε, γαμπρό του Αναστασιάδη, δεν τον βρίσκαμε πουθενά και ούτε κάποιος από την οικογένεια Αναστασιάδη προθυμοποιήθηκε να αναλάβει υπεύθυνος της εφημερίδας. Λόγω της έξαρσης του εθνικισμού εξαφανίστηκαν όλοι. Έτσι την εφημερίδα ανέλαβε η ομάδα της Αριδαίας.
Όταν το ΄94 χρειαστήκαμε κάποιον να πάει στην Αθήνα για την κατάθεση της δήλωσης του κόμματος, δεν βρέθηκε ούτε ένας από τους «πολλούς της Φλώρινας» και πήγε κάποιος από τους λίγους της Αριδαίας. Μια εβδομάδα αργότερα χρειάστηκε κάποιος να πάει στην Αθήνα για να καταθέσει τα πιστοποιητικά των υποψηφίων, αλλά και πάλι δεν προθυμοποιήθηκε κάποιος από τους «πολλούς της Φλώρινας» και πήγε πάλι κάποιος άλλος από τους λίγους της Πέλλας.

Η συμμετοχή των «πολλών της Φλώρινας» στην ύλη της εφημερίδας ποτέ δεν ξεπέρασε το 10%. Κι όμως ο Βοσκόπουλος από το ’94 προωθούσε την ιδέα της μεταφοράς της έδρας της εφημερίδας στη Φλώρινα, «γιατί έχουμε πιο πολλά μέλη να την δουλέψουν».
Ο πραγματικός λόγος βέβαια ήταν το γεγονός ότι η εφημερίδα, όπως και το κόμμα, είχαν καθιερωθεί στη κοινή γνώμη της Δημ. Μακεδονίας ως σύμβολα αγώνα κατάλληλα προς εμπορική εκμετάλλευση.
Και δεν αποκλείω καθόλου το ενδεχόμενο να παίχτηκε και κάποιο πολιτικό παιχνίδι εξωτερικών παραγόντων, που ήθελαν να εκτρέψουν το Ουράνιο Τόξο από την σχετικά καλή πορεία του. Έτσι με μεθοδεύσεις, δολοπλοκίες, συκοφαντίες, αιφνιδιασμούς, εκβιασμούς κλπ. επενδυμένες με πολιτικό (επαναστατικό, διεθνιστικό, ευρωπαϊκό) μακιγιάζ κατάφεραν το σκοπό τους. Σταμάτησαν την ανοδική πορεία του κόμματος, αλλά προώθησαν την ανοδική πορεία των επιχειρήσεών τους. Έτσι εκείνοι που εμπόδισαν από μέσα το κόμμα να ανταποκριθεί στο ρόλο για τον οποίο δημιουργήθηκε, χάρη στις δημόσιες σχέσεις και το κατάλληλο μάρκετιγκ έχουν δημιουργήσει μια τελείως απατηλή εικόνα στην Δ. Μακεδονίας και τη διασπορά.
Ο πατέρας Βοσκόπουλος εξαπάτησε μερικούς πελάτες του, ο γιός Βοσκόπουλος εξαπάτησε ολόκληρο λαό. Για τους μπίζνεσμεν Ανσατσιάδη, Παρίση, Ιωάννου κλπ. τα έγραψα στα σχόλια της προηγούμενης ανάρτησης «Κοινή Γλώσσα – Σχόλια για Ουράνιο Τόξο», που θα βρείτε στην ετικέτα «Ουράνιο Τόξο», στη διπλανή στήλη.

Αυτό που επισημαίνεις: «Στοιχειώδη ευθιξία αν είχαν, θα είχαν αντιδράσει ή θα είχαν παραιτηθεί προ πολλού», δείχνει τα κίνητρα και τα κριτήρια με τα οποία λειτουργούν. Στοιχειώδη υπευθυνότητα και πραγματικό ενδιαφέρον αν είχαν, θα είχαν παραιτηθεί τον Ιούνιο του 1999, οπότε φάνηκε η ζημιά που είχαν κάνει. Στην χειρότερη περίπτωση θα το είχαν κάνει μετά τις ευρωεκλογές του Ιουνίου 2009.
Όχι μόνο δεν παραιτήθηκαν, αλλά απέρριψαν και προτάσεις για ανασυγκρότηση του κόμματος με συστράτευση όλων των παλαιών και νέων μελών.
Η τετράμηνη «λευκή απεργία» του Βοσκόπουλου ήταν απλώς ένα μήνυμα προς «τα συνεταιράκια» που διανοήθηκαν ότι μπορούσαν να τον παραγκωνίσουν. Η λήξη της «λευκής απεργίας» του δείχνει ότι το συνδικάτο παραμένει αραγές. Ο σκοπός για τον οποίο κάποιοι μεθόδευσαν τον έλεγχο του κόμματος και τα κοινά συμφέροντα, φάνηκαν πιο ισχυρά από τις διαφορές τους.
Σήμερα ξέρουν πολύ καλά, ότι οι ίδιοι τους όχι μόνο δεν μπορούν να οδηγήσουν το κόμμα σε ανάκαμψη, αλλά ούτε καν να σταματήσουν την συνεχή συρρίκνωσή του. Κι όμως το κρατάνε πεισματικά κάτω από τον ασφυκτικό έλεγχό τους και είναι ευνόητο γιατί. Για κάποιους είναι η παχιά αγελάδα.
Είναι ευνόητο και το γιατί προσπαθούν να βγάλουν στο προσκήνιο κάποια νέα πρόσωπα. Ξέρουν ότι είναι φθαρμένοι και προσπαθούν να αλλάξουν την βιτρίνα τους. Εκμεταλλεύονται την άγνοια και την απειρία μερικών ή τις βλέψεις κάποιων άλλων, ειδικά εκείνων που γοητεύτηκαν από τις εμποροπολιτικές επιτυχίες τους. Κάποια από αυτά ήδη τα έχουν «κάψει».
Ευτυχώς η συμπεριφορά τους έχει προβληματίσει πολύ κόσμο και δεν είμαστε πλέον «φωνή βοώντος εν τη ερήμω» όπως ήμασταν πριν μερικά χρόνια.