Γιατί και πώς δημιουργήσαμε το Ουράνιο Τόξο

Από τις αρχές της δεκαετίας του ΄90 διαμορφώθηκαν νέες ευνοϊκές συνθήκες στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κάτι που έδινε τη δυνατότητα στους καταπιεσμένους Μακεδόνες της Ελλάδας να εκφραστούν ελεύθερα και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και την αποκατάσταση των αδικιών.
Οι ευαισθητοποιημένοι Μακεδόνες είχαν να αντιμετωπίσουν δύο βασικά αίτια που παρέμεναν εμπόδιο σε αυτή την προσπάθεια. Ήταν η άγνοια και ο φόβος. Και τα δύο αίτια μπορούσαν να περιοριστούν με την ενημέρωση. Έτσι εξέδωσαν τις πρώτες μακεδονικές εφημερίδες Μογλενά και μετά Ζόρα ως βασικά εργαλεία ενημέρωσης.

Οι Μακεδόνες, αλλά και οι υπόλοιποι πολίτες οι πολίτες, σταδιακά ενημερώθηκαν ότι η Ελλάδα είχε δεσμευθεί όχι μόνο να μη συνεχίσει τις ρατσιστικές διώξεις και διακρίσεις, αλλά και να πάρει μέτρα για την προστασία των άλλων εθνικών, θρησκευτικών, πολιτιστικών κλπ, κοινοτήτων και μειονοτήτων της επικράτειά της. Το ζητούμενο πλέον ήταν να εμφανιστούν αυτές οι κοινότητες και να διεκδικήσουν οργανωμένα αυτά τα δικαιώματα.
Οι Μακεδόνες πράγματι άρχισαν να εκφράζονται ελεύθερα σε ατομικό επίπεδο, χωρίς να υφίστανται διώξεις. Οι διώκτες μας, όμως, απαντούσαν στις καταγγελίες μας στους διεθνείς οργανισμούς και την παγκόσμια κοινή γνώμη με το επιχείρημα, ότι τα αιτήματα διατυπώνονταν από μια αμελητέα μειοψηφία.
Η ικανοποίηση των αιτημάτων μας για αναγνώριση και καλλιέργεια της μακεδονικής κουλτούρας και αποκατάστασης των συνεπειών της ρατσιστικής πολιτικής, προϋπέθετε την εμφάνιση μαζικού μακεδονικού πολιτικού κινήματος.
Η μαζικοποίηση της πρώτης δημόσιας μακεδονικής πολιτικής κίνησης, της ΜΑκεδονικής ΚΙνισης Βαλκανικής Ευημερίας (ΜΑΚΙΒΕ) που δημιουργήσαμε, φάνηκε πολύ αργή και δύσκολη, κυρίως λόγω του φόβου.
Εκτιμήσαμε ότι η δημιουργία ενός εθνικού μακεδονικού κόμματος θα βοηθούσε πολύ στην κατεύθυνση αυτή. Θα έδινε την δυνατότητα στους Μακεδόνες να εκφραστούν, παρακάμπτοντας σε πρώτη φάση τον φόβο, με την μυστική ψήφο τους.
Η εμφάνιση ενός ικανοποιητικού αριθμού ψήφων, θα έδειχνε επιπλέον, ότι οι ευαισθητοποιημένοι Μακεδόνες δεν είναι μερικές δεκάδες, όπως υποστήριζαν οι διώκτες μας, αλλά τουλάχιστον μερικές χιλιάδες. Αυτό με τη σειρά του θα άλλαζε τις εντυπώσεις και θα ανέβαζε το ηθικό των καταπιεσμένων Μακεδόνων. Έτσι, ελπίζαμε ότι στις επόμενες εκλογές οι ψήφοι θα αυξάνονταν.
Εξ άλλου είχαμε και τα παραδείγματα των αλβανικών κομμάτων στη Δημ. Μακεδονίας, του ελληνικού στην Αλβανία, του τουρκικού στη Βουλγαρία, του Φλαμανδικού στο Βέλγιο, του βασικού και καταλανικού στην Ισπανία κλπ.

Η σκέψη για τη δημιουργία κόμματος πριν τις εθνικές εκλογές του 1993 εγκαταλείφθηκε λόγω του φόβου ότι θα απορριφθεί, με την ίδια λογική που απορρίφθηκε από τα αρμόδια δικαστήρια το σωματείο «Στέγη Μακεδονικού Πολιτισμού», που είχαν καταθέσει σύντροφοι της Φλώρινας. Εκ των υστέρων αποδείχθηκε ότι ακόμα και η προσφυγή στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, δεν είχε κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Εμείς είχαμε διαπράξει τα ίδια «παραπτώματα», τα οποία επικαλέστηκαν για να απορρίψουν τη «Στέγη». Ανάλογη προσπάθεια που έκαναν αργότερα οι Μακεδόνες της Βουλγαρίας για τη δημιουργία κόμματος (ΟΜΟ-ΠΙΡΙΝ) απέτυχε, καθώς τα αρμόδια δικαστήρια απέρριψαν το αίτημα, κάτι που τους ανάγκασε να προσφύγουν στα ευρωπαϊκά δικαστήρια.
Η τακτική με τη δημιουργία και αυτοαναγνώριση της ΜΑΚΙΒΕ, δεν μπορούσε να εφαρμοστεί, καθώς θέλαμε αναγνώριση και της επίσημης πολιτείας. Έτσι αρχίσαμε να διερευνούμε την πιθανότητα αναγνώρισης εθνικού κόμματος μέσω του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Κινούμενοι στην κατεύθυνση αυτή συνδεθήκαμε με την ομάδα των ευρωπαϊκών εθνοτικών κομμάτων Rainbow (Ουράνιο Τόξο).
Όσο πλησίαζαν οι ευρωεκλογές του 1994, διοχετεύαμε καταλλήλως την πληροφορία, ότι πρόθεσή μας ήταν να συμμετάσχουμε στις ευρωεκλογές ως ΜΑΚΙΒΕ σε συνεργασία με τους Οικολόγους ή κάποιο ευρωαριστερό κόμμα. Αυτό το ενδεχόμενο θα το επιδιώκαμε με ειλικρίνεια, αρκεί τα αντίστοιχα ελληνικά σχήματα να δέχονταν επίσημα την ΜΑΚΙΒΕ με τις θέσεις της.
Μία εβδομάδα πριν τη λήξη της προθεσμίας κατάθεσης των δηλώσεων των κομμάτων για τις ευρωεκλογές, αρχίσαμε συνομιλίες με τους Οικολόγους Πράσινους και με την Ανανεωτική Κομμουνιστική Οικολογική Αριστερά (Α.Κ.Ο.Α) της οποίας επικεφαλής ήταν ο Γιάννης Μπανιάς. Και τα δύο κόμματα μας εξέφρασαν τις καλές προθέσεις τους, αλλά και την δυσκολία τους να σηκώσουν τόσο μεγάλο βάρος. Παρόλα αυτά εμείς διαδίδαμε προς τα έξω, ότι θα συμμετάσχουμε στις εκλογές με κάποιο από αυτά τα κόμματα. Τελικά λίγη ώρα πριν λήξει η προθεσμία (ένα τέταρτο πριν τα μεσάνυχτα) καταθέσαμε δήλωση συμμετοχής στις ευρωεκλογές ως κόμμα με το όνομα της επίσημης ομάδας του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου «Ουράνιο Τόξο». Εκτιμήσαμε, ότι θα ήταν δύσκολο στο ανώτατο δικαστήριο να απορρίψει ένα κόμμα που είναι μέλος μιας επίσημης ομάδας του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, αλλά κι αν το κάνει η ζημιά για τους διώκτες μας θα ήταν πολύ μεγάλη, ενώ εμείς θα είχαμε όφελος με την προβολή της υπόθεσής μας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Το ανώτατο δικαστήριο της Ελλάδας απέρριψε τη συμμετοχή του «Ουράνιου Τόξου» στις ευρωεκλογές του Ιουνίου 1994. Ως δικαιολογία επικαλέστηκε το γεγονός ότι δεν είχαμε καταθέσει δήλωση ότι δεν θα καταλάβουμε την εξουσία δια της βίας. Εμείς ενεργοποιήσαμε αμέσως την γραμμή που είχαμε ετοιμάσει με την ευρωκοινοβουλευτική ομάδα. Την επόμενη μέρα η κυβέρνηση και το ελληνικό κοινοβούλιο δέχονταν τηλεγραφήματα από το ευρωκοινοβούλιο, τα οποία έλεγαν ότι το κόμμα που καταθέσαμε είναι εκπρόσωπος μιας από τις επίσημες ομάδες του ευρωκοινοβουλίου και ζητούσαν την συμμετοχή του στις ευρωεκλογές.
Οδηγήσαμε τους διώκτες μας στη θέση του «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Το ανώτατο δικαστήριο μετά από δυο μέρες συνεδρίασε εκτάκτως και ενέκρινε τη συμμετοχή του «Ουράνιο Τόξου».
Μέσα στα πολύ στενά χρονικά περιθώρια, η κυβέρνηση και οι εθνικιστικοί μηχανισμοί δεν είχαν τη δυνατότητα να μελετήσουν την περίπτωση και να ενεργήσουν όπως θα ήθελαν. Έτσι με την παραπλάνηση και τον αιφνιδιασμό, αναγκάσαμε το ελληνικό αντιδραστικό κράτος να κάνει κάτι που σίγουρα δεν ήθελε να κάνει. Να αναγνωρίσει το κόμμα μας.

Ο πολύ λίγος χρόνος που είχαμε μέχρι τις εκλογές δεν μας επέτρεψε να έχουμε καλύτερα εκλογικά αποτελέσματα. Επιπλέον παραπλάνησαν και τον κόσμο. Ενώ τα ΜΜΕ είχαν δώσει μεγάλη δημοσιότητα στην αρχική απόρριψη του κόμματος, έθαψαν κυριολεκτικά την εκ των υστέρων ανακήρυξή του.
Αλλά και κατά την επίσημη ανακοίνωση των αποτελεσμάτων μας «έφαγαν» περί τις 3.300 ψήφους. Τη βραδιά των εκλογών οι ψήφοι του Ο.Τ. δεν καταγράφονταν ξεχωριστά, αλλά είχαν «τσουβαλιαστεί» με καμιά δεκαριά άλλα κόμματα, ως «λοιπά κόμματα». Τα επίσημα αποτελέσματα για αυτά τα λοιπά κόμματα ανακοινώθηκαν δύο εβδομάδες αργότερα και έδιναν στο Ο.Τ. 7.250 ψήφους, εκ των οποίων οι 5.488 στη Μακεδονία. Αλλά ο συνολικός αριθμός των ψήφων των «λοιπών κομμάτων» υστερούσε κατά 3.300 ψήφους από εκείνον που είχαν ανακοινώσει το βράδι των εκλογών. Η περίπτωση της Πέλλας, την οποία είχαμε τη δυνατότητα να διασταυρώσουμε, έδειξε από ποιο κόμμα είχαν αφαιρεθεί εκείνες οι ψήφοι. Η νομαρχία είχε ανακοινώσει 1.601 ψήφους για το Ο.Τ., ενώ το υπουργείο Εσωτερικών ανακοίνωσε, μετά από δύο εβδομάδες, 1.350.
Η διαμαρτυρία μας σε διεθνείς οργανισμούς ανάγκασε τους αρμοδίους να μην επαναλάβουν εκείνη τη μεθόδευση.

Για τις επόμενες εκλογές δεν θα υπήρχε κανένας από αυτούς τους αρνητικούς λόγους. Στοιχειώδη σοβαρότητα αν είχε η ηγεσία του κόμματος, η εκλογική άνοδος ήταν δεδομένη. Ένα τμήμα, όμως, της ηγεσία του κόμματος επέδειξε μια ακραίας μορφής ανευθυνότητα. Το μετέτρεψε σε κόμμα που ούτε εκφράζει, ούτε εμπνέει, ούτε καν έχει την εμπιστοσύνη των Μακεδόνων και των δημοκρατικών πολιτών. Την μετατροπή αυτή την έκανε μια οργανωμένη υπό τον Π.Βοσκόπουλο μειοψηφία με μεθοδεύσεις, αιφνιδιασμούς, εκβιασμούς και δολοπλοκίες.
Επιγραμματικά μόνο θα αναφέρω (προς το παρόν) την εκλογική συνεργασία στην οποία το οδήγησε στις εκλογές του 1996 με το ακροαριστερό και αμφιλεγόμενο κόμμα της ΟΑΚΚΕ. Χωρίς καμία συζήτηση και εξουσιοδότηση από τα αρμόδια όργανα είχαν κάνει επαφές με την ΟΑΚΚΕ και είχαν αποφασίσει την κοινή κάθοδο. Επειδή, όμως, ήξεραν πολύ καλά ότι κάτω από φυσιολογικές συνθήκες δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να περάσει η πρότασή τους από το Κ.Σ., χρησιμοποίησαν την τακτική του αιφνιδιασμού και εκβιασμού. Δεν ενημέρωσαν για τις επαφές τους, που είχαν γίνει τέσσερις μήνες νωρίτερα, τα αρμόδια όργανα με σκοπό τον αιφνιδιασμό τους. Τα μέλη της Π.Γ. από την Πέλλα μεταξύ των οποίων και ο υπεύθυνος του γραφείου, που εννοείται ενημερώνει και τα άλλα μέλη του Κ.Σ., έμαθαν για τις επαφές μόλις την προηγούμενη ημέρα της συνεδρίασης. Τα μέλη του Κ.Σ., πολλά από τα οποία ενημερώθηκαν μόλις κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης, δεν είχαν τον καιρό να κάνουν τις επαφές τους με τον κόσμο μας και να πολυσκεφτούν την αποδοχή εκείνης της συνεργασίας από το εκλογικό σώμα.
Σε εκείνο το αιφνιδιασμένο Κ.Σ. του πέταξαν και έναν εκβιασμό: «Αν αρνηθούμε τη συνεργασία θα μας κατηγορήσουν ως εθνικιστές που δεν θέλουν συνεργασία με άλλα ελληνικά κόμματα και Έλληνες». Έτσι πέτυχαν οριακή πλειοψηφία.
Ενώ όλοι οι μηχανισμοί των αντιπάλων μας αγωνίζονταν να μειώσουν την εκλογική επιρροή του κόμματος, η κλίκα Βοσκόπουλου τους προσέφερε ένα μεγάλο δώρο. Οδήγησε το Ο.Τ. σε μια συνεργασία την οποία ούτε το 1% του κόσμου μας ήθελε. Το μεγαλύτερο κακό βέβαια ήταν η γελοιοποίηση της ηγεσίας του κόμματος και η απώλεια της εμπιστοσύνης.

Στη συνέχεια με τι ίδιες μεθόδους πέτυχαν και την αλλαγή του ιδεολογικοπολιτικού προφίλ του κόμματος.
Επειδή καταψηφίστηκε η πρότασή τους για αντικατάσταση του γράφοντος από τη θέση του υπεύθυνου του γραφείου και της εφημερίδας (πήρε 3 ψήφους σε σύνολο 17), απαίτησαν την αντικατάσταση του Κ.Σ.: «Ή αλλάζει το Κ.Σ. ή φεύγουμε». Προκειμένου να περισωθεί η ενότητα, πέρασε και αυτός ο εκβιασμός. Στη συνέχεια, όμως, φαίνεται πως κατάλαβαν, ότι ακόμα και να αλλάξει το Κ.Σ. δεν μπορούσαν να πετύχουν τους στόχους τους. Έτσι προχώρησαν σε άλλη μια αυθαιρεσία. Ενώ υπήρχε απόφαση που έδινε στη γενική συνέλευση μόνο το δικαίωμα εκλογής νέου Κ.Σ., αυτοί κατέθεσαν προς συζήτηση και έγκριση ένα ιδεολογικοπολιτικό μανιφέστο, το οποίο στα στοιχειωδώς σοβαρά και δημοκρατικά κόμματα θα ήθελε μακροχρόνια εσωκομματική συζήτηση και επεξεργασία από σοβαρές επιτροπές τις οποίες έχουν δικαίωμα να συγκροτήσουν μόνο τα αρμόδια όργανα. Αυτοί το έκαναν μόνοι τους και τελείως αυθαίρετα.
Το μανιφέστο συνέταξε ένα πρώην μέλος του ΚΚΕ μ-λ που ούτε Μακεδόνας είναι, ούτε έζησε ποτέ στη Μακεδονία, και κατά συνέπεια αγνοεί παντελώς την ψυχοσύνθεση, τις ευαισθησίες και τα βιώματα των Μακεδόνων.

Για να μπορέσουν να το περάσουν στη Γ.Σ., εκτός από τον εκβιασμό «ή περνάει ή φεύγουμε», έφεραν και τους φίλους και συγγενείς τους. Η πλειοψηφία δεν αντέδρασε και πάλι «χάρη της ενότητας» και του φόβου μη χάσει τα κελεπούρια. Χαρακτηριστικά αναφέρω την περίπτωση του Σ. Αναστασιάδη, που έφερε στη συνέλευση τα τρία αδέρφια του, τις γυναίκες τους, τον πατέρα του, την κόρη του και τον ανεψιό του, που τότε ήταν 15-16 χρονών, και 2-3 εργαζομένους στην εταιρία του, οι οποίοι ήταν όλοι ανεξαιρέτως πολιτικά τελείως άσχετοι.. Όταν σήκωνε το χέρι να ψηφίσει, σηκώνονταν μια ντουζίνα άλλα χέρια και μηδένιζαν τις ψήφους μιας ντουζίνας συνετών και πολιτικοποιημένων μελών.
Ήμασταν διατεθειμένοι να τους ικανοποιήσουμε την εγωϊστική επιθυμία τους να «παίξουν» και να βάλουν στο μανιφέστο τις «επαναστατικές σάλτσες» τους, αρκεί να αφαιρούσαν κάποιους όρους που θεωρούσαμε ότι θα ενοχλούσαν τον κόσμο μας και 2-3 άρθρα (σε σύνολο περίπου 70) τα οποία θεωρούσαμε ότι θα κάνουν ζημιά. Οι προτάσεις μας απορρίπτονταν οριακά με την αυθαίρετα και αντικαταστατικά διαμορφωμένη πλειοψηφία.
Όσοι δεν ήθελαν να νομιμοποιήσουν εκείνη την εξωφρενική γελοιοποίηση της οργάνωσης και είχαν στοιχειώδη πολιτική υπευθυνότητα και αυτοσεβασμό, αποχώρησαν σταδιακά χαρακτηρίζοντας τις αποφάσεις της συνέλευσης καταστατικά και πολιτικά απαράδεκτες. Τα 2/3 των μελών αποχώρησαν αθόρηβα το επόμενο διάστημα.
Αν υποθέσουμε ότι τότε δεν καταλάβαιναν που θα οδηγούσε εκείνη η πολιτική και εκείνες οι ενέργειες, η πανωλεθρία στις ευρωεκλογές του 1999 φάνηκε πολύ καθαρά που οδηγούσε. Όμως, όχι μόνο δεν έκαναν κάτι για να αλλάξουν την καθοδική πορεία του κόμματος , αλλά αντιδρούσαν και σε κάθε πρόταση αναθεώρησης του ιδεολογικοπολιτικού του προφίλ και της ανασυγκρότησής του, κάτι που συνεχίζουν να κάνουν μέχρι και σήμερα.

Αποκαλυπτικό για τον τρόπο που βλέπουν το κόμμα, είναι το σχόλιο που υπάρχει στην προηγούμενη ανάρτηση με στοιχεία «Ανώνυμος 9/8/10 – 12:28» και είναι προφανές ότι είναι κάποιου μέτοχου ή τρόφιμου της εταιρίας, που συμπυκνώνει όσα παγίως υποστηρίζουν:

«το ουράνιο τόξο είναι κόμμα που μάχεται για την αναγνώριση από το ελληνικό κράτος της μακεδονικής εθνοτικής και γλωσσικής ταυτότητας των μακεδόνων της ελλάδος.
ουδεμία ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ούτε για την διεκδίκηση ούτε πολύ περισσότερο για την εκπροσώπηση επιδιώκει.
δεν εκπροσωπεί κανέναν άλλο πλήν των μελών του, των οπαδών του και των ψηφοφόρων του.
το πόσα κατάφεραν και το πόσα δεν έκαναν αλλά μπορούσαν, το αν κάνουν πραγματικό αγώνα ή όχι αφορά τους παραπάνω , στους οποίους λογοδοτούν και κανένα άλλο.
πολύ περισότερο δεν αφορά όσους εδώ και καιρό έχουν διαφωνήσει.
ο καθένας στο δρόμο του...»

Απαραίτητη προϋπόθεση για «αναγνώριση από το ελληνικό κράτος» ήταν η μαζικοποίηση του Ουράνιου Τόξου, την οποία οι ίδιοι υπονόμευσαν από μέσα.

Λόγω του άγχους που τους δημιούργησε η απειλή την οποία εκφράζουμε για τα συμφέροντα και τους ανομολόγητους στόχους τους, κάνουν μια κυνική ομολογία.
Λένε ότι το Ο.Τ., όπως το κατάντησαν, «δεν εκπροσωπεί κανέναν άλλο πλήν των μελών του, των οπαδών του και των ψηφοφόρων του.»
Τα μέλη που απέμειναν είναι εκείνα που εμπόδισαν το κόμμα να ανταποκριθεί στον ρόλο για τον οποίο δημιουργήθηκε, εκείνα που το εκμεταλλεύονται για δικό τους όφελος και εκείνα που εκπροσωπούν την αιτία που αυτή η οργανωμένη μειοψηφία μπόρεσε να ρημάξει το Ο.Τ. από μέσα.

Το γεγονός ότι απομακρύνθηκαν τα περισσότερα από τα ιδρυτικά μέλη, όχι μόνο δεν τους προβληματίζει, αλλά και αντιδρούν πεισματικά στην προοπτική επανένταξής τους. Το ίδιο και οι οπαδοί και ψηφοφόροι που απομακρύνθηκαν. Ελάχιστοι από τους οπαδούς και ψηφοφόρους που απέμειναν είναι ικανοποιημένοι από αυτό. Οι περισσότεροι από αυτούς το κάνουν επειδή δεν υπάρχει κάτι καλλίτερο.
Εκείνοι που δημιούργησαν το Ο.Τ., το έκαναν με σκοπό να εκφράσει το σύνολο του λαού μας και των αντιρατσιστών συμπαραστατών μας. Προς εκείνους λένε επίμονα: «ο καθένας τον δρόμο του». Δηλαδή «κάντε οτιδήποτε, εκτός από το να μπήτε στα πόδια μας και να μας χαλάσετε τη δουλειά που στήσαμε».

Τώρα ήρθε η ώρα να δώσουμε τη δική μας απάντηση:
«Οι δημιουργοί του Ουράνιου Τόξου έχουν, όχι μόνο το δικαίωμα, αλλά και την υποχρέωση να ασχολούνται με αυτό, και μάλιστα πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον.
Μπήκατε στο δρόμο, που άλλοι άνοιξαν για το Ουράνιο Τόξο και το κίνημα γενικώς, γίνατε το μεγαλύτερο εμπόδιο στην πορεία του και ως τέτοιοι θα αντιμετωπιστείτε.
Τέλος θα απολογηθείτε, θέλοντας και μη, εκεί που έχετε χρέος να απολογηθείτε: στον Λαό και στην Ιστορία».