Οι Κατπατούκοι στη Γη των Yauna Takabara - - - Το δράμα της Δράμας

Yauna Takabara ονόμαζαν οι Πέρσες τους Μακεδόνες, μας πληροφορεί συνάδελφος μπλόγκερ ο οποίος το τελευταίο διάστημα παρεμβαίνει με σχόλια στα μακεδονικά μπλογκ.
Στο «προφίλ» του αυτοπροσδιορίζεται ως «Νέος Μακεδονομάχος», προσπαθεί να αποκαλύψει την κρυπτοκομιτατζήδικη δράση μας και ότι οι Μακεδόνες που εκδιώχθηκαν από τις εστίες τους είναι Βούλγαροι, ενώ εκείνοι που παρέμειναν είναι Έλληνες.
Το περιεχόμενο και το όνομα του μπλογκ του δείχνουν ως έδρα τη Δράμα και προσφυγική καταγωγή - και μάλιστα Καππαδόκικη.

Κατπατούκα είναι η αυθεντική περσική ονομασία της χώρας που ελληνοποιημένα αποκαλούμε Καππαδοκία.
Οι Έλληνες έβαζαν την κατάληξη –ία (που σήμαινε χώρα) στις ξένες ονομασίες περιοχών. Έτσι το Κατπατούκα το έλεγαν Κατπατουκία. Αυτό με την παραφθορά του χρόνου, έγινε Καππαδοκία και για το λόγο αυτό γράφεται με δύο πι.
Κατπατούκα στα περσικά σημαίνει «χώρα των ωραίων αλόγων» και αυτή θα έπρεπε να είναι η ελληνική της ονομασία.

Η Καππαδοκία καταλάμβανε όλη την ανατολική Μικρά Ασία, από τη Συρία μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα (Εύξεινος Πόντος). Οι αρχαίοι Έλληνες και Λατίνοι συγγραφείς διέκριναν δύο Καππαδοκίες. Η μία, προς τη Συρία, ονομαζόταν Μεγάλη Καππαδοκία και η άλλη, προς τον Εύξεινο Πόντο, ονομαζόταν Ποντική Καππαδοκία.
Οι Καππαδόκες (Κατπατούκοι) αναφέρονται ως έθνος πολεμικό με στρατιωτική οργάνωση.
Τον 6ο αιώνα π.Χ. υποτάσσονται στους Πέρσες και αναμιγνύονται με αυτούς. Όμως έχουν δικό τους αυτόνομο κράτος στα πλαίσια της Περσικής αυτοκρατορίας. Κατά την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, οι Καππαδόκες την Καππαδοκίας του νότου συνθηκολογούν με αυτόν και διατηρούν την αυτονομία τους, ενώ οι Καππαδόκες του Πόντου αντιστέκονται και δεν υποτάσσονται στους Μακεδόνες (Yauna Takabara)

Το βασίλειο της Ποντικής Καππαδοκίας, γνωστό σε μας ως Βασίλειο του Πόντου, ιδρύθηκε από τον Παρθικής καταγωγής Πέρση ηγεμόνα Αριοβαρζάνη (Αριγυαβαρζάνα) το 362 π.Χ.. Οι διάδοχοί του, οι γνωστοί Μιθριδάτες (από το Mithrdad που στα περσικά σημαίνει δωρισμένος από τον Θεό Μίθρα), όπως και οι ηγεμόνες της Μεγάλης Καππαδοκίας, ήταν λάτρεις της ελληνικής παιδείας και σ΄αυτούς οφείλεται η διάδοση της Κοινής Ελληνικής γλώσσας σε όλη την περιοχή. Οι Έλληνες που είχαν εγκατασταθεί πριν τον 6ο αιώνα π.Χ. στα παράλια του Πόντου, ακόμα και να παρέμειναν όλοι εκεί, μετά την επικράτηση των Περσών αναμίχθηκαν με τους Περσοκαππαδόκες και έπαψαν να υπάρχουν ως ξεχωριστή εθνότητα. Οι σύγχρονοι Τραπεζούντιοι που ήρθαν στην Ελλάδα, για παράδειγμα, είναι τόσο απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, όσο είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων οι κάτοικοι της σύγχρονης γαλλικής Μασσαλίας, της ιταλικής Νάπολι κλπ. που ήταν επίσης αποικίες των αρχαίων Ελλήνων.
Οι κάτοικοι της Αλγερίας δεν ήταν Γάλλοι, επειδή η χώρα τους ήταν αποικία τους μέχρι το 1962. Το Χογκ Κογκ ήταν αποικία των Βρετανών από το 1842 μέχρι το 1997, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι κάτοικοί του ήταν Βρετανοί.

Από τη Μεγάλη και την Ποντική Καππαδοκία, λοιπόν, μας έφεραν τους Καππαδόκες (Πόντιους, Λαζούς, Καραμανλήδες, Τουρκόφωνους κλπ), οι οποίοι εμφανιζόμενοι πλέον ως γνήσιοι Έλληνες, αμφισβητούν το δικαίωμα σε εμάς τους Μακεδόνες να αυτοαποκαλούμαστε έτσι, γιατί δεν είμαστε, λένε, καθαροί απόγονοι των Μακεδόνων εκείνης της εποχής.
Αν ψάξουν τις ρίζες τους, θα διαπιστώσουν ότι το αυθεντικό τους όνομα και η καταγωγή είναι Κατπατούκοι και ότι αυτό που κάνω, δεν έχει σκοπό να τους μειώσει, αλλά στο να τους προσγειώσει. Δυστυχώς, μόνο όταν προσγειωθούν στην ωμή πραγματικότητα, θα σταματήσουν να μας κοιτούν υπεροπτικά, να μας αντιμετωπίζουν περιφρονητικά και να ποδοπατούν την αξιοπρέπεια και τα δικαιώματά μας. Με λίγα λόγια θα πάψουν να είναι τόσο ρατσιστές και θα σεβαστούν τον τόπο και τον λαό που τους φιλοξενεί.

Το Δράμα της Δράμας

Το μπλογκ «Yauna Takabara», άθελά του, αποκαλύπτει σε πόσο βαθιά σύγχυση βρίσκεται ο μέσος πολίτης αυτής της χώρας και με πόσο περιορισμένη κριτική ικανότητα.
Από τα βίντεο που έχει μονίμως αναρτημένα στην κύρια σελίδα του, προκύπτει ότι είναι προσφυγικής καταγωγής και μάλλον Πόντιος (Κατπατούκας).
Ενεργοποιώντας το βίντεο με το τραγούδι του Στ. Καζαντζίδη «Τσάμπασιν», καταλαβαίνουμε πόσο ελληνική ήταν η γλώσσα των Ποντίων και πόσο ελληνικά ήταν τα ονόματα των ποντιακών χωριών που το μοιρολόϊ λέει πως
καταστράφηκαν: Τσάμπασιν, Ορτούς, Παρχάρ, Τσαμλούκ, Καρακιολ.

Στην πρόσφατη ανάρτησή του (12 Απριλίου 2010) προβάλει ως παράδειγμα «Μακεδονομάχου», που, όπως γράφει:
«Ό κυριότερος μυστικός πράκτωρ του [μητροπολίτη] Χρυσοστόμου, μέσα στις τουρκικές υπηρεσίες της Δράμας, ήταν ό Νικήτας Δρακόπουλος, αξιωματικός της Τουρκικής Χωροφυλακής.»
Λέει, λοιπόν, ο Δρακόπουλος:
«Συγκρότησα αμέσως το απόσπασμα μου και πήρα μαζί μου πιστούς σε μένα Τουρκαλβανούς καθώς και άλλους Χωροφύλακες πού είχα προστατεύσει ως Αξιωματικός στη Δράμα.
Έτσι, οι περισσότεροι άνδρες του αποσπάσματος ήσαν αφοσιωμένοι σε μένα.
…τράβηξα για το Σκρίτζοβο, πού ήταν τότε φωλιά κομιτατζήδων». Τελικά «εξοντώθηκε ολόκληρη συμμορία από Βουλγάρους.»

Το Σκρίτζοβο, που μετονομάστηκε βιαίως σε Σκοπιά, ήταν καθαρά μακεδονικό χωριό στα σύνορα των νομών Δράμας-Σερρών, και οι «κομιτατζήδες» που αναφέρονται, είναι τα αντάρτικα σώματα της ΕΜΕΟ που αγωνίζονταν για την απελευθέρωση της Μακεδονίας από τον οθωμανικό ζυγό.
Αυτοί, λοιπόν, που υπονόμευαν τον απελευθερωτικό αγώνα της Μακεδονίας σε συνεργασία με τις δυνάμεις κατοχής, χαρακτηρίζονται «Μακεδονομάχοι». «Νέος Μακεδονομάχος» αυτοχαρακτηρίζεται και ο μπλόγκερ Yauna Takabara.
Για να καταλάβουμε τον παραλογισμό της χρήσης του όρου, δεν έχουμε παρά να δούμε την χρήση ενός άλλου παρόμοιου όρου.
Ως εικονομάχοι χαρακτηρίζονται εκείνοι που κατά τον 8ο – 9ο αιώνα μάχονταν να διώξουν τις εικόνες από τους χριστιανικούς ναούς. Για τον ίδιο λόγο ακριβώς, εκείνοι που αγωνίστηκαν για να διώξουν (ή να υποτάξουν) τους Μακεδόνες από τη Μακεδονία, σωστά ονομάζονται «μακεδονομάχοι». Εικονομάχοι ήταν εκείνοι που μάχονταν κατά των εικόνων και αντίστοιχα Μακεδονομάχοι ήταν εκείνοι που μάχονταν κατά των Μακεδόνων.

Ο Yauna Takabara και το μπλογκο-συνδικάτο τους ξέρουν πως δύσκολα θα μπορέσουν να διώξουν κι άλλους Μακεδόνες από τον τόπο τους. Έτσι έχουν αποδοθεί σε έναν αγώνα τρομοκράτησης και ιδεολογικοπολιτικής κηδεμονίας τους.

Στις αμέσως δύο προηγούμενες αναρτήσεις του, ο Κατπατούκας «Yauna Takabara», άθελα του φαντάζομαι, λέει τα πράγματα με το όνομά τους:
«Τετάρτη, 07 Απριλίου 2010
Μακεδόνες από την Καλή Βρύση Δράμας.
Παρασκευή, 09 Απριλίου 2010
Mακεδονική Παράδοση Καλής Βρύσης: «Αναστάσιμη» δέηση στον Βάκχο

Η Καλή Βρύση είναι πράγματι ένα από τα μακεδονικά χωριά της Δράμας. Πριν το 1926 λεγόταν Γκόρεντσι (Горенци) και οι κάτοικοί του ήταν όλοι, όπως σωστά τους αναφέρει ο μπλόγκερ, Μακεδόνες.
Το 1913 είχε 874 κατοίκους. Μετά το 1923 εγκατέστησαν στο χωριό και μερικούς πρόσφυγες (51 οικογένειες- 211 ψυχές), αλλά η εν λόγω «Μακεδονική Παράδοση» είναι των γηγενών. Σωστά αναφέρει και τις παραδόσεις τους ως Μακεδονικές. Μέρος των Μακεδονικών παραδόσεών τους, φυσικά, ήταν και τα μακεδονικά παραδοσιακά τους τραγούδια και η γλώσσα τους.

Κατά τον Β’ Βαλκανικό Πόλεμο, ένα μέρος των κατοίκων έπεσε θύμα της εθνοκάθαρσης του ελλαδικού στρατού και κατέφυγε στη Μακεδονία του Πιρίν (Βουλγαρία). Αλλά και κατά τον Β’ Παγκόσμιο, όπως και κατά τον Εμφύλιο, πολλοί κάτοικοι αναγκάστηκαν να το εγκαταλείψουν και δεν επιτράπηκε ο επαναπατρισμός τους.
Μακεδονικά είναι και τα γύρω χωριά Γκάμπροβο (Καλιθέα), Μπούρσοβο (Ανθοχώρι), Ροσίλοβο (Χαριτωμένη), Γκραμένιτσα (Γραμμένη), Προσοτσάν (Προσοτσάνη) κλπ. Λίγο πιο βόρεια είναι και το Ντόλνο και Γκόρνο Μπρόντι (Κάτω και Άνω Βροντού) από όπου, όπως έχω ακούσει χωρίς να είμαι βέβαιος, καταγόταν η μητέρα του Καραμανλή του γέρου.

Το Горно Броди (Γκόρνο Μпρόντι – Άνω Βροντού) που είναι το τελευταίο χωριό του Ν.Σερρών προς το Зрново (Ζ΄ρνοβο- Κάτω Νευροκόπι), ήταν ένα καθαρά μακεδονικό χωριό άνω των 5.000 κατοίκων.
Μετά την καταστροφή του Κιλκίς και των γύρω χωριών, τον Ιούνιο του 1913, από τον ελλαδικό στρατό, οι κάτοικοι των μακεδονικών χωριών, ειδικά εκείνων που συμμετείχαν στον μακεδονικό απελευθερωτικό αγώνα, πανικοβλήθηκαν και εγκατέλειψαν τις εστίες τους.
Το ίδιο έκαναν και οι κάτοικοι του Γκόρνο Μπρόντι, οι οποίοι κινήθηκαν προς τα βόρεια. Έτσι στο τέλος του 1913 είχαν μείνει περίπου 800. Περί τους 350 από εκείνους που έφυγαν, επέστρεψαν στο χωριό μόλις ηρέμησαν τα πράγματα.

Η Συνθήκη του Νεϋγί (1919) προέβλεπε την προαιρετική ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας.
Όσοι ένιωθαν Βούλγαροι έπρεπε να μεταναστεύσουν στη Βουλγαρία.
Μέχρι το τέλος του 1923 ελάχιστες μακεδονικές οικογένειες είχαν μεταναστεύσει και αυτές λόγω του κινδύνου για τη ζωή τους.
Στις 27 Ιουλίου 1924 ένα παραστρατιωτικό απόσπασμα έκανε μια επιδρομή στα διπλανά από τη Βροντού μακεδονικά χωριά Трлис (Τ΄ρλις - Βαθύτοπος) και Капа Ќој (Κάπα Κιόϊ - Κατάφυτο) και σκότωσε 17 αθώους πολίτες.
Αυτό προκάλεσε μεγάλο πανικό σε όλα τα γύρω χωριά, οι κάτοικοι των οποίων μέσα σε μια νύχτα εγκατέλειψαν τις εστίες τους και κατέφυγαν στη Βουλγαρική Μακεδονία του Πιρίν. Μεταξύ αυτών ήταν και σχεδόν όλοι οι κάτοικοι της Άνω και κάτω Βροντού.

Αυτή την εγκληματική πολιτική, οι απατεώνες Μακεδονοφάγοι την παρουσιάζουν ως προαιρετική εγκατάληψη των εστιών τους, «επειδή είχαν Βουλγαρική συνείδηση». Η μοναδική συνείδηση που τους έκανε να φύγουν ήταν η «συνείδηση» του κινδύνου για τη ζωή τους.
Ο τέως πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ. Καραμανλής είχε μητέρα Μακεδόνισσα και πατέρα Καππαδόκη (Κατπατούκα). Αν οι συγχωριανοί της μητέρας του ήταν Βούλγαροι, τότε και αυτός ήταν Βουλγαροκαππαδόκης.
Πάντως ένα είναι δεδομένο: ήταν τόσο δηλητηριασμένο το πνεύμα του και η ψυχή του με εθνορατσιστικό δηλητήριο, που τον έκανε όχι μόνο αδιάφορο για τις διώξεις κατά των ομογενών της μητέρας του, αλλά και διώκτη τους.
Οι κόλακές του υποστηρίζουν ότι «αποκατέστησε τη δημοκρατία στην Ελλάδα». Η ίδια η πραγματικότητα, όμως, λέει, ότι ήταν ένας από εκείνους που εμπόδισε την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη Μακεδονία.

Ο αγώνας μας για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας είναι μέρος του αγώνα μας για την αποκατάσταση της αξιοπρέπειας και της πραγματικής δημοκρατίας για τους Μακεδόνες.
Είναι η απόδοση του ελάχιστου φόρου τιμής που οφείλουμε στη μνήμη των προγόνων μας που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για ελευθερία και δημοκρατία. Φόρος τιμής για τα θύματα του ελλαδικού εθνορατσισμού στη Δράμα, τις Σέρρες, το Κιλκίς και σε όλη τη Μακεδονία.