Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

Επέτειος της Μακεδονικής Επανάστασης του 1822


Η 22α Απριλίου 2010 είναι η 188η επέτειος της Επανάστασης του 1822 στη Μακεδονία.
Είναι γνωστή ως επανάσταση του Βερμίου, λόγω του γεγονότος ότι επίκεντρό της ήταν το όρος Βέρμιο.
Είναι γνωστή επίσης και από το Ολοκαύτωμα της Νάουσας, που ολοκληρώθηκε στις 22 Απριλίου 1822.

Η Επανάσταση άρχισε στις αρχές Φεβρουαρίου 1822. Οι επαναστάτες κατέλαβαν τη Νάουσα και τα γύρω χωριά και στις 21 Φεβρουαρίου μπήκαν στη Βέροια. Αποχώρησαν, όμως, από αυτήν, γιατί πληροφορήθηκαν πως οι κατακτητές συγκέντρωσαν μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις και θεώρησαν σκόπιμο να μη τις αντιμετωπίσουν σε πεδινό έδαφος, αλλά να τις παρασύρουν σε ορεινό.
Έτσι τις περίμεναν στην περιοχή της Μονής Δοβρά (Ντόμπρα Μογκρόντιτσα – Добра Богродица), περί τα 5 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Βέροιας.
Εκεί, όχι μόνο τις απέκρουσαν, αλλά και προκάλεσαν σ΄αυτές πολύ μεγάλες απώλειες.. Αυτό εξαγρίωσε τις οθωμανικές αρχές και ανάγκασε τον Eμπού Λουμπούτ πασά της Θεσσαλονίκης, να ηγηθεί ο ίδιος μεγάλου εκστρατευτικού σώματος κατά των εξεγερμένων.
Στα τέλη Μαρτίου 1822 άρχισαν την π
ολιορκία της Νάουσας. Οι επαναστάτες, όχι μόνο απέκρουαν τις συνεχείς επιθέσεις, αλλά με αντεπιθέσεις προκαλούσαν μεγάλες απώλειες στους κατακτητές. Ο αγώνας, όμως, ήταν άνισος και βοήθεια δεν ήρθε από πουθενά.
Στις 18 Απριλίου 1822 δημιουργήθηκε η πρώτη ρωγμή στην άμυνα της πόλης. Μανιασμένοι οι Τούρκοι όρμησαν μέσα σκορπίζοντας παντού τον όλεθρο και την καταστροφή. Η άμυνα συνεχίστηκε στους δρόμους και τις γειτονιές της πόλης.
Στις 21 Απριλίου οι επαναστάτες πραγματοποίησαν ηρωική έξοδο και κατάφεραν να φυγαδεύσουν πολλά γυναικόπαιδα προς τον Άγιο Νικόλαο.
Την επόμενη μέρα, η αντίσταση των επαναστατών κάμφθηκε. Όσοι εγκλωβίστηκαν, αντιμετώπισαν την μανία των κατακτητών.

Η πτώση 13 νέων γυναικών μαζί με τα μωρά τους στον καταρράκτη της Αράπιτσας, είναι ένα από τα πιο τραγικά και αξιοθαύμαστα γεγονότα, που δείχνουν τη βαρβαρότητα του κατακτητή και τον αυτοσεβασμό μέχρι αυτοθυσίας της Μακεδόνισας μητέρας.

Η επανάσταση είναι πολύ γνωστή και προβεβλημένη. Ελάχιστα γνωστή παραμένει όμως η σύνθεση των επαναστατικών δυνάμεων και η ταυτότητα των χωριών που καταστράφηκαν μαζί με τη Νάουσα. Παρόλο που έχουμε αναφερθεί σ’ αυτούς, θεωρούμε ότι έχουμε χρέος να το ξανακάνουμε ως απότιση φόρου τιμής σε εκείνους τους επαναστάτες και τα θύματα που θυσίασαν τη ζωή τους για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια.

Η Νάουσα ήταν μια από μια από τις πιο χαρακτηριστικές μακεδονικές κωμοπόλεις εκείνης της εποχής, της οποίας οι κάτοικοι στην συντριπτική τους πλειψηφία ήταν μακεδονικής καταγωγής. Το όνομά της ήταν Νιάουστα (Нјауста) ή Νέγκους (Негуш). Το όνομά της είναι βέβαια μακεδονικό, αλλά δεν είναι γνωστό από πού ακριβώς προέρχεται. Πιθανότατα είναι σύνθετες λέξεις.

Να (На) στα μακεδονικά σημαίνει στη ή στο. Ούστα (Уста) σημαίνει στόμιο. Δηλαδή Να ούστα, σημαίνει, «στο στομιο». Γκούσα (Гуша), σημαίνει «το βάθος του λαιμού». Να γκούσα, σημαίνει «στο βάθος του λαιμού».
Επειδή η θέση της πόλης πράγματι βρίσκεται «στο στόμιο» (Να ούστα) του «λαιμού» στον οποίο καταλήγει η χαράδρα του ποταμού Αράπιτσα, πιθανότατα ο αρχικός οικισμός να αποκαλούνταν Νάουστα. Η θέση «στο βάθος του λαιμού» (Να γκούσα, που παραφθάρηκε σε Νέγκους) πιθανότατα ήταν ο άλλος οικισμός.
Η πόλη, λοιπόν, που προέκυψε από τη σταδιακή συνένωση των δύο οικισμών, ήταν τελείως φυσικό να αποκαλείται με τα δύο ονόματα. Ελληνικό, πάντως, σίγουρα δεν είναι, καθώς και όλα τα γύρω χωριά είχαν μακεδονικές ονομασίες. Το όνομα Νάουσα δόθηκε στην πόλη μετά το 1913, επειδή το Νάουστα ταιριάζει με αυτό της Νάουσας της Πάρου.


Τα γύρω από τη Νάουσα χωριά, που επίσης καταστράφηκαν, αλλά δυστυχώς ελάχιστα μνημονεύονται, είναι τα: Γκόρνο Γκραμαντίκοβο (Άνω Γραμματικό), Ντόλνο Γκραμαντίκοβο (Κάτω Γραμματικό), Όσλιανι (Αγία Φωτεινή), που ανήκουν στο Ν. Πέλλας, Κουτσούφλιανι (Άγιος Παύλος), Ντραζίλοβο (Μεταμόρφωση), Φέτιτσα (Πολλά Νερά), Ράμνιτσα (δεν ξανακατοικήθηκε), Γκόρνο Σέλο (Άνω Βέρμιο), Ντόλνο Σέλο (Κάτω Βέρμιο – το Σέλο έγινε Σέλι και με αυτό το όνομα είναι γνωστό το χιονοδρομικό κέντρο της Βέροιας), Χοροπάν (Στενήμαχος), Μαρούσα – Ντόλιανι (Κουμαριά), Ιαβόρνιτσα (Τρίλοφον-Νέα Κούκλενα), Σούβα Λιβάντα (Ξιρολίβαδον), Τσόρνοβο (Φυτία), Ντόμπρα (Καλή Παναγιά), Κούμανιτς (Κομνήνιο), Ντόλνα Λούζιτσα (Τριπόταμος), Γκόρνα Λούζιτσα (Άνω Τριπόταμος), Τόπλιανι (Γεωργιανοί), Τσαρκόβιανη (Άγιος Ιωάννης-Μικρή Σάντα), Καρατάσι (Μαυροδένδρι). Δηλαδή σχεδόν όλα τα χωριά μεταξύ Βέροιας και Έδεσσας.

Τα τοπωνύμια μέσα και γύρω από την πόλη επίσης δεν ήταν ελληνικά, όπως Αράπιτσα, Μπάταν, Στουπάνοι κλπ. Η περιοχή όπου είναι ο αρχαιολογικός χώρος της Σχολής του Αριστοτέλη, ακόμα και σήμερα ονομάζεται Ισβόρια (ίσβορ στα μακεδονικά είναι η πηγή). Οι κάτοικοι είχαν ως μητρική γλώσσα τη μακεδονική και τη βλάχικη και αρκετοί από αυτούς γνώριζαν και την ελληνική.

Αλλά και τα χωριά του κάμπου της Νάουσας, για τα οποία επίσης υπάρχουν πληροφορίες που λένε ότι καταστράφηκαν, δεν είχαν ελληνικά ονόματα, ούτε ήταν ελληνόφωνα. Τσαρμαρίνοβο (Μαρίνα), Γιανάκοβο (Γιαννακοχώρι), Γκολίσανι (Λευκάδια), Κοπάνοβο (Κοπανός), Ντόλνο Κοπάνοβο (Χαρίεσα), Μινόστιτσα (Μονόσπιτα), Γιάντσιστα (Άγιος Γεώργιος), Βέστιτσα (Αγγελοχώρι) κλπ.
Οι κάτοικοι και αυτών των χωριών μέχρι το 1912 μιλούσαν αποκλειστικά τη μακεδονική.


Το ίδιο συνέβαινε και με τα ορεινά χωριά της Βέροιας, όπως και νότια αυτής. Η Βεργίνα λεγόταν Κούτλες, το Αιγίνιο νοτιότερα (στο Ν. Πιερίας) λεγόταν Λιμπάνοβο κλπ.
Ελληνικά μιλούσαν τα χωριά νοτιοανατολικά της Βέροιας, γύρω από το Γιδά (Αλεξάνδρεια), και γι’ αυτό η περιοχή ονομαζόταν Ρουμλούκι.

Ακριβώς επειδή αποκαλούνταν Ρωμιοί και όχι Έλληνες, η περιοχή αποκαλούνταν Ρουμλούκι (Ρουμ-μιλιέτ – Ρωμιοί).
Το γιατί δεν συμμετείχαν στην επανάσταση, και κατά συνέπεια δεν καταστράφηκαν, οφείλεται κυρίως στο ρόλο που έπαιζαν τα όργανα του Πατριαρχείου, τα οποία συνιστούσαν στους Ρωμιούς «δουλικήν υπακοήν εις τους κρατούντας».


Μετά την καταστροφή της Νάουσας, την εξόντωση πολλών επαναστατών, τον εξανδραποδισμό οικογενειών, την ηρωϊκή πτώση στους καταρράκτες της Αράπιτσας, οι Οθωμανοί έκαναν κάτι που συνήθιζαν σε τέτοιες περιπτώσεις, προκειμένου να διασπάσουν την ενότητα των επαναστατημένων περιοχών. Εγκατέστησαν στην πόλη, εκτός από μερικές τουρκικές οικογένειες, και αρκετές οικογένειες ελληνόφωνων και μακεδονόφωνων, πιστών στο Πατριαρχείο και το Σουλτάνο.
Σ’ αυτές παραχώρησαν ως τσιφλίκια τα αγροκτήματα, τους μύλους, τα νεροπρίονα και τα μπατάνια που αφαίρεσαν από τους ντόπιους, τα οποία αργότερα εξελήχθηκαν σε ηλεκτρογεννήτριες και βιομηχανίες.
Είναι εκείνη η κατηγορία των Ρωμιών τους οποίους ο Αδαμάντιος Κοραής ονόμαζε Τουρκοπρίγκιπες. Επιπλέον ανάγκασαν τους περισσότερους κατοίκους των γύρω επαναστατημένων και καταστραμμένων χωριών να εγκατασταθούν στην πόλη ή στον κάμπο και να μεταβληθούν σε κολίγους.

Οι Μακεδόνες εκείνοι κολίγοι δημιούργησαν το έθιμο «Γενίτσαροι και Μπούλες». Με σατιρικό τρόπο έκαναν κριτική στους γενίτσαρους Ρωμιούς που εγκατέστησαν στον τόπο τους οι Οθωμανοί.
Υπ’ όψη ότι το έθιμο ήταν υπό διωγμό από τους δεσποτάδες.

Εκείνοι οι γενίτσαροι, την εποχή του Ίλιντεν, θα αποτελέσουν τους συνεργάτες των κατακτητών και στη συνέχεια τους Γκρεκομάνους συνεργάτες των λεγόμενων μακεδονομάχων.
Έναν από εκείνους, τον Ντόνε Μίγγα (έτσι τον αναφέρει η έκθεση του ελληνικού προξενείου Θες/νίκης και όχι Αντώνιο Μίγγα, και το όνομά του σαφώς δεν είναι ελληνικό), τον κρέμασαν οι Μακεδόνες επαναστάτες μαζί με τον Άγρα.

Ηγέτες της επανάστασης ήταν ο Τάσος Καρατάσος και ο Αγγελής Γάτσος, ενώ επιτελικό ρόλο έπαιξε ο προύχοντας Ζαφειράκης.
Ο αρχιστράτηγος Καρατάσος κατάγεται από τη Ντόμπρα, που στα μακεδονικά σημαίνει «Καλή» και το 1926 μετονομάστηκε σε Καλή Παναγιά. Πήρε το όνομά της από το μοναστήρι της Ντόμπρα Μπογκρόντιτσα (Добра Богродица), που βρίσκεται περί τα πέντε χιλιόμετρα βόρεια της Βέροιας. Το Μπογκρόντιτσα (Θεοτόκος) καταργήθηκε, ενώ το Ντόμπρα πήρε την ελληνοποιημένη παραφθορά Δοβρά. Έτσι προέκυψε η Μονή Δοβρά και ο Δήμος Δοβρά στον κάμπο της Νάουσας με έδρα τη Γιάντσιστα (Άγιος Γεώργιος).

Ο υπαρχηγός, Αγγελής Γάτσος, κατάγεται από το Σαρακίνοβο (Σαρακηνοί Αλμωπίας – Ν.Πέλλας). Το όνομά του ήταν Άγγελ ή Γκέλε Γκάτσοβ και στο χωριό του, όπως και σε όλα τα χωριά του Ν. Πέλλας από όπου είχε δημιουργήσει το σώμα του, κανένα δεν είχε ως μητρική του γλώσσα τα ελληνικά πριν το 1912.
Την επανάσταση του Βερμίου την ονόμασαν ελληνική πολύ αργότερα οι παραχαράκτες της ιστορίας.

Μετά την καταστολή της εξέγερσης οι Καρατάσος και Γάτσος συγκρότησαν σώμα τριακοσίων περίπου (κατ΄άλλους πολύ περισσότερων) μαχητών και πήγαν στη Ρούμελη και το Μoριά, όπου αγωνίστηκαν μέχρι το τέλος της επανάστασης.
Ελληνόφωνος οπλαρχηγός, όπως και σώμα ελληνοφώνων από τη Μακεδονία, που να πήγε να βοηθήσει τους επαναστατημένους Γραικούς, δεν αναφέρεται απολύτως πουθενά.

Σε όλη την νεοελληνική βιβλιογραφία, τις εγκυκλοπαίδειες, τα δημοσιεύματα, τις επετειακές εκδηλώσεις κλπ. οι Καρατάσος, Γάτσος και οι μαχητές των σωμάτων τους αποκαλούνται σκέτα Μακεδόνες, χωρίς απολύτως κανέναν άλλο προσδιορισμό. Πουθενά δεν τους λένε «Σλάβους», «Βούλγαρους», «Βουλγαρόφωνους», «Βουλγαρομακεδόνες», «Σλαβόφωνους», «Σλαβομακεδόνες», «Σκοπιανούς» ή οτιδήποτε άλλο.
«Σλαβόφωνους» τους λένε οι σύγχρονοι θιασώτες του «ελληνισμού», όταν θέλουν να υποστηρίξουν ότι οι «σλαβόφωνοι» Μακεδόνες είχαν ελληνική συνείδηση.
Για να γίνουν πειστικοί αναφέρουν ως παράδειγμα τους Καρατάσο και Γάτσο.


Ένα άλλο χοντρό ψέμα που λένε γι’ αυτούς, είναι ότι πολέμησαν για την Ελλάδα. Αποκρύπτουν συνειδητά, ότι εκείνη την εποχή κράτος Ελλάδα δεν υπήρχε, ότι ο αγώνας εκείνος ήταν πανβαλκανικός και όλοι οι βαλκάνιοι επαναστάτες αλληλοβοηθιούνταν.
Κατά την επανάσταση του 1821 στην Ελλάδα συμμετείχαν και Βούλγαροι, Σέρβοι (με τον Χατζηχρήστο), Βλάχοι, Αλβανοί, Ρουμάνοι κ.α.

Ο Τ.Καρατάσος μαζί με τον Βλάχο Γιωργάκη Ολύμπιο λίγα χρόνια νωρίτερα είχαν συμμετάσχει με μακεδονικό σώμα στην εξέγερση της Σερβίας.
Μακεδονικό σώμα με επικεφαλής το Γιωργάκη Ολύμπιο και το Μακεντόνσκι (και τα δύο είναι ψευδώνυμα) είχε συμμετάσχει στην εξέγερση στη Μολδοβλαχία.
Εκεί σκοτώθηκε ο Ολύμπιος και οι Βλάχοι της περιοχής συμμετείχαν στην εξέγερση της Νάουσας υπό την ηγεσία του Καρατάσου και του Γάτσου.



Πως τίμησε η Ελλάδα τους Επαναστάτες της Νάουσας;

Καταθέτω πρώτα τις περσινές παρατηρήσεις ενός Ναουσαίου, που μάλιστα δεν ανήκει στο κίνημά μας.

«Το ολοκαύτωμα και η ιστορία της Νάουσας - του Νίκου Σπάρτση (ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΑ ΝΕΑ)

Δευτέρα, 30 Μάρτιος 2009
Η παραδοχή της προδοσίας της επανάστασης της Νάουσας είναι μονόδρομος, για την αναγνώριση της ιστορία της και του ολοκαυτώματος. Δεν είναι δυνατόν να θεωρείται ολοκαύτωμα μόνο η θυσία των 13 γυναικών στους Ζντουμπάνους, όπως μέχρι σήμερα γίνεται και να αγνοούνται άλλα γεγονότα.
ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ ΝΑΟΥΣΗΣ” όπου στις σελίδες 181, 197, 198, 199, 216, 217, 218, 220 και 221 σαφέστατα αναφέρεται στην προδοσία Μάμαντη.

2. Αγνοούνται οι 1241 σφαγμένοι στο Κιόσκι, οι πάρα πολλοί σκοτωμένοι, οι πουλημένοι σε σκλαβοπάζαρα, πέρα από την καταστροφή και λεηλασία εκκλησιών, σπιτιών και περιουσιών. Το ολοκαύτωμα κουκουλώνεται όταν γιορτάζουμε μόνο τη θυσία των 13 γυναικών στους Ζντουμπάνους.


3. Οι 1241 σφαγμένοι στο Κιόσκι θεωρούνται προδότες, δειλοί, ανίκανοι και άχρηστοι, (δεν κάνει λεν να μιλάμε για προδοσία), και ας πέθαναν αυτοί σαν εθνομάρτυρες προτιμώντας τη σφαγή από την αλλαξοπιστία για να γλιτώσουν το κεφάλι τους.


4. Αγνοήθηκαν τελείως μέχρι σήμερα και τα οστά των σφαγμένων στο Κιόσκι, των σκοτωμένων στον Αγιώργη και αλλού. Το τραγικό είναι ότι βρέθηκαν 3 φορές και περιφρονήθηκαν, ενώ από αυτά βγήκε η ελευθερία όπως λέει ο Εθνικός μας Ύμνος.


5. Διατηρείται ακόμη η αντιπαλότητα Μάμαντη – Ζαφειράκη που τότε κατέληξε σε ολοσχερή καταστροφή της Νάουσας, για την επιδίωξη του Μάμαντη να γίνει δήμαρχος, όπως και έγινε (1822-1826) σε μια πόλη με χαλάσματα και πόνο και μέχρι σήμερα να σκεπάζονται με λήθη τα οφέλη του ολοκαυτώματος.


6. Ξεχάστηκαν σχεδόν, ή ελάχιστα αναφέρονται στην Ελληνική ιστορία και η επανάσταση της Νάουσας και οι μεγάλες προσφορές των Ναουσαίων Καρατασαίων, Γάτσου και άλλων 1500-2000 πολεμιστών σε διάφορα μέτωπα στη Νότιο Ελλάδα. Η όλη ιστορία μας αναφέρεται σε μισή σελίδα βιβλίων του Γυμνασίου σε σχέση με την ιστορία της παλιάς Ελλάδας.


7. Η ελληνική ηγεσία και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας ελάχιστα έρχονται να τιμήσουν το ολοκαύτωμα.

Σε αυτό φταίει η πλειονότητα των Ναουσαίων που ανέχτηκαν μέχρι σήμερα να γιορτάζεται το ολοκαύτωμα κουτσουρεμένο.

8. Αγνοήθηκε και παραπετάχτηκε η ταφόπλακα του Τσάμη Καρατάσου από το Κιόσκι στην Αγία Τριάδα, όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα μουτζουρωμένη με σπρέϊ. Την πλάκα αυτή με τα οστά του ήρωα μας, έφερε από το Βελιγράδι το 1927 ο Τζων Περδικάρης, τότε δήμαρχος με μεγάλες τιμές. Την πέταξε η Χούντα γιατί το επίγραμμα ήταν στα σέρβικα και θεωρήθηκε κουμουνιστικό. Τα οστά του Καρατάσου ακούστηκε ότι πετάχτηκαν στο κοιμητήρι του Αγίου Αθανασίου.


9. Δημαρχούντος του Μάμαντη στα 1822-1826 όπως φαίνεται και από δήμαρχο σε δήμαρχο επικράτησαν οι οπαδοί του εφόσον η μερίδα του Ζαφειράκη διαλύθηκε και δεν υπήρχε. Διοικούσαν αυτοί που είχαν συμφέροντα, οι φιλότουρκοι. Και καπλάτισαν (πήραν χωρίς εμπόδιο), όσα ήθελαν, ή αγόρασαν με μικροτίμημα χαριστικά, οικόπεδα, κτήματα, δασικές εκτάσεις κ.λ.π. Γι’ αυτό από τότε συνεχίζουν να χαντακώνονται τα οφέλη του ολοκαυτώματος και η σημασία του, έτσι τους συνέφερε.

10. Παραγράφονται, ξεχνιούνται και περιφρονούνται τόσοι θρήνοι, κλάματα, απερίγραπτες τρομάρες, αμέτρητοι φόβοι, παιδιών, κοριτσιών, μανάδων, γυναικών και ανδρών, βιασμοί, ξεκοιλιάσματα γκαστρωμένων. Θριαμβεύει η ασυδοσία της προδοσίας εφ’ όσον ο πρωταίτιος γίνεται και ψυχρός θεατής όλων αυτών, του σκλαβοπάζαρου και της σφαγής. Οι παθόντες τον καταράστηκαν για εφτά ζωνάργια.

11. Αγνοείται και η μεγάλη προσφορά των 10.000 θυμάτων της καταστροφής της Νάουσας του 1822, στην εδραίωση της επανάστασης ιδιαίτερα στην Πελοπόννησο όπου δημιουργήθηκε και η πρώτη Ελληνική κυβέρνηση.

12. Καμιά φωτογραφία ήρωά μας δεν υπάρχει πουθενά.
Σε κανένα σχολείο της Ελλάδος, κι ας ήταν οι ήρωές μας Καρατασαίοι, Ζαφειράκης Γάτσος και άλλοι, ισάξιοι του Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη, Μιαούλη, Διάκου κ.ά. των οποίων οι φωτογραφίες υπάρχουν σε όλα τα σχολεία όπως και στης Νάουσας.

13. Ούτε ένα τρισάγιο δεν γίνεται στο Κιόσκι τόσα χρόνια ακόμα και από το 1822, για τις ψυχές των 1241 σφαγμένων εκεί.

14. Ούτε καν ονομάστηκε το Κιόσκι πλατεία ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΩΝ ή ΠΑΡΚΟ ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΩΝ για να τιμηθούν αυτοί οι άνθρωποι, όπως συνιστά ο ιστορικός μας Ε. Στουγιαννάκης. Θα μπορούσε κάλλιστα να λεχθεί αν η Αλαμάνα είχε έναν Αθανάσιο Διάκο η Νάουσα είχε 1241.

15. Οι πόντιοι μας πέρασαν και μπράβο τους, για το μνημείο που έστησαν στο Κιόσκι. Δεν έπρεπε να γίνει εκεί και ένα περήφανο κενοτάφιο ή οστεοφυλάκιο που να τιμήσει αυτούς τους 1241 που έδωσαν τη ζωή τους για μας;

16. Δεν έπρεπε να γίνει ένα παρεκκλήσι εκεί ώστε ν' ανάβεται και ένα κεράκι για τις ψυχές τους;

17. Πρέπει να υφανθεί μεταξωτή μεγάλη σημαία με ερυθρόλευκο σταυρό σαν αυτήν που ύψωσε ο πρωτοσύγγελος Ζαχαρίας στον Άγιο Δημήτριο την Κυριακή της Ορθοδοξίας στα 1822.

18. Δεν στάλθηκε μέχρι τώρα καμιά περίληψη σε όλα τα Υπουργεία, Πρόεδρο Δημοκρατίας, Πρωθυπουργό κ.λ.π. για τη σημασία του ολοκαυτώματος της Νάουσας και τη συμμετοχή των δικών μας 1500-2000 πολεμιστών σε πολλά μέρη και μάχες στην κάτω Ελλάδα.

19. Αυτοί που αρνούνται την προδοσία πιστεύοντας ότι είναι μύθος, μέχρι σήμερα, χαρακτηρίζονται λίαν επιεικώς ανιστόρητοι, εφόσον αγνοούν την ιστορία Στουγιαννάκη. Είτε είναι μόνο από μητέρα ή μόνο από πατέρα Ναουσαίοι, θα πρέπει να συμφωνήσουν αν αγαπούν τη Νάουσα και το καλό της.»

Σ΄αυτές τις παρατηρήσεις, προσθέτουμε


Κατ’ αρχήν η Ελλάδα δεν ανταπέδωσε ποτέ στους Μακεδόνες την υποχρέωση που είχε απέναντί τους. Όχι μόνο δεν τους βοήθησε στον απελευθερωτικό τους αγώνα, αλλά και τον υπονόμευσε.
Ο γιός του Τάσου Καρατάσου, Δημήτριος, ήταν ανάμεσα σε αυτούς που φυλακίστηκαν μαζί με τον Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα. Αποφυλακίστηκαν μόνο χάρη στην λαϊκή πίεση.
Μετά τη δημιουργία ελεύθερου ελληνικού κράτους, προσπάθησε να ευαισθητοποιήσει τους παράγοντες των Αθηνών ώστε να βοηθήσουν στην απελευθέρωση της Μακεδονίας, αλλά δεν βρήκε καμία ανταπόκριση.
Το 1854 δημιούργησε δικό του σώμα και αποβιβάστηκε στη Χαλκιδική, όπου προσπάθησε να ξεσηκώσει σε επανάσταση τους Μακεδόνες.
Δεν τον βοήθησαν, όμως, ούτε η κυβέρνηση των Αθηνών, ούτε οι μοναχοί του Αγίου Όρους και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει εκείνη την προσπάθεια.

Απογοητευμένος κατέφυγε στη Δύση, όπου προσπάθησε να εξασφαλίσει υποστήριξη.
Για τον ίδιο λόγο πήγε στη Σερβία, στην επανάσταση της οποίας είχε συμμετάσχει με μακεδονικό σώμα ο πατέρας του, όπου προσπάθησε να εξασφαλίσει την υποστήριξη των Σέρβων. Εκεί αρρώστησε και πέθανε πικραμένος από τη συμπεριφορά του ελληνικού κράτους.
Όπως σωστά γράφει ο προαναφερόμενος Ναουσαίος, η ταφόπαλακά του αντί να αποτελέσει ιερό κειμήλιο, παραπετάχθηκε επειδή ήταν γραμμένη στα κυριλικά και στη μητρική γλώσσα του Μακεδόνα εθνικού αγωνιστή.


Λίγα χρόνια αργότερα οι Μακεδόνες έκαναν άλλη μια επανάσταση. Είναι η γνωστή ως Επανάσταση του Ηλιντεν, το καλοκαίρι του 1903.
Η σύνθεση των επαναστατικών σωμάτων είναι ακριβώς η ίδια με εκείνην της εξέγερσης του Βερμίου. Λίγο μεγαλύτερη φαίνεται να είναι η συμμετοχή των Βλάχων. Βλάχος ήταν ο οπλαρχηγός των Κορεστίων Καστοριάς, Μήτρος Βλάχος (Μήτρε Βλάβοτ), ο αρχιστράτηγος των επαναστατών του Κρουσόβου, Πήτου Γκούλη, ο Γκιόργκι Μουτσιτάνο, το σώμα του οποίου σε συνεργασία με το σώμα του Ζλατάν από την Γκολέσανη (Λευκάδια) Νάουσας, αιχμαλώτισαν, δίκασαν, καταδίκασαν και κρέμασαν τον Αγρα.
Μαζί, όμως, με τους Μακεδόνες, των οποίων η γλώσσα είναι συγγενής με τη βουλγαρική, χαρακτηρίστηκαν Βούλγαροι και οι Βλάχοι, καθώς η επανάστασή τους χαρακτηρίστηκε βουλγαρική, γιατί έτσι εξυπηρετείται η προπαγάνδα των παραχαρακτών της ιστορίας.

Κατά την επανάσταση του Ίλιντεν υπήρχε επίσης ένας οπλαρχηγός (βοεβόδας) με το όνομα Καρατάσος, που κατάγονταν από το Όστροβο (Άρνισσα), ο οποίος ήταν αρχηγός των Κομιτών της περιοχής και δολοφονήθηκε από τον λοχία Κώστα Γαρέφη.

Είναι γνωστό, επίσης, ότι οι παράγοντες του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης, αντί να βοηθήσουν τους υπόδουλους «αδελφούς χριστιανούς» Μακεδόνες, υπονόμευσαν τον αγώνα τους.

Η Ελλάδα, αντί να ξεπληρώσει το χρέος της απέναντι στους Μακεδόνες του Καρατάσου και του Γάτσου και να βοηθήσει με τη σειρά της τον απελευθερωτικό αγώνα τους, τον υπονόμευσε με κάθε μέσον.
Στέλνει (1904-1908) παραστρατιωτικές ομάδες μισθοφόρων καθοδηγούμενες από αξιωματικούς του τακτικού της στρατού, οι οποίες τρομοκρατούν, εκβιάζουν, καταστρέφουν, δολοφονούν τους απογόνους εκείνων που έκαναν την επανάσταση του Βερμίου.
Στην περιοχή Ημαθίας, Πέλλας, όπου ήταν το επίκεντρο της επανάστασης του Βερμίου, ο Αντιμακεδονικός Αγώνας καθοδηγείται από τον υπολοχαγό Μαζαράκη και τον ανθυπολοχαγό Άγαπηνό (Άγρα).

Κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους έκανε, ό,τι έκανε το Οθωμανικό καθεστώς στη Νάουσα. Κατάστρεψε ακριβώς εκείνες τις πόλεις (π.χ. Ολοκαύτωμα του Κιλκίς, Ιούνιος 1913) και τα χωριά που είχαν επιδείξει επαναστατική δραστηριότητα. Εξόντωσε και εξόρισε τους αντιστασιακούς Μακεδόνες.
Στη συνέχεια εφάρμοσε την ίδια πολιτική με τους Οθωμανούς στην περίπτωση της Νάουσας και εγκατέστησε στις μακεδονικές περιοχές, μεταξύ των οποίων και στη Νάουσα, δικούς της εποίκους.
Δεν επέτρεψε τον επαναπατρισμό ή την απλή επίσκεψη ακόμα και αυτών, που μετά την καταστολή της επανάστασης του Ήλιντεν αναγκάστηκαν να γίνουν οικονομικοί μετανάστες σε Αμερική, Καναδά, Αυστραλία κλπ.
Απεναντίας, οι Οθωμανοί, παρόλο που είχαν χάσει από εκείνους εκατοντάδες στρατιώτες, τους είχαν παραχωρήσει αμνηστία.
Η «μεγαλόψυχη» Ελλάδα αμνηστία δεν δίνει.


Οι απόγονοι του Καρατάσου και του Γάτσου που έμειναν τελικά στην επικράτειά της Ελλάδας, τράβηξαν όσα δεν τράβηξαν στα 500 χρόνια οθωμανικής κατοχής.
Η Ελλάδα σε κάθε ευκαιρία ξερίζωνε Μακεδόνες από τις εστίες τους και εγκαθιστούσε νέους εποίκους στις περιοχές τους.
Αφαίρεσε περιουσίες και ξεπερνώντας ακόμα και τους «βάρβαρους» Οθωμανούς κατακτητές, τους απαγόρευσε ακόμα και τη μητρική τους γλώσσα, άλλαξε τα ονόματά τους, όπως και τα ονόματα των χωριών τους.


Σήμερα οι Μακεδόνες (οι Ντόπιοι όπως μας αποκαλούν) ζουν σε καθεστώς πολιτικής τρομοκρατίας.
Όποιος Μακεδόνας τολμήσει να μιλήσει και να ζητήσει αποκατάσταση της αξιοπρέπειας, των αδικιών και των δικαιωμάτων τους, γίνεται στόχος συκοφαντίας και λασπολογίας.
Ευτυχώς οι διεθνείς οργανισμοί στους οποίους συμμετέχει η Ελλάδα και οι Συνθήκες τις οποίες έχει υπογράψει, δεν της επιτρέπουν να συνεχίσει τις διώξεις του παρελθόντος. Δεν επιτρέπει, όμως, την επιστροφή ή ακόμα και την απλή επίσκεψη στην πατρίδα τους σε πολλούς Μακεδόνες, ανάμεσα στους οποίους είναι και πολλοί απόγονοι των επαναστατών του Βερμίου.


Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο η Ελλάδα τίμησε στην πραγματικότητα τους επαναστάτες του Βερμίου και τα θύματα του ολοκαυτώματος της Νάουσας και των γύρω χωριών.
Οι τελετές που κάνει, δήθεν προς τιμήν τους, αποτελούν το άκρον άοτον της υποκρισίας.

Ας σταματήσουν, λοιπόν, να λιβανίζουν στα μέρη μας τον «ελληνισμό» τους και την «ορθοδοξία» τους, γιατί αυτά πέρασαν από ‘δώ ως αχαριστία, ασέβεια, ρατσισμός, βαρβαρότητα, …
Με χειρότερο δηλαδή τρόπο από αυτόν που πέρασε ο οθωμανισμός και ο ισλαμισμός.


Την ιστορία μας και την ιστορία του τόπου μας την έγραψαν οι νικητές και την έγραψαν όπως ήθελαν. Αλλά η συγκυρία επιτρέπει και σε εμάς τους ηττημένους Μακεδόνες να γράψουμε την πραγματική μας ιστορία.

Το ελάχιστο που έχουμε χρέος να κάνουμε, ως φόρο τιμής για όλους τους αγώνες και τις θυσίες των προγόνων μας, είναι να αποκαταστήσουμε την αλήθεια και την ποδοπατημένη αξιοπρέπειά μας. Παράλληλα, θα διεκδικήσουμε αποκατάσταση των αδικιών και των καταπατημένων δικαιωμάτων μας.
Η πραγματικότητα μπορεί να είναι πολύ πικρή για εμάς, αλλά η αλήθεια είναι ακόμα πιο πικρή για τους διώκτες μας.

Όσοι θέλουν να αυτοαποκαλούνται δημοκράτες, οφείλουν να συμπαρασταθούν στον αγώνα μας και το ελάχιστο που οφείλουν να κάνουν, είναι να μας αποκαλούν, όπως αποκαλούν του προγόνους μας μαχητές των σωμάτων του Καρατάσου και του Γάτσου: σκέτα Μακεδόνες.
Η χρήση κάθε άλλης ονομασίας είναι καταπάτηση της αρχής του δικαιώματος του αυτοπροσδιορισμού και κατά συνέπεια καταπάτηση της δημοκρατίας.

Υ.Γ. 1. Σήμερα 21-4-2010 είναι επέτειος της επιβολής της Χούντας του 1967, η οποία κατάργησε τη δημοκρατία στην Ελλάδα για επτά χρόνια.
Η Χούντα που επιβλήθηκε σ΄εμάς τους Μακεδόνες πριν 98 χρόνια δεν λέει να πέσει ακόμα, γιατί την στηρίζει η πλειοψηφία των πολιτών και των πολιτικών δυνάμεων, που παρ΄ όλα αυτά καταχρηστικά αυτοαποκαλούνται δημοκρατικές.


19 σχόλια:

  1. Ανώνυμος21/4/10, 5:32 μ.μ.

    Σκέτα Μακεδόνες, δηλαδή Έλληνες στη συγκεκριμένη περίπτωση. Υπάρχουν γράμματα των Καρατασαίων στο διαδίκτυο που μπορεί να διαβάσει ο καθένας και να καταλάβει τι πίστευαν οι ίδιοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμε 17:32
    Την εποχή εκείνη η έννοια Έλληνας δεν είχε αυτήν που σήμερα οι περισσότεροι νομίζουν.
    Η πρώτη Ευθοσυνέλευση που συνήλθε στα Σάλονα (μετονομάστηκαν σε Άμφισσα), όριζε:
    "Όσοι κάτοικοι της Ελλάδος πιστεύουσι εις Χριστόν είναι Έλληνες".
    Από άποψη καταγωγής ήταν Γραικοί, Αλβανοί (Αρβανίτες), Βλάχοι, Μακεδόνες κλπ. Οι Σέρβοι και οι Βούλγαροι που συμμετείχαν στην ελληνική επανάσταση και πίστευαν στο Χριστό, σύμφωνα με εκείνο τον ορισμό, ήταν Έλληνες.
    Όταν λίγο αργότερα μαζί με τον Όθωνα εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα και 5.000 περίπου Δανοί και Γερμανοί και εκείνοι αποκαλούνταν Έλληνες.
    Ο πρώην πρόεδρος της Ν.Δ., Μιλτιάδης Έβερτ είναι απόγονος εκείνων των γερμανικής καταγωγής Ελλήνων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος21/4/10, 7:55 μ.μ.

    Κι αναρωτιόμουνα κι εγώ, επετειακά θα μας σερβίρει ξαναζεσταμένα μακαρόνια ή θα μας έχει νέο μενού. Τελικά τα περσινά μακαρόνια με φρέσκια σάλτσα φάγαμε. :-) Δεν πειράζει Καρατάσο μου, στο έχω ξαναπεί πως τα λες πολύ γλαφυρά και αρέσεις. :-)

    Επί του προκειμένου:
    α) Η Ελληνική εθνική ταυτότητα ως εξέλιξη της Ρωμέϊκης προφανώς και στ' αρχίδια της έγραφε τις γλωσσικές διαφορές για τις οποίες τόσο κόπτεσθε σήμερα. Ο ελληνόφωνος μουσουλμάνος δεν ήταν Έλληνας, εδώ καλά-καλά ο καθολικός δεν πολυθεωρούταν αρχικά (και με δεδομένη την αποχή από την επανάσταση πως άλλωστε). Ο Αρβανίτης, ο Βλάχος, ο Βούλγαρος, ο Σλαβόφωνος Μακεδόνας (γιατί όπως ομολογείς υπήρχαν και ελληνόφωνοι και βλαχόφωνοι ντόπιοι στη Μακεδονία) ήταν το ίδιο παιδιά του Γένους με τον ελληνόφωνο ορθόδοξο χριστιανό. Όταν προέκυψαν οι δικές τους εθνογεννέσεις (μια και η ελληνική τις πρόλαβε) τότε διάλεξαν (οι περισσότεροι) να γίνουν εξωμότες για το Γένος. Δικαίωμα τους. Υπόψη πως όσοι εγκαταστάθηκαν στο νεοιδρυθέν Ελληνικό κράτος δεν ακολούθησαν αυτούς τους δρόμους (δεν υπήρξε Βουλγαρική ή Αλβανική κλπ. εθνική αφύπνιση ανάμεσα τους).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος21/4/10, 8:00 μ.μ.

    β) Αρκετά πια με την πιπίλα των απογόνων του Καρατάσου και του Γάτσου: Και των δυό τους οι απόγονοι ή σφάχτηκαν ή έμειναν στο νέο ελληνικό κράτος και σαν τους υπόλοιπους μας εξελίχθηκαν σε Έλληνες. Δε δικαιούσαι να το παίζεις "απόγονος" ιδίως όταν οι δικοί σου ήρωες έσφαζαν όσους δεν γίνονταν εξωμότες Εξαρχικοί.
    γ) Στα είχα ξαναγράψει (και με είχες απευθύνει σε κείμενο σου που είχα διαβάσει από παλιά): Ο ίδιος ο γιός του Καρατάσου για τον οποίο γράφεις έχει σε επιστολή του ξεκαθαρίσει ποιά θεωρεί πατρίδα του. Ο Μακρυγιάννης αναφέρεται και στους Γκάτζιο και Καρατάσιο και οι τρεις τους μιλούνε για ΚΟΙΝΗ πατρίδα. Εσύ το χαβά σου, παίρνεις τη μεταγενέστερη εθνική ταυτότητα των κομιτατζήδων και την προβάλεις στο παρελθόν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος21/4/10, 8:51 μ.μ.

    Μερικά ακόμα δεδομένα που αποκρύπτεις:

    1) Για τον Καρατάσο ειδικά υπάρχουν αναφορές από τον 19ο αιώνα από συγγενείς που ξέμειναν στη Μακεδονία πως η καταγωγή του Καρατασέϊκου ήταν Αρβανιτοβλάχικη (σύμφωνα με τα μυαλά που κουβαλάτε Αλβανική, άλλη μια εθνική συνείδηση που προβάλετε στο παρελθόν).
    2) Ο Τσαμής Καρατάσος φυλακίστηκε γιατί επέλεξε λάθος συμμάχους στις διαμάχες των ελληνικών εμφυλίων. Επί Όθωνα ο Νίκος Γάτσος στάλθηκε να σπουδάσει στη Γερμανία, ο θετός γιός του Γάτσου έγινε αντιστράτηγος και ο Τσαμής Καρατάσος έγινε υπασπιστής του βασιλιά (και ήταν στο κέντρο μιας σημαντικής διπλωματικής κρίσης) και με τις ευχές του Όθωνα ξεκίνησε τις εξεγέρσεις του. Οι ξένες δυνάμεις σε όλες τις περιπτώσεις φρόντισαν να εμποδίσουν το ελληνικό κράτος από το να του προσφέρει κάθε έμπρακτη βοήθεια και για να αποφύγει τους μπελάδες κατόπιν εορτής να αρνηθεί πως τον είχε στηρίξει.
    3) Αρκετά με αυτό το παραμύθι που οι "Γκρεκομάνοι" ήταν όλοι τους "πουλημένοι" σε αντίθεση με εσάς τους αγνούς. Δε σας αρκούν για ανταπόδειξη οι χωρικοί που σφάξανε τα μπουμπούκια σας της ΕΜΕΟ γιατί δεν άλλαζαν παπά και δάσκαλο;
    4) Ο μεν Παπάς πέθανε στη διαδρομή αλλά οι άνδρες του έφτασαν. 3 παιδιά του πέθαναν πολεμώντας στη Ν. Ελλάδα και ένα πολέμησε στο Μεσολόγγι. Οι άνδρες του Κασομούλη και άλλων από τα Σιάτιστα, κι αυτοί ελληνόφωνο... Κατα τ' άλλα δε βοήθησαν και οι ελληνόφωνοι Μακεδόνες...

    Αλλά τώρα που το σκέφτομαι και τους Κασομούλη/Παπά δικούς σας θα τους βγάλεις...

    Και τέλος θα συμφωνήσω μαζί με τον περσινό σου σχολιαστή πως η σημασία των ηρώων της Μακεδονίας του 1821 έχει υποτιμηθεί και της ωφείλουμε πολύ μεγαλύτερη προβολή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος1/7/16, 11:03 μ.μ.

      Ο κασομουλης δεν ηταν σιατιστινος, αυτα ειναι ψεματα των σιατιστινων, Η ΕΛΛΑΔΑ ΖΕΙ ΣΕ ΕΝΑ ΨΕΜΑ, ΚΟΡΟΙΔΕΥΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ, ΨΑΧΝΕΙ ΟΛΟ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΓΓΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ. ΞΕΧΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΟΡΟΠΑΓΑΝΔΕΣ ΠΟΥ ΞΕΡΑΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ. ΕΔΩ ΤΟ ΜΙΛΑΕΙ ΤΟ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΚΑΣΟΜΟΥΛΙ. Μιλαμε για τον ιδιο ανθρωπο και οχι για συνωνυμία.

      http://vlahofonoi.blogspot.gr/2012/11/blog-post_4552.html?m=1

      ΜΝΗΜΟΝΕΥΕΤΑΙ ΕΔΩ ΩΣ ΗΡΩΑΣ:

      http://www.almyros.vlahoi.net/fighters.htm

      Διαγραφή
  6. Επειδή αυτόν τον καιρό ασχολούμαι επισταμένως με την ιστορία των τοπωνυμίων, σύντομα θα σημειώσω τα εξής.

    Το παλιό όνομα της Νάουσας, όπως σωστά αναφέρεις ήταν Νιάουστα. Μόνο που ο τρόπος που το ετυμολογείς είναι λίγο άστοχος.
    Ο γνήσιος τύπος είναι Njaushta και όχι Njausta. Η προέλευσή του είναι βλάχικη, όχι σλαβική.
    Γενικά τα τοπωνύμια που έχουν "αου, αε, αεα, εα, εου" είναι συνήθως βλάχικης προέλευσης.
    Υπάρχει βέβαια και η υπόθεση ότι το τοπωνύμιο προέρχεται από το τουρκικό Agustos (τούρκικη απόδοση του μήνα Αυγούστου), αλλά αυτό δεν δικαιολογεί το "Νι-" στην αρχή.
    Το Νέγκους (Nегуш), το οποίο επίσης δεν σημαίνει τίποτα σε καμία γλώσσα, είναι μια προσπάθεια των Μπράνκοφ και Κάντσοφ να κάνουν τη λέξη να φαίνεται πιο βουλγαρική και πιο επίσημη (καθαρευουσιάνικη) και επειδή αυτοί οι δύο αποτελούσαν τις μοναδικές βιβλιογραφικές πηγές τις αρχές του 20ού αι., η ονομασία Νέγκους επικράτησε στις μετέπειτα εργασίες και στους χάρτες.

    Όσον αφορά στον πληθυσμό της πόλης, αρκεί να θυμηθούμε τη γεωγραφική της θέση ανάμεσα σε -τότε- ελληνόφωνα, βουλγαρόφωνα και βλαχόφωνα χωριά. Δεν προκύπτει από πουθενά, ότι ο πληθυσμός της ήταν συντριπτικά 'μακεδόνικος'. Ούτε ο Λιθοξόου δεν λέει τέτοιο πράγμα...

    Γενικά τα τοπωνύμια από μόνα τους οδηγούν σε λάθος συμπεράσματα αν δεν υπάρχουν και άλλες πηγές.
    Ολόκληρη η Μακεδονία ήταν γεμάτη με τούρκικα τοπωνύμια ακόμα και σε περιοχές όπου δεν έζησαν ποτέ Τούρκοι.
    Το Εξη Σου είναι τούρκικο, αλλά οι κάτοικοι του Ξινού Νερού δεν είναι Τούρκοι.
    Η Πατρίδα Ημαθίας λεγόταν Τουρκοχώρι (Τуркохор) αλλά ήταν βουλγάρικο χωριό. Το νοτιότερο σλαβόφωνο χωριό της Μακεδονίας μέχρι το 1913.

    Στη Βεργίνα πάω κάθε καλοκαίρι επειδή έχω συγγενείς και έχω ρωτήσει πολλούς ηλικιωμένους για την ιστορία του χωριού.
    Στην περιοχή υπήρχαν δύο χωριά, οι Μπάρμπες και οι Κούτλες. Η ετυμολογία είναι άγνωστη. Πιθανόν το Κούτλες να έχει σλαβική προέλευση. Όλες οι πηγές αναφέρουν τους οικισμούς ως ανέκαθεν ελληνικούς. Με την έλευση των προσφύγων ο πληθυσμός πύκνωσε και οι δύο οικισμοί πολεοδομικά ενώθηκαν και έγιναν ένας, ο οποίος ονομάστηκε Βεργίνα.

    Το Αιγίνιο/Λιμπάνοβο είναι άλλη ιστορία. Πρόκειται για οικισμό που συγκροτήθηκε επί τουρκοκρατίας. Η περιοχή ήταν τούρκικο τσιφλίκι στο οποίο οι Τούρκοι είχαν φέρει για να δουλεύουν γεωργούς από την Ελλάδα και τη Βουλγαρία. Επειδή τα χωράφια ήταν δίπλα στο ποτάμι (Αλιάκμονα) και σε βαλτώδη περιοχή και η ελονοσία θέριζε, οι γεωργοί και οι οικογένειές τους έμεναn σε ένα ύψωμα νότια του ποταμού σε μια θέση που στα τούρκικα λεγόταν Liban Ova/Liban Ovasi. Οι Κάντσοφ και Μπράνκοφ είναι οι πρώτοι που αναφέρουν τον οικισμό με το εκσλαβισμένο παραποιημένο όνομα Либаново.
    Το '12 με την εισβολή του ελληνικού στρατού οι Βούλγαροι κάτοικοι κατέφυγαν στη Βουλγαρία και αργότερα εγκαταστάθηκαν στη θέση τους Έλληνες Ρωμυλιώτες και Θρακιώτες.

    Τα άλλα είναι όπως τα λες. Σόρρυ αν μακρηγόρησα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Συμφωνώ με το άρθρο για την ανάγγη τιμής ένεκεν προς τους μη-ελληνόφωνους επαναστάτες που έχασαν τη ζωή το τους το 1822 για την λευτεριά της Ελλάδας. Εγω θα έλεγα μάλιστα για ένα δίγλωσσο τιμής ένεκεν στη ντόπια σλαυο-Μακεδονική της Νάουσσας και στα Ελληνικά. Αλλά εχω μία απορία. ο αρθογράφος λέι, «Ελληνικά μιλούσαν τα χωριά νοτιοανατολικά της Βέροιας... και γι’ αυτό η περιοχή ονομαζόταν Ρουμλούκι. Ακριβώς επειδή αποκαλούνταν Ρωμιοί και όχι Έλληνες, η περιοχή αποκαλούνταν Ρουμλούκι...» Ωραία, Ρωμιοί και όχι Ελληνες οι άνθρωποι. Αλλά με την ίδια λογική, το 1822 κανένας ντόπιος δεν ονόμαζε κανέναν πλυθησμό της περιοχής ως ‘Μακεδόνες’ η τη γλώσσα τους ‘Μακεδονικά’. Και όμος, ο αρθογράφος εκφράζει μια ‘Μακεδονική’ οντότιτα η οποία ναι μεν να είχε έσθηση ιδιαιτερότητας, δεν την όριζε ΄Μακεδονική’. Οι άνθρωποι το 1822, ήσαν Χρηστιανοί, Ορθόδοξοι, Πατριαρχικοί. Για πολλούς το όραμά τους ήταν η ελληνομάθια και όχι ο ελλαδισμός. Θα πρόσθετα ότι οι σημερινοί Ελληνες ήμαστε οι απόγονοι αυτών των ανθρώπων που συμετείχαν στον Ελληνισμό του 18 και 19 αιώνα. Ημαστε μία σύνθεση ντόπιων. Απο τότε οι εθνικιστικές ακραιότητες μερικών ‘ελλήνων’ πήγαν να καταστρέψουν αυτή την οικουμενική ύπαρξη του ελληνισμού.
    Σιγά-σιγά, με την εθνικοποίηση του ελληνισμού, τα πράγματα άλλαξαν ώστε ο Γκότσε Ντέλτσεβ να διατηρήσει το πνεύμα αλλά αποδέχοντας την διαφορετικότητα, «Αντιλαμβάνομαι τον κόσμο, μόνο ως ένα πεδίο πολιτιστικού ανταγωνισμού», και καλό θα ήταν να του στήσουμε προτομή στη γενέτειρά του στο Κιλκίς ως αντάξιος του Ρήγα και οραματιστής μιάς κοινής και ελέυθερης πατρίδας για τους κατοίκους της Οθωμανικής Ευρώπης. Ο Ισοκράτης παρατήρησε πως, « Έλληνες είναι όσοι μετέχουν της ελληνικής παιδείας». Ενώ ο άγγλος ποιητής Σέλεϊ, λαμβάνοντας υπόψη την κληρονομιά της αρχαίας Ελλάδας η οποία ανήκει σε όλους (εκτός από τους εθνορατσιστές) δήλωσε ότι «Είμαστε όλοι Έλληνες».
    Εδω φωβάμαι ότι το άρθρο, ίσως λόγου μιας εντελός ευνόητης αγανάχτησης ενός καταπιεσμένου συγραφέα που θέλει να φωνάξει τρανταχτά το υπάρχο του, μας δίνει την εντύπωση ότι ταυτήζει του νέους, εθνοκεντρικούς ‘ελληνάρες’ με τους πολιτιστικά Ελληνες του 1800. Ετσι ταυτίζει τον οικουμενικό ελληνισμό ως χειρότερο απο της αγριότητες των Οθωμανικού και ισλαμικού καθεστώτος.
    Επισης ας μη ξεχνάμε ότι λίγους μήνες πρήν την Νάουσα έγινε το ολοκαύτωμα της Χίου και η δολοφωνία ενός Πατριάρχη και εκατοντάδων Ελλήνων της Πόλης. Αυτό σύγουρα θα επιρέασε αρνητικά και τους Ρωμιούς της Νάουσας και την στάση του Πατριάρχη.
    Τα λέω λίγο χύμα, αλλά τέλος πάντον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Εχω γράψει και σε σχόλια προηγούμενων αναρτήσεων, ότι δεν θεωρώ σωστό να θίγονται και άλλα ζητήματα, εκτός από το ζήτημα που είναι αντικείμενο της ανάρτησης.

    Το θέμα αυτής της ανάρτησης είναι περισσότερο επετειακό. Επειδή, όμως η επανάσταση χαρακτηρίζεται αφθαιρέτως ως ελληνική, θεώρησα σκόπιμο να προβάλω τον εθνοτικό χαρακτήρα των επαναστατημένων περιοχών.

    Επειδή γίνονται διάφορες αναφορές σε πηγές που παρουσιάζουν τους επαναστάτες ως Έλληνες, νομίζω ότι υπάρχει η δυνατότητα και σήμερα να διαπιστωθεί η ανακρίβειά τους σχετικά με την εθνοτική ταυτότητα των περιοχών αυτών.
    Για όσους διαμένουν μακριά από την περιοχή, ίσως είναι δύσκολο.
    Οι γηγενείς κάτοικοι των επαρχιών Νάουσας, Έδεσσας, Αλμωπίας ξέρουν ότι πριν το 1912 σ΄αυτές τις επαρχίες ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΧΩΡΙΟ.
    Μόνο στις πόλεις της Νάουσας και της Έδεσσας, ένα μέρος του πληθυσμού μιλούσε και ελληνικά.
    Το ότι μερικοί χαρακτηρίζουν τους Μακεδόνες είτε Έλληνες είτε Βούλγαρους είναι γνωστό και δεν είναι θέμα του παρόντος άρθρου η αποσαφήνισή του.
    Ούτε οι ελληνόφωνοι Ρωμιοί ήταν Έλληνες στην καταγωγή, ούτε οι σλαβόφωνοι από το Δούναβη ως το Αιγαίο ήταν Βούλγαροι.

    Χτυπώ τον "ελληνισμό τους" και την "ορθοδοξία τους", γιατί χρησιμοποιήθηκαν ως εθνορατσιστικά εργαλεία στη Μακεδονία.
    Τον ελληνισμό τον σέβομαι περισσότερο και από τους καπηλευτές και διστρευλωτές του, γιατί και εγώ είμαι ελληνιστής και Έλληνας με αυτή την έννοια, αφού "μετέχω της ελληνικής παιδείας".

    Ασφαλώς στην επανάσταση του 1821 συμμετείχαν και κάποιοι ελληνόφωνοι από τη Μακεδονία.
    Εγώ μίλησα για οπλαρχηγούς του επιπέδου του Καρατάσου και του Γάτσου και για αξιόλογα σώματα επαναστατών.

    Όπως πέρυσι, έτσι και φέτος τα σχόλια ήταν λίγα σε αυτό το θέμα, ακριβώς γιατί η ανάρτηση είναι απότιση φόρου τιμής στους επαναστάτες και τα θύματα.
    Από τα σχόλια που δημοσίευσα, όπως και από άλλα τρία που απέρριψα, φάνηκε ότι μερικοί δεν έδειξαν τον οφειλόμενο σεβασμό και δεν συγκινήθηκαν καθόλου από τα ίδια τα γεγονότα και τον αχάριστο και απάνθρωπο τρόπο που φέρθηκε η Ελλάδα στους απογόνους των επαναστατών και των θυμάτων.
    Νομίζω ότι ο διάλογος με τέτοια άτομα είναι ανούσια λογομαχία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πρωσοπικά δεν με πειράζει αν άτομα θέλουν την αυτονομία της Μακεδονίας - το ξέρω πως μερικοί έχουν υποφέρει και προφανός να υποφέρουν για πολή λιγότερα - κανής δεν μπορεί να τους το στερήσει. Και εύλογα μπορούμε να ενσοματόσουμε τα γεγονότα του 1822 στη Νάουσα και με την απελεφθέρωση της Ελλάδας, και με την ιστορία της Βουλγαρίας, και βεβαίος, με την δημιουργία της ΠΓ Δημοκρατίας της Μακεδονίας... και ας ενοχλούντε Αθήνα, Σκόπια και Σόφια.
    Ετσι, συμπληροματικά, ας δούμε πως έβλεπε η προσωρινή Ελληνική κυβέρνηση τα σύνορα της Ελλάδας πρίν το 1828. Ο συγγραφέας John L. Comstock έγγραψε το, History of the Greek Revolution, Compiled from Official Documents of the Greek Government; New York 1828. Στην σελίδα 5, διαβάζουμε (με κεφαλαία), «The present divisions of Greece, adopted by the provisional government, are the following : EASTERN HELLAS WESTERN HELLAS MOREA EPIRUS THESSALY MACEDONIA CRETE & THE ISLANDS.» «Τα νυν διαμερίσματα της Ελλάδας που υιοθετίθηκαν απο την προσωρινή κυβέρνηση, έχουν ως εξής: ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ, ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ, ΜΟΡΙΑΣ, ΘΕΣΣΑΛΙΑ, ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, ΚΡΗΤΗ & ΤΑ ΝΗΣΙΑ». Ίσως ο Καρατάσος, να είχε ευαισθητοποιήσει σχετικά άτομα στην ‘νότια Ελλάδα’ για το ζήτημα της απελευθέρωσης της Μακεδονίας. Ποιός ξέρει.
    Αλλά οι Μεγάλες Δυνάμεις αναγνώρισαν μόνο την απελεφθέρωση της νότιας Ελλάδας. Τώρα, το αν κανένας ανφέρθηκε σε Μακεδόνες επαναστάτες με εθνική ένοια, το έψαξα αλλά δεν έχω στοιχεία.
    Πάντος κάποιοι Ναουσιότες έιχαν Ελληνική ψυχοσήνθεση. Ο Αναστάσιος Μιχαήλ, λόγιος του 18 αιώνα και ‘εκ Ναούση της Μακεδονίας’ έγραψε το ‘Περι καταστάσεως των φιλομαθών Ελλήνων των εν ταις επαρχίες της Ευρώπης παιδείας χάριν μεταβαινόντων’. Και σίγουρα μηλούσε την δημοτική εφόσον ‘συνειργάσθη εις την μετάφρασιν της Καινής Διαθήκης εις το απλο-ελληνικόν...’ [βλέπε Κ.Ν.Σάθα 1868]. Και του χρόνου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Constantine

    Είναι πολύ λογικό, όταν το 1828 συζητιόταν η αναγνώριση ελεύθερης Ελλάδας, οι Μακεδόνες επαναστάτες να πιέζουν ώστε να συμπεριληφθεί και η πατρίδα τους στο νέο κράτος.
    Φυσικά για να περιληφθεί η Μακεδονία έπρεπε να περιληφθεί και η ενδιάμεση Θεσσαλία.

    Ο όρος "Ελλάς" εκείνη την εποχή χρησιμοποιούνταν με δύο έννοιες.
    Η μία είναι αυτή που αναφέρεται και στο απόσπασμα του John L. Comstock, το οποίο επικαλείσαι. Ως γεωγραφικό διαμέρισμα ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ και ΔΥΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ.
    Τα δύο αυτά διαμερίσματα τελικά απετέλεσαν την ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.

    Η άλλη έννοια είναι εκείνη που έδιναν ο Ρήγας Βελεστινλής και η Φιλική Εταιρία.
    ΕΛΛΑΔΑ θα αποκαλούνταν το πανβαλκανικό πολυεθνικό κράτος για το οποίο αγωνίζονταν.
    Τα ελληνικά θα ήταν η επίσημη γλώσσα, αλλά θα προστατεύονταν και όλες οι άλλες γλώσσες.

    Αυτό εκδηλώθηκε με σαφήνεια και στην πράξη κατά την έναρξη της επανάστασης.
    Η επανάσταση ξεκίνησε από τη Μολδοβλαχία με ηγέτη τον Αλέξανδρο Υψηλάντη και τον Βλαντιμιρέσκου.

    Ο Υψηλάντης στη διακήρυξή του έλεγε:
    "Ιδού η φίλη ημών Πατρίς Ελλάς ανυψώνει μετά θριάμβου τας προπατορικάς της σημαίας! Ο Μωρέας, Η Ήπειρος, η Θεσσαλία, η Σερβία,η Βουλγαρία, τα νησιά του Αρχιπελάγους, εν ενί λόγω η Ελλάς άπασα, έπιασε τα όπλα..."

    Αυτό ακριβώς εννοούσαν Ελλάδα.
    Εξ άλλου την επανάσταση την άρχισαν από τη Μολδοβλαχία (Ρουμανία) την οποία θεωρούσαν μέρος εκείνης της Ελλάδας.
    Έτσι την εννοούσαν βέβαια και οι Μακεδόνες επαναστάτες εκείνης της εποχής.

    Η εθνική συνείδηση που είχαν ήταν η Ρωμαίικη ή η ελληνική πανβαλκανική, μέσα στην οποία συνυπήρχαν και οι επί μέρους εθνοτικές, οι οποίες όμως, λόγω της δυσκολίας του αγώνα και του κοινού πάθους για ελευθερία, είχαν αμβλυνθεί τελείως.
    Οι έννοιες έθνος και εθνικός καλλιεργήθηκαν και προβλήθηκαν, με τη σημερινή τους έννοια στα Βαλκάνια, τις επόμενες δεκαετίες.
    Τα ελληνικά εκείνης της εποχής δεν ήταν ιδιοκτησία μονοεθνική, αλλά πολυεθνική.
    Και του χρόνου.
    .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ανώνυμος23/4/10, 12:23 μ.μ.

    ακόμα υπάρχει σύγχυση μεταξύ ξενοφωνίας και ανθρώπινης γλωσσικής ταυτότητας...
    εν προκειμένω η εκκλησιαστική ελληνική ηταν η ξένη λειτουργική γλώσσα στην εκκλησιαστική επικράτεια του πατριαρχείου..
    αυτή όπως και σήμερα η αγγλική ουδεμία σχέση έχει με την μητρική γλωσσική ταυτότητα, εν προκειμένω την μακεδονική..
    αλλά ούτε την αρβανίτικη/αλβανική ούτε την βλάχικη...
    παρομοίως η εθνοτική/εθνική ταυτότητα ουδεμία σχέση έχει με συνείδηση, ψυχοσύνθεση και διάφορες συναισθηματικές έννοιες...
    οι μακεδόνες πριν την εθνοτική τους μετεξέλιξη την περίοδο ανάπτυξης του εθνοτικού φαινομένου και των εθνοτικών ταυτοτήτων ήταν μία πραγματική και ορατή πολιτιστική κοινότητα, η οποία είχε διακριτό χαρακτήρα και αυτοπροσδιορίζονταν ως μακεδονική, έστω και με σημασία έντονα γεωγραφική, η οποία στην πορεία ελαβε εθνοτικό μακεδονικό χαρακτήρα...
    ποτέ δεν ορίσθηκαν τα όρια του ελληνικού κράτους, αφού ποτέ δεν υπήρχε γεωγραφική περιοχή με το όνομα ΕΛΛΑΔΑ...
    ο ελληνικός εθνικισμός είτε με την ρομαντική πολιτιστική του μορφή των αρχών του 19 αιώνα είτε με την ρατσιστική και επιθετική κατακτητική του μετέπειτα μορφή θεωρούσε αυτά τα όρια όπως εκφράσθηκαν στην Μεγάλη Ιδέα, με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη/Ιστανμπούλ...
    το ζητούμενο για την σημερινή ελλάδα είναι η μετεξέλιξη του ντεφάκτο πολιτικού πολυεθνοτικού ελληνικού κράτους και εθνους σε ντε γιούρε αναγνώριση όλων των συνιστώσων εθνοτήτων του :
    αλβανική/αρβανίτικη, τουρκική-χριστιανική και μουσουλμανική , μακεδονική, βλάχικη .
    είναι ντροπή στον 21 αιώνα να κρύβουν , ακόμα και να πολεμούν τις εθνοτικές τους ταυτότητες
    οι διάφοροι εθνοπατέρες, κυρίως με αλβανική και τουρκική αλλά και με βλάχικη , ακόμα και μακεδονική...
    ο ελληνισμός από ρομαντική ιδέα στην οποία μπορούσες να μετέχεις εθελοντικά , διατηρώντας όλες τις ανθρώπινες ταυτότητες εκφυλίσθηκε σε ρατσιστική με δια της βίας πρόσληψή της , με ταυτόχρονη αποποίηση της προσωπικής ταυτότητας..
    μία φούσκα , με κενό περιεχόμενο, γεγονός που διαπιστώνεται καθημερινά...
    κανείς μακεδόνας , από το ενα εκατομμύριο των μελών της εθνικής μακεδονικής κοινότητας ελλάδος δεν έχει σκεφθεί ούτε εκδηλώσει αίτημα ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ..
    παρότι πρόκειται για αίτημα απολύτως συμβατό με το διεθνές δίκαιο..
    ούτε τα ελληνικά, ούτε ο αρχαίος πολιτισμός, ούτε το πολυεθνοτικό βυζάντιο αποτελούν ιδιοκτησία του ελληνικού κράτους και έθνους..
    αντίθετα αποτελούν ΚΟΙΝΗ κληρονομιά όλων των εθνοτήτων της περιοχής, φυσικά και των μακεδόνων...
    οι μακεδόνες αντίθετα ΜΟΙΡΑΖΟΝΤΑΙ τον όρο μακεδόνας,μακεδονικός, τον πολιτισμό του μακεδονικού βασιλείου, της ρωμαικής, βυζαντινής και οθωμανικής πολυεθνοτικής μακεδονίας , με όλες τις εθνότητες , ανάμεσα στις οποίες και τους έλληνες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @ ανώνυμος 23/4/10 12:23

    Λες, ένα εκατομμύριο εθνικά μακεδόνες στην Ελλάδα. Μήπως αυτό είναι μία επιβολή ταυτότητας την οποία σου αρνήτε το ελληνικό κράτος; Οπιοι και αν ήσαν οι ‘εκατομμύριο’, στην πορεία έλαβαν εθνοτικό ελληνικό χαρακτήρα...
    Οσο για το αίτημα αυτονομίας, έχω συναντήσει έλληνες πολίτες του εθνικά σλαυο Μακεδονικού χώρου, που υποστήριζαν αυτόνομη την Μακεδονία μας. Με κάποιους μάλιστα φάγαμε κάτι πέστροφες... αμάν-αμάν, σκέτη γλύκα.
    Νομίζω πως ο όρος Μακεδόνας είναι σε μετεξέλιξη. Οι Ελληνες είναι μία σύνθεση ντόπιων, Αρβανίτες, Βλάχοι, Λάκωνες, Νάσιτε (έχω συναντήσει και το τονίζουν το Νάσιτε), Σλαυόφωνους, κτλπ. Ο αήμνηστος Παύλος Κούφης είταν περίφανος για τον όρο Σλαυομακεδόνας. Τέλος πάντον, καλό και δίκαιο θα ήταν σε αυτή τη σύνθεση να αναγνωρίζαμε και όσους ταυτίζονται ως Μακεντόντση και να απολαμβάναμε τα ντόπια ήθη και έθιμα τους που, λίγο-πολύ εκφράζουν στειχοία ολονών μας αλλά και περιέχουν εκπλήξης.
    Βεβαίως, η αναγνώριση έχει και τις υποχρεώσεις της, όπως ο σεβασμός της ιστορικής αλήθειας, η διατήρηση της Μακεδονικής ντοπολαλιάς (και όχι το κατασκέβασμα των Σκοπίων που εισάγουν ‘δυτικές’ λέξεις για λόγους διαφοροποίησης από τα Βουλγαρικά – που έτσι και αλλιώς δεν είναι). Απο την μιά δικαίομα του ταυτίζην ως Μακεντόντση, απο την άλλη αποδοχή της χρήσης – η μη – του όρου Μακεδόνας ανα των αιώνων, και από πιούς. Θα είναι ενα ενδιαφέρον τριπάκη με μάλλον ευεργετικά αποτελέσματα για τον ελληνισμό αυτή η αναγνώρηση. Ως πότε παλικάρια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ανώνυμος24/4/10, 10:26 π.μ.

    δυσνόητο το παραπάνω εμποτισμένο με εθνικιστικά στίγματα σχόλιο, λόγω της πληθώρας ορθογραφικών λαθών..
    1- έλληνας όπως γερμανός ή γάλλλος ως πολιτιστικο/εθνοτική οντότητα δεν υπάρχει
    2- υπάρχει ελληνας ως ιδεολογική ταυτότητα , ρατσιστικού-βιολογικού χαρακτήρα ανωτερότητας
    3- κάθε έλληνας έχει διαφορετική εθνοτική ταυτότητα- αλβανική,τουρκική,μακεδονική,βλάχικη,πομάκικη/βουλγάρικη
    4-κανείς μακεδόνας δεν ελαβε τον ανύπαρκτο ελληνικο εθνοτικό χαρακτήρα, παρά μόνο την ελληνική εκκλησιαστική ξενογλωσσία...
    5- κανείς μακεδόνας δεν αυτοπροσδιορίζεται ως σλαυομακεδόνας, πλήν των μακεδόνων στελεχών του ΚΚΕ και αυτοί για συγκεκριμένη χρονική περίοδο..
    6- η μακεδονική γλώσσα αποτελεί λόγω του μακεδονοθεσσαλονικιώτικου κυριλλικού αλφαβήτου τον πυρήνα της οικογένειας των ανατολικών σλαβικών γλωσσών , όπως διατείνονται όλοι οι αναγνωρισμένοι γλωσσολόγοι, ακόμα και οι νέας γενιάς ανεξάρτητοι γλωσσολόγοι της ελλάδος..
    7- οι ομιλητές της μακεδονικής γλώσσας είναι περήφανοι για τα παραπάνω γλωσσικά δάνεια, ακόμα και σε ξένες αλλά γειτονικές γλώσσες,π.χ ρουμάνικη γλώσσα...
    παρομοίως είναι περήφανοι που ή μακεδονική γλώσσα εμπλουτίζεται από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα με ξένα γλωσσικά δάνεια...
    από την αττική διάλεκτο, την λατινική γλώσσα , την σύγχρονη αγγλοσαξωνική τεχνολογική γλώσσα..
    8- η σημερινή ελληνική γλώσσα περιλαμβάνει απίστευτο αριθμό γλωσσικών δανείων από ξένες γλώσσες , με προεξάρχουσα την τουρκική γλώσσα...
    αυτό αποκρύπτεται επιμελώς από τους κρατικούς ψευτογλωσσολόγους , με αποτέλεσμα ο μέσος κάτοικος της ελλάδας, ημιμαθής όντας να ισχυρίζεται ότι οι τουρκικές λέξεις : ντολμάς,μπακλαβάς, κανταίφι, χασάπης, μανάβης,μπακάλης, λεβέντης και χιλιάδες αλλες είναι ελληνικές ...
    9- όλοι οι κάτοικοι της ελλάδος οφείλουν να σεβασθούν την μακεδονική εθνοτική και γλωσσική
    ταυτότητα...
    παρομοίως την αλβανική/αρβανίτικη και την βλάχικη...
    διασφαλίζοντας και τα διεθνώς προβλεπόμενα εγγυημένα δικαιώματα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @ανώνυμος 24/4/10 10:26

    Συμφωνώ με πολλά που εκφράζεις στο κείμενό σου. Με ότι διαφωνώ το σεύομαι διότι μου φαίνενται καλοπροαίρετο. Σαφώς δεν εννοούμε το ‘ελληνας’ ως μία ταυτότητα ρατσιστικού-βιολογικού χαρακτήρα ανωτερότητας, αλλά αυτή τη συμβίωσει ντόπιων σε συνεχή εξέλιξη από την αρχαιότητα σε ένα γεωγραφικό χώρο.
    Ενδιαφέρον η παρατήρησή σου, «ή μακεδονική γλώσσα εμπλουτίζεται από την αρχαιότητα», δεν είμαι γλωσσολόγος και έτσι όπως το καταλαυαίνω είναι ότι η μακεδονική γλώσσα έχει κατά βάση αρχαία ρίζα και εμπλουτίστικαι και με σλαβικές λέξεις και με άλλες. Άλλοι υποστιρίζουν ότι τα σλαβικά είναι ένα αρχαίο ιδίομα της περιοχής, η μάλλον ότι είναι το αρχαίο ιδίομα των Μακεδόνων που βρήκε έκφραση και στη στήλη της Ροζέτας του 2ου αιώνα π.Χ. του Βρετανικού Μουσείου, και με τους Αγίους Κύριλλο και Μεθόδια.
    Βεβαίος, η ομορφιά τη σημερινής ελληνικής γλώσσας είναι ότι περιλαμβάνει μεγάλο αριθμό γλωσσικών δανειών από ξένες γλώσσες από τα λατινικά ως και την οθωμανική τουρκική (την λέω οθωμανική διότι πολλά απο τα δάνειά μας έχουν άλλη ένια στην νυν Τουρκική). ΔΥΣΤΥΧΩΣ αυτά τα δάνεια χάνονται. Το τονίζω το δυστυχώς διότι μέχρι πρόσφατα είχαμε στα Βαλκάνια πάρα πολλές κοινές λέξεις τις οποίες σήμερα χρησιμοποιούν οι πιο ηλικιωμένοι, και χάνονται.
    Λες επίσης ότι «όλοι οι κάτοικοι της ελλάδος οφείλουν να σεβασθούν την μακεδονική εθνοτική και γλωσσική ταυτότητα». Εδώ οι ελλαδίτες καταστρέφουν το φυσικό περιβάλλον του τόπου, αποτεφρώνουν τα δάση και την χλοή, σκεπάζουν τα πάντα με τσιμέντο και αυτοκίνητα. Εχω ζήσει πανέμορφα μέρη που έχουν γίνει ή τσιμεντένια ζούγλα ή στάχτη. Αυτοί οι άνθρωμποι που κλαίνε με ιερή αγανάκτηση για τα μάρμαρα του Παρθενώνα στο Λονδίνο δεν έχουν την παραμικρή μόρφωση να ζήσουν κάπως ανθρώπινα. Έυχομαι η εθνικά Μακεδονική ταυτότητα να διατηρεί κάποια αγάπη για τον τόπο και ειδικά για το φυσικό περιβάλλον που την έθρεψε. Να λένε, εμείς οι Μακεδόνες δεν είμαστε σαν εσάς τους νεο-τσιμεντο-ελλαδίτες, είμαστε υπερήφανοι για τα πανάρχαια δάση μας, για τον τόπο μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ανώνυμος14/7/13, 12:36 μ.μ.

    Οι αδελφοί Δημήτριος Μήντσος και Παύλος Μήντσος, γνωστοί ως Δημήτριος και Παύλος Μακεδόνσκι ήταν Έλληνες. Έτσι, αναφέρονται στα αρχεία του Ρωσικού στρατού όπου υπηρέτησαν εθελοντές στο Ρωσοτουρκικό πόλεμο και πήραν βαθμό αξιωματικού. Το επίθετο Μακεδόνσκι τους το κόλλησαν οι Ρώσοι λόγω της καταγωγής τους από τη Μακεδονία (όπως ο Σμολένσκι κ.λ.π.) Ο πατέρας τους μάλίστα Στογιάννης Μήντσος που είχε μεταναστεύσει στη Ρωσία από τη Μακεδονία είχε αλλάξει το όνομά του από Στογιάννης σε Στέφανος για να είναι πιο "ελληνοπρεπές". Οι δύο αδελφοί, Δημήτριος και Παύλος αν και είχαν μεγαλώσει στη Μολδοβλαχία και τη Ρωσία και κατάγονταν πιθανόν από σλαβόφωνη (ή και βλαχόφωνη) οικογένεια της Μακεδονίας γνώριζαν πολύ καλά την ελληνική γλώσσα γιατί φρόντισε ο πατέρας τους να τους εκπαιδεύσει ελληνικά. Επομένως, καλό θα ήταν να μην τους συγκαταλέγουμε στους Ρουμάνους και τους Σέρβους (Βαδιμιρέσκου, Χατζηπρόντα κ.λ.π.) που πολέμησαν εκεί. Άλλωστε, στον Δημήτριο Μακεδόνσκι οφείλεται και η αποκάλυψη της προδοσίας του Βλαδιμιρέσκου και η σύλληψή του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα ονόματα Στογιαν (Στογιάννης) - Μήντσε (Μήντσος) σαφώς δεν είναι ελληνικά. Εκείνη την εποχή οι χριστιανοί της Μακεδονίας, ασχέτως καταγωγής, δεν είχαν άλλη επιλογή από το να μορφωθούν στα ελληνικά.

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος20/8/13, 1:09 π.μ.

      Το όνομα Στογιάννης, είναι σαφώς σλάβικο και αρκετά διαδεδομένο στα Βαλκάνια. Και σαφώς το υιοθέτησαν και Έλληνες (ακόμα και στην Πελοπόννησο) χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν σλάβοι. Απλά είχαν σλαβικές επιρροές, όπως ήταν φυσικά αναμενόμενο εφόσον έρχονταν συχνά σε επαφή με σλάβους λόγω πολέμων, επιδρομών κ.λ.π. Σε σλαβόφωνες Ελληνικές οικογένειες της Μακεδονίας ληταν λοιπόν αναμενόμενο να υπάρχει, όπως υπάρχουν και άλλα μη Ελληνικά ονόματα (π.χ. λατινικά, εβραϊκά κ.λ.π.). Το Στογιάννης επίσης είναι πολύ διαδεδομένο σε Ελληνόφωνους Θρακιώτες. Το περίεργο είναι ότι στο εξωτερικό που ήταν, το έκανε Στέφανος. Δείχνει σαφή πρόθεση.

      Το Μήντσος είναι ένα επίθετο αρκετά διαδεδομένο στην Αλμωπία, την Έδεσσα, τα Γιαννιτσά και την Παιονία, σε διάφορες παραλλαγές. Προέρχεται από το Ελληνικό όνομα Μηνάς και των συναντάμε ως επίθετο με τις μορφές Μήντσος, Μήντσου, Μήντσης, Μηντσόπουλος, Μήνου, Μηνά, Μηνάς, Μηνωίδης κ.λ.π. Το ότι έχει προστεθεί σλαβική κατάληξη είναι φυσιολογικό αφού ακόμα και σήμερα (από τη Θράκη έως την Κρήτη) προστίθενται σλαβικές καταλήξεις σε ελληνικές λέξεις. Π.χ. μπάλα-μπαλίτσα, καρέκλα-καρεκλίτσα κ.λ.π. Απλά, κάποιες σλαβικές καταλήξεις έχουν υιοθετηθεί στην ελληνική γλώσσα, πόσο μάλλον για πληθυσμούς σλαβόφωνους ή δίγλωσσους (σλαβικά-ελληνικά). Λέμε π.χ. Μήτσος, Κώτσος, Κίτσος κ.λ.π.

      Η Ελληνική του μόρφωση σαφώς και δεν είναι δηλωτική, είναι όμως ενδεικτική. Γιατί μιλάμε για τη Ρωσία. Στη Ρωσία θα μπορούσε κάλλιστα να κάνει σλαβικές σπουδές στα ρωσικά, χωρίς να έχει ανάγκη τα ελληνικά, όπως θα είχε αν ήταν στα Βαλκάνια. Ο Ρουμάνος Βλαδιμιρέσκου και ο Σέρβος Χατζηπρόντας δεν έκαναν π.χ. Ελληνικές σπουδές.

      Και το βασικότερο όλων, αποδεικτικό της καταγωγής και συνείδησης είναι η αναφορά της εθνικότητάς τους στο Ρωσικό στρατό, όπου αναφέρονται ως Έλληνες.

      Διαγραφή
  16. Do you know slavophone villages in dem Alexandria, Imathia in the past and now?

    ΑπάντησηΔιαγραφή