Η καταγωγή των Μακεδόνων

         Την ιστορία την γράφουν οι νικητές

Στα πλαίσια της Συμφωνίας των Πρεσπών, η Δημοκρατία Μακεδονίας αναγκάστηκε, εκβιάστηκε είναι ο σωστός όρος, να δηλώσει ότι οι σύγχρονοι Μακεδόνες είναι Σλάβοι, που λέγονται Μακεδόνες απλώς επειδή κατοικούν στη Μακεδονία και δεν έχουν καμιά σχέση με τους αρχαίους Μακεδόνες, «οι οποίοι ήταν Έλληνες». Την ιστορία της περιοχής την επέβαλαν οι νικητές και συγκεκριμένα εκείνοι που απελευθερώθηκαν πρώτοι από τον Οθωμανικό ζυγό (Ελλάδα, Βουλγαρία, Σερβία) και προσάρτησαν  τμήματα της Μακεδονίας. Έτσι, οι Μακεδόνες, αν θέλουν να ξέρουν την πραγματική τους ιστορία, πρέπει να την ερευνήσουν  και να την διαμορφώσουν οι ίδιοι τους. Και να μην το περιμένουν αυτό, ειδικά οι Μακεδόνες του Αιγαίου, από επαγγελματίες ιστορικούς των γειτονικών κρατών, γιατί εκείνοι εξυπηρετούν τα συμφέροντα των κρατών τους, αλλά από δικούς τους ερασιτέχνες ιστορικούς ερευνητές. Ακόμα και οι ιστορικοί της Βόρειας  Μακεδονίας  είναι εξαρτημένοι από εκείνα που έμαθαν επί ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Θα πρέπει να παρακάμψουμε και τις αντιρρήσεις μιας μερίδας πολιτών του λεγόμενου προοδευτικού χώρου, που από αντίθεση προς τους καταχραστές και ιστοριόπληκτους της Ελλάδας, έχουν καταφύγει στην αντίθετη  άκρη και απορρίπτουν κάθε προσφυγή στην αρχαία ιστορία. Η αντικειμενική ιστορία, αφενός μεν διδάσκει και συμβάλει στην σωστή πολιτική αντιμετώπιση του παρόντος και τον σχεδιασμό του μέλλοντος, αφετέρου δε είναι μέρος της εθνικής ταυτότητας κάθε λαού. Αποφεύγαμε μέχρι πρόσφατα να θίξουμε την πλαστή εικόνα της καταγωγής και ιστορίας των Νεοελλήνων, ενώ αυτοί είναι παραχαράκτες, περιφρονητικοί, και λασπολόγοι της καταγωγής και της ιστορίας των Μακεδόνων.

 Ας δούμε, λοιπόν, μερικά στοιχεία για τους Μακεδόνες, «τους εντόπιους» της Μακεδονίας, που είναι γνωστά, αλλά σκοπίμως παραγκωνισμένα ή παραποιημένα.

Οι Σλάβοι

Ο όρος «Σλάβοι» είναι η παραφθορά της αρχαίας λατινικής λέξης «σκλάβοι» και σήμαινε «δούλοι». Από εκεί την πήραν και οι σημερινές λατινογενείς γλώσσες Αγγλική, Γαλλική κ.α.  και λένε τους δούλους «slave». Μέχρι τον 9^ο μ.Χ. αιώνα δεν υπήρχε λαός ή λαοί με το όνομα «Σλάβοι». Μέχρι τον 6^ο μ.Χ αιώνα η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (Βυζάντιο) είχε ως επίσημη γλώσσα την Λατινική, ενώ μετά υιοθέτησε την διεθνή Ελληνική, επειδή ήταν ευρύτατα διαδεδομένη στις χώρες γύρω από την ανατολική Μεσόγειο. Ήταν φυσικό βέβαια μερικές λατινικές λέξεις να παραμείνουν. Έτσι η λέξη σκλάβοι παρέμεινε και αντικατέστησε για τους Βυζαντινούς κατακτητές τα εθνικά ονόματα των λαών που είχαν μετατρέψει σε σκλάβους. Παράδειγμα η εξέγερση κατά των Ρωμαίων κατακτητών (73-71 π.Χ) με ηγέτη τον Σπάρτακο, καταγόμενο από τη Μακεδονία (κοιλάδα  Στρυμόνα), Θρακικής καταγωγής, (φυλή των Μαίδων,), η οποία έμεινε γνωστή ως εξέγερση των σκλάβων. Όλοι εκείνοι οι αυτόχθονες σκλάβοι μετονομάστηκαν από τους Βυζαντινούς ως εθνικά Σλάβοι. Ο ίδιος χαρακτηρισμός δόθηκε και στους οικισμούς  που δημιουργούσαν οι μετανάστες που εγκαταστάθηκαν στη νότια Βαλκανική και μετατράπηκαν σε δουλοπάροικους (σκλάβους) των Ρωμαίων (Βυζαντινών) φεουδαρχών. Οι οικισμοί αυτοί μεταξύ 6^ου και 9^ου αιώνα μ.Χ. αναφέρονται ως «Σκλαβινίες» και οι κάτοικοί τους αναφέρονται ως «Σκλάβοι» η «Σκλαβίνοι», που στην πορεία των αιώνων παραφθάρηκε σε «Σθλάβοι»  ή «Σθλαβίνοι» ,  και που τελικά με την πάροδο του χρόνου παραφθάρηκε σε «Σλάβοι». Είναι προφανές ότι το «θ», που δύσκολα προφέρεται μεταξύ του «σ» και του «λ» χάθηκε στην πορεία των αιώνων.

Οι Βυζαντινοί δυνάστες,  κατέχοντας τους μηχανισμούς μαύρης προπαγάνδας (διοίκηση, εκκλησία κλπ), παρουσίαζαν μετά τον 6^ο μΧ αιώνα, ως Σ(κ)λάβους μόνο τους μετανάστες από τον βορρά, που από τον 5^ο μ.Χ. αιώνα άρχισαν να εγκαθίστανται  στη βυζαντινή επικράτεια. Όλες οι πηγές αναφέρουν ότι αυτοί οι νέοι έποικοι ήταν φιλήσυχοι  αγρότες, κτηνοτρόφοι και τεχνίτες. Απολύτως πουθενά δεν αναφέρθηκαν συγκρούσεις ή αντιδικίες μεταξύ των νέων εποίκων και των αυτοχθόνων κατοίκων.

Οι Βυζαντινοί και οι σύγχρονοι κληρονόμοι τους λένε ότι αυτοί οι «Σλάβοι» ή κατέβηκαν από τον βορρά αόριστα ή κατέβηκαν από την οροσειρά των Καρπαθίων ή τέλος ότι κατέβηκαν από τον Δούναβη. Και αυτό το κάνουν για να δείξουν ότι είναι ξένοι στα νότια Βαλκάνια. Όταν δεν υπάρχουν σαφείς πληροφορίες για τον χώρο προέλευσης κάποιων μεταναστών, οι ιστορικοί αναζητούν τις αιτίες που προκάλεσαν την μετανάστευση, για να οδηγηθούν στον χώρο προέλευσης αυτών των μεταναστών. Τέτοιες αιτίες είναι προφανές ότι δημιουργήθηκαν στην κοιλάδα του Δούναβη. Από τον 5^ο αιώνα μ.Χ. οπότε εγκαταστάθηκαν εκεί υπολείμματα των Ούννων, άρχισε μια συνεχής εγκατάσταση Ασιατικών πληθυσμών (Άβαροι, Μαγυάροι, Ούγγροι, Βούλγαροι, Κροάτες κλπ.), καθώς η εν λόγω κοιλάδα είναι στο ίδιο ύψος με το πέρασμα από την Ασία στην Ευρώπη βόρια της Μαύρης Θάλασσας και ήταν πέρασμα Ασιατικών πληθυσμών προς την Ευρώπη. Είναι η σημερινή Ουγγαρία, η Δυτική Ρουμανία, η Βόρεια Σερβία, η Βόρεια Βουλγαρία (επιμειξία Βουλγάρων και Θρακών), η Κροατία (επιμειξία Ασιατών και Θρακών). Οι Βυζαντινοί και οι Γραικοί συνειδητά έλεγαν ψέματα για κάθοδο αυτών των πληθυσμών από τα Καρπάθια ή και βορειότερα. Στα ορεινά υπήρχαν ελάχιστοι πληθυσμοί και οι πολεμοχαρείς Ασιάτες δεν ήταν ανόητοι να εγκατασταθούν στα άγονα ορεινά, αλλά στα γόνιμα εδάφη της κοιλάδας του Δούναβη. Η χρονική περίοδος της εγκατάστασης των Ασιατικών πληθυσμών στην κοιλάδα του Δούναβη συμπίπτει με την χρονική περίοδο της εγκατάλειψης αυτής της περιοχής από τους αυτόχθονες πληθυσμούς.

Η λέξη «Σλάβοι» έτυχε να είναι ομόηχη με το ρήμα «σλάβε», που στα Μακεδονικά και άλλες θρακικές γλώσσες σημαίνει δοξάζει, τιμά και άρα σλάβος είναι ο ένδοξος, ή το σλόβο (Σλοβένοι, Σλοβάκοι) που σε βορειοθρακικές διαλέκτους σημαίνει συνετός, ελεύθερος, οπότε εύκολα υιοθετήθηκε από διάφορους λαούς της κεντροανατολικής Ευρώπης που εκχριστιανίστηκαν (εκπολιτίστηκαν) από τους Βυζαντινούς κατά τον 9^ο και 10^ο αιώνα.

Οι λαοί που κατοικούσαν στην κοιλάδα του Δούναβη σύμφωνα με τους αρχαίους ιστορικούς ήταν Θράκες. Αλλά και στις ανατολικές πλαγιές των Καρπαθίων ζούσαν Θράκες με πιο γνωστούς τους Δάκες και τους Γέτες. Για τους ίδιους λόγους και την ίδια χρονική περίοδο που μετανάστευσαν και οι εκλατινισμένοι Θράκες της περιοχής, που ονομάστηκαν Βλάχοι, μετανάστευσαν και οι μη εκλατινισμένοι, που ονομάστηκαν Σλάβοι. Για μεν τους Βλάχους κανείς δεν αμφιβάλει ότι είναι Θράκες και μετανάστευσαν από τις ανατολικές περιοχές της κοιλάδας του Δούναβη, ενώ για τους λεγόμενους Σλάβους προσπαθούν να μας πουν ότι ήρθαν από βορειότερα για να δείχνουν τελείως ξένοι για την περιοχή.

Οι αρχαίοι ιστορικοί αναφέρουν ως κατοίκους των Βαλκανίων στην αρχαιότητα, τουλάχιστον μέχρι τα Καρπάθια, τους Θράκες. Ο Ηρόδοτος στην Ιστορία Ε, παρ. 3 αναφέρει: «Θριήκων δε έθνος μεγιστόν εστι μετά γε Ινδούς πάντων ανθρώπων» (Το Θρακικόν έθνος είναι το πλέον πολυάριθμο από όλα τα έθνη μετά τους Ινδούς βέβαια). Στη συνέχεια εξηγεί γιατί είναι αδύνατο: «εάν δε υπάκουε εις έναν αρχηγό και διαπνέονταν από το ίδιο πνεύμα, θα ήταν δύσκολο να το νικήσει κανείς και θα ήταν το πλέον ισχυρό από όλα τα έθνη κατά τη γνώμη μου, αλλά επειδή αυτό δεν είναι δυνατόν, ούτε υπάρχει τρόπος να γίνει ποτέ σ’ αυτούς, γι’ αυτό ακριβώς οι Θράκες είναι ανίσχυροι». Στοιχεία που χαρακτηρίζουν και τους σημερινούς Μακεδόνες.

Σύμφωνα με τις αρχαίες πληροφορίες οι Αρχαίοι Μακεδόνες ήταν συνένωση θρακικών φύλων. Η περιοχή βόρεια και ανατολικά του Ολύμπου αναφέρονταν στην αρχαιότητα ως Θράκη. Οι ονομασίες Πιερία, Ημαθία, Αλμωπία, Πελαγονία, Λυγκηστίς, Παιονία, Βοττιαία, Βισαλτία κ.α. είναι θρακικές. Εξάλλου στις πλαγιές του Ολύμπου κατοικούσε ο βασιλιάς και θεός των Θρακών, ο Ορφέας και οι κόρες του οι Μούσες. Οι παλιότεροι Μακεδόνες θα θυμούνται, ότι την Μαρία την έλεγαν και Μούσα. Ήταν το  αντίστοιχο της «Παρθένου» για την Παναγία. Δεν μπορεί, λοιπόν, να εξαφανίστηκαν τα θρακικά έθνη, μεταξύ των οποίων και το Μακεδονικό, που αποτελούσαν το πολυπληθέστερο έθνος της Ευρώπης και να εμφανίστηκε από το πουθενά ένα έθνος χωρίς όνομα (το Σλάβοι επιβλήθηκε αργότερα μετά τον 9^ο αιώνα) και χωρίς κάποια πολιτικοστρατιωτική οργάνωση, που μάλιστα ήταν τόσο πολυπληθές, ώστε γέμισε τα Βαλκάνια από τα Καρπάθια μέχρι την Πελοπόννησο. Είναι προφανές ότι οι θρακικές εθνότητες δεν εξαφανίστηκαν και είναι εκείνες που μετονομάστηκαν σε Σλάβους από τους Βυζαντινούς. Έγινε δηλαδή κάτι ανάλογο με την ονομασία που έδωσαν οι  Ευρωπαίοι στους αυτόχθονες, όταν εποίκησαν τη Αμερική. Τους ονόμασαν Ινδιάνους, επειδή νόμισαν ότι έφτασαν στις Ινδίες ταξιδεύοντας δυτικά. Παρόλο που γρήγορα διαπίστωσαν ότι δεν πρόκειται για την Ινδία, αλλά για μια νέα Ήπειρο, υιοθέτησαν το όνομα Ινδιάνοι, ενώ εκείνοι ποτέ δεν το είχαν.

Οι Βυζαντινοί παραβλέπουν σκόπιμα στην ιστοριογραφία τους όλους τους αυτόχθονες λαούς, που επίσης ήταν σκλάβοι των Βυζαντινών και οι οποίοι βέβαια δεν εξαφανίστηκαν. Δεν υπάρχει καμιά πληροφορία που να λέει ότι οι αυτόχθονες Θρακικοί λαοί, μεταξύ των οποίων και οι Μακεδόνες, μετακινήθηκαν σε άλλες περιοχές εκτός Βαλκανίων, ούτε ότι ενέσκηψε κάποια επιδημία σε μεγαλύτερο βαθμό απ΄ ότι σε άλλες περιοχές, που να εξαφάνισε αυτούς τους λαούς. Ούτε υπάρχουν σε κάποια άλλη περιοχή κάτοικοι που να λένε ότι είμαστε Θράκες ή Μακεδόνες που εκδιώχθηκαν από τις εστίες τους από τους Σλάβους. Και το κάνουν αυτό για τους ίδιους λόγους που το κάνει η σύγχρονη διάδοχος του Βυζαντίου, η Ελλάδα, στην προσπάθεια αφανισμού του Μακεδονικού λαού. Παρουσιάζουν τους Μακεδόνες ως Σλάβους που κατέβηκαν μετά τον 6^ο μ.Χ αιώνα από το βορρά, για να υποστηρίξουν ότι αυτοί δεν είναι απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων και κατά συνέπεια δεν έχουν «ιστορικά» δικαιώματα στη Μακεδονία.

    Οι βορειοθρακικοί  πληθυσμοί που εξαναγκάσθηκαν να μεταναστεύσουν νοτιότερα δημιούργησαν οικισμούς τους οποίους οι Βυζαντινοί αποκαλούσαν «Σκλαβινίες», επειδή οι πληθυσμοί εκείνοι είχαν γίνει σκλάβοι των Ρωμαίων (Βυζαντινών). Εκείνοι οι πληθυσμοί ανακατεύθηκαν με τους αυτόχθονες νοτιοθρακικούς πληθυσμούς, μεταξύ των οποίων και με τους Μακεδόνες, οι οποίοι ήδη ήταν σκλάβοι. Αυτοί οι μετανάστες και βέβαια μετέφεραν κάθε είδους πολιτιστικά στοιχεία, μεταξύ των οποίων και γλωσσικά, τα οποία προστέθηκαν στα ήδη υπάρχοντα. Είναι προφανές ότι ο χαρακτηρισμός «Σλάβος» είναι παραφθορά της λατινικής λέξης «σκλάβος». Το βυζάντιο στη συνέχεια αντικατέστησε την Λατινική γλώσσα με την Ελληνική, αλλά ο λατινογενής χαρακτηρισμός «σλάβος» παρέμεινε να χαρακτηρίζει τους υπόδουλους αυτόχθονες Βαλκάνιους του Βυζαντίου. Λαός με το όνομα «Σλάβοι» ουδέποτε υπήρξε στην κοιλάδα του Δούναβη ή τα Καρπάθια ή και βορειότερα.   Όσοι λένε, λοιπόν, τους Μακεδόνες, «Σλαβομακεδόνες», είναι σαν να τους λένε «Δουλομακεδόνες».

Οι Ρωμαίοι δεν επιτρέπανε την καλλιέργεια εθνικής πολιτικής κουλτούρας στους υπόδουλους λαούς. Όταν κατέκτησαν τη Μακεδονία με την συνεργασία των Ελλήνων, διαίρεσαν τη Μακεδονία σε τέσσερα τμήματα, στα οποία απαγόρευσαν κάθε πολιτική και κοινωνική συνεργασία μεταξύ τους. Αργότερα την Δυτική Μακεδονία την προσκόλλησαν στο Ιλλυρικό Θέμα (Εκεί πατάνε οι Αλβανοί και την διεκδικούν), ενώ την Ανατολική την ένωσαν με την Θράκη και με πρωτεύουσα την Αδριανούπολη την ήλεγχαν καλλίτερα. Απαγόρευσαν την ίδρυση σχολείων στη Μακεδονική γλώσσα μέχρι τον 9^ο μ.Χ. αιώνα, οπότε έδωσαν εντολή δημιουργίας αλφαβήτου για τους Σ(κ)λάβους με σκοπό την επιρροή τους στους βόρειους γείτονές τους.

 Αφαιρώντας από τους υπόδουλους λαούς και τα οικονομικά μέσα, δεν τους επέτρεψαν να αναπτύξουν δικό τους πολιτισμό. Έτσι εκείνοι καλλιεργούσαν μόνο λαϊκό πολιτισμό (χορούς, τραγούδια, λαϊκές γιορτές, παραδόσεις, λαϊκούς μύθους κλπ). Και ενώ οι Βυζαντινοί ήταν εκείνοι που τους καταδίκασαν σε υπανάπτυξη, φτώχεια και έλλειψη επιστημών, γραμμάτων και τεχνικού πολιτισμού, οι ίδιοι τους χαρακτήριζαν, όπως και οι νεοέλληνες, ως απολίτιστους και καθυστερημένους. Όποιος ήθελε να μορφωθεί ήταν αναγκασμένος να φοιτήσει σε ελληνόφωνα σχολεία. Έτσι η ανώτερη τάξη των υπόδουλων λαών κατέληγε να είναι ελληνόφωνη και ενσωματώνονταν στην Βυζαντινή άρχουσα τάξη και το Ρωμαϊκό «έθνος», ενώ στις εθνικές γλώσσες και τον εθνικό λαϊκό πολιτισμό παρέμεναν οι φτωχοί και αμόρφωτοι επαρχιώτες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Θράκες, οι οποίοι στη νοτιοανατολική Θράκη ελληνοφώνησαν λόγω γειτνίασης με την πρωτεύουσα των Βυζαντινών, ενώ στην βόρεια Θράκη παρέμειναν θρακόφωνοι και λόγω της συνεργασίας τους με τους Βουλγάρους, χαρακτηρίστηκαν Βούλγαροι.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα «η πολιορκία της Θεσσαλονίκης από Σλάβους που ήρθαν από τον βορρά» κατά τον 7^ο μ.Χ αιώνα. Οι αυτόχθονες Μακεδόνες, που είχαν μετατραπεί σε σκλάβους και αργότερα μετονομάστηκαν και αυτοί σε «Σλάβους», αγνοούνται συστηματικά. Το ίδιο ακραίο παράδειγμα αποτελεί «η επανάσταση των Σλάβων υπό την ηγεσία του Θωμά του Σλάβου».

Ο Θωμάς ήταν στρατιωτικός των Βυζαντινών. Το 820 μ.Χ., εκμεταλλευόμενος τη δυσαρέσκεια των κατώτερων τάξεων και κυρίως των αγροτικών μικρασιατικών πληθυσμών κατά των Βυζαντινών δυναστών, οργάνωσε μια πολυεθνική εξέγερση και για δύο και πλέον χρόνια κατέλυσε την Βυζαντινή εξουσία στο μεγαλύτερο τμήμα της αυτοκρατορίας. Το 821 μ.Χ. πολιόρκησε την ίδια την  Κωνσταντινούπολη.  Οι Μακεδόνες και οι Θράκες προσχώρησαν στο κίνημα του Θωμά. Ο αυτοκράτορας το 823 μ.Χ. ζήτησε και πήρε βοήθεια από τον ηγεμόνα της Βουλγαρίας Ομουρτάγκ, ο οποίος επιτέθηκε στους επαναστάτες και τους νίκησε. Ο Βυζαντινός αυτοκράτορας είχε δικαίωμα να συνεργαστεί με τους Βουλγάρους, ενώ επικρίθηκαν  όταν με εκείνους συνεργάστηκαν οι υπόδουλοι «σ(κ)λάβοι» των Βαλκανίων.

 Όταν έγινε η επανάσταση, ο Θωμάς δεν είχε το παρόνομα «Σλάβος». Του το κόλλησαν οι Βυζαντινοί λόγιοι μετά από έναν και πλέον αιώνα. Οι Συνεχιστές του Θεοφάνους (10^ος αιών) έγραψαν ότι ο Θωμάς κατάγονταν «από άσημους και  πενιχρούς γονείς που, σύμφωνα με κάποιες άλλες πηγές, κατάγονταν από Σκλαβογενείς μετανάστες στην Ανατολή» («Τούτον ορμάσθαι φησί τον Θωμάν εξ ασήμων τε γονέων και πενιχρών άλλως δε και Σκλαβογενών των πολλάκις εγγισευθέντων κατά την Ανατολήν»). Το «Σκλαβογενείς» δείχνει ότι τον 10^ο αιώνα συνυπήρχε το «σκλάβος» και το «Σλάβος».  Στη συνέχεια οι Βυζαντινοί λόγιοι, όπως και οι σύγχρονοι βυζαντινολόγοι γράφουν ότι «ο Θωμάς ήταν σλαβικής καταγωγής» και χαρακτηρίζουν την επανάσταση σλαβική.

Ο Θωμάς κατάγονταν από τον ανατολικό Πόντο και σύμφωνα με άλλους Βυζαντινούς λόγιους (Σκυλίτσης, Γενέσιος κ.α) «κατάγονταν εξ Αρμενίων». Είναι γνωστό ότι στη Μ.Ασία είχαν μεταναστεύσει ελάχιστοι «Σλάβοι» και ήταν πολύ λίγοι για να κάνουν τόσο μεγάλη επανάσταση. Είναι ολοφάνερο ότι την επανάσταση την έκαναν οι αυτόχθονες της περιοχής. Οι Βυζαντινοί σκόπιμα την παρουσιάζουν ως «επανάσταση των Σλάβων», για να δείξουν ότι την έκαναν έποικοι «Σλάβοι», χωρίς να έχουν αυτό το δικαίωμα και όχι οι αυτόχθονες λαοί. Χαρακτηρίζουν τον Θωμά αντάρτη, στασιάρχη, αποστάτη κλπ. Η επανάσταση ήταν λαϊκή εξέγερση, ένα κοινωνικό κίνημα, περιπλεγμένο με θρησκευτικούς και πολιτικούς παράγοντες. Τον Θωμά ακολούθησαν και οι οπαδοί του αυτοκράτορα Λέοντα του Αρμένιου, που δολοφονήθηκε από τον μετέπειτα αυτοκράτορα Μιχαήλ Β’ (Φρυγικής καταγωγής). Την επανάσταση στήριξαν τα λαϊκά στρώματα των μεγάλων πόλεων και οι αγρότες, γιατί υπόσχονταν απαλλαγή από την βαριά φορολογία και την αυταρχικότητα της Βυζαντινής διοίκησης. Οι επαναστάτες του Σπάρτακου και του Θωμά αποτελούν τους πραγματικούς προγόνους και ιστορία των αυτοχθόνων λαών της Βαλκανικής και της Μ.Ασίας. Οι δυνάστες αυτοκράτορες, ηγεμόνες , φεουδάρχες, δεσποτάδες κλπ. αποτελούν την ιστορία των συνεργατών των κατακτητών, των καταπιεστών, των εκμεταλλευτών. Οι Νεοέλληνες θεωρούν τον εαυτό τους απόγονο αυτών των τελευταίων.

Συχνά αποκαλούν τους Μακεδόνες και Βουλγάρους, για τους ίδιους λόγους που τους αποκαλούν Σλάβους. Οι Βούλγαροι είναι Ασιάτες, που εγκαταστάθηκαν μεταξύ του Δούναβη και της οροσειράς του Αίμου (Στάρα πλανινα) τον 7^ο μ.Χ. αιώνα. Επειδή ακόμα κι εκεί ήταν μειοψηφία σε σχέση με τους αυτόχθονες Θράκες (Μοισούς, Δάκες κλπ.) αφομοιώθηκαν γλωσσικά με εκείνους και εκθρακίστηκαν. Επειδή, όμως, οι Θράκες είχαν σκλαβωθεί στους Ρωμαίους (μετέπειτα Βυζαντινούς), χαρακτηρίστηκαν σκλάβοι και σταδιακά μετονομάστηκαν σε Σλάβους. Αυτοί, όπως και οι υπόλοιποι Θράκες, δεν ήταν ενωμένοι και δεν είχαν αναπτύξει πολιτικοστρατιωτική κουλτούρα, με αποτέλεσμα οι Βούλγαροι, αν και μειοψηφία στην περιοχή, να επικρατήσουν. Έτσι ηγήθηκαν στην Θρακοβουλγαρική εξέγερση το 852 μ.Χ. και δημιούργησαν αυτόνομο κράτος, το οποίο λόγω της καταγωγής των ηγεμόνων του χαρακτηρίστηκε Βουλγαρικό. Αυτό το εκμεταλλεύτηκαν οι Βυζαντινοί σκοταδιστές και χαρακτήριζαν ως «Βούλγαρους» όλους τους θρακόφωνους των Βαλκανίων. Το ίδιο κάνει και το σημερινό κατάλοιπο των Βυζαντινών, η Ελλάδα, για να «δικαιολογήσει» τις διώξεις κατά των Μακεδόνων.

Οι Βούλγαροι όχι μόνο δεν εποίκησαν τη Μακεδονία, αλλά και είναι μειοψηφία στην Βόρεια Βουλγαρία και γι΄αυτό και εκθρακίστηκαν. Η σημερινή νότια Βουλγαρία κατοικείται από Θράκες και Μακεδόνες. 

Χαρακτήρισαν για παράδειγμα για τους ίδιους λόγους ως Βουλγαρικό το κράτος που δημιούργησαν το 960 με έδρα τις Πρέσπες και την Οχρίδα ο αυτόχθων (ντόπιος Μακεδόνας) Σαμουήλ και ο υπαρχηγός του Βλάχος Νικουλίτσα από τα Σέρβια Κοζάνης. Το ίδιο έγινε με το κράτος που δημιούργησαν το 1186 οι Βλάχοι ηγεμόνες Πέτρος και Ιωάννης Ασάν.

Για να χαρακτηρίσουν τους Μακεδόνες Βούλγαρους εκμεταλλεύονται επίσης την θρησκευτική ένταξη στα πατριαρχεία. Όσους εντάχθηκαν στο πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης τους χαρακτηρίζουν Έλληνες, ενώ όσους εντάχθηκαν στο Εξαρχικό πατριαρχείο που το ήλεγχαν οι Βούλγαροι, τους χαρακτηρίζουν Βούλγαρους. Η αλήθεια είναι ότι και τα δύο πατριαρχεία ήταν πολυεθνικά και όχι εθνικά.

Για την καταγωγή των αρχαίων Ελλήνων καταδείξαμε με στοιχεία από αρχαίους  Έλληνες ιστορικούς στο άρθρο μας «Η Καταγωγή των Ελλήνων», https://aridaia-gegonota.blogspot.com/2020/02/blog-post_16.html?spref=fb&fbclid=IwAR1AwVLWnfZc6kE99VxilJnScbPFN6Dta05FZjxXkWYhSYCAoFoDwawaqNQ ,  και http://iliden.blogspot.com/2020/02/blog-post.html, ότι κατάγονταν από τη Μέση Ανατολή και την βόρεια Αφρική. Είχαν φυλετική συγγένεια με τους Αιγυπτίους, τους Φοίνικες κλπ. Επομένως οι αρχαίοι και οι σύγχρονοι Μακεδόνες, όχι μόνο δεν ήταν Έλληνες, αλλά ούτε έχουν κάποια φυλετική συγγένεια. Και οι αρχαίοι και οι σύγχρονοι Μακεδόνες ήταν και είναι συγγενικά φύλλα με τους Θεσσαλούς, τους Ηπειρώτες, τους Θράκες (ελληνόφωνους και θρακόφωνους), τους Σέρβους, τους Πομάκους, τους Βλάχους, τους Ρουμάνους κλπ. Είναι αυτόχθονες Βαλκάνιοι.

Μάρτιος 2020     Τραϊανός Πασόης