20 χρόνια Ουράνιο Τόξο

Από την ελπίδα στο διασυρμό και την απογοήτευση

        Φέτος συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από την ίδρυση του εθνοτικού μακεδονικού κόμματος «Ουράνιο Τόξο» (Ιούνιος 1994). Δημιουργήθηκε για να παίξει τον ίδιο ρόλο που παίζουν τα αντίστοιχα εθνοτικά και μειονοτικά κόμματα στην Ευρώπη, των Βάσκων, των Καταλανών, των Φλαμανδών κλπ. ή στη γειτονιά μας των Αλβανών στη Δ.Μακεδονίας, των Ελλήνων στην Αλβανία (Ομόνοια), των Τούρκων στη Βουλγαρία και πρόσφατα στην Ελλάδα. Ειδικά για τους Μακεδόνες της Ελλάδας υπήρχαν πολύ σημαντικοί λόγοι για την δημιουργία του, καθώς είναι πολύ αδικημένοι, κατατρεγμένοι και καταπιεσμένοι. Για τον λόγο αυτό εύλογες απορίες προκαλεί ο πολύ μικρός αριθμός ψήφων που πήρε στις ευρωεκλογές του Μαϊου 2014 (5.754 από τις οποίες οι 3.016 στη Μακεδονία), παρά την πρωτοφανή σε μέγεθος διασπορά ψήφων προς τα μικρά κόμματα, ενώ κατά τη δημιουργία του (Ιούνιος 1994), μέσα σε πολύ άσχημες συνθήκες και χωρίς προετοιμασία είχε πάρει 7.263, από τις οποίες οι 5.488 στη Μακεδονία. Ο κατατρεγμένος και αδικημένος μακεδονικός λαός δεν το ψήφισε. Γιατί άραγε; Μήπως δεν ήθελε την αποκατάσταση της ταυτότητας, της αξιοπρέπειας και των μεγάλων αδικιών σε βάρος του;

Η δημιουργία του «Ουράνιου Τόξου» ήταν το αποτέλεσμα της μεθοδικής δραστηριότητας Μακεδόνων αγωνιστών της οποίας ηγήθηκε μια ολιγομελής ομάδα της Πέλλας με έδρα την Αριδαία, μέλος της οποίας ήταν και ο γράφων.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, για πρώτη φορά μετά από πολλές δεκαετίες, διαμορφώθηκαν πολύ ευνοϊκές συνθήκες για την αποκατάσταση των συστηματικά καταπατημένων ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Μακεδόνων της ελλαδικής Μακεδονίας. Κι αυτό κυρίως επειδή η Ελλάδα υπέγραψε τις συμφωνίες για τα ανθρώπινα δικαιώματα στα πλαίσια της Διάσκεψης για την Ασφάλεια και Συνεργασία στην Ευρώπη (ΔΑΣΕ, που αργότερα εξελίχθηκε σε Οργανισμό - ΟΑΣΕ). Αυτές ξεκίνησαν  με το Καταληκτικό Κείμενο της Βιέννης (1989), το Κείμενο της Κοπεγχάγης για την Ανθρώπινη Διάσταση της Επιτροπής Ειδικών για την Ανθρώπινη Διάσταση της ΔΑΣΕ (1990) , την Χάρτα των Παρισίων για Μια Νέα Ευρώπη (1990) την Έκθεση της Επιτροπής Ειδικών για τις Εθνικές Μειονότητες της Γενεύης και που κωδικοποιήθηκαν με το Κείμενο του Ελσίνκι (Ιούνιος 1992).

Κάποιοι συναγωνιστές από την περιοχή της Φλώρινας κατέθεσαν δήλωση δημιουργίας πολιτιστικού συλλόγου με την επωνυμία «Στέγη Μακεδονικού Πολιτισμού», η οποία όμως απορρίφθηκε από το αρμόδιο δικαστήριο ως «ανθελληνική». Δυο φλωρινιώτες ακτιβιστές συμμετείχαν στις εργασίες της ΔΑΣΕ στο Παρίσι (Νοέμβριος 1990), όπου κατήγγειλαν την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα. Εμείς στην Πέλλα παρακολουθούσαμε με ενδιαφέρον εκείνες τις ενέργειες, αλλά και προβληματιζόμασταν με την χαμηλή αποτελεσματικότητά τους. Ήταν προφανές ότι αν ακολουθούσαμε την ίδια τακτική, θα είχαμε την ίδια χαμηλή αποτελεσματικότητα. Έπρεπε, λοιπόν, να ακολουθηθεί κάποια άλλη τακτική. Η γνώση των νέων συνθηκών μας βοήθησε σ’ αυτό.

Οι διεθνείς συνθήκες, με τις οποίες είχε δεσμευθεί και η Ελλάδα, μας επέτρεπαν την ελευθερία έκφρασης και συλλογικής δράσης. Έτσι λοιπόν, εκτός του ότι στείλαμε εκπρόσωπό μας στη ΔΑΣΕ, αντί να καταθέσουμε αίτηση αναγνώρισης συλλόγου και να ακολουθήσουμε την ίδια πορεία με τους συναγωνιστές της Φλώρινας, παρακάμψαμε τα δικαστήρια και δημιουργήσαμε την πρώτη δημόσια εθνοπολιτική μακεδονική οργάνωση στην Ελλάδα με την επωνυμία Μακεδονική Κίνηση Βαλκανικής Ευημερίας (ΜΑΚΙΒΕ) και αρχίσαμε να λειτουργούμε ως νομιμοποιημένη από τους διεθνείς οργανισμούς οργάνωση. Ταυτόχρονα, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε το μεγάλο πρόβλημα της άγνοιας των νέων συνθηκών για τα ανθρώπινα δικαιώματα και της πραγματικής ιστορίας, εκδώσαμε και την πρώτη μακεδονική εφημερίδα «Μογλενά», που είναι το μακεδονικό όνομα της επαρχίας Αλμωπίας, όπου είχαμε και την έδρα μας, την οποία αργότερα μετονομάσαμε σε «Ζόρα» (Αυγή).

Εκείνη η εμφάνισή μας προκάλεσε ένα σοκ στην ελλαδική κοινωνία, αλλά είχε και θεαματικά αποτελέσματα. Ενώ μέχρι τότε είχαν ασχοληθεί με μας μόνο κάποιες φασιστοοργανώσεις και η φυλλάδα τους «Στόχος», αμέσως μετά ασχολήθηκαν μαζί μας εφημερίδες πανελλαδικής κυκλοφορίας και ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί πανελλαδικής εμβέλειας. Η προσπάθειά τους να μας συκοφαντήσουν και να μας απομονώσουν μας έδωσε τεράστια προβολή και είχε προκαλέσει τον πρώτο, έστω άτολμο και περιορισμένο δημόσιο αντίλογο για τα ζητήματά μας. Η δημόσια συζήτηση για την μέχρι τότε «ανύπαρκτη» μακεδονική κοινότητα της Ελλάδας και την καταπάτηση των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων της είχε ανοίξει. Η ενημέρωση της κοινής γνώμης την οποία επιδιώκαμε, άρχισε να γίνεται σε ικανοποιητικό βαθμό. Ένας από τους βασικούς μας στόχους είχε επιτευχθεί. Η ταφόπλακα είχε σπάσει.

Η επιτυχία μας αυτή μαζί με την μεθοδική πολιτική δουλειά που κάναμε, είχε ως αποτέλεσμα την άνοδο του ηθικού των Μακεδόνων και την συμπαράσταση αρκετών δημοκρατικών πολιτών, πολιτικών ομάδων και μικρών κομμάτων της αριστεράς. Η εφημερίδα μας άρχισε να κυκλοφορεί και σε άλλες περιοχές και στην ΜΑΚΙΒΕ εντάχθηκαν ακτιβιστές και από τους άλλους νομούς της Μακεδονίας.

Η επίσημη πολιτεία δεν μπορούσε πλέον να περιορίσει την ελευθερία έκφρασης και συλλογικής δράσης μας. Οι μηχανισμοί της, όμως, οι παρακρατικές οργανώσεις, τα ΜΜΕ, η εκπαιδευτική κοινότητα, η εκκλησία και τα εθνικιστικά και ρατσιστικά κόμματα και πολίτες επιστρατεύτηκαν για να περιορίσουν την απήχηση της κίνησής μας. Χρησιμοποίησαν ως όπλα το ψέμα, τη διαστρέβλωση, τη συκοφαντία, τον εκφοβισμό. Μας παρουσίαζαν ως μια ολιγομελή ξενοκίνητη ομάδα που παίζει «ανθελληνικά» παιχνίδια. Ήξεραν ότι μόνο με την μαζικοποίηση του κινήματος μπορούσαμε να επιτύχουμε του στόχους μας και αυτήν ακριβώς την μαζικοποίηση αγωνίζονταν να εμποδίσουν με τα πάμπολλα μέσα που διέθεταν.  Χωρίς μαζικοποίηση οι βασικοί στόχοι για την καλλιέργεια της μακεδονικής κουλτούρας και την αποκατάσταση των αδικιών σε βάρος των Ντόπιων που τους είχαν καταντήσει οικονομικά φτωχούς συγγενείς των προσφύγων με τους οποίους είχε εποικιστεί η Μακεδονία της ελλαδικής επικράτειας, δεν μπορούσαν να επιτευχθούν. Έπρεπε να πολεμήσουμε την προπαγάνδα της «ολιγομελούς» κίνησης και του φόβου που ήταν υπαρκτός ακόμα λόγω των διώξεων και της καταπίεσης των προηγούμενων δεκαετιών.

Μετά την αρχική προσχώρηση μελών στην κίνηση, η προσχώρηση άλλων μελλών γίνονταν με πολύ αργό ρυθμό. Έτσι εκτιμήσαμε ότι στην κατεύθυνση αυτή θα μας βοηθούσε η δημιουργία εθνοτικού κόμματος στα πρότυπα των άλλων ευρωπαϊκών εθνοτικών και μειονοτικών κομμάτων. Αυτό θα έδινε τη δυνατότητα σε πολλούς Μακεδόνες να εκφραστούν αρχικά δια της μυστικής ψήφου και η εμφάνιση μεγάλου αριθμού ευαισθητοποιημένων Μακεδόνων θα ενθάρρυνε και άλλους να προσχωρήσουν στην κίνηση. Η ιδέα συζητήθηκε πριν τις βουλευτικές εκλογές του 1993, αλλά απορρίφθηκε για εκείνες τις εκλογές, καθώς κρίναμε ότι ήμασταν ανέτοιμοι και μια πολύ πιθανή απόρριψη από το ανώτατο δικαστήριο θα είχε αρνητικές επιπτώσεις. Ήδη είχαμε υποπέσει στα ίδια «παραπτώματα» με τα οποία είχε απορριφθεί η «Στέγη Μακεδονικού Πολιτισμού». Με ανάλογα σκεπτικά λίγο αργότερα και οι βουλγαρικές αρχές απέρριψαν τη δημιουργία μακεδονικού κόμματος στη Μακεδονία του Πιρίν, κάτι που ανάγκασε τους εκεί συναγωνιστές μας να ακολουθήσουν την ίδια δικαστική περιπέτεια με τη «Στέγη». Έτσι βάλαμε ως στόχο τη δημιουργία του κόμματος στις ευρωεκλογές του επόμενου έτους (1994), συζητώντας το ζήτημα μόνο σε πολύ στενό κύκλο, για να μη φτάσει στα αυτιά των διωκτών μας.

Τους επόμενους μήνες ήρθαμε σε πιο στενή επαφή με την Συμμαχία των εθνοτικών κομμάτων του Ευρωκοινοβουλίου, της οποίας και γίναμε μέλος. Αφήσαμε σκόπιμα  να διαδοθεί η πρόθεσή μας να πάμε στις επερχόμενες ευρωεκλογές του 1994 ως συνεργαζόμενοι με κάποιο από τα ήδη αναγνωρισμένα κόμματα των εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και της Οικολογίας. Ακόμα και η εξουσιοδότηση του Κ.Σ. είχε ως προτεραιότητα τη συνεργασία, αλλά ανέθετε τους χειρισμούς στην ηγετική ομάδα της Αριδαίας. Τελικά καταθέσαμε τη δήλωση κόμματος ένα τέταρτο της ώρας πριν τα μεσάνυχτα της ημέρας που έληγε η προθεσμία κατάθεσης δηλώσεων.

 Ο αιφνιδιασμός είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Το ανώτατο δικαστήριο απέρριψε τη δήλωση συμμετοχής μας στις ευρωεκλογές με το σκεπτικό ότι δεν συνοδεύονταν με υπεύθυνη δήλωση ότι το κόμμα «δεν θα καταλάβει την εξουσία δια της βίας». Προβλέπονταν μια τέτοια δήλωση από παλιό κανονισμό, αλλά είχε περιπέσει σε αχρηστία και δεν είχαν απορριφθεί κατά το παρελθόν κόμματα που δεν είχαν κάνει τέτοια δήλωση. Ειδικά για τις ευρωεκλογές δεν είχε κάποια ισχύ, διότι δεν ήταν εκλογές για την ανάδειξη κυβέρνησης. Αμέσως ενημερώθηκαν οι σύμμαχοί μας στο ευρωκοινοβούλιο και σε επιστολή-φαξ προς την κυβέρνηση δήλωναν ότι το υπό ίδρυση κόμμα μας ήταν εκπρόσωπος της Συμμαχίας στην Ελλάδα. Η κυβέρνηση αιφνιδιασμένη βρέθηκε προ του διλλήματος ή να αγνοήσει την παρέμβαση των Ευρωπαίων συμμάχων μας και να επιμείνει στον αποκλεισμό του κόμματος από τις ευρωεκλογές, με συνέπεια να δημιουργήσει μια πολύ κακή εικόνα στην Ευρώπη ή να νομιμοποιήσει το κόμμα. Ο αιφνιδιασμός δεν επέτρεψε στους πάσης φύσεως εθνορατσιστικούς παράγοντες να ενεργήσουν, οπότε οι Αρχές ανάμεσα στα δύο κακά επέλεξαν το δεύτερο. Αναγνώρισαν εθνοτικό μακεδονικό κόμμα, καθώς ρητά ήταν εκπρόσωπος της Συμμαχίας των εθνοτικών κομμάτων του ευρωκοινοβουλίου και οι ιδρυτές του ήδη δήλωναν Μακεδόνες.

Αμέσως μετά τη δημιουργία της ΜΑΚΙΒΕ και στη συνέχεια του «Ουράνιου Τόξου» άρχισε και ο πόλεμος εναντίον του. Είναι γνωστός ο τρόπος και δεν χρειάζεται να τον επαναλάβουμε. Εκείνος ο βρώμικος πόλεμος, όμως, δεν στάθηκε ικανός να μας σταματήσει. Αντί να υποχωρήσουμε, κάναμε συνεχώς βήματα μπροστά. Δυστυχώς, όμως, εκδηλώθηκε και ένας άλλος πόλεμος από μέσα. Ήταν ακόμα πιο ύπουλος και βρώμικος. Εκείνος ο πόλεμος, όχι μόνο σταμάτησε την ανοδική πορεία του «Ουράνιου Τόξου», αλλά έδιωξε και εκείνους που μας ακολούθησαν στο ξεκίνημα.

Μετά τις πρώτες επιτυχίες, άρχισαν να εμφανίζονται και τα πρώτα σημάδια εκφυλισμού, ο οποίος σταδιακά υποβοήθησε τον αποπροσανατολισμό και τον ολοκληρωτικό εκτροχιασμό. Αρκετοί από το Κ.Σ. ένιωσαν ήδη σπουδαίοι και επαναπαύθηκαν στην μέχρι τότε επιτυχία. Η μεγάλη δημοσιότητα, οι έπαινοι και οι κολακείες, κυρίως από παράγοντες της διασποράς και των πολιτικών προσφύγων στη Δ. Μακεδονίας, τους φούσκωσαν τα μυαλά. Δεν ενδιαφέρονταν πλέον για τα επόμενα βήματα που θα μας οδηγούσαν στην επίτευξη των στόχων μας. Αντί να αγωνίζονται για τη διεύρυνση του κινήματος, έκαναν χαβαλέ και προσωπικές δημόσιες σχέσεις στο στενό κύκλο των μελών και οπαδών μας και κυρίως στη διασπορά. Κάποια προβεβλημένα στελέχη άρχισαν να το εκμεταλλεύονται και για επαγγελματικούς λόγους. Προκειμένου να διευκολυνθούν στην επιχειρηματική τους δραστηριότητα στη Δ.Μακεδονίας, υποστήριζαν εκεί ότι έχασαν τις δουλειές τους στην Ελλάδα λόγω πολιτικών διώξεων. Αυτό, μάλιστα, το έκαναν κάποιοι που πριν ακόμα εκδηλωθούν είχαν χρεοκοπήσει επαγγελματικά (Βοσκόπουλος – Παρίσης) ή βρίσκονταν στα όρια της πτώχευσης (Αναστασιάδης).

Αυτοί έγιναν και τα εύκολα θύματα μιάς άλλης κατηγορίας Μακεδόνων που επειδή για διάφορους λόγους δεν ήθελαν να συμμετάσχουν δημοσίως στον αγώνα μας και για να δικαιολογήσουν την αδιαφορία και τη δειλία τους, υποστήριζαν ως ακατάλληλη την ακολουθούμενη πολιτική και ακατάλληλους εκείνους που είχαν πρωτοστατήσει, «διότι είναι χαμηλής μόρφωσης και πολιτικά άπειροι».

Είναι αξιοπρόσεκτο ότι κάτι παρόμοιο υποστήριζαν και όσοι από εκείνους τους μη Μακεδόνες «που μας βοηθούσαν», ανακατεύθηκαν στα εσωτερικά μας, και είχαν ενεργό συμμετοχή στην εκτροπή του κινήματος από την μέχρι τότε θετική του πορεία. Εκείνη η μερίδα των μη Μακεδόνων που μας βοηθούσε άδολα και πραγματικά, το έκαμνε χωρίς να ανακατευθεί στα εσωτερικά μας. «Στηρίζουμε τον αγώνα σας και τα δικαιώματά σας, όπως τα εννοείτε εσείς», δήλωναν. Φυσικά το δόλωμα το τσίμπησαν εκείνοι από τους «πιο μορφωμένους» σε επίπεδο σπουδών και «πιο έμπειρους» λόγω της συμμετοχής τους σε κόμματα της Αριστεράς. Ένοιωσαν, ότι εκείνοι έπρεπε να ηγούνται του κόμματος και όχι οι μέχρι τότε «μέτριας μόρφωσης και εμπειρίας» πρωτεργάτες. Αν ήταν πραγματικοί αγωνιστές, αυτό θα το πραγματοποιούσαν τελείως φυσιολογικά με την αυξημένη δραστηριότητά τους και την ανάδειξη των πολιτικών ικανοτήτων τους στην πράξη. Οι περισσότεροι μάλιστα ήταν στην περιοχή της Φλώρινας με 80% μακεδονικό πληθυσμό και με τα 2/3 των μελών μας να βρίσκονται εκεί. Επί πλέον μπορούσαν να δρουν πιο άνετα, καθώς η ομάδα της Πέλλας (Αριδαίας) είχε μεταφέρει το μέτωπο στην Πέλλα και δέχονταν τη μεγαλύτερη πίεση και τις μεθοδικές επιθέσεις των εθνορατσιστικών μηχανισμών. Εκείνοι, αντί να δημιουργήσουν στη Φλώρινα ή αλλού ένα μαχητικότερο κίνημα, κάτι που θα βοηθούσε εκείνους που μάχονταν στην πρώτη γραμμή, έκαμναν στα μετόπισθεν προσωπικές δημόσιες σχέσεις, έβρισκαν λάθη και αδυναμίες στους πρωτεργάτες και τους έφθειραν συστηματικά. Οι ίδιοι τους φανφάριζαν πουλώντας εξυπνάδες, επαναστατικές ιδέες, διεθνισμό, ευρωπαϊσμό κλπ. Άρχισε να διαφαίνεται η προσπάθειά τους να κοντήνουν εκείνους που είχαν ψηλώσει με τους μεθοδικούς χειρισμούς, τη δράση και τις θυσίες τους.

Σταδιακά άρχισε να διαφαίνεται και η υπονόμευση των οργάνων του κόμματος. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι στην αποφασισμένη συνεδρίαση Πολιτικής Γραμματείας και Συντακτικής Επιτροπής για την έκδοση της προτελευταίας από κοινού εφημερίδας Ζόρα στην Αριδαία, όπου ήταν και τα γραφεία της εφημερίδας, δεν προσήλθαν οι εκπρόσωποι της Φλώρινας. Αυτό μας ανάγκασε να καθορίσουμε την επόμενη συνεδρίαση στη Φλώρινα. Στην καθορισμένη ώρα πήγαν στη Φλώρινα τα μέλη από Πέλλα και Θεσσαλονίκη και βρήκαν τα γραφεία κλειστά. Μετά από αναμονή αρκετής ώρας αναγκάστηκαν να φύγουν άπρακτοι.

Η ολοκληρωτική κατάργηση των εκλεγμένων οργάνων έγινε το 1996. Την άνοιξη, εν αγνοία και χωρίς καμία εξουσιοδότηση από το Κ.Συμβούλιο και την Πολιτική Γραμματεία, οι Βοσκόπουλος, Βασιλειάδης, Τασόπουλος, Λιθοξόου έκαναν επαφές με το ακροαριστερό κόμμα ΟΑΚΚΕ και αποφάσισαν την κοινή κάθοδο στις διαφαινόμενες πρόωρες εκλογές. Δεν ένιωσαν την υποχρέωση, έστω εκ των υστέρων, να ενημερώσουν τα όργανα του κόμματος. Ήταν προφανές ότι το έκαναν σκόπιμα για να τα  αιφνιδιάσουν. Εκτός από τον αιφνιδιασμό χρησιμοποίησαν και τον εκβιασμό. «Αν δεν δεχθούμε την πρόταση, θα μας κατηγορήσουν για άρνηση συνεργασίας με ελληνικά κόμματα κλπ.». Ο αιφνιδιασμός και εκβιασμός πέρασαν στους άπειρους και ανεύθυνους του Κ.Σ. και η πρόταση πέρασε οριακά. Με φυσιολογικές καταστατικές διαδικασίες δεν υπήρχε απολύτως καμία πιθανότητα να περάσει εκείνη η πρόταση. Μέχρι τότε απολύτως κανένας δεν είχε θέσει τέτοια πρόταση στα εκλεγμένα όργανα. Δηλώθηκε μάλιστα στις εκλογές μπροστά η ΟΑΚΚΕ και το Ουράνιο Τόξο φαίνονταν ως ο μικρός συνεργαζόμενος με την ΟΑΚΚΕ, αν και στις προηγούμενες εκλογές είχε πάρει τριπλάσιο περίπου αριθμό ψήφων.

Μετά τον εκλογικό διασυρμό του κόμματος, αυτή η κλίκα αντί να απολογείται και να ζητάει συγνώμη για τη ζημιά που προκάλεσε, επέδειξε ένα απύθμενο θράσος. Ζήτησε την απομάκρυνση εκείνων που δεν σύρθηκαν ως άβουλα όντα πίσω τους. Κατά τη συνεδρίαση του Κ.Σ. με την συνεχή επιθετικότητα δεν επέτρεψαν τη συζήτηση για τον αντικαταστατικό τρόπο με το οποίο οδηγηθήκαμε στο διασυρμό. Ο προεδρεύων δεν μπόρεσε ούτε να αναγνώσει επιστολή μέλους του Κ.Σ. που έμενε στην Αθήνα και ήταν γνώστης των αντικαταστατικών επαφών, αλλά νόμιζε ότι ήταν εν γνώσει του Κ.Σ., με την οποία κατήγγειλε εκείνες τις επαφές. Τα άλλα μέλη του Κ.Σ. υπέκυψαν στην επιθετικότητα και δεν έθεσαν θέμα αντικαταστατικής συμπεριφοράς, προκειμένου να αποφευχθεί ακόμα μεγαλύτερη ζημιά. Δεν έκανε, όμως, το ίδιο και η κλίκα. Έθεσε θέμα απομάκρυνσης του υπεύθυνου του γραφείου Αριδαίας και εκδότη της εφημερίδας. Η πρότασή τους πήρε μόνο τις δικές τους τρεις ψήφους επί συνόλου 17 (Βοσκόπουλος, Βασιλειάδης, Λιθοξόου). Τότε αυτοί οι τύποι έδειξαν για άλλη μια φορά πόσο σέβονται τις δημοκρατικές διαδικασίες. Απαίτησαν την αλλαγή του Κ.Σ. Η πλειοψηφία των μελών, προκειμένου να περισώσει, ό,τι περισώζεται, αποδέχθηκε τον εκβιασμό ελπίζοντας σε εκτόνωση του τεταμένου κλίματος και γνωρίζοντας ότι και οποιοδήποτε νέο Κ.Σ. δεν θα ικανοποιούσε τις παράλογες απαιτήσεις της κλίκας.

Αρμόδιο όργανο για να καθορίσει τις διαδικασίες εκλογής νέου Κ.Σ. είναι η Γενική Συνέλευση ή το απερχόμενο Κ.Σ., που ασφαλώς θα έπρεπε να συνεδριάσει εκ νέου. Η πλειοψηφία των μελών του εκτίμησε ότι αυτό καλό θα ήταν να καθυστερήσει λίγο, προκειμένου να εκτονωθεί το κλίμα. Τελείως ξαφνικά, όμως, και αντικαταστατικά, αυτή κλίκα έστειλε στα μέλη προσκλήσεις για σύγκληση της Γενικής Συνέλευσης με θέμα την εκλογή νέου Κ.Σ. ως «Νομαρχιακή Επιτροπή Φλώρινας». Είχαμε δηλαδή την κατάργηση της Γενικής Συνέλευσης και του εκλεγμένου Κ.Σ. από ένα κατώτερο όργανο, το οποίο στη πράξη ουδέποτε είχε λειτουργήσει. Τυπικά και ουσιαστικά πλέον είχαμε ένα πραξικόπημα από μια ολιγομελή χούντα. Ήταν φανερό πλέον ότι εξελίσσονταν ένα βρώμικο παιχνίδι.

 Άποψη πολλών συντρόφων ήταν να παραβλέψουμε τον πραξικοπηματικό τρόπο σύγκλησης και να συμμετάσχουμε, όντας σίγουροι ότι η πλειοψηφία των μελλών δεν θα δικαιώσει τα παιχνίδια τους. Λίγες μέρες αργότερα, όμως, μας περίμενε άλλη μια έκπληξη χουντικού τύπου. Κυκλοφόρησαν ένα μανιφέστο αρχών, θέσεων και στόχων, το οποίο θα έθεταν προς έγκριση στη Γενική Συνέλευση. Τέτοια απόφαση και εισήγηση τέτοιου σχεδίου είχαν δικαίωμα να κάνουν μόνο τα εκλεγμένα όργανα και αφού προηγηθεί σοβαρή συζήτηση τουλάχιστον δυο-τρεις μήνες νωρίτερα. Ήταν προφανές ότι ξέροντας πως και με την εκλογή νέου Κ.Σ. δεν θα μπορούσαν να επιτύχουν τους στόχους τους, μεθόδευσαν την επιβολή εκείνου του μανιφέστου με σκοπό να δημιουργήσουν προβλήματα.

Κατά τη σύγκληση της Γενικής Συνέλευσης μας περίμενε άλλη μια έκπληξη. Έφεραν εκεί και συγγενείς και φίλους και κάποια 15χρονα παιδιά τους. Για παράδειγμα ο Π.Βοσκόπουλος έφερε τις αδερφές του, ο Σ.Αναστασιάδης τον πατέρα του, τα τρία αδέρφια του με τις γυναίκες τους, την15χρονη κόρη του και τον 15χρονο ανεψιό του. Μπροστά σ’ εκείνο όργιο αυθαιρεσίας, θέσαμε θέμα να συζητηθούν μόνο οργανωτικά θέματα, καθώς τα ζητήματα του μανιφέστου προϋποθέτουν μακροχρόνια επεξεργασία και πολύ σοβαρό διάλογο. Η πρότασή μας απορρίφθηκε από εκείνο το απολίτικο και ανεύθυνο τσούρμο με τρεις ψήφους διαφορά. Με τρεις έως πέντε ψήφους απορρίφθηκαν και κάποιες προτάσεις μας για διόρθωση ή αφαίρεση κάποιων άρθρων που ήταν ολοφάνερο ότι θα έκαμναν ζημιά. Για παράδειγμα ζητήσαμε να αποφεύγεται ο όρος «μειονότητα», γιατί δεν ήταν αποδεκτός από την μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας. Πρώτον διότι αγνοούσε ότι «μειονότητα» δεν σήμαινε και μειονεξία και δεύτερο διότι εκείνη την περίοδο οι μειονότητες προβάλλονταν ως βασική αιτία των αιματηρών και καταστροφικών συγκρούσεων, καθώς και της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας. Το βασικό όμως ήταν ότι οι Μακεδόνες θεωρούσαν παράλογο και δεν δέχονταν να χαρακτηρίζονται μειονότητα στον τόπο τους. Εθνικές μειονότητες είναι εκείνες οι εθνικές ομάδες που βρίσκονται έξω από τα όρια της χώρας τους, μέσα σε περιοχές των γειτονικών χωρών. Οι Μακεδόνες της ελλαδικής επικράτειας είναι αυτόχθων λαός στην χώρα του τη Μακεδονία, ένα τμήμα της οποίας έχει περιληφθεί για διάφορους λόγους στην επικράτεια γειτονικής χώρας. Στη διεθνή πρακτική χρησιμοποιούνται δύο όροι για τέτοιες περιπτώσεις. Ο όρος εθνική μειονότητα (minority) και ο όρος εθνική κοινότητα (community).

Σε κάθε περίπτωση πάντως η χρήση του και η διατύπωση αιτήματος «αναγνώρισης μακεδονικής μειονότητας», όχι μόνο δεν εξυπηρετούσαν απολύτως κανέναν στόχο, αλλά έκαμναν και ζημιά. Ακόμα κι αν είχαν ως στόχο την «αναγνώριση μειονότητας», αυτός προϋπέθετε ύπαρξη αρκετών δεκάδων χιλιάδων μελών και οπαδών, κάτι που ακόμα δεν υπήρχε και καθιστούσε το αίτημα τελείως άκαιρο. Ήταν, όμως και ανόητο, καθώς οι διεθνείς συνθήκες δεν παραχωρούσαν πλέον τέτοια αρμοδιότητα στα κράτη, αλλά παραχωρούσαν το δικαίωμα αυτοαναγνώρισης (αυτοπροσδιορισμού) και αυτοοργάνωσης σε εθνική βάση στους ίδιους τους πολίτες. Το κόμμα ήταν αναγνωρισμένο ως μέλος των εθνοτικών κομμάτων του Ευρωκοινοβουλίου. Η αυτοοργάνωση και μαζικοποίηση, βέβαια, ήταν θέμα καθαρά των μελών της εθνικής κοινότητας και αυτόν το σκοπό όφειλαν να υπηρετήσουν τα μέλη του κόμματος. Αυτή η κλίκα, όμως, έκανε το ακριβώς αντίθετο. Τον υπονόμευσε.  

Στη συνέχεια στα έγγραφα και την ιστοσελίδα πρόσθεσαν στον τίτλο του κόμματος ως υπότιτλο «Πολιτικό Κόμμα της Μακεδονικής Μειονότητας στην Ελλάδα». Ακόμα και να πίστευαν ότι έτσι έπρεπε να γίνει, όφειλαν να το είχαν θέσει στα νόμιμα όργανα του κόμματος. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν είχαν κάνει ποτέ. Το έθεταν κάποιοι από εκείνους τους μη Μακεδόνες «που μας βοηθούσαν» με πρώτο τον Π.Δημητρά. «Ξεκαθαρίστε αν είστε ή δεν είστε μειονότητα… μην αφήνετε να σέρνονται αμφιβολίες…». Οι ανάγκες του αγώνα μας σίγουρα δεν το έθεταν.

 Όλοι όσοι μας πολεμούσαν, μαζί κι εκείνοι οι μη Μακεδόνες «που μας βοηθούσαν», μας μελέτησαν και κατάλαβαν ότι με τους «σκληρούς της Αριδαίας» δεν μπορούσαν να κάνουν τη δουλειά τους κι έπρεπε να τους βγάλουν απ΄τη μέση. Όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, συντάχθηκαν με τους «μαλακούς της Φλώρινας», που ήταν για διάφορους λόγους συσπειρωμένοι γύρω από τον Βοσκόπουλο.

Η πλειοψηφία των αγνών μελλών δεν πρόβαλε ουσιώδη αντίσταση, καθώς η άγνοια, η απογοήτευση και η απειρία δεν τα βοηθούσε να αντιπαρατεθούν με τους έμπειρους τσαρλατάνους και απατεώνες. Είχαν ήδη κουραστεί και απογοητευθεί από την συνεχή αυθαιρεσία και επιθετικότητά τους. Επιπλέον εκείνη η κλίκα είχε φροντίσει να φθείρει με ψέματα και λασπολογίες εκείνους που αντιστέκονταν. Προς τα έξω προσπάθησαν να εμφανίσουν την σύγκρουση ως πολιτική, εμφανιζόμενοι οι ίδιοι ως διεθνιστές και παρουσιάζοντας όσους αντιστέκονταν ως εθνικιστές. Κάτι τέτοιο ουδέποτε υπήρξε, καθώς ουδέποτε εμφανίστηκαν έστω ίχνη από τα βασικά χαρακτηριστικά του εθνικισμού, που είναι οι απόψεις περί ανωτερότητας και καθαρότητας για το έθνος μας και περιφρόνησης ή υποτίμησης άλλων εθνοτήτων. Η σύγκρουση ήταν καθαρά μεταξύ υπεύθυνων και ανεύθυνων, λογικών και ανόητων, ευσυνείδητων και ασυνείδητων, ιδεολόγων και τυχοδιωκτών, επαναστατικής πρακτικής και επαναστατικού τσαρλατανισμού.    

Στην ασυδοσία αυτής της κλίκας  βοήθησε και το κόμπλεξ δουλοπρέπειας που χαρακτήριζε μεγάλη μερίδα των μελών μας. Είναι αυτό που λαϊκά λένε ότι οι Μακεδόνες, όπως και άλλοι υποτελείς λαοί, δεν σέβονται τους δικούς τους ακτιβιστές και προσπαθούν να τους μειώσουν, ενώ σε κάθε τιποτένιο μη Μακεδόνα κάνουν τεμενάδες. Καλύτερα από όλους εκμεταλλεύτηκε αυτό το κόμπλεξ ο Λιθοξόου.

Ο Λιθοξόου αφού πέρασε από 4-5 κόμματα και πολιτικές κινήσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς στην Αθήνα, απομακρύνθηκε από αυτές γιατί δεν μπόρεσε πουθενά να επιβάλει τον επαναστατικό  του τσαρλατανισμό. Εκμεταλλευόμενος την ανάγκη για βοήθεια, την απειρία και το κόμπλεξ δουλοπρέπειας μερικών Μακεδόνων, ήρθε και τον επέβαλε  εδώ. Διέσυρε όλα τα νόμιμα όργανα τους κόμματος και έβαλε πάνω από εβδομήντα Μακεδόνες να δίνουν εξετάσεις στις πολιτικές του απόψεις. Και τις επέβαλε με δικτατόρικες μεθόδους στις οποίες αποδείχθηκε έμπειρος μάστορας λόγω της συμμετοχής του σε αριστερίστικες σταλινικές οργανώσεις. Ήταν κάτοχος της τακτικής των αριστερίστικων μειοψηφιών που με την συνεχή επιθετικότητα τους διαλύουν συνελεύσεις και επιβάλλονται σε φοιτητικά και πολιτικά κινήματα. Είναι η φιλοσοφία των σταλινικών (δικτατορία του προλεταριάτου), που οδήγησαν επαναστατικά σοσιαλιστικά κινήματα σε αποτρόπαια δικτατορικά καθεστώτα τύπου Στάλιν, Τσαουσέσκου, Έμβερ Χότζα κλπ. Αν ο Λιθοξόου έκαμνε αυτά τα πράγματα στις αριστερές οργανώσεις στις οποίες συμμετείχε κατά το παρελθόν, θα τον είχαν πετάξει έξω με τις κλωτσιές. Φυσικά τον πέταξαν έξω με τον τρόπο τους. Γι’ αυτό δεν πρότεινε την συνεργασία με κάποια από εκείνες αλλά με μια άλλη, την πιο αναξιόπιστη και ανυπόληπτη της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, την ΟΑΚΚΕ. Έτσι ήρθε εδώ πάνω σε μας να επιβάλει τον καταστροφικό πολιτικό τσαρλατανισμό του, χωρίς να καταλάβει ο ηλίθιος ότι τον χρησιμοποίησαν για να παίξει ένα βρώμικο αντιμακεδονικό παιχνίδι. Μερικά χρόνια μετά αποχώρησε ως κοινός αλήτης χωρίς καν να ζητήσει συγνώμη για την τεράστια ζημιά που είχε προκαλέσει. Κατά τα άλλα αυτή χούντα κόπτεται για το «έλλειμμα δημοκρατίας που υπάρχει στην Ελλάδα», και το έλλειμμα αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας που χαρακτηρίζει μεγάλη μερίδα των Μακεδόνων, ενώ η ίδια δεν διαθέτει ούτε ίχνος από αυτά. 

  Έτσι αναγκαστήκαμε να αποχωρήσουμε δηλώνοντας ότι δεν αναγνωρίζουμε εκείνο το όργιο αυθαιρεσίας και την επιβολή της προβοκατόρικης πολιτικής τους. Στη συνέχεια αποχώρησαν και άλλα μέλη και δεν επέστρεψαν ξανά. Στις επόμενες συγκεντρώσεις τα μισά περίπου από τα ιδρυτικά μέλη δεν συμμετείχαν. Είχαν κουραστεί να συζητούν με ανεύθυνους και ασυνείδητους αλλά ισχυρογνώμονες «που δεν καταλαβαίνουν και δεν μπορείς να συνεννοηθείς μαζί τους». Δεν προλάβαινες να πεις ένα και σου έλεγαν δέκα από εκείνα που έχουν τυποποιημένα και έτοιμα στην κασέτα τους. Λειτούργησε καταλυτικά το αξίωμα που λέει ότι οι ηλίθιοι είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση ενώ οι λογικοί είναι γεμάτοι αμφιβολίες. Μέχρι να σκεφτούν οι λογικοί για να αποφασίσουν εκείνο που πρέπει να κάνουν, οι ηλίθιοι που είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση ήδη έχουν κάνει τη ζημιά. Δημιουργήθηκε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα όπου φαίνεται γιατί κατά κανόνα μπορούν και κυβερνούν οι ηλίθιοι. Είναι οι πονηροί και καταρτισμένοι ηλίθιοι. Τελικά εκείνοι που έχουν προσωπικά κίνητρα είναι πιο μεθοδικοί και επίμονοι. Πίσω τους σύρθηκαν μόνο οι πιο ανεύθυνοι, αγαθιάρηδες, ανεγκέφαλοι και μερικοί τυχοδιώκτες. Αυτό, όμως, φάνηκε να μην ενοχλεί αυτή την χούντα. Απεναντίας στη συνέχεια φάνηκε ότι το επιδίωκε για να κάνει ανενόχλητη τη δουλειά της.

Το κενό των αγωνιστών το συμπλήρωσαν με άτομα που ήταν στα ίδια μυαλά και χαρακτήρα με αυτούς και που είχαν ίδια κίνητρα. Μετέτρεψαν το «Ουράνιο Τόξο» σε λέσχη όπου διαφόρων ειδών ύπουλοι συμπαραστάτες, χαβαλετζήδες, τσαρλατάνοι, γελοία ψώνια, τυχοδιώκτες κλπ., ικανοποιούσαν τις προσωπικές τους ανάγκες και στόχους. Πλέον εκεί μέσα σοβαρός άνθρωπος, όχι μόνο δεν μπορούσε να παίξει κάποιο ρόλο, αλλά ούτε καν να επιβιώσει. Εκεί οφείλεται το γεγονός ότι παρά τα ολοφάνερα αρνητικά αποτελέσματα δεν διορθώθηκε τίποτα τόσα χρόνια. Στις επόμενες μαζώξεις, που τις παρουσίαζαν ως «Συνέδρια», μοίραζαν ασυμπλήρωτες προσκλήσεις και καλούσαν συγγενείς και φίλους και ειδικά νεαρούς που λόγω της απειρίας και της αφέλειας τους ήταν ακίνδυνοι για την εξουσία τους.

Αυτή η αρρωστημένη κατάσταση τους επέτρεψε να προβοκάρουν και την πρώτη μετά από πενήντα χρόνια συνάντηση των Ντέτσα Μπέγκαλτσι (παιδιά φυγάδες ή παιδιά του παιδομαζώματος του εμφυλίου,1948-1998). Ενώ τα παιδιά φυγάδες καλούσαν όλους τους Μακεδόνες του Αιγαίου σ’ εκείνη την ιστορική συνάντηση στις 19/7/1998 στην Έδεσσα, η χούντα του «Ουράνιου Τόξου» οργάνωσε για την ίδια ακριβώς ώρα και ημέρα ημερίδα για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε αίθουσα της Φλώρινας. Τέτοιου είδους ημερίδα δεν είχαν οργανώσει καμία και ούτε οργάνωσαν μετέπειτα. Ήταν προφανές ότι το έκαναν για να προβοκάρουν τη συνάντηση της Έδεσσας. Δεν ήταν τόσο τα μερικές δεκάδες άτομα που παρασύρθηκαν στην προβοκάτσια αυτής της χούντας, όσο η απογοήτευση που σκόρπησαν στο κόσμο μας. Τη στιγμή που όλοι οι εχθρικοί μηχανισμοί μιλούσαν για συνάντηση στην Έδεσσα των «ανθελλήνων», των «αυτονομιστών» κλπ. και για να φοβίσουν τον κόσμο έλεγαν ότι θα μαγνητοσκοπηθεί, η χούντα του «Ουράνιου Τόξου» καλούσε τους Μακεδόνες να πάνε αλλού και διέδιδαν πως η συνάντηση της Έδεσσας δεν θα πραγματοποιηθεί. Αυτό όχι μόνο απογοήτευσε τον κόσμο, με αποτέλεσμα ελάχιστοι να πάνε στη συνάντηση, αλλά τον έκανε να χάσει τελείως την εμπιστοσύνη του στην ηγεσία του «Ουράνιου Τόξου».

Οι συνέπειες αποτυπώθηκαν σύντομα και έντονα στις επόμενες ευρωεκλογές (Ιούνιος 1999). Ενώ λογικά, λόγω της επιπλέον πενταετούς δραστηριότητας, έπρεπε να αυξηθούν οι ψήφοι, όχι μόνο δεν αυξήθηκαν αλλά και μειώθηκαν. Από τις 5.488 ψήφους που πήρε το κόμμα στη Μακεδονία το 1994, το 1999  έπεσε στις 3.264. Στην Πέλλα οι ψήφοι από τους 1.347 που είχε ανακοινώσει το Υπουργείο ή 1.601 που είχε ανακοινώσει η Νομαρχία για το 1994, το 1999 μειώθηκαν στους 656. Και η μεγάλη ζημιά δεν ήταν τόσο η κατακόρυφη μείωση των ψήφων, αλλά η απογοήτευση και η δυσπιστία που προκάλεσαν. Μέχρι τότε η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου που, αν και δεν είχε ψηφίσει το κόμμα, παρακολουθούσε με ενδιαφέρον τον αγώνα μας, έπαψε να ασχολείται με μας. Μας γύρισε την πλάτη κι αυτό ήταν το ότι χειρότερο.

Ομιλητές στην ημερίδα της Φλώρινας ήταν οι Π.Δημητράς και Γ.Νακρατζάς. Ήταν από εκείνους τους μη Μακεδόνες «που μας βοηθούσαν» και που ανακατεύτηκαν στα εσωτερικά μας. Ή ήταν τελείως ηλίθιοι και δεν καταλάβαιναν ότι τέτοια ημερίδα την ίδια ακριβώς ώρα και ημέρα με τη συνάντηση των Παιδιών Φυγάδων στην Έδεσσα είχε καθαρά προβοκατόρικο σκοπό ή καταλάβαιναν και συμμετείχαν συνειδητά στην προβοκάτσια.

 Ο Δημητράς, Παρατηρητής των Συμφωνιών του Ελσίνκι στην Ελλάδα, όσο κι αν δεν φαινόταν, ήταν εκείνος που ανακατεύτηκε στα εσωτερικά μας περισσότερο από κάθε άλλον. Άρχισε με παραινέσεις προς την ηγεσία να «μην επικεντρώνεται σε ζητήματα που προκαλούν τριβές και να επικεντρωθεί στην ελεύθερη καλλιέργεια της κουλτούρας μας». Συνέχιζε να χρησιμοποιεί τον όρο «Σλαβομακεδόνες» κι ας ήξερε ότι δεν είναι αποδεκτός από τον λαό μας. Χρειάστηκε να τον εκβιάσουμε απειλώντας τον με καταγγελία και με απ’ευθείας συνεργασία με τα κεντρικά του Παρατηρητηρίου του Ελσίνκι. Κι αυτό έγινε με πρωτοβουλία των «σκληρών της Αριδαίας». Επειδή σε τηλεφωνική επικοινωνία είπε στον γράφοντα ως διαμαρτυρία και επίπληξη, ότι «ξέρει ότι  η απόφαση της Πολιτικής Γραμματείας δεν είναι ομόφωνη και ότι ο γράφων είναι ο σκληρός και είχε την πρωτοβουλία κι ότι οι άλλοι αναγκάστηκαν να ακολουθήσουν», δέχτηκε άλλον εκβιασμό να ομολογήσει ποιος είναι ο πληροφοριοδότης του, αλλιώς καθιστούσε ύποπτα όλα τα μέλη της Π.Γ. και δημιουργούσε σοβαρό ηθικό και πολιτικό πρόβλημα στην ηγεσία. Αυτό τον ανάγκασε να κατονομάσει ως πληροφοριοδότη τον Π.Βοσκόπουλο.

Ήταν ολοφάνερο ότι ο Δημητράς δεν μπορούσε να παραβεί τις βασικές αρχές των Συμφωνιών του Ελσίνκι, αλλά και δεν ήθελε ένα αυθεντικό και ουσιαστικό μακεδονικό κίνημα. Προσπαθούσε να το σπρώξει προς το φολκλόρ. Σύντροφοι και φίλοι από την Αθήνα τον θεωρούσαν ύποπτο ως τρόφιμο των Μυστικών Κονδυλίων του Υπουργείου Εξωτερικών, γιατί δεν δικαιολογούνταν εύκολα τα έξοδα που έκαμνε. Εξάλλου και ο τίτλος στην ιστοσελίδα του «The BALKAN Human Rights Web pages» έδειχνε την εκφρασμένη πρόθεση της Ελλάδας να διεισδύσει και να κηδεμονεύσει τα διαλυμένα και αδύναμα βαλκανικά κράτη. Για να δικαιολογήσει τους οικονομικούς του πόρους, έλεγε πως επιχορηγείται από το ίδρυμα «Σόρος». Αν ήταν έτσι, εκείνο το ίδρυμα θα επιχορηγούσε και τα αντίστοιχα «Παρατηρητήρια του Ελσίνκι» και των γειτονικών χορών, κάτι που όπως πληροφορηθήκαμε δεν συνέβαινε. Το ίδρυμα Σόρος επιχορηγεί εκδόσεις, ημερίδες, σεμινάρια κλπ. Συνέβη, όμως, κάτι αναπάντεχο που ενίσχυσε τις υποψίες ότι είναι τρόφιμος των μυστικών κονδυλίων. Τον Ιανουάριο του 2010 το πρώτο μέτρο που ανακοίνωσε η κυβέρνηση λόγω της οικονομικής κρίσης ήταν η περικοπή και επανεξέταση της χορήγησης των μυστικών κονδυλίων. Τότε ακριβώς έπεσε κατακόρυφα και η δραστηριότητα του Δημητρά, χάθηκε από το προσκήνιο και ξέμεινε τελείως από συνεργάτες. Αυτό φαίνεται πολύ ανάγλυφα στην ιστοσελίδα του  http://cm.greekhelsinki.gr/index.php?sec=194&ctg=202. Όσες αναρτήσεις είχε μέχρι το Ιανουάριο του 2010 κάθε μήνα, στη συνέχεια δεν έχει τόσες ούτε σ’ έναν χρόνο. Και σίγουρα το ίδρυμα «Σόρος» δεν πτώχευσε τον Ιανουάριο του 2010, αλλά είναι γνωστό ότι έγιναν περικοπές στα μυστικά κονδύλια. Ο Δημητράς και οι άλλοι μη Μακεδόνες που μας «βοηθούσαν» και ανακατεύθηκαν στα εσωτερικά μας έπαιξαν τον όχι πρωτοεμφανιζόμενο ρόλο εκείνων των άτιμων που το έπαιζαν πιο επαναστάτες από τους επαναστάτες ή πιο κομουνιστές από τους κομμουνιστές με σκοπό να πρακτορεύουν τα επαναστατικά ή κομμουνιστικά κινήματα και να τα υπονομεύουν από μέσα. Τον ρόλο του ρητού «Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας».

Πρέπει κάποιος να είναι πολύ αφελής για να μην υποψιάζεται ότι και κάποια από τα μέλη του κόμματος συνειδητά έπαιξαν το παιχνίδι των αντιμακεδονικών μηχανισμών. Εκ των υστέρων αποκαλύφθηκε ότι την εποχή του Ίλιντεν κάποιοι Μακεδόνες επ’ αμοιβή υπονόμευσαν τον αγώνα των ομοεθνών τους, όπως για παράδειγμα ο Καπετάν Βαγγέλης, ο Γκόνος Γιώτας, ο Καπετάν Κώτας του οποίου τα παιδιά σπούδασαν με υποτροφία και διορίστηκαν στο ελλαδικό δημόσιο. Αυτό έγινε μάλιστα σε μια εποχή που η Μακεδονία δεν ήταν μέρος της ελλαδικής επικράτειας. Αυτό είναι ακόμα πιο εύκολο σήμερα που είναι. Γι’ αυτό ο καθένας οφείλει να είναι καχύποπτος και δεν έχει παρά να σκεφτεί τι ρόλο θα έπαιζε από μέσα κάποιος εξαγορασμένος.  Φυσικά τους «πουλημένους» από την φύση δεν τους εξαγοράζεις. Τους χρησιμοποιείς και χωρίς αμοιβή.

Την πολιτική να επικεντρωθούμε στα πολιτιστικά ήδη την προωθούσε ο Βοσκόπουλος πριν ακόμα ο τότε Υπουργός Εξωτερικών Θ. Πάγκαλος απαντώντας στον ομόλογό του της Δ.Μακεδονίας, που είχε θέσει θέμα σεβασμού των δικαιωμάτων της «μακεδονικής μειονότητας», δηλώσει: «Για ποια μειονότητα μιλάτε. Το Ουράνιο Τόξο κατέβηκε μαζί με τους σταλινικούς και τους ομοφυλόφιλους και πήρε 1.700 ψήφους πανελλαδικά… [3.500 μαζί με την ΟΑΚΚΕ]. Στη βόρεια Ελλάδα υπάρχουν μερικοί σλαβόφωνοι που είναι ελεύθεροι να καλλιεργήσουν τις παραδόσεις τους, τα ήθη - έθιμά τους, τη γλώσσα τους, την κουλτούρα τους, αλλά αυτό δεν αποτελεί και δεν  μπορείτε να μιλάτε για μειονότητα…».

Πράγματι μετά το 1992 σταμάτησαν οι παρατηρήσεις για τη χρήση της γλώσσας και οι παρενοχλήσεις στους διοργανωτές και τις ορχήστρες που έβαζαν μακεδονικά τραγούδια στις πολιτιστικές και κοινωνικές εκδηλώσεις. Από τη μια κατάλαβαν ότι δεν μπορούσε να συνεχιστεί εκείνη η πολιτική κι από την άλλη φοβούνταν μήπως εκείνες οι παρενοχλήσεις οδηγήσουν σε ριζοσπαστικοποίηση των Μακεδόνων. Έτσι τους άφησαν να εκτονώνονται ανενόχλητοι στα γλέντια και τα πανηγύρια, αντί να διοχετεύουν την ενέργειά τους σε πολιτική δράση. Εκεί προσανατόλισε το κόμμα και η χούντα που το καπέλωσε. Στο μανιφέστο της, στα άρθρα που καθόριζαν τους στόχους και τις προτεραιότητες του κόμματος και που ήταν τα μοναδικά που χαρακτήριζαν εκείνους τους στόχους τακτικούς ή στρατηγικούς με άμεση προτεραιότητα έγραφαν:

 «Tακτικός στόχος με άμεση προτεραιότητα, όσον αφορά τη καλλιέργεια της γλώσσας, είναι:
Α) η άμεση έκδοση δίγλωσσου (ελληνικά και μακεδονικά) περιοδικού "NOBA ZOPA" και
Β) η έκδοση μακεδονοελληνικού λεξικού.

Στρατηγικός στόχος, σχετικά με τη καλλιέργεια της γλώσσας, είναι η διεκδίκηση της καθιέρωσης της διδασκαλίας της λόγιας εθνικής μακεδονικής γλώσσας, όπως αυτή αναπτύσσεται στη Δημοκρατία της Μακεδονίας, στις περιοχές εκείνες της Ελλάδος όπου ομιλείται και ζουν οι εθνικά μακεδόνες, μέσα στα πλαίσια του εννιάχρονου υποχρεωτικού εκπαιδευτικού συστήματος….»

Τους επισημάναμε ότι αυτές οι διακηρύξεις έτσι όπως διατυπώνονταν θα έκαμναν ζημιά στην χρήση και καλλιέργεια της γλώσσας μας, καθώς θα την συνέδεαν με την βαρύτατα φορτισμένη πολιτική σύγκρουση Έλλαδας – Δ.Μακεδονίας για το όνομα και την ταυτότητα. Ζητήσαμε τουλάχιστον την απαλοιφή του αιτήματος «της διδασκαλίας της λόγιας εθνικής μακεδονικής γλώσσας, όπως αυτή αναπτύσσεται στη Δημοκρατία της Μακεδονίας,..». Εκτός του ότι φόρτιζε πολιτικά και προβόκαρε τη γλώσσα, παραβίαζε και το δικαίωμα της ίδιας της μακεδονικής κοινότητας της Ελλάδας να αποφασίσει αν θέλει να διδάσκεται την Αιγαιάτικη διάλεκτο ή εκείνη «που αναπτύσσεται στη Δ.Μακεδονίας» ή και τις δύο. Εξ άλλου το ζήτημα ήταν τελείως άκαιρο, καθώς το ποσοστό των Μακεδόνων που το υποστήριζαν ήταν ακόμα τελείως αμελητέο. Μέχρι τότε δεν είχε θέσει έτσι το θέμα  απολύτως κανένας στα νόμιμα όργανα του κόμματος. Το έθεσαν τότε μέσω εκείνης της ανώμαλης τακτικής, γιατί ήξεραν ότι θα αντιδράσουν μόνο οι ελάχιστοι διορατικοί και υπεύθυνοι από τους οποίους ήθελαν να απαλλαγούν.

Ζητήσαμε να αφαιρεθεί και το άρθρο  που έλεγε:

Άμεσος πολιτικός στόχος στον τομέα της καλλιέργειας του εθνικού πολιτισμού είναι η συστηματική συμμετοχή των μελών του Oυράνιου Tόξου σε εκδηλώσεις και πολιτιστικούς φορείς μέσα από τους οποίους μπορεί να εκφραστεί η μακεδονική ταυτότητα και πολιτισμός, ιδιαίτερα δε εκεί όπου το μακεδονικό τραγούδι λειτουργεί αντικειμενικά στη κατεύθυνση της εθνικής αυτογνωσίας», γιατί ήταν προφανές ότι θα στοχοποιούσε τελείως άσκοπα πολιτιστικούς φορείς και μακεδονικές εκδηλώσεις. Μέχρι τότε υπερασπιζόμασταν μόνο την ελευθερία των πολιτιστικών εκδηλώσεων και σεβόμασταν την αυτονομία τους. Ο πολιτισμός είναι έκφραση πνεύματος και ψυχής και υπόθεση των ανθρώπων του πολιτισμού. Κάθε ανάμειξη πολιτικών παραγόντων και ειδικά ηλίθιων τσαρλατάνων μόνο ζημιά μπορούσε να κάνει.

Η μεγάλη ζημιά φάνηκε το επόμενο διάστημα. Κατά κανόνα στα ζητήματα που επικεντρώνεται ένα κόμμα, σ’ εκείνα τα ζητήματα επικεντρώνουν τις επιθέσεις τους oι αντίπαλοί του. Έτσι αυτή η χουντοηλίθια κλίκα έστρεψε τις επιθέσεις των αντιπάλων μας στις «εκδηλώσεις και πολιτιστικούς φορείς» και κυρίως στη γλώσσα. Οι συνεχείς παρουσιάσεις και προβολή των δύο βιβλίων που διακίνησαν, το Αμπεσενταρ (αλφαβητάριο) και το λεξικό, κρατούσε σε συνεχή εγρήγορση  τους εχθρικούς μηχανισμούς στον αγώνα τους κατά της μακεδονικής κουλτούρας και ειδικά της γλώσσας.

Εκείνες οι παρουσιάσεις και η υπερπροβολή, ενώ λειτουργούσαν προβοκατόρικα εδώ μέσα, στην διασπορά  και την κοινή γνώμη της Δ.Μακεδονίας φαίνονταν ως αξιέπαινη αγωνιστική δραστηριότητα. Η ίδια η κλίκα συστηματικά τα διαφήμιζε στο εξωτερικό με ρεπορτάζ και βίντεο. Παρόμοια αντίδραση προκαλούσε και η καπηλεία των πολιτιστικών εκδηλώσεων, βίντεο των οποίων έστελνε στη Δ.Μακεδονίας και τη διασπορά, παρουσιάζοντάς τες ως κατόρθωμα της δράσης τους.

 Η πρωτοβουλία για την έκδοση το αλφαβηταρίου ανήκει στο Γ.Νακρατζά ενώ η ιδέα και προτροπή για το λεξικό ήταν του Λιθοξόου. Σ’ εκείνους τους μη Μακεδόνες, δηλαδή, «που μας βοηθούσαν» και μ΄αυτό τον τρόπο είχαν ενεργό συμμετοχή στον αποπροσανατολισμό του κόμματος. Ο αποπροσανατολισμός πρέπει να προσανατολίζει σε ενέργειες και πολιτική που με μια επιφανειακή ματιά φαίνονται επίσης θετικές, αλλιώς δεν μπορεί να πετύχει. Το αξιοσημείωτο είναι ότι μέχρι τότε απολύτως κανένα μέλος ή οπαδός δεν είχε θέσει ζήτημα έκδοσης τέτοιων βιβλίων από το κόμμα, γιατί απλούστατα δεν ήταν στις προτεραιότητες του αγώνα μας και γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θεωρούσαν αρμόδιους για κάτι τέτοιο μορφωτικούς και πολιτιστικούς φορείς. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όπου επανήλθαν γλώσσες που κινδύνευαν να χαθούν, επανήλθαν πρώτα στην προφορική χρήση.

Το σημαντικότερο είναι ότι ο αποπροσανατολισμός έγινε σε μια περίοδο που ήταν σε εξέλιξη άλλη μια φάση εθνοκάθαρσης και εποικισμού της Μακεδονίας. Συνεχίζονταν η απαγόρευση επαναπατρισμού και αποκατάστασης των Μακεδόνων πολιτικών και εθνικών προσφύγων και ο συστηματικός εποικισμός της Μακεδονίας και της Θράκης με νέους εποίκους από την Ασία. Δίνονταν προνόμια για εγκατάσταση και αποκατάστασή τους, όπως διορισμοί στο δημόσιο κατά προτεραιότητα, παροχή επιδοτούμενων και άτοκων δανείων για αγορά κατοικίας, άδειες λαϊκών αγορών κλπ., κάτι που δεν ίσχυε για όσους εγκαθίσταντο νοτίως των Τεμπών. Ήταν ολοφάνερο ότι η συστηματική εγκατάσταση στη Μακεδονία στόχευε στην περαιτέρω αλλοίωση της σύνθεσης του πληθυσμού σε βάρος των γηγενών Μακεδόνων. Οι επαγγελματική τους ενίσχυση και κυρίως η κατά προτεραιότητα διορισμοί αφαιρούσαν  θέσεις εργασίας και επαγγελματικής αποκατάστασης από τους γηγενείς,  που λόγω της μακροχρόνιας ρατσιστικής πολιτικής είχαν καταντήσει οι οικονομικά ασθενέστεροι. Μ΄αυτό τον τρόπο συνέχιζαν να αναγκάζονται να μεταναστεύουν, να μη δημιουργούν οικογένειες ή να κάνουν λίγα παιδιά και να μη μπορούν να τα σπουδάσουν και να τα αποκαταστήσουν. Συνεχίζονταν δηλαδή η πολιτική της ύπουλης εθνοκάθαρσης και αλλοίωσης της σύνθεσης του πληθυσμού εις βάρος των Ντόπιων.

Το Ουράνιο Τόξο είχε χρέος να καταγγέλλει έντονα και επίμονα εκείνη την πολιτική. Να ζητάει την παραχώρηση μορίων εντοπιότητας για τους πραγματικά εντόπιους για διορισμούς στο δημόσιο, για ένταξη σε επιδοτούμενα επιχειρηματικά προγράμματα, για άτοκα και επιδοτούμενα στεγαστικά δάνεια, για εισαγωγή σε φοιτητικές λέσχες, για σπουδές κοντά στον τόπο καταγωγής, για φορολογικές ελαφρύνσεις και απαλλαγές, για έργα υποδομής κλπ. Μόνο έτσι θα αποκαθίσταντο οι συνέπειες της μακροχρόνιας ρατσιστικής πολιτικής που κατάντησε τους αυτόχθονες Μακεδόνες οικονομικά ασθενέστερους από τους εποίκους πρόσφυγες και μειοψηφία στον τόπο τους. Το Ουράνιο Τόξο αντί να διαμαρτύρεται έντονα και επίμονα για εκείνη την αντιμακεδονική ρατσιστική πολιτική, το γύρισε στις γιορτές και τα πανηγύρια, την διακίνηση λεξικών και αλφαβηταρίων, τις επικοινωνιακού τύπου εκδηλώσεις, τις μπίζνες κι ότι άλλο ικανοποιούσε την ψυχή μας και το τομάρι μας. Ο απόλυτος αποπροσανατολισμός και εκφυλισμός. Ή δεν είχαν καταλάβει γιατί ιδρύσαμε το κόμμα και δεν είχαν το σθένος να εκφράσουν το ζήτημα στις πραγματικές του διαστάσεις ή δεν είχαν τη θέληση ή συνειδητά το αποπροσανατόλισαν.

Εδώ γεννιέται το εξής βασικό ερώτημα. Γιατί μπόρεσαν να εξαπατήσουν σε τέτοιο βαθμό τη διασπορά και την κοινή γνώμη στη Δ.Μακεδονίας;

Ο ένας λόγος είναι ότι όλη η δραστηριότητά τους ήταν επικοινωνιακού χαρακτήρα και αποσκοπούσε στην δημιουργία πλαστών εντυπώσεων στη διασπορά και τη κοινή γνώμη της Δ.Μακεδονίας. Όλες οι εκδηλώσεις, επαφές, γλέντια, χοροί, επισκέψεις στο εξωτερικό κλπ. συνοδεύονταν από κάμερα. Είχαν επιλέξει να δίνουν αυτά τα «ρεπορτάζ» σε επιλεγμένους δημοσιογράφους, οι οποίοι αρκέστηκαν σ’ αυτά, καθώς τους απέφεραν οικονομικά οφέλη και οι οποίοι ουδέποτε έκαναν δημοσιογραφική έρευνα σε βάθος για να δουν τα αποτελέσματα της δράσης αυτού του καρκινώματος στην Ελλάδα.

Άλλος βασικός παράγοντας ήταν οι ηγεσίες των σωματείων των πολιτικών προσφύγων και κυρίως εκείνη του σωματείου της Μπίτολας. Οι πρόσφυγες του ελλαδικού εμφυλίου στη γιουγκοσλαβική Μακεδονία ήταν κατά κάποιο τρόπο φιλοξενούμενοι και η επιβίωσή και η ευημερία τους εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό από τις προθέσεις της γιουγκοσλαβικής ηγεσίας. Αυτό αποτελούσε έναν σοβαρό λόγο που τους ανάγκαζε να είναι υπάκουοι και φρόνιμοι πολίτες. Από την άλλη η γιουγκοσλαβική ηγεσία είχε πολύ σοβαρούς λόγους να ελέγχει το μακεδονικό εθνικό κίνημα. Η Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας ήταν η μόνη από τις γιουγκοσλαβικές δημοκρατίες που είχε εδάφη της χώρας και τμήματα του λαού της που βρίσκονταν σε δύο γειτονικές χώρες. Οι χώρες αυτές, όμως, τύχαινε να είναι μέλη των δυο πολύ ισχυρών οργανισμών, του ΝΑΤΟ (Ελλάδα) και της Σοβιετικής Ένωσης (Βουλγαρία), με τους οποίους είχε πολύ σοβαρούς λόγους να τα έχει καλά και να αποφεύγει προστριβές. Για τον λόγο αυτό δεν ήθελε την ανάπτυξη ισχυρού, αυτόνομου και διεκδικητικού μακεδονικού εθνικού κινήματος. Για τον έλεγχό του δεν είχε παρά να το κρατά διασπασμένο και αποπροσανατολισμένο. Στις ηγεσίες των σωματείων, που ήταν φυσικό να ιδρύσουν οι πρόσφυγες από την ελλαδική Μακεδονία, προωθούσε συστηματικά ασυνείδητα και ελεγχόμενα άτομα. Οι μηχανισμοί προπαγάνδας και η εκπαίδευση προωθούσαν την φιλοσοφία του «φρόνιμου» πολίτη. Περιλάμβανε κατ’ αρχήν μπόλικη κολακεία προς τους Αιγαιάτες. Από τη στιγμή που συμμετείχαν σε κάποια ιστορικά γεγονότα και ήταν θύματα αυτών, παρουσιάζονταν πλέον ως ήρωες, αγωνιστές και σπουδαίοι, άσχετα αν οι περισσότεροι από αυτούς ήταν απλώς αθώα θύματα εκείνων των γεγονότων. Οι έπαινοι και οι κολακείες τους φούσκωναν τα μυαλά. Ένιωθαν ως οι καλοί, οι συνετοί «πατριώτες». Και βέβαια είναι γνωστό ότι περισσότερο αέρα παίρνουν εκείνοι οι εγκέφαλοι που έχουν μεγαλύτερα κενά. Αυτό τους δημιουργούσε και ισχυρή αυτοπεποίθηση και ισχυρογνωμοσύνη, χαρακτηριστικά πολύ αρνητικά για την συνεννόηση και συμβιβασμό με άλλες ομάδες πολιτών με πιο ανοιχτά μυαλά και ευσυνειδησία. Αυτό αποτέλεσε και την βασική αιτία της πολυδιάσπασης του κινήματος των πολιτικών προσφύγων και της διασποράς. Ιδιαίτερο ρόλο έπαιξαν τα Παιδιά Φυγάδες, των οποίων το γιουγκοσλαβικό καθεστώς ανέλαβε την εκπαίδευσή και μέσα από αυτήν πέρασε την «γιουγκοσλαβική διεθνιστική» ιδεολογία εις βάρος της εθνικής. Οι ηγεσίες τους έγιναν τα καλύτερα φερέφωνα του καθεστώτος σε τέτοιο βαθμό που να τους αποκαλούν και Παιδιά του Τίτο (Ντέτσα να Τίτο). Επειδή αυτές οι ελεγχόμενες ηγεσίες και ο περίγυρός τους ήταν και συνεργάτες των μυστικών υπηρεσιών του Βελιγραδίου (Ούντμπα), τους αποκαλούσαν και Ουντμπασίοι. Ήταν ένα είδος φερέφωνων, πληροφοριοδοτών, χαφιέδων, γλυφτών και λακέδων της εξουσίας. Φυσικά τέτοιο ρόλο έπαιζαν μόνο άτομα χωρίς ευσυνειδησία και αξιοπρέπεια και στην καλύτερη περίπτωση μέτριας νοημοσύνης, αλλά καταρτισμένα και επιμορφωμένα στις κυριλέ δημόσιες σχέσεις, στην προπαγάνδα, στην διάβρωση της κοινωνίας και την φθορά των αντιπάλων. Σ’ εκείνους οφείλεται το γεγονός της πολυδιάσπασης, της αδράνειας και του αποπροσανατολισμού των σωματείων των πολιτικών και εθνικών προσφύγων από την ελλαδική Μακεδονία. Η συμπεριφορά τους ήταν κάτι ανάλογο με την συμπεριφορά των Γραικομάνων στην Ελλάδα που δρούσαν εις βάρος των συμφερόντων του λαού τους, αλλά απολάμβαναν και μερικά  κόκαλα που τους πετούσε ο δυνάστης.  Όσοι πρέσβευαν τη δημιουργία διεκδικητικού εθνικού κινήματος χαρακτηρίζονταν εθνικιστές, εξτρεμιστές, αντιγιουγκοσλάβοι κλπ., άσχετα αν η πολική τους δεν είχε ίχνος εθνικισμού και ρατσισμού. Έτσι δεν μπόρεσε να δημιουργηθεί διεκδικητικό κίνημα στη Σ.Δ.Μακεδονίας, με αποτέλεσμα να παραμείνει στις φτωχές δημοκρατίες της Γιουγκοσλαβίας και οι γιουγκοσλαβικές αρχές να θέτουν το ζήτημα των Μακεδόνων της Ελλάδας μόνον περιστασιακά και ως διπλωματικό πυροτέχνημα για εσωτερική κατανάλωση. Ο σέρβικος και κροάτικος σοβινισμός είχαν ως σύμμαχο στη Μακεδονία τον κούφιο βερμπαλιστικό μακεδονικό διεθνισμό, που εκείνοι είχαν δημιουργήσει. Έτσι οι Σέρβοι και οι Κροάτες, θεωρητικά διεθνιστές και κήρυκες της εθνικής ισοτιμίας, κατάφεραν να είναι πιο ίσοι από τους άλλους, κάτι που αποτέλεσε και την βασική αιτία της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας.

Οι ελεγχόμενες ηγεσίες των σωματείων ασχολούνταν με κοινωνικές, πολιτιστικές και «πατριωτικές» εκδηλώσεις, με γιορτές και πανηγύρια, επετειακές εκδηλώσεις, αναμνηστικά έντυπα, απονομές τίτλων και επαίνων κλπ. Εκείνοι οι «Ουντμπάσιδες» διάβρωσαν και το κίνημα της Διασποράς και δεν το άφησαν να ενωθεί και να δημιουργήσει  ένα ισχυρό κίνημα με στρατηγική στα εθνικά ζητήματα. Οι ηγετικές ομάδες των «Παιδιών του Τίτο» δεν συμμετείχαν στις οργανώσεις των «Ενωμένων Μακεδόνων» ή της «Ενωμένης Μακεδονικής Διασποράς». Αποτελούσαν ένα καρκίνωμα παρόμοιο με το καρκίνωμα που ρήμαξε το «Ουράνιο Τόξο». Το πόσο ρηχοί ήταν φάνηκε από το γεγονός ότι τόσα χρόνια δεν κατάλαβαν ότι εκείνους του ομοίους τους που στήριζαν στην Ελλάδα απετέλεσαν το ανυπέρβλητο εμπόδιο στην δημιουργία αξιόλογου μακεδονικού κινήματος.   

Με την εμφάνιση του κινήματός μας, αυτές οι ηγεσίες έδειξαν αμέσως το ενδιαφέρον τους. Καμία, όμως, δεν το έκανε για να βοηθήσει. Χαρακτηριστικό είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια τα σωματεία των Αιγαιατών στη Δ.Μακεδονίας δεν εισέφεραν ούτε ένα ευρώ για τον αγώνα μας. Επεδίωκαν μόνο να τον εκμεταλλευτούν για να δείξουν στο κοινό τους ότι μας βοηθούν και κάποιες μάλιστα ότι μας καθοδηγούν. Με την κολακεία φούσκωναν τα μυαλά όσων έρχονταν σε επαφή μαζί τους και τους έβαζαν στο λούκι προβάλλοντας τους ως μεγάλους «αγωνιστές» και χρησιμοποιώντας τους ως μασκότ στις εκδηλώσεις τους. Επόμενο ήταν να τσιμπήσουν οι πιο ευάλωτοι. Έτσι παρατηρήθηκε το φαινόμενο να γνωρίσουν μεγάλη προβολή άτομα που στο πεδίο του αγώνα μας, όχι μόνο δεν βοήθησαν στην διεύρυνση του κινήματός μας, αλλά έκαναν και μεγάλη ζημιά. Εκείνοι που έκαναν τη μεγαλύτερη ζημιά εδώ μέσα, είχαν την μεγαλύτερη προβολή έξω.

Αυτές οι ηγεσίες ουδέποτε έδειξαν ενδιαφέρον για τις αιτίες που εμπόδισαν την μαζικοποίηση του κινήματός μας, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν ήταν ιδεολόγοι αλλά κούφιοι εθνοκάπηλοι και ότι εκείνοι που έκαναν τη ζημιά εδώ μέσα ήταν τα καλύτερα μασκότ για την εξυπηρέτηση των ιδιοτελών στόχων τους. Αν υποθέσουμε ότι όσοι βρίσκονται μακριά δεν είχαν καλή ενημέρωση και δικαιολογημένα έχουν άγνοια της πραγματικότητας, όσοι βρίσκονται, όμως, κοντά μπορούσαν εύκολα να διαπιστώσουν τι συμβαίνει. Δεν το έκαναν όμως, γιατί δεν τους ενδιέφερε. Ειδικά η ηγεσία του σωματείου της Μπίτολας, που είναι δίπλα στην Φλώρινα μπορούσε εύκολα να διαπιστώσει που οφείλεται ο κατήφορος του Ουράνιου Τόξου. Δεν το έκανε, όμως, γιατί είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές κούφιες και ασυνείδητες ηγεσίες που αναδείχτηκαν από το καθεστώς του Βελιγραδίου. Είναι οι κύριοι υπεύθυνοι της απατηλής εικόνας που έχει μεγάλη μερίδα της διασποράς και της κοινής γνώμης της Δ.Μακεδονίας για τους εσωτερικούς υπονομευτές, που στο εξωτερικό εμφανίζονται ως μεγάλοι αγωνιστές.

Κατά το ξεκίνημα αρκετοί μας προειδοποίησαν να κρατήσουμε μακριά αυτές τις ηγεσίες, γιατί «είναι «Ουντμπασίοι και θα σας διαλύσουν», αλλά δεν τους δώσαμε ιδιαίτερη σημασία, γιατί νομίσαμε ότι το λένε από αντιπαλότητα προς εκείνους και το πληρώσαμε ακριβά. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο εκφυλισμός και το ολοκληρωτικό σάπισμα του Ουράνιου Τόξου ξεκίνησε από την γειτονική με την Μπίτολα Φλώρινα.

Τα αρνητικά αποτελέσματα εκείνων των ενεργειών και της πολιτικής που επέβαλε το χουντικό καρκίνωμα, φάνηκαν ολοκάθαρα στις ευρωεκλογές του 1999. Το κόμμα, όχι μόνο δεν αύξησε τα ποσοστά του μετά από πενταετή δραστηριότητα, αλλά έχασε τους μισούς περίπου ψηφοφόρους από εκείνους που μας ψήφησαν το 1994. Αν υποθέσουμε ότι δεν καταλάβαιναν ότι έκαναν λαθεμένες επιλογές και ενέργειες, το αποτέλεσμα αυτό έδειχνε ολοκάθαρα τα ολέθρια λάθη και τη ζημιά που προκάλεσαν. Ο λαός μας ολοκάθαρα τις είχε απορρίψει και καταδικάσει. Στοιχειώδη υπευθυνότητα και ευθιξία αν είχαν, θα έκαμναν την αυτοκριτική τους, θα αναγνώριζαν τα λάθη τους, θα ζητούσαν δημοσίως συγνώμη, θα είχαν παραιτηθεί και θα δρομολογούσαν διαδικασία επανόρθωσης. Αυτό δεν το έπραξαν ούτε τότε, αλλά ούτε όταν καταψηφίστηκαν και στις επόμενες και μεθεπόμενες ευρωεκλογές. Στο κόμμα δεν είχαν απομείνει στοιχειωδώς υπεύθυνα και συνετά μέλη που θα έθεταν ζήτημα ανάλυσης των αιτίων της παταγώδους αποτυχίας και θα δρομολογούσαν διαδικασία επανόρθωσης. Εξάλλου Κεντρικό Συμβούλιο μόνο τυπικά υπήρχε. Την τελευταία πενταετία μάλιστα ούτε τυπικά υπάρχει. Στην τελευταία μάζωξη, την οποία ονόμασαν συνέδριο και έστειλαν σχετικά ρεπορτάζ και βίντεο στο εξωτερικό, δεν μπόρεσαν καν να συμπληρώσουν το 51μελές Κεντρικό Συμβούλιο. Εκείνους που είχαν καλέσει για να παίξουν το ρόλο του κομπάρσου για τα σχετικά βίντεο, είτε πήγαν από κάποιο ενδιαφέρον και απογοητεύτηκαν, είτε πήγαν από περιέργεια ή για να κάνουν το χαβαλέ τους. Αυτός είναι και ο λόγος που στην ιστοσελίδα τους, στον υπότιτλο «οργάνωση», υπάρχει μόνο παλαιότερο Κεντρικό Συμβούλιο, κάποια μέλη του οποίου έχουν αποχωρήσει ή έχουν πεθάνει. Οι ίδιοι τους υπογράφουν αυθαίρετα ως «Προεδρείο», αφού δεν υπάρχει Κ.Σ. που είναι αρμόδιο να εκλέξει προεδρείο. Ως προεδρείο εμφανίζεται η ολιγομελής χούντα που έχει υποκαταστήσει κάθε έννοια νομιμότητας και συλλογικότητας. Το μόνο καινούργιο στέλεχος που εμφανίστηκε τα τελευταία 18 χρόνια είναι ο Δ.Ιωάννου ο οποίος ανέλαβε και αρχισυντάκτης της εφημερίδας τους. Αυτός όσο σπούδαζε νομικά και υπήρχε ανοιχτό το ενδεχόμενο να δικηγορήσει στην Ελλάδα, δεν είχε γίνει μέλος του Ο.Τ. Όταν εγκαταστάθηκε μόνιμα στα Σκόπια ήταν ένα ασήμαντος δικηγόρος σε ένα περιβάλλον ανεργίας και υποαπασχόλησης. Ήρθε όμως σε επαφή με τους μπίζνεσμεν του Ο.Τ. και διαπιστώνοντας τα οφέλη του «αγώνα» τους, μπήκε στο κόμμα. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ένας Μακεδόνας αγωνιστής εγκατεστημένος στα Σκόπια μπορεί να συμμετάσχει στον αγώνα μας. Αυτός όμως ακολούθησε την ίδια επικοινωνιακή τακτική με τους μπίζνεσμεν-αγωνιστές. Όλες οι ενέργειές του συνοδεύονταν από κάμερα και ρεπορτάζ. Έτσι έγινε σπουδαίος και τρανός και δεν φαίνεται να προβληματίστηκε με την κατάντια του κόμματος και να αντέδρασε. Αυτοί που εκμεταλλεύονται επαγγελματικά το Ο.Τ. αποτέλεσαν και το μεγαλύτερο εμπόδιο στην εξυγίανσή του γιατί τους βόλευε αυτή η κατάσταση.

Εν όψει των ευρωεκλογών του Ιουνίου 2014, ήταν κραυγαλέα η ανάγκη ανασυγκρότησης του διαλυμένου κόμματος και επαναπροσδιορισμού της πολιτικής του. Ο πρωτοφανής σε μέγεθος απεγκλωβισμός των ψηφοφόρων από τα μεγάλα κόμματα και η διαφαινόμενη διασπορά τους στα μικρά κόμματα ήταν μια πρώτης τάξης ευκαιρία για ανάκαμψη. Σε κάτι τέτοιο, όμως, όχι μόνο δεν προχώρησαν, αλλά δεν οργάνωσαν ούτε στοιχειώδη προεκλογικό αγώνα. Ούτε καν φρόντισαν να βάλουν υποψηφίους από όλες τις περιοχές. Έβαλαν τους μισούς υποψηφίους από όσους δικαιούνταν (21 έναντι δυνατότητας μέχρι 42), αλλά κι από εκείνους τα 2/3 ήταν από την περιοχή της Φλώρινας. Εκεί τους ενδιέφερε να δείξουν ένα καλό αποτέλεσμα. Από την Πέλλα για παράδειγμα, που ήταν η δεύτερη σε ψήφους το 1994 και είχε παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο κατά το παρελθόν, δεν έβαλαν ούτε έναν υποψήφιο. Δεν έκαναν δηλαδή ούτε το στοιχειώδες που κάνουν προεκλογικά τα κόμματα προκειμένου να πετύχουν συσπείρωση όλων των δυνάμεών τους. Έτσι κατάφεραν να καταστρέψουν την μεγάλη ευκαιρία για ουσιαστική ανάκαμψη και να κρατήσουν το κόμμα σε πολύ χαμηλά ποσοστά. Οι προσπάθειες κάποιων ακτιβιστών και κάποιων υποψηφίων απέδωσαν σε κάποιους νομούς της Μακεδονίας μόνο μερικές δεκάδες ψήφους. Στους περισσότερους η αύξηση δεν ήταν μεγαλύτερη από εκείνη που σημειώθηκε σε άλλους απομακρυσμένους νομούς της επικράτειας, όπου δεν έφτανε η δραστηριότητα του καρκινώματος. 

Εκεί, όμως, όπου φάνηκε η πραγματική απήχηση της βλακώδους πολιτικής τους και της εν γένει συμπεριφοράς τους, ήταν η περιφέρεια της Φλώρινας. Οι ψήφοι μειώθηκαν για άλλη μια φορά και από 2.250 το 1994 έπεσαν στους 1.070 το 2014 (1.427 το 1999, 1.203 το 2004, 1.195 το 2009). Κι αυτό παρόλο που εκεί είναι η έδρα του κόμματος, από εκεί ήταν τα 2/3 των υποψηφίων και σίγουρα ο καθένας τους πρόσθεσε και μερικές ψήφους, εκεί διακινούνται τα μισά φύλλα της εφημερίδας τους και όλες οι εκδηλώσεις επικοινωνιακού χαρακτήρα γίνονταν εκεί. Εκεί ο κόσμος, όμως, είχε καταλάβει με τι είδους «αγωνιστές» είχε να κάνει, όπως και το είδος του «αγώνα» τους και τους τίμησε ανάλογα στις εκλογές. Στη Μελίτη, όπου γίνονταν οι περισσότερες επικοινωνιακού τύπου εκδηλώσεις και καπηλεία του πανηγυριού, η μείωση των ψήφων ήταν μεγαλύτερη απ΄ οπουδήποτε αλλού. Ήταν ένα ξεκάθαρο μήνυμα των κατοίκων της προς το καρκίνωμα.  

Το καρκίνωμα, αντί να πάρει το μήνυμα και να αναλάβει τις ευθύνες του, εξέλαβε για άλλη μια φορά ως βροχούλα το φτύσιμο και συνέχισε στο ίδιο μοτίβο. Στις ανακοινώσεις που έβγαλαν για το αποτέλεσμα των εκλογών εκτίμησαν ότι το Ο.Τ. «είναι από τους λίγους πραγματικά κερδισμένους των πρόσφατων εκλογών…» κι ότι «η αύξηση είναι της τάξης του 28% σε σχέση με το 2009. … Αυτό δείχνει ξεκάθαρα ότι οι απόψεις της ΕΕΣ-Ουράνιο Τόξο γίνονται πλέον αποδεκτές από έναν ολοένα αυξανόμενο αριθμό Μακεδόνων και Ελλήνων δημοκρατών… Δεν θα τους απογοητεύσουμε. Αυτή είναι η αρχή μόνο μιας καινούριας προσπάθειας που είναι βέβαιο ότι θα έχει ως αποτέλεσμα την μαζικοποίηση του μακεδονικού κινήματος στη χώρα. Ενός ειρηνικού κινήματος που ζητά αναγνώριση της εθνικής μακεδονικής μειονότητας, εισαγωγή της σύγχρονης μακεδονικής γλώσσας σε όλες τις βαθμίδες της δημόσιας εκπαίδευσης…». 
Δεν είναι μόνο ο κρετινισμός που αποπνέουν οι εκτιμήσεις τους, αλλά και η πρόθεση τους να συνεχίσουν το δόλιο έργο τους που είναι η εξαπάτηση της μακεδονικής διασποράς και της κοινής γνώμης της Δ. Μακεδονίας.

Οι εντός Ελλάδας πολίτες ξέρουν ότι αυτή η «αύξηση 28% σε σχέση με το 2009» οφείλεται στην άνευ προηγουμένου σε μέγεθος διασπορά των ψήφων προς τα μικρά κόμματα. Στην πραγματικότητα, ενώ το Ο.Τ. έπρεπε να πάρει το 90% περίπου των μακεδονικών ψήφων, κάτι που κατάφερε το κόμμα των Τούρκων της Δ.Θράκης με την πρώτη συμμετοχή του σε ευρωεκλογές, αλλά και όλα τα εθνοτικά και μειονοτικά κόμματα της Ευρώπης, καθώς και μεγάλη μερίδα δημοκρατικών ψηφοφόρων, αυτό ανέβασε το ποσοστό του από το περίπου 1% των μακεδονικών ψήφων του 2009 στο 1,28%!!! Δηλαδή, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι θα παραταθεί επ’ αόριστον η παρούσα οικονομική και πολιτική κρίση, το Ο.Τ. σε 300 πενταετίες θα καταφέρει να πάρει το ποσοστό που πήρε το κόμμα των Τούρκων της Δ,Θράκης ή τα άλλα ομοειδή κόμματα της Ευρώπης!!! Την εδώ πραγματικότητα, όμως, δεν τη γνωρίζουν οι εκτός Ελλάδας Μακεδόνες καθώς είναι παραπλανημένοι συστηματικά από αυτό το κακοήθες καρκίνωμα. Τα πρώτα μηνύματα δείχνουν ότι έχουν καταφέρει να εξαπατήσουν αρκετούς, αλλά και ότι αρκετοί έχουν καταλάβει τι συμβαίνει.

Τα αρνητικά εκλογικά αποτελέσματα αποτελούν ένα αδιάσειστο επιχείρημα στα χέρια των αντιπάλων μας, που τα χρησιμοποιούν στους διεθνείς οργανισμούς για να αποδυναμώσουν τα αιτήματα των Μακεδόνων. Τα ποσοστά αυτά θεωρούνται τελείως αμελητέα για τα διεθνή στάνταρ διεκδίκησης  συλλογικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εμφανίζεται ως τελείως αμελητέο το ποσοστό εκείνων που διεκδικούν αποκατάσταση των αδικιών, επαναπατρισμό και αποκατάσταση των Μακεδόνων πολιτικών και οικονομικών προσφύγων, την καλλιέργεια της μακεδονικής γλώσσας στην Ελλάδα, κλπ. Εκεί οφείλεται η τελείως αμελητέα πίεση που δέχεται η Ελλάδα από τους Διεθνείς οργανισμούς για την αποκατάσταση των αδικιών και τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Μακεδόνων.  Έτσι η χούντα που καπέλωσε το Ο.Τ. παίζει μεθοδικά ένα διπλοπρόσωπο παιχνίδι. Από τη μια εμφανίζεται στο διεθνές μακεδονικό κίνημα ως αγωνιζόμενη για τα δικαιώματα των Μακεδόνων, ενώ ταυτόχρονα στο εσωτερικό υπονομεύει συστηματικά την μαζικοποίηση, δηλαδή την απαραίτητη προϋπόθεση για την ικανοποίηση αυτών των στόχων.

Στην κριτική που δέχονταν τόσο καιρό από πολλές πλευρές και τις προτροπές να δουν και να διορθώσουν την ολοφάνερα λάθος πορεία τους, απαντούσαν με την προτροπή «Όποιοι διαφωνούν με αυτή την πολιτική του Τόξου ας κάνουν άλλο κόμμα». Αυτός είναι και ο λόγος που τόσα χρόνια δεν ευδοκίμησε η κριτική και αυτοκριτική μέσα στο κόμμα, με αποτέλεσμα να μη διορθωθεί τίποτα εκεί μέσα και που κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν κάθετε να συζητήσει πλέον μαζί τους. Αυτό δείχνει, όμως και ότι αρνιούνται να ελευθερώσουν το κόμμα από τον θανάσιμο εναγκαλισμό τους, παρόλο που το έχουν οδηγήσει σε κατάσταση ολόπλευρης σήψης. Αυτό, αν μη τι άλλο δείχνει ότι συνειδητά παίζουν και προτίθενται να συνεχίσουν να παίζουν το διαλυτικό και προβοκατόρικο έργο τους. Οι ελάχιστοι που έχουν απομείνει εκεί μέσα ή συνεργάζονται μαζί τους είτε είναι τελείως αγαθοί που δεν είχαν καταλάβει τον λόγο της δημιουργίας του κόμματος και κατά συνέπεια δεν έχουν καταλάβει τι συνέβη είτε είναι ψώνια και χαβαλετζήδες που κάνουν το χαβαλέ τους είτε είναι φθηνοί και ασυνείδητοι συμφεροντολόγοι. Σε κάθε περίπτωση πάντως είναι συνεργοί στο εθνικό έγκλημα ιστορικών διαστάσεων που έχει διαπραχθεί και δικαίως θα τους καταλογιστούν βαρύτατες ευθύνες.

Η δημιουργία άλλου κόμματος ή η προσχώρηση κάποιων ομάδων σε αυτό προσκρούει στην μεγάλη απογοήτευση και δυσπιστία που έχει δημιουργήσει αυτό το καρκίνωμα. Έχει δημιουργήσει ένα κακό προηγούμενο που αποθαρρύνει κάθε ιδέα για κάποιο καινούργιο ξεκίνημα. Είναι ολοφάνερο ότι αν δεν απαλλαγεί το Ουράνιο Τόξο από τον θανάσιμο εναγκαλισμό αυτού του καρκινώματος, είναι πολύ δύσκολο να ευδοκιμήσει κάποια κίνηση εξυγίανσης και ανασυγκρότησης του κινήματος.

Η δημιουργία του Ουράνιου Τόξου είχε δημιουργήσει βάσιμες ελπίδες για αποκατάσταση της αλήθειας και της αξιοπρέπειας των Μακεδόνων της Ελλάδας, της αποκατάστασης των αδικιών που τους κατάντησαν πολίτες τρίτης κατηγορίας. Δυστυχώς το καρκίνωμα που το καπέλωσε, το μετέτρεψε σε μια θλιβερή ιστορία όπου καταδεικνύεται ο ιστορικός ρόλος που παίζουν οι τυχοδιώκτες, οι ασυνείδητοι και οι ηλίθιοι.

 Η ευνοϊκή συγκυρία πάντως συνεχίζει να υπάρχει, αρκεί να ξυπνήσουμε, να τη δούμε και να την αξιοποιήσουμε εμείς οι Μακεδόνες εμπνεόμενοι από τους αγώνες και τις κατακτήσεις των άλλων εθνοτήτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν έχουν δικό τους κράτος.